Το κορίτσι με τη μάσκα (Κεφάλαιο 5) [18+]

Ενιωθα τα χερια του πανω στο κορμι μου. Τα δαχτυλα του διεγραφαν γραμμες πανω στο δερμα μου, στελνοντας μου ριγη με κάθε τους κινηση. Τα νευρα του σωματος μου ειχαν ξυπνησει και περιμεναν με δεος το επομενο του αγγιγμα. Δεν μπορουσα ουτε να δω, ουτε να κουνηθω, ωστοσο η ηδονη που με ειχε κυριευσει με εκανε να μην φοβαμαι καθολου. Ηξερα ποιος ηταν και τον εμπιστευομουν απολυτα.. Το ειχαμε κανει αυτό αμετρητες φορες και παρολο που ηταν λαθος δεν ενοιαζε κανεναν από τους δυο μας.. Ελυσε το μαντηλι από τα ματια μου. Τον ενιωθα να φιλαει απαλα την κοιλια μου ανεβαινοντας προς τα πανω ενώ προσπαθουσα να προσαρμοσω την οραση μου. Αναζητησε τα χειλη μου και παραδοθηκα προθυμα στο γλυκο φιλι του. Απομακρυνθηκε και με κοιταξε με τα επιβλητικα πρασινα ματια του.

Πράσινα; Περιεργο. Αποτραβηχτηκα και κοιταξα το προσωπο του. Με κοιτουσε με αυτό το περιπαιχτικο χαμογελο που τοσο τον χαρακτηριζε.

«Οχιιιι» φωναξα καθως ξυπνουσα αποτομα. Ανακαθισα στο κρεβατι αυτοματα και ανασαινα γρηγορα. Ο κοσμος γυρω μου στροβιλιστηκε απειλητικα κι εγω εκλεισα τα ματια μου προσπαθωντας να ηρεμισω.

Όταν οι παλμοι μου επεστρεψαν καπως στα φυσιολογικα τους ορια, κοιταξα γυρω μου.
Ενας εφιαλτης ηταν.. καθυσηχασα τον εαυτο μου. Πηγα στο μπανιο κι εριξα λιγο νερο στο προσωπο μου. Τι ήταν παλι κι αυτό;


Ομολογουμενως η εβδομαδα ξεκινησε ησυχα. Ευτυχως, γιατι δεν θα γλιτωνα την ψυχαναλυση αν συνεχιζα σε αυτους τους ρυθμους. Οι ωρες στο γραφειο κυλουσαν ομαλα, οι συνεργατες μου ήταν οσο αποδοτικοι θα ηθελα και κανενας δεν με ενοχλησε.. Ουτε στη μια δουλεια ουτε στην άλλη.


Ηταν ηδη Πεμπτη πρωι και δεν ειχα καταλαβει καλα καλα ποτε ειχαν περασει τοσες μερες. Από το πρωι εκεινης της ημερας ειχα κεφια. Ηταν η πρωτη μερα της εβδομαδας που θα πηγαινα στη νυχτερινη μου δουλεια και ειχα τον κλασσικο ενθουσιασμο που με διακατειχε παντα. Ισως και λιγο παραπανω.


Όχι ότι θελεις να δεις τον Γιωργο σημερα. με κορόϊδεψε το υποσυνειδητο μου. Επελεξα να το αγνοησω και να μην τον σκεφτω για το υπολοιπο της ημερας
.
Πριν το προγραμμα ειχαμε το καθιερωμενο μας meeting, το οποιο παρακολουθησα βλοσυρα περιμενοντας πως και πώς να κανω την προβα μου.


«Κεφακια εχουμε σημερα ε;»
Γυρισα και αντικρισα την Τζενη, την καινουρια χορευτρια. Της χαμογελασα αναμεσα στις λαχανιασμενες ανασες μου και σκουπισα τον ιδρώτα από το στηθος και το λαιμο μου.


«Ναι. Ξυπνησα με ενεργεια σημερα.» απαντησα αναλαφρα.
«Να σε ρωτησω κατι;» μου ειπε δειλα.


«Ελέυθερα.» Ηξερα ηδη τι ηθελε να μου πει. Ηταν μια ερωτηση που μου εκαναν ολοι οσοι με γνωριζαν.
Κομπιασε λιγο και διεκρινα μια ροζ αποχρωση να απλωνεται στα μαγουλα της. Μου αρεσε αυτή η αθωότητά της. Μου θυμιζε τον εαυτο μου όταν ημουν μικρη.


«Γιατι δεν βγαζεις ποτε τη μασκα; Δεν εννοώ γενικοτερα, αλλα όταν ειμαστε εμεις κι εμεις.» Δαγκωσε τα χειλη της κι εγω ετοιμαστηκα να της δωσω την απαντηση που εδινα παντα.


«Καταλαβαινεις ότι με τη μασκα προστατευω την πραγματικη μου ταυτοτητα. Το θεμα μου δεν είναι μονο να μη με βλεπουν οι αντρες που ερχονται για μενα. Αυτό που θελω είναι ο μυθος που συσσωρευεται γυρω από το ονομα μου.. Αυτό με κανει αυτό που ειμαι σημερα, αυτό με ξεχωριζει. Μπορει εσυ, όπως και οι άλλες χορευτριες, να δουλευετε τωρα μαζι μου, αλλα σημερα ειμαστε αυριο δεν ειμαστε. Οσοι λιγοτεροι ξερουν τον πραγματικο μου εαυτο, τοσο το καλυτερο. Στην ουσια προστατευω και εμενα αλλα και εσας. Γιατι δεν είναι λιγοι αυτοι που θα εφταναν στα ακρα προκειμενου να αποκαλυψουν το ποια ειμαι.. Και πιστεψε με, δεν θελεις να τους γνωρισεις.»


Η απαντηση μου ειχε την αντιδραση που περιμενα. Η μικρη ειχε καλυφθει και δεν υπηρχε περιπτωση να με ξαναρωτουσε γι’αυτό.
Της χαμογελασα με ειλικρινεια.
«Και τωρα που το ανεφερες, εχει αρχισει να με ενοχλει μετα από τοσο χορο. Παω στο καμαρινι μου να ετοιμαστω. Θα σε δω στο live.»
Μου εγνεψε και χαιρετηθηκαμε από μακρια.
Η ενεργεια που ειχα εκεινη την ημερα ηταν μεταδοτικη. Το χορευτικο κομματι απογειωθηκε και στο μαγαζι εγινε χαμος. Με τα ματια του μυαλου μου εβλεπα τον Ευθυμιου να τριβει τα χερια του στο γραφειο του με το ντορο που ειχε κανει ένα απλο βραδυ μιας καθημερινης. Ο ενθουσιασμος και το χρημα έρεαν αφθονα και το ολο κλιμα ηταν ελαφρυ και ευχαριστο. Μολις τελειωσα το νουμερο μου όμως αρχισε να με κυριευει ένα αγχος. Ετοιμαστηκα γρηγορα, προσεχοντας ιδιαιτερα το μακιγιαζ και τα ρουχα μου. Ενιωθα περιεργα, σαν να εβγαινα το πρωτο μου ραντεβου.


Το υποσυνειδητο μου ετοιμαστηκε να με κοροϊδεψει αλλα το φιμωσα εγκαιρως. Δεν ημουν χαλαρη, κοιτουσα ολη την ωρα την πορτα περιμενοντας το χαρακτηριστικο σιγανο χτυπημα.
Ωσπου το ακουσα και πεταχτηκα ορθια. Η πορτα ανοιξε και μπροστα μου εμφανιστηκε η νεαρη συναδελφος μου. Κατι μεσα μου φοβοταν ότι μπορει να μην τον εβλεπα..


«Ο κυριος Δημητριου.» ειπε η κοπελα και παραμερισε στην ακρη για να εμφανιστει ο ψηλος αντρας που εστελνε τους παλμους μου σε άλλο πλανητη το τελευταιο διαστημα. Κάτι μεσα μου ανακουφιστηκε, αλλα ηρθε να το επικαλυψει ενας άλλος φοβος.. Θα ηταν η πρωτη φορα που θα με εβλεπε μετα τις κανονικες μας συναντησεις. Μπορει τοτε να μην ειχε κανει τη συνδεση, αλλα τωρα; Ισως επρεπε να τον ειχα ακυρωσει.
Μου χαμογελασε και μου κοπηκαν τα ποδια. Τι στο καλο μου συνεβαινε με αυτόν τον αντρα;
«Στις ομορφιες σου εισαι σημερα» μου ειπε με το γνωστο υφος του.
Χαμογελασα πονηρα – προσπαθωντας να αφησω πισω όλα αυτά που μου φωναζε το μυαλο μου- και τον πλησιασα.


«Σημερα είναι μια ειδικη μερα.» του ειπα και τον τραβηξα σε ένα πρωτογνωρα παθιασμενο φιλι. Ξαφνιαστηκε αλλα ανταποκριθηκε αμεσως. Με σηκωσε πανω του και τυλιξε τα ποδια μου γυρω από τη μεση του. Προχωρησε και με κολλησε στον τοιχο. Ειχα παραδοθει τελειως στην αισθηση του φιλιου του.. Με κρατουσε εγκλωβισμενη αναμεσα σε εκεινον και τον τοιχο και με πιεζε με δυναμη πανω του. Ενιωθα τοσο περιεργα.. Ειχα καιρο να αφησω εστω και λιγο τον ελεγχο σε αλλον.


Σταματησε να με πιεζει, επιασε τα ποδια μου και με μετεφερε στο κρεβατι. Με ξαπλωσε και ηρθε από πανω μου, αναμεσα στα ποδια μου. Τα χερια μου ηταν μια στα μαλλια του και μια στην πλατη του και δεν μπορουσα να ελεγξω την ηδονη που ειχε αρχισει να με κυριευει. Τι μου εκανε πια αυτος ο αντρας..


Εκοψε σιγανα το φιλι μας και με κοιταξε βαθια στα ματια. Αναρρίγησα καθως θυμηθηκα το ονειρο που ειχε χαλασει τον υπνο μου τις προαλλες.
«Ποτε θα με αφησεις να σου κανω αυτά που θελω;» μου ειπε αφηνοντας δεκαδες υποννοουμενα στον τονο της φωνης του.
Ο χρονος που μου αφησε όμως και η θυμηση του εφιαλτη μου με ειχαν επαναφερει στην πραγματικοτητα. Ειχα ανακτησει τον ελεγχο μου. Χαμογελασα παιχνιδιαρικα.
«Εδώ εχεις ερθει για να σου κανω αυτά που θελω εγω!»
Με μια κινηση τον γυρισα και ανεβηκα πανω του, κρατωντας τα χερια του ασφαλισμενα δεξια κι αριστερα από το προσωπο του.
«Δεν με χαλαει» μου απαντησε πριν συνεχισω το φιλι που ειχαμε διακοψει πριν λιγο.


***


«Τι θα ελεγες να γραφτεις χορο;»


Η φωνη του Νικου με ξαφνιασε και αυτοματα ενιωσα ένα αισθημα ντροπης να με κυριευει. Με ειχε πιασει να χορευω στο σαλονι την ωρα που συμμαζευα. Δεν τον ειχα καταλαβει ότι ειχε γυρισει μιας και ειχα τα ακουστικα στο mini cd-player που ειχα αγορασει πριν κατι μερες. Ειχα γινει κατακοκκινη μεσα σε δευτερολεπτα.


«Εεε.. Ποτε γυρισες; Δεν σε ακουσα.» Δαγκωσα τα χειλη μου και τον κοιταξα φευγαλεα πριν γυρισω από την άλλη και συνεχισω το συμμαζεμα.


«Τωρα. Δεν με καταλαβες γιατι ησουν απασχολημενη.»


Διεκρινα το πειραγμα στη φωνη του. Ηθελα να βαλω το κεφαλι μου δυο μετρα μεσα στη γη.
«Ναι, μαζευα.» ειπα προσπαθωντας να αποφυγω το βλεμμα του.


«Δεν εννοουσα αυτό Αριέττα. Και μη μου κανεις τη χαζη.»


Ηρθε κοντα μου και με επιασε από το μπρατσο.
«Σε χαζευα ωρα. Εχεις τρομερη κινηση και είναι κριμα να παει χαμενη. Τι θα ελεγες να σε συστησω σε έναν γνωστο μου που εχει σχολη χορου;»
Κουνησα ελαφρα τους ωμους μου.


«Αυτό θα το παρω ως ναι. Είναι ευκαιρία να κανεις και μερικους φιλους. Δεν μπορεις να μενεις κλεισμενη μεσα στο σπιτι, νεα κοπελα. Νιωθω τυψεις που δεν μπορω να σε βγαζω περισσοτερο εξω αλλα τρεχω από το πρωι μεχρι το βραδυ.»
Μου χαμογελασε και του ανταπεδωσα το χαμογελο.


«Ενταξει.» του ειπα σιγανα. «Απλα δεν ξερω αν θα μπορεσω να ανταπεξελθω. Δεν εχω κανει ποτε κατι παρομοιο.»
«Χαλαρωσε κοριτσι μου. Δεν σου ειπα να πας στα Μπολσόι. Σε μια σχολη χορου θα πας.. εκεινοι θα σε μαθουν. Αυτό που εχεις να κανεις εσυ είναι να δεις ποιος χορος σου ταιριαζει καλυτερα. Ενταξει;»


Κουνησα θετικα το κεφαλι μου κ εκεινος αφου πειραξε τη μυτη μου με τα δαχτυλα του εφυγε για το δωματιο του. Ειχα μεινει στηλη αλατος. Ο χορος μου αρεσε παντα, αλλα δεν μου ειχε περασει ποτε από το μυαλο ότι θα μπορουσα να παω να μαθω. Κυριως λογω χρηματων.. Ηθελα να φωναξω από την χαρα μου αλλα κρατιομουν. Αρκετα ρεζιλι ειχα γινει στον θειο μου.
Πηγα στο δωματιο μου και βαλθηκα να μαζευω τα πλυμμενα ρουχα από τη λεκανη. Ενας σιγανος χτυπος στην πορτα μου με εβγαλε από τις σκεψεις μου.


«Α ωραια, δεν κοιμασαι.» μου ειπε ο θειος μου μολις ανοιξα την πορτα.


«Ετοιμασου. Θα βγουμε για clubbing.» Εκανε να φυγει αλλα τον σταματησα.
«Εει περιμενε.»


Γυρισε και με κοιταξε παραξενεμενος.
«Εε.. δεν.. δεν εχω βγει ποτε.. δεν εχω παει ποτε σε club.»
Γουρλωσε τα ματια του στην συνειδητοποιηση.


«Ναι σωστα. Λαθος δικο μου, συγγνωμη. Μη φοβασαι, δεν είναι τιποτα. Θα παμε, θα πιουμε ένα ποτακι και θα χορεψουμε με φιλους. Θα σ’αρεσει, θα δεις.» Χαιδεψε το χερι μου προσπαθωντας να με καθησυχασει.
«Ναι.. απλα, είναι και κατι άλλο.» ειπα δαγκωνοντας τα χειλη μου.
«Τι είναι ρε κοριτσι μου. Πες μου και με εχεις φαει, με το τσιγγελι!»
«Δεν.. ξερω.. δεν εχω.. τι να βαλω.»
Ξανακοκκινησα. Ο Νικος με κοιταξε από πανω μεχρι κατω.
«Αυτό, δεν το ειχα σκεφτει.» ειπε και μπηκε στο δωματιο μου παραμεριζοντας με.
Τον ακολουθησα.


«Για να δουμε, τι μπορουμε να κανουμε.» Ανοιξε την ντουλαπα μου και κοιταξε σκεφτικος τα ρουχα μου.


Εψαξε για κανενα πενταλεπτο και πραγματικα μου εκανε τη ντουλαπα ανω κατω. Καταπολεμισα την παρόρμηση μου να τα μαζεψω επι τοπου και εμεινα να τον κοιταζω σιωπηλη.


«Ευρηκα!» αναφωνησε σηκωνοντας το ένα κ μοναδικο μαυρο παντελονι που ειχα. Ηταν αυτό που φορουσα σε ολες τις καλες περιστασεις.. γαμους, κηδειες, τραπεζια.. Δεν ειχαμε την οικονομικη δυνατοτητα για δευτερο.


«Δεν ξερω αν μου κανει,» ειπα μεσα από τα δοντια μου. «Εχω να το φορεσω πανω από χρονο.»


«Θα δειξει.» ειπε και συνεχισε το ψαξιμο. «Δεν εχεις κανενα πουκαμισο;» με ρωτησε καθως απερριπτε τις φαρδιες φουτερ μπλουζες μου.


«Ναι, της παρελασης.» του απαντησα πειραχτικα.


«Μας κανει. Βρες το, και βαλτο με το παντελονι.»


Βγηκε από το δωματιο και ακολουθησα τις εντολες του. Φορεσα το μαυρο -στενο πια- παντελονι μου και το ασπρο πουκαμισο και βγηκα στο σαλονι.


Με κοιταξε εξεταστικα και με πλησιασε. Επιασε το πουκαμισο από τις κατω ακρες, ξεκουμπωσε μερικα κουμπια και αρχισε να δενει τις ακρες μεταξυ τους στο πλαι της μεσης μου, αφηνοντας ένα κομματι της κοιλιας μου εκτεθημενο. Επιασε την κοτσιδα μου και ελυσε αποτομα τα μαλλια μου, τα οποια επεσαν σαν χειμμαρος στην πλατη μου. Απομακρυνθηκε και με κοιταξε.

«Βρε βρε, αλλαγη.» ειπε και σφυριξε κανοντας με να κοκκινησω περισσοτερο.


«Κατι λειπει.» ειπε και αφου με πλησιασε ανοιξε τα δυο πανω κουμπια του πουκαμισου μου, αφηνοντας να φανει ελαχιστα η αρχη του στηθους μου.
«Τωρα μαλιστα.» ειπε κουνωντας το κεφαλι του.


Με κοιταξα από πανω και γυρισα σε εκεινον.


«Εισαι γελασμενος αν νομιζεις ότι θα βγω ετσι εξω.» ειπα γελωντας με την εμφανιση μου.



«Μωρε θα βγεις και θα πεις κι ένα τραγουδι.» ειπε και αρχισε να περπαταει προς το μπανιο. «Η μάλλον.. θα το χορεψεις!» μου εκλεισε το ματι και χαθηκε από μπροστα μου.


Angelina S.