Ποίηση Ραφαήλ Μπελενιώτης - Ουδέν Νεώτερον


Ουδέν νεώτερον.

Μην ρωτάτε σας λέω.
Για το ανέκφραστο χαμόγελο
στα χείλη της ειπωμένο, από τον Άδη δοσμένο.

Περίεργο το χαμόγελο. Μα μην ρωτάτε.
Σαν το μαντήλι στον άνεμο έφυγαν οι μέρες
Και τον γέρο-θάνατο προσκάλεσε, με αγκάλες.

Τώρα κοιτάνε σκυθρωπά, οι άνθρωποι στην κηδεία το μαύρο χώμα,
Και εύχονται ελαφρό να είναι.
Φυλλάδες και γραφιάδες ολημερίς , τρώγονται, να αναλύσουν,
το χαμόγελο της, του θανάτου, το περίεργο.
Στα καφενεία μόνο για αυτό μιλάνε,
και οι μπακάληδες σκεφτικοί την λύση αναζητάνε.
Λυσσιάξανε και οι αξιωματούχοι και κράζουν «διερεύνηση, εμβάθυνση»
Τι ψάχνετε; Και τι ρωτάτε;
Είθισται αφού στην εποχή μας,
οι ποιηταί , γελαστοί να αυτοκτονούνε.

Ουδέν νεώτερον.


Ραφαήλ Μπελενιώτης