Κάποια στιγμή, τα σήματα σταμάτησαν. Οι δύο φίλοι ανασηκώθηκαν και ετοιμάστηκαν. Σε λίγα δευτερόλεπτα, ο υπολογιστής άρχισε πάλι να δίνει σήμα, με διαφορετικούς ρυθμούς αυτή τη φορά.
Ο Άρης, έσκυψε πάνω από τον Ανδρέα, για να μπορεί να διαβάζει ταυτόχρονα την αποκωδικοποίηση τού σήματος. Αμέσως, ο Ανδρέας άρχισε να γράφει:
Αποστολέας: Αρίσταρχος Ζαχαρόπουλος.
Τόπος: Ταύρος. Ημερομηνία: 15 Ιουνίου 2036.
Αποδέκτες: Αρίσταρχος Ζαχαρόπουλος και Ανδρέας Κωστόπουλος.
Τόπος: Ταύρος. Ημερομηνία: 15 Δεκεμβρίου 1994...
Οι δύο επιστήμονες, κοιτάχτηκαν σαστισμένοι.
«42 χρόνια στο μέλλον!» είπαν μ’ ένα στόμα.
«Εμένα γιατί δε με ανέφερε ως αποστολέα;» ρώτησε ο Ανδρέας. Αλλά συνέχισε να γράφει, για να προλάβει την μετάδοση:
...Χρόνος αποστολής: 10 sec. Χρόνος λήψης: 13 ημέρες.
Συγχαρητήρια για την επιτυχία σας!
Στέλνω αυτό το μήνυμα σε σήματα Μορς, ώσπου να κατασκευάσετε τη διάταξη που θα σας πω. Θεώρησα καλό, να είστε οι πρώτοι που θα λάβετε το πρώτο μήνυμα ταχυονίων, όπως πρώτοι τα εντοπίσατε.
Όπως καταλαβαίνεις αγαπητέ μου εαυτέ, θα ζεις ακόμα στα 80 σου χρόνια. Όσο για σένα Ανδρέα, λυπάμαι, μα «έφυγες» νωρίτερα...
«Δεν είναι δίκαιο! Είμαι μικρότερος!» διαμαρτυρήθηκε γρήγορα, γελώντας ο Ανδρέας, ενώ μέσα του ένοιωσε ένα σφίξιμο, στην συνειδητοποίηση τού θανάτου.
...Ακούστε τώρα, μία ανασκόπηση τής ζωής σας: Μετά την επιτυχία τού πειράματος, ανακοινώσαμε τα αποτελέσματα στον επιστημονικό κόσμο. (Το σχετικό κείμενο, θα σας αποσταλεί, έτοιμο για να το δημοσιεύσετε αυτούσιο με τη σειρά σας, όταν θα σας πω). Δυστυχώς, για αρκετά χρόνια, κανείς δεν κατάφερε να το επαναλάβει με επιτυχία. Ο λόγος είναι, πως τα ταχυόνια δεν είναι απαραίτητο να βρίσκονται τη σωστή στιγμή στο γκαράζ μας, ή όπου αλλού θέλουμε εμείς. Αυτά που βρήκαμε εμείς, ήταν κατευθυνόμενα από εμένα. Πήραμε το Νόμπελ, το Δεκέμβριο τού 2004, δηλαδή 10 χρόνια μετά την επιτυχία μας. Ο Ανδρέας ήταν ακόμα μαγκούφης, όπως εγώ.
Μετά την επιτυχή επανάληψη τού πειράματος από συναδέλφους, γίναμε περιζήτητοι σε διάφορα επιστημονικά κέντρα. Ο μισθός μας έγινε πια ικανοποιητικός, και έτσι ο Ανδρέας αποφάσισε να παντρευτεί, ο γάμος του όμως, αποδείχθηκε αποτυχία.
Για λίγα χρόνια εργάστηκε στα εργαστήρια τής Ευρωπαϊκής βάσης τού Τύχωνα, στη Σελήνη. Για λόγους υγείας, επέστρεψε στη Γη, όπου χάθηκε άδοξα πριν από 8 χρόνια, σε μια εναέρια σύγκρουση με το μονοθέσιο ιπτάμενο όχημά του. Αυτό, συνέβη στις 7:13 π.μ., στις 3 Αυγούστου τού 2028. Η έκρηξη ήταν τόσο ισχυρή, που δεν απόμεινε τίποτα απ’ αυτόν!
Εγώ, εργάσθηκα από το 2008 στο CERN, για 10 περίπου χρόνια, ώσπου ίδρυσα μία δική μου εταιρεία, με αντικείμενο την αξιοποίηση νέων υλικών, σε διάφορους τομείς τής τεχνολογίας. Προσέλαβα τον Ανδρέα, και συνεργαστήκαμε αρμονικά στην ανάπτυξη διαφόρων εφαρμογών, ως τον ξαφνικό του θάνατο. Τα τελευταία 8 χρόνια, προσπάθησα να εφαρμόσω την τεχνολογία σύντηξης σε αντιδραστήρες μικρών διαστάσεων, με σκοπό την παραγωγή ταχυονίων στο εργαστήριο.
Σήμερα, η επιτυχία μου ολοκληρώθηκε, με την εκπομπή τού πρώτου ταχυονικού μηνύματος προς την εποχή σας. Η υγεία μου είναι σε κακή κατάσταση, και η ζωή μου συντηρείται με τη βοήθεια συσκευών εμφυτευμένων στο σώμα μου, και με κλωνικές μεταμοσχεύσεις οργάνων. Φοβάμαι πως η ζωή μου θα τελειώσει σύντομα, αλλά πριν φύγω, θα σας μεταδώσω όση γνώση προλάβω. Η επιτυχία μου θα μείνει κρυφή ως το θάνατό μου, και μετά θα καταστραφεί. Φοβάμαι να αναλάβω την ευθύνη να πέσει η εφεύρεσή μου σε ανεπιθύμητα χέρια. Θα την αφήσω λοιπόν στα χέρια σας.
Τα μηνύματα στέλνονται αντεστραμμένα, ώστε εσείς να τα λάβετε με την κανονική φορά. Είναι λοιπόν γκρουπαρισμένα σε πακέτα πληροφοριών.
Εδώ, τελειώνει το πρώτο πακέτο. Στο δεύτερο, θα σας καθοδηγήσω στην κατασκευή ενός αποτελεσματικότερου δέκτη, ώστε να αποφύγουμε τα σήματα Μορς. Η επόμενη λήψη ταχυονίων, θα γίνει σε μία ώρα δικού σας χρόνου. Να έχετε μαζί σας ένα Φαξ, έναν έγχρωμο εκτυπωτή λέιζερ, και δισκέτες για την μετάδοση προγραμμάτων για τον υπολογιστή σας. Γνωρίζω πως τα έχετε. Ως το επόμενο πακέτο, μην τηλεφωνήσετε σε κανέναν, και μην έρθετε σε επαφή με κανέναν, για να μη δημιουργήσετε αλλαγές στην ροή τής ιστορίας. Όσο κρατήσει η επαφή μας, για τις επόμενες 13 ημέρες, εγώ θα σας κατευθύνω, σε όλες τις επαφές σας με τους έξω. Τέλος εκπομπής ταχυονίων.
Οι δύο ερευνητές, έμειναν σκεφτικοί. Όλα αυτά, ήταν πολύ πιο εκπληκτικά, απ’ ότι μπορούσαν να περιμένουν για την ημέρα εκείνη.
«Προλαβαίνω να ετοιμάσω ένα πρόγραμμα αποκωδικοποίησης σημάτων Μορς για τον υπολογιστή!» φώναξε ξαφνικά ο Ανδρέας, και έτρεξε στον υπολογιστή.
«Εμένα με προβληματίζουν τα τελευταία λόγια του, για αλλαγές στην ιστορία…» είπε σοβαρά ο Άρης. «...Εάν αυτό πράγματι είναι ένα μήνυμα από το μέλλον, έχουμε ήδη ένα παράδοξο, και μάλιστα όχι ένα! τώρα που το σκέφτομαι, τα προβλήματα είναι πολλά!»
«Κατ’ αρχήν, γιατί μας είπε πως θα παραδώσει την εφεύρεσή του σ’ εμάς; Εφ’ όσον είμαστε το παρελθόν του, κάποτε θα την ανακαλύψουμε μόνοι μας. Γιατί είπε: Όση πληροφορία προλάβει; Δεν γνωρίζει τι θα στείλει; Δεν πήρε και αυτός την ίδια πληροφορία στο παρελθόν του όπως τώρα εμείς; Κι αν την πήρε, γιατί θα έπρεπε να ψάχνει τόσα χρόνια ώσπου να τα ανακαλύψει όλα αυτά; Γιατί φοβάται για αλλαγή στην ιστορία; Εάν επρόκειτο να γίνει αυτή η αλλαγή από εμάς, πώς θα παίρναμε αυτό το μήνυμα από ένα ανύπαρκτο μέλλον;»
«Άσε το άλλο! Εφ’ όσον εσύ γνωρίζεις πως ο γάμος σου θα αποτύχει, και πως θα σκοτωθείς μ’ ένα ιπτάμενο μαραφέτι, κουτός είσαι να παντρευτείς στα 50 σου χρόνια, και μετά να ταξιδεύεις με τέτοια μυστήρια πράγματα; Και άμα σκεφτώ, θα βρω και άλλα προβλήματα. Το σίγουρο είναι ότι κάτι δεν πάει καλά με όλα αυτά».
«Ίσως να υπάρχουν απαντήσεις που δεν γνωρίζουμε» είπε ο Ανδρέας, πληκτρολογώντας ένα πρόγραμμα για τον εκτυπωτή «...Έτσι παραξενευτήκαμε και με τη σταθερή ταχύτητα τών πρώτων ταχυονίων όταν πήραμε το μήνυμα. Ίσως να γνωρίζει ότι δεν θα προλάβεις να στείλεις όλες τις πληροφορίες από το μέλλον, επειδή κάτι θα σου συμβεί. Εγώ, μπορεί να θελήσω να ξαναδοκιμάσω την τύχη μου μ’ εκείνο τον γάμο, και να την ξαναπάθω. Και ακόμα, μπορεί να μπω σε κάποιο ιπτάμενο όχημα παρά την θέλησή μου, για κάποιους λόγους που τώρα δεν γνωρίζω. Όμως, θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι μπορούμε τώρα να σκεφτούμε. Αν κρίνω από όσα συμβαίνουν αυτό το μεσημέρι, φοβάμαι πως ανοίξαμε μια πόρτα για τη Ζώνη τού Λυκόφωτος».
Καθώς ο Ανδρέας μιλούσε, τα χέρια του δεν έπαυαν να πληκτρολογούν το πρόγραμμα τού
υπολογιστή. Ο Άρης, έκανε βόλτες πάνω - κάτω, και κάθε τόσο έβρισκε ένα νέο παράδοξο. Στο τέλος πήρε ένα χαρτί, και άρχισε να καταγράφει τις παραδοξότητες που δημιουργούσε αυτό το απροσδόκητο μήνυμα.
Η επόμενη μισή ώρα, κύλησε με τον Άρη να γράφει, και τον Ανδρέα να πληκτρολογεί. Στο
τέλος, ο Ανδρέας σηκώθηκε.
«Τελείωσα!» είπε με ανακούφιση. «...σε ένα τέταρτο, θα έχουμε αυτόματα τη
μετάφραση».
«Ελπίζω να πάρουμε και απαντήσεις, γιατί θα τρελαθώ!» είπε με ένα ύφος εκνευρισμένο και απορημένο ο Άρης.
Στο επόμενο τέταρτο, ο Άρης κάθισε στον υπολογιστή, και κατέγραψε καθαρά το μήνυμα. Ο
Ανδρέας, καθόταν σε μία πολυθρόνα, και αστειευόταν. Γελούσαν περισσότερο από νευρικότητα, παρά με τα αστεία τού Ανδρέα.
Χρόνης Πάροικος