Κρυστάλλινες Αλυσίδες (Κεφάλαιο 9) - Πολεμώντας


2000: Το αμάξι του Νίκου έγινε μια φλεγόμενη μάζα. Το φορτηγό που τον χτύπησε είχε και αυτό καταστραφεί. Φλόγες και καπνοί ξεπηδούσαν και απο τα δυο οχήματα. Η Πυροσβεστική είχε καταφτάσει γρήγορα και προσπαθούσε να απεγκλωβίσει τους δυο οδηγούς. Μετά από αρκετή σκληρή προσπάθεια κατάφεραν να τους σώσουν. Το φορείο του νοσοκομείου πήρε τους δυο οδηγούς και κατευθύνθηκε όσο πιο γρήγορα γινόταν στο νοσοκομείο. Εκεί κατάφεραν να σταθεροποιήσουν την κατάσταση και των δυο οδηγών.


Ο Νίκος ένιωθε ζαλισμένος και δεν είχε καταλάβει τι συνέβη. Όταν συνήλθε κατάλαβε πως πρέπει να βάλει ένα τέλος σε αυτήν την ιστορία. Μόλις επέστρεψε σπίτι μίλησε στη γυναίκα του, Μαρίνα. Εκείνη πήρε τον γιο τους, Νεκτάριο, και όλα τους τα πράγματα και έφυγε από το σπίτι αφήνοντας τον Νίκο μόνο του. Η Μαρίνα και ο Νεκτάριος έμειναν στο πατρικό της Μαρίνας που βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη. Του ζήτησε διαζύγιο και ποτέ δεν τον ξαναείδε. Δεν επέτρεψε ούτε στον Κωνσταντίνο να τον δει. Δεν ήθελε ο γιος της να πληγωθεί. Ο Νίκος πνιγόταν από τη μοναξιά και τις σκοτεινές του σκέψεις. Είχε υποκύψει αρκετές φορές στο πάθος του. Ένοιωθε σαν να χωρίζεται σε δυο πρόσωπα και το δεύτερο αυτό πρόσωπο ήταν πολύ πιο δυνατό από τον ίδιο. Όσο το πολεμούσε τόσο κυρίευε τις σκέψεις του. Ήθελε να ξεθυμάνει το μένος του και να γλυτώσει. Όμως ήξερε πως αν το έκανε τότε ο άλλος του εαυτός θα γινόταν δυνατότερος και θα ζητούσε την επόμενη κιόλας στιγμή να υποκύψει ξανά.

7 ΓΕΝΑΡΗ 2010: H Κρυσταλλία μάζεψε τα πράγματα της και άφησε ένα σημείωμα στο κρεβάτι. Μια λέξη μόνο «Αντίο». Καθόταν στην εξώπορτα και κοιτούσε πίσω με νοσταλγία αλλά το σπίτι έμοιαζε ταυτόχρονα σαν κελί που την κρατούσε φυλακισμένη. Έπρεπε να πολεμήσει τα συναισθήματα της. Κλείνοντας την πόρτα πίσω της αισθάνθηκε ότι ανοίγει μια καινούρια μπροστά της, με χιλιάδες νέες ευκαιρίες. Αυτό ήταν αλήθεια και θα το ανακάλυπτε την ίδια κιόλας στιγμή. Δεν είχε αποφασίσει που θα μείνει. Σκεφτόταν να πάει στο σπίτι της γιαγιάς της ή στο πατρικό της αλλά έτσι θα επιβεβαίωνε τη Φαίδρα, που πίστευε οτι δεν θα κατάφερνε τίποτα. Είχε χαμηλή αυτοεκτίμηση, και αν επιβεβαίωνε τη Φαίδρα, σίγουρα θα έχανε κάθε εκτίμηση για τον εαυτό της. Αποφάσισε να ακολουθήσει τον εγωισμό της και να μείνει σε φοιτητικό δωμάτιο. Σύντομα θα έκανε τα χαρτιά για να εγκατασταθεί στη Φοιτητική Εστία και θα της έμεναν τα χρήματα που έβγαζε απο το Φροντιστήριο. Το σπίτι που νοίκιασε ήταν στου Ζωγράφου κοντά στη σχολή. Ήταν δυο δωμάτια. Στο ένα υπήρχαν ένα μονό κρεβάτι, δυο καφέ ντουλάπια, ένα μικρό ψυγειάκι, μια βρύση, ένας μικρός πάγκος που είχε πάνω ένα μάτι ηλεκτρικό για να μαγειρεύει και ένα μικρό μπαλκονάκι που έβλεπε στο δρόμο. Στο άλλο ένα μικρό μπάνιο με ντουζιέρα.

31 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2010: Η Κρυσταλλία προσπαθεί να προλάβει τις διωρίες στη δουλειά της, στο Φροντιστήριο. Υπήρχαν κάποιες αλλαγές στο πρόγραμμα. Τα μαθήματα που θα χάνονταν έπρεπε να αναπληρωθούν και η Κρυσταλλία έπρεπε να μιλήσει με όλους τους καθηγητές, να κανονίσουν τις μέρες των αναπληρώσεων. Μετά θα έδινε το πρόγραμμα στην ιδιοκτήτρια του Φροντιστηρίου για να το δει και να το εγκρίνει. Αφού θα το ενέκρινε έπρεπε να ενημερώσει όλους τους μαθητές ανα τάξη για να τους ανακοινώσει τις μέρες που θα έκαναν το μάθημα. Προσπαθούσε να προλάβει να βγάλει φωτοτυπίες για τους καθηγητές, να παραγγείλει καφέδες, να σηκώσει τα τηλέφωνα και να δίνει πληροφορίες σε κάποιους γονείς για τις αλλαγές του προγράμματος. Πολεμούσε να προλάβει το καθημερινό τρέξιμο. Δεν είχε παράπονο γιατί όλοι της φερόντουσαν καλά. Έβγαζε καλά χρήματα και κατάφερνε να τα βγάζει πέρα. Όμως είχε κουραστεί αρκετά αυτές τις μέρες. Η παρηγοριά της ήταν ο Μάριος.



Δέσποινα Τ.