«Κύριε Μέγα, πόσο χαίρομαι που είστε καλά!
Έμαθα για το ατύχημα!» του έδωσε μια χειραψία ο Δούκας πριν καθίσει στην
καρέκλα του.
«Λέγε με Φίλιππο! Εσύ είχες πει την
προηγούμενη φορά πως δεν μας αρμόζουν οι τυπικότητες!» του έριξε ένα εξεταστικό
βλέμμα.
«Εμείς οι δύο έχουμε πολλά κοινά!»
«Βρίσκεις;»
«Ναι, μαζί πραγματικά θα μπορούσαμε να
μεγαλουργήσουμε. Ανυπομονώ να συνεργαστούμε!»
«Υπό προϋποθέσεις Αλέξανδρε!» έβαλε τα δικά
του όρια. Σήμερα ο Δούκας του φερόταν φιλικά και αυτό σίγουρα δεν ήταν καλό.
Δεν μπορούσε να τον εμπιστευτεί!
«Καταλαβαίνω τον λόγο που αμύνεσαι έτσι,
αλλά πραγματικά δεν χρειάζεται! Προσπάθησε απλά να μάθεις από εμένα»
«Απλά θέλω ξεκάθαρες δουλειές», είπε την
ώρα που το σταθερό χτυπούσε σαν δαιμονισμένο. «Συγνώμη, ένα λεπτό!» σήκωσε το
ακουστικό κι αυτό που άκουσε τον έκανε να χλομιάσει. «Τι εννοείς την πήραν;»
ξεροκατάπιε ανήμπορος να αντιδράσει διαφορετικά. Η σημερινή μέρα μάλλον θα ήταν
μεγάλη. «Που βρίσκεται τώρα; Έρχομαι!» έκλεισε απότομα το τηλέφωνο προσπαθώντας
ακόμα να χωνέψει όλα όσα άκουσε. Η Χριστίνα εξαφανισμένη και η Νεφέλη… «Ωχ Θεέ
μου!» ψέλλισε.
«Φίλιππε είσαι καλά;» ο Δούκας τώρα έστεκε
πάνω από το κεφάλι του με ένα ποτήρι νερό.
«Πρέπει να φύγω! Ε, συνέβη κάτι πραγματικά
σοβαρό και… πρέπει να φύγω!» δεν ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει. Απλά
σηκώθηκε και έφυγε ρίχνοντας μια χαμένη ματιά στον Δούκα που τον κοιτούσε
άναυδος.
Το ασθενοφόρο δεν άργησε να φτάσει έξω από
το νοσοκομείο. Δέκα άτομα όρμησαν πάνω στο φορείο με την άτυχη νεαρή κοπέλα και
την μετέφεραν μέσα στο νοσοκομείο. Της έσκισαν τα ματωμένα ρούχα και την έβαλαν
με προσοχή στο χειρουργικό κρεβάτι.
Η κατάστασή της ήταν πολύ σοβαρή.
«Έχασε πολύ αίμα! Χρειαζόμαστε αίμα!»
φώναξε ο ένας γιατρός προς τη νοσοκόμα που περίμενε εντολή. «Μην καθυστερείς
άλλο! Την χάνουμε», έπιασε το νυστέρι προσεχτικά και άρχισε να κόβει το δέρμα
κάτω από το οποίο βρισκόταν μια σφαίρα.
Το μηχάνημα έδειχνε μια απαλή γραμμή, ίσα
που ξεχώριζαν μερικά μικρά βουναλάκια. Μετά από λίγα λεπτά ο γιατρός κρατούσε
την σφαίρα στο χέρι του και την άφησε δίπλα στον δίσκο. Ξεκίνησε αμέσως την
διαδικασία για μετάγγιση αίματος.
«Γιατρέ», είπε μια άλλη νοσοκόμα και του
έδειξε τον καρδιογράφο που είχε αρχίσει να δείχνει μια ευθεία γραμμή.
«Απεινιδωτή τώρα!» φώναξε και ετοιμάστηκε.
«Έλα κοπέλα μου, μην το κάνεις αυτό! Άνοιξε τα μάτια σου!» ψέλλιζε ενώ
προσπαθούσε να την επαναφέρει στην ζωή. «Έλα μπορείς! Λίγο ακόμα!» άφησε ακόμα
μια φορά τα δύο σίδερα να ακουμπήσουν το δέρμα της ασθενούς και το σώμα της
τραντάχτηκε μαζί με τον ήχο από τον καρδιογράφο. «Επιτέλους! Διασωληνώστε την
και κρατήστε την στην εντατική!» έδωσε τις τελευταίες οδηγίες πριν φύγει για να
βρει τους συγγενείς.
Έπλυνε αρκετές φορές τα χέρια του, τα
απολύμανε και άλλαξε τα ρούχα του. Πήρε μερικές βαθιές ανάσες και βγήκε να βρει
τους συγγενείς της κοπέλας. Ακόμα δεν είχε μάθει να μεταφέρει τα άσχημα νέα,
αλλά δεν μπορούσε να το καθυστερήσει κιόλας.
«Είστε συγγενείς;» ρώτησε σοβαρός ο γιατρός
κοιτώντας τους άντρες που είχαν μαζευτεί στον διάδρομο.
«Τι της κάνατε ρε καθίκια;» ακούστηκε η
φωνή του Ντίνου, ο οποίος τώρα ορμούσε με μίσος πάνω στους φύλακες. «Θα σας
σκοτώσω ρε! Που είναι η Νεφέλη; Η Χριστίνα;» ήταν σε έξαλλη κατάσταση, ανήμπορος
να ελέγξει τα νεύρα του και τον θυμό του.
«Σας παρακαλώ πολύ κύριε. Εδώ είναι
νοσοκομείο. Είστε συγγενής της κυρίας Αλιβόσου Νεφέλης;»
«Όχι, δούλευε στο σπίτι μου…» αναστέναξε
ρίχνοντας μερικές άγριες ματιές στους άντρες που στέκονταν φοβισμένοι στην
άκρη.
«Ωραία, ελάτε στο γραφείο μου. Πρέπει να
μιλήσουμε!» του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει.
«Θα σας τακτοποιήσω αργότερα ρεμάλια!»
φώναξε προς τους άντρες της φρουράς του και έφυγε φουριόζος πίσω από τον
γιατρό.
Ο γιατρός του έδειξε μια καρέκλα και ο
Ντίνος σωριάστηκε στην κυριολεξία. Δεν τον κρατούσαν τα πόδια του. Ήλπισε μόνο
να είναι ζωντανή! Μα τι σκεφτόταν! «Ζωντανές!» διόρθωσε τον εαυτό του.
«Είστε ο κύριος Μέγας, αν δεν κάνω λάθος»,
έγνεψε καταφατικά το κεφάλι του ο Ντίνος. Αυτό του έλειπε τώρα να κάνει κι
γνωριμίες. «Κύριε Μέγα καταρχήν θα πρέπει να σας ενημερώσω πως η κοπέλα είναι
ζωντανή. Είναι πολύ σοβαρά και ίσως χρειαστεί αρκετό καιρό… Καταλαβαίνετε!»
πήρε μια βαθιά ανάσα για να συνεχίσει. «Το ζήτημα είναι πολύ λεπτό και όπως
μπορείτε να μαντέψετε, κι εγώ δεν θα το κρύψω από την αστυνομία. Μετά είναι κι
κάτι ακόμα. Κύριε Μέγα, θα πρέπει να ειδοποιήσουμε τον πατέρα της»
«Ένα – ένα, με μπερδεύετε! Δεν είχα σκοπό
να το κρύψω από την αστυνομία. Η Νεφέλη τραυματίστηκε και μία ακόμα υπάλληλος
εξαφανίστηκε! Τι μου λέτε τώρα;»
«Σας καταλαβαίνω!»
«Θα πεθάνει;» τον ρώτησε αυτό που τον
βασάνιζε περισσότερο.
«Κύριε Μέγα δυστυχώς δεν είμαστε θεοί. Θα
κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας. Δυστυχώς η σφαίρα την βρήκε στην κοιλιακή
χώρα, πράγμα που δυσκολεύει την κατάσταση. Σας παρακαλώ τώρα, πηγαίνετε έξω και
περιμένετε την αστυνομία. Εγώ πρέπει να ειδοποιήσω τον πατέρα της»
«Γιατρέ, δεν ξέρω που μπορείτε να τον
βρείτε», ψέλλισε εντελώς χαμένος στον κόσμο του.
«Ξέρω εγώ, μην ανησυχείτε κύριε Μέγα.
Συγνώμη κιόλας για την αδιακρισία τέτοιες στιγμές, αλλά εσείς δεν έχετε ιδέα
ποια είναι;»
«Σας παρακαλώ μην παίζεται με τα νεύρα μου!
Τι εννοείτε;»
«Έχετε δίκιο! Τίποτα, τα υπόλοιπα αφήστε τα
στο νοσοκομείο!» του έδειξε την πόρτα και ο Ντίνος μάζεψε τα κομμάτια του και έκανε
να φύγει.
«Θα
καλύψω εγώ όλα τα έξοδα του νοσοκομείου», είπε τελικά πριν κλείσει την πόρτα
πίσω του.
Βασιλική Κυργιαφίνη