ΤΑΪ ΧΑΛΙΓΟΥΕΛ
Κοιτάζω και πάλι το κινητό μου για να τσεκάρω την
ώρα. Είναι ήδη εφτά και είκοσι. Πρέπει να βιαστώ, αν θέλω να προλάβω να
χαιρετήσω και την θεία Τζέιν.
Η μητέρα του Κα, είναι ο πιο εργατικός άνθρωπος που
γνωρίζω. Οι μόνες ώρες που την βλέπουμε πια, είναι είτε πολύ νωρίς το πρωί,
είτε αργά το βράδυ, άντε και κανένα Σαββατοκύριακο που δεν θα πάρει δουλειά στο
σπίτι. Από τότε που έπιασε δουλειά στο κτηματομεσιτικό γραφείο-το μοναδικό στην
πόλη μας, έχει αφήσει το καθήκον της μάγισσας στην άκρη και ασχολείται κυρίως
με αυτό. Και τα πάει πάρα πολύ καλά. Μετράει ήδη πέντε χρόνια στον χώρο και το
όνομά της το έχουν ξεχωρίσει μεγαλοεπενδυτές της ευρύτερης περιοχής, οι οποίοι
την εμπιστεύονται να μοσχοπουλήσει τις περιουσίες τους ή να αρπάξει μια καλή
επενδυτική ευκαιρία γης και να την αξιoποιήσει προς το συμφέρον τους.
Σε αυτό βοηθάει φυσικά λίγο και το χάρισμά της. Η
θεία Τζέιν είναι εμπαθητική τηλεκινητική. Εκτός από το να μετακινεί πράγματα με
τη σκέψη της, όπως ο γιος της, μπορεί επιπλέον να ‘αισθανθεί’ αυτό που νιώθουν
οι γύρω της και έτσι να καταλάβει τις πραγματικές προθέσεις τους, σε σημείο που
σχεδόν καταφέρνει να μαντέψει την επόμενη κίνησή τους. Η ίδια αρνείται φυσικά
ότι κάνει κάτι τέτοιο.
Αν και μας λείπει αφάνταστα η βοήθειά της απέναντι
στη μάχη κατά του Κακού, έχουμε αποδεχτεί όλοι την απόφασή της να αποσυρθεί
κατά κάποιο τρόπο σε μια πιο φυσιολογική ζωή, διότι όλοι ξέρουμε πόσο πολύ την
έχει πονέσει ο θάνατος του αγαπημένου της Ράιαν Τέρνερ, σχεδόν 18 χρόνια πριν,
λίγο καιρό πριν την γέννηση του Κα. Όλοι σεβόμαστε αυτόν τον πόνο και όλοι
προσπαθούμε να την βοηθήσουμε να το ξεπεράσει, κρατώντας την όσο γίνεται μακριά
από τον κόσμο της μαγείας - αφού αυτό δείχνει να επιθυμεί, τουλάχιστον τα τελευταία
χρόνια.
Μπαίνω για ένα κρύο ντουζάκι στα γρήγορα. Σε δέκα
λεπτά, έχω βγει, έχω ντυθεί και αφού τσεκάρω το είδωλο μου λίγο στον καθρέπτη –
πωπωπω τι μαύροι κύκλοι είναι αυτοί αγόρι μου;- τηλεμεταφέρομαι για ένα γρήγορο
σνακ στην κουζίνα.
«Καλημέρα, ανιψιέ» μου εύχεται η θεία Τζέιν, έχοντας
μπροστά της μια ζεστή κούπα καφέ και μια εφημερίδα. «Χμ, δεν φαίνεται να
κοιμήθηκες καλά» μου λέει ανήσυχη όταν παρατηρεί λίγο καλύτερα το πρόσωπό μου.
<<Να βάλεις λίγο αγγούρι για τους μαύρους κύκλους».
«Καλημέρα θεία» της λέω κάνοντας την γκριμάτσα
εγώ-δεν-βάζω-αηδίες-στη-μούρη-μου και πηγαίνω κοντά της για να της δώσω ένα
φιλί. «Η αλήθεια είναι ότι δεν κοιμήθηκα καθόλου καλά το βράδυ. Εσύ από την
άλλη όμως φαίνεσαι πάρα πολύ καλά. Λάμπεις» της λέω ειλικρινά και χαίρομαι με
αυτήν την συνειδητοποίηση και ο ίδιος. Η θεία είναι φυσικά από τις ωραιότερες
γυναίκες που ξέρω κοντά στα σαράντα. Έχει σκούρα καστανά μαλλιά σε μακρύ καρέ,
τα οποία λόγω δουλειάς αλλά και γυναικείας ματαιοδοξίας είναι πάντα καλοχτενισμένα
και άψογα στυλιζαρισμένα, σαν να έχει μόλις βγει από το κομμωτήριο. Συνήθως τα
έχει ίσια να πέφτουν όμορφα και αέρινα γύρω από το κατάλευκο πρόσωπό της
τονίζοντας ακόμα περισσότερο τα μεγάλα, αμυγδαλωτά, μελαγχολικά της μάτια, που
έχουν το ζεστό χρώμα του μελιού έξτρα στολισμένα με ένα πράσινο στεφάνι γύρω
από την κόρη.
«Να ‘σαι καλά αγόρι μου, σε ευχαριστώ. Η αλήθεια
είναι πως νιώθω υπέροχα τον τελευταίο καιρό. Η δουλειά πάει πάρα, μα πάρα πολύ
καλά και μου έχει φύγει ένα τεράστιο άγχος. Σκοπεύω μάλιστα να κάτσω σπίτι αυτό
το σου-κου για να σας βοηθήσω λίγο με... εμ... τα θέματά σας» μου λέει λίγο
διστακτικά. Ξέρω πώς στην πραγματικότητα θα ήθελε να το αποφύγει, αλλά
νοιάζεται υπερβολικά πολύ γι’ αυτήν την οικογένεια για να βάλει τις ανάγκες της
πάνω από όλα. «Πώς πάνε τα πράγματα;»
«Πώς πάνε τα πράγματα;» επαναλαμβάνω την ερώτησή της
σαν χαζός. «Εξαιρετικά. Θαυμάσια». Σκατά.
«Τάιιιι...» προσφωνεί το όνομά μου με το ύφος
αυτά-δεν-περνάνε-εδώ.
Να πάρει, γιατί να είναι εμπαθητική;
«Μην ανησυχείς, θεία, πραγματικά. Όλα είναι υπό
έλεγχο» κάνω μια δεύτερη προσπάθεια να την καθησυχάσω και ασυναίσθητα φέρνω το
δεξί μου χέρι πίσω από τον σβέρκο για να ανακουφίσω μια μικρή φαγουρίτσα. Δεν
ξέρω γιατί, αλλά πάντα με πιάνει φαγούρα στο συγκεκριμένο σημείο όταν
αισθάνομαι άβολα ή έχω άγχος για κάτι.
«Αμηχανία, ενοχές, φόβος, άγχος, θυμός, ανησυχία...
να συνεχίσω την απαρίθμηση του ποτ πουρί των συναισθημάτων σου αυτή τη στιγμή ή
θα μου πεις επιτέλους την αλήθεια;»
Ε, δε θέλω και πολύ. Της τα ξερνάω όλα χωρίς άλλες
περιστροφές. Για το ξόρκι που έκαναν στην Μπόνι και ακόμα δεν έχουμε λύσει, για
το άγχος μου που δεν μπορώ να την διαισθανθώ σαν Καθοδηγητής της και να κάνω
αποτελεσματικά τη δουλειά μου για την προστασία της, για την Πέτρα του Νερού και
το πώς έφτασε επιτέλους στην κατοχή μας, για το πώς η Σκοτεινή Ιέρεια έμπλεξε
και τον Ματ στα σχέδιά της και για το πόσο ανίκανος νιώθω που δεν μπορώ να
βοηθήσω όλους αυτούς γύρω μου που με έχουν ανάγκη.
«Χμ... Μόνο αυτά; Και η ζήλια; Η απογοήτευση; Η ραγισμένη
σου καρδιά;»
«Μα πώς...;» Ηλίθια ερώτηση. Με τις δυνάμεις της
φυσικά.
«Δεν χρειάζεται να κρύβεσαι από μένα Τάι. Ειδικά από
μένα. Είμαι η τελευταία που θα μπορούσε να σε κρίνει άσχημα επειδή δεν
ακολούθησες τους Κανόνες» μου λέει προσπαθώντας να με κάνει να νιώσω λίγο πιο
άνετα και να της μιλήσω και γι’ αυτά που ταλαιπωρούν την καρδιά μου. Της είχα
μιλήσει λίγες εβδομάδες πριν, για το υπέροχο ραντεβού μου με την κοπέλα από το
σχολείο που μου άρεσε από την πρώτη στιγμή. Για την τρελή και πρωτόγνωρη έλξη
που ένιωθα γι’ αυτήν και πως αυτήν την κοπέλα άρχισα να την ερωτεύομαι. Και
μετά αποδείχθηκε ότι αυτή η κοπέλα είναι προστατευόμενή μου και πως όλα όσα
νιώθω γι’ αυτήν είναι αυστηρά απαγορευμένα. Και τότε η θεία μου μου είχε
σταθεί. Ήξερε τι ακριβώς να πει και τι να κάνει για να ξαλαφρώσει την καρδιά
μου από το βάρος των ενοχών της. Είχε περάσει τα ίδια και χειρότερα στο
παρελθόν και μπορούσε να με καταλάβει εκ πείρας, όχι μόνο μέσω της μαγείας του
χαρίσματός της. Και είμαι σίγουρος πως το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και τώρα
αλλά... Αλλά πώς να της μιλήσω για την Μπόνι και όλα όσα έγιναν στη σοφίτα, όλα
αυτά που της έχω πει και όλα αυτά που της έχω κάνει-και για τα οποία έχω
σκυλομετανιώσει, χωρίς να αναφέρω την ανάμειξη του αγαπημένου της μοναχογιού σε
αυτό;
Η σχέση της με τον Κα ήταν και είναι τεταμένη.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια. Πάντα υπήρχε ένταση ανάμεσά τους, αναίτιοι
καβγάδες, λόγια που πληγώνουν, πόρτες που κλείνουν με δύναμη και ιδιαίτερα
ηλεκτρισμένο κλίμα, γενικά, αλλά ειδικά τα τρία, τέσσερα τελευταία χρόνια το
πράγμα έχει παραγίνει. Και είναι κάτι που πάντα φέρνει επιπλέον θλίψη στη θεία
μου, καθώς ο ξάδερφός μου ήταν και είναι ο κόσμος της όλος.
Οπότε, όχι, δεν θα πω τίποτα για τον Κα και τα
ερωτικά του μπλεξίματα με την κοπέλα που αγαπώ.
Foni Nats