Ιστορίες από τις αστρικές αυτοκρατορίες - Ιστορία 3: Η τέχνη των Κρυστάλλων (Κεφάλαιο 4)

Ο πλοίαρχος Trote του Imperial Fleet Ship (IFS) Illustrious αισθανόταν κάπως άβολα με την αποστολή αυτή. Δεν ήταν η πρώτη φορά που φιλοξενούσε στο αστρόπλοιό του ένα από τα καλύτερα θωρηκτά της Αυτοκρατορίας των Άστρων, κάποιον υψηλό προσκεκλημένο του Αυτοκρατορικού Συμβουλίου.
Όχι, δεν τον τρόμαζε η ευθύνη, ούτε το πιο αυστηρό απ’ ό,τι συνήθως πρωτόκολλο. Η μυστικοπάθεια όμως και η πορεία σε μια ξεχασμένη γωνιά του διαστήματος –οι διαταγές δεν έλεγαν καν ποιον ή τι θα συναντούσαν– τον έκαναν νευρικό. Πόσο μάλλον που τους είχαν διατάξει να επιλέξουν μια δαιδαλώδη πορεία μακριά από κάθε γνωστή ρότα και με αρκετές αναμονές στο βαθύ διάστημα, ώστε να βεβαιωθούν ότι κανείς δεν τους ακολουθούσε.
Επιπλέον ειδικά για την αποστολή αυτή είχε αλλάξει σχεδόν το μισό πλήρωμα του σκάφους, καθώς για να διασκεδάσουν τις προκαταλήψεις των Δονίων είχαν αντικαταστήσει σχεδόν όλες τις γυναίκες του πληρώματος, ιδίως τις αξιωματικούς, με άντρες. Δυστυχώς, η Αυτοκρατορία των Δονίων ήταν η μεγαλύτερη και ισχυρότερη από τις τρεις μεγάλες Αστρικές Αυτοκρατορίες και παρόλο που οι αντιλήψεις τους για τη θέση των γυναικών αντιμετωπίζονταν με σκεπτικισμό ακόμα και στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας τους, η Αυτοκρατορία των Άστρων δε θα διακινδύνευε να τους προκαλέσει. Ίσα ίσα που η απέχθεια των Δονίων για τις Αμαζόνες εξυπηρετούσε πολύ το σχεδιασμό της Αυτοκρατορίας των Άστρων. Ο πλοίαρχος υποψιαζόταν ότι κάποια μυστική συμφωνία θα κλεινόταν στο σκάφος του και αυτό άξιζε για να κάνει την όποια παραχώρηση στον Κόμη Ferden, Μέγα Τιτλούχο του Εξωτερικού, της Ένδοξης Αυτοκρατορίας των Δονίων και Εντολοδόχο των Σεβαστών Αυτοκρατόρων ή πιο απλά τον υπεύθυνο για την εξωτερική πολιτική των Δονίων.
Κατευθύνθηκε προς τον Αρχιπλοηγό, καινούριος κι αυτός, ο οποίος, αν και φανερά έμπειρος, στα μάτια του υστερούσε σε σχέση με τη γλυκύτατη πλοηγό του σκάφους που είχαν αφήσει με τις άλλες αξιωματικούς να περιμένουν την επιστροφή τους από την ιδιόρρυθμη αυτή αποστολή. Βέβαια, ήξερε πολύ καλά ότι έρωτες στον Αυτοκρατορικό Στόλο δε χωρούσαν, τουλάχιστον όχι αν είχες φιλοδοξίες όπως ο ίδιος. Τώρα που το σκεφτόταν κανείς από τους Επιτελικούς Ναυάρχους και ελάχιστοι από τους Ναυάρχους φαινόταν να έχουν κάποια σχέση, φανερή τουλάχιστον. Όχι ότι το απαγόρευε κάποιος κανονισμός, θεωρητικά θα ήταν ελεύθερος να έχει και τη σύντροφό του στο σκάφος, αλλά απλά έτσι ήταν τα πράγματα. Άφησε κατά μέρος τις σκέψεις του, καθώς ο Αρχιπλοηγός τον χαιρέτισε. Αντιχαιρέτισε κι αυτός.
«Πλοίαρχε».
«Αρχιπλοηγέ. Φαίνεται ότι έχετε προγραμματίσει μια ακόμη στάση».
«Ναι, αλλά ευτυχώς θα είναι η τελευταία. Θα μείνουμε ελάχιστα σε αυτό τον τομέα, έχω εντοπίσει ένα φεγγάρι ενός έρημου πλανήτη για να μπούμε σε τροχιά, όπου υποθέτω ότι θα ελέγξουμε ότι δε μας έχει εντοπίσει κανείς, όπως έχουμε κάνει σε όλες τις στάσεις μας και μετά...»
«Ναι, ναι» τον διέκοψε ο πλοίαρχος. Η ρουτίνα τού ήταν γνωστή. «Ήθελα να ρωτήσω, αν έχετε επισκεφθεί πάλι τον προορισμό μας παλιότερα ή αν ξέρετε κάτι. Θα προτιμούσα να είμαι όσο προετοιμασμένος μπορώ δεδομένων των συνθηκών».
«Δυστυχώς δεν έχω ιδίαν άποψη, αλλά σύμφωνα με τα αρχεία πέρα από ένα έρημο και ακατοίκητο πλανητικό σύστημα δεν υπάρχει τίποτα. Αμφιβάλλω, αν έχει περάσει ποτέ από εκεί άλλο επανδρωμένο σκάφος. Να υποθέσω πως ούτε εσείς ξέρετε τι ακριβώς θα βρούμε εκεί. Αλλά και να ξέρατε μάλλον θα ήταν άκρως απόρρητο και δε θα μου το λέγατε, έτσι δεν είναι;» συμπλήρωσε με ένα ελαφρύ χαμόγελο.
«Ε, ναι, ναι, ακριβώς, καλύτερα να μη συζητάμε τέτοια θέματα» είπε αμήχανα ο πλοίαρχος. «Συνεχίστε, παρακαλώ» είπε και έφυγε.
            «Ηρέμησε»  είπε στον εαυτό του «δεν υπάρχει λόγος να είσαι νευρικός». Όμως, δεν μπορούσε να διώξει από το μυαλό του ότι η αποστολή ήταν σημαντική και αν πήγαιναν όλα καλά η καριέρα του θα ωφελούνταν πολύ. «Όλα θα πάνε καλά» σκέφτηκε, καθώς το  Illustrious βγήκε από το βαθύ διάστημα και άρχισε να προσεγγίζει το φεγγάρι που είχε επιλέξει ο πλοηγός.



Η Μαριάννα ξύπνησε από το σκούντημα της Εμμέλια. Την είχε πάρει ο ύπνος εκεί που ασχολούνταν με τους κρυστάλλους. Είδε την Εμμέλια να τους περιεργάζεται.
«Καλά ξυπνητούρια! Τι είναι αυτά»; της είπε χαρωπά.
«Τίποτα» είπε κάπως απότομα η Μαριάννα και συμπλήρωσε πιο ήπια «ένα χόμπι». Το τελευταίο που χρειαζόταν ήταν οι άβολες εξηγήσεις.
«Περίεργα “χόμπι” έχεις» είπε σκεφτικά η Εμμέλια. «Τέλος πάντων, φτάσαμε, σήκω σιγά σιγά».
Η Μαριάννα σηκώθηκε. Σε λίγο ήταν έτοιμη και με χαρά διαπίστωσε πως η Εμμέλια είχε φροντίσει να ετοιμάσει φαγητό. Είχε ξεχάσει πόσο πεινούσε.
«Και τώρα που φτάσαμε, τι θα κάνουμε;» ρώτησε, καθώς έτρωγε.
«Θα περιμένουμε να έρθει το ραντεβού μας, θα παραλάβουμε κάποια πράγματα και μετά θα επιστρέψουμε στον πολιτισμό» είπε χαλαρά η Εμμέλια.
«Αλήθεια, πού είμαστε;» ρώτησε η Μαριάννα.
«Θα σου έλεγα “στη μέση του πουθενά”, αλλά μάλλον στην άκρη θα ταίριαζε καλύτερα! Βασικά κάπου μακριά από αδιάκριτα βλέμματα».
«Μακριά από περιπόλους εννοείς, ε;»
«Και από περιπόλους και από πειρατές και από άλλους σαν εμάς!»
«Εμάς! Δεν είμαστε συνέταιροι!» αγρίεψε η Μαριάννα.
«Σιγά καλέ! Πλάκα σου κάνω!» είπε γελώντας η Εμμέλια. «Θα τελειώσουμε τη δουλειά και θα σε επιστρέψω στην υποδειγματική σου καθημερινότητα, μην ανησυχείς!»
«Εξυπνάδες!» είπε απαξιωτικά η Μαριάννα.
Τη συζήτηση διέκοψε ένας ήχος από το πιλοτήριο.
«Μάλλον ήρθε λίγο νωρίς το ραντεβού μας» είπε η Εμμέλια και σηκώθηκε πηγαίνοντας προς το πιλοτήριο. Η Μαριάννα την ακολούθησε, γεμάτη περιέργεια. Δε χρειάστηκε πολύ για να καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήταν προφανές από την έκπληκτη έκφραση της Εμμέλια και τη στάση του σώματός της. Έστρεψε και αυτή το βλέμμα στις οθόνες που παρακολουθούσε προσηλωμένη η Εμμέλια, ενώ χειριζόταν τον υπολογιστή τους σκάφους.
«Τι είναι αυτό;» ρώτησε, καθώς στην οθόνη εμφανίστηκε η εικόνα ενός μεγάλου αστρόπλοιου που πλησίαζε γρήγορα.
«Αυτό προσπαθώ να βρω!» της απάντησε εκνευρισμένη η Εμμέλια. «Πάντως όχι το ραντεβού μου! Κάτσε και δέσου! Και σιωπή!»


Μιχάλης Κοτσαρίνης