Και ενώθηκαν η Μοίρα με τον Θάνατο,
φτιάχνοντας ζωή.
Η Μοίρα φύσηξε τα άστρα, ξυπνώντας τις ημέρες.
Ο Θάνατος αγκάλιασε τα άστρα, κοιμίζοντας τις νύχτες.
Αρμονικά κυλούσε ο χρόνος.
Στη πανέμορφη κόρη του Πατέρα Χρόνου, Μοίρα,
άρεσε να περπατάει με γυμνά πόδια πάνω στην επιφάνεια του γήινου εδάφους.
Αισθανόμενη τη ζεστασιά του γήινου εδάφους,
ένιωθε περισσότερο ζωντανή.
Λουλούδια χρωματιστά με ευωδιαστά αρώματα,
ξετρύπωσαν μέσα από τα γήινα εδάφη.
Η Μητέρα Γη στολίστηκε για χάρη της Μοίρας.
Η πανέμορφη κόρη φρόντιζε τα στολίδια της Γης,
να παραμένουν πάντοτε ανθισμένα και μυρωδάτα.
Δίχτυα ερωτικά έπλεκε ο γιος της Γης, Ουρανός,
στο όνομα της όμορφης Μοίρας.
Για χάρη της φόρεσε το καλό του γαλάζιο κοστούμι. φτιάχνοντας ζωή.
Η Μοίρα φύσηξε τα άστρα, ξυπνώντας τις ημέρες.
Ο Θάνατος αγκάλιασε τα άστρα, κοιμίζοντας τις νύχτες.
Αρμονικά κυλούσε ο χρόνος.
Στη πανέμορφη κόρη του Πατέρα Χρόνου, Μοίρα,
άρεσε να περπατάει με γυμνά πόδια πάνω στην επιφάνεια του γήινου εδάφους.
Αισθανόμενη τη ζεστασιά του γήινου εδάφους,
ένιωθε περισσότερο ζωντανή.
Λουλούδια χρωματιστά με ευωδιαστά αρώματα,
ξετρύπωσαν μέσα από τα γήινα εδάφη.
Η Μητέρα Γη στολίστηκε για χάρη της Μοίρας.
Η πανέμορφη κόρη φρόντιζε τα στολίδια της Γης,
να παραμένουν πάντοτε ανθισμένα και μυρωδάτα.
Δίχτυα ερωτικά έπλεκε ο γιος της Γης, Ουρανός,
στο όνομα της όμορφης Μοίρας.
Χάιδευε τρυφερά το κορμί της,
με δροσερό αεράκι.
Η πανέμορφη κόρη ανατρίχιαζε ολόκληρη.
Και μαζί έσμιξαν Μοίρα και Ουρανός,
δημιουργώντας το πιο φωτεινό άστρο.
Η Μητέρα Γη καμάρωνε,
τη φωτεινή ζεστασιά του εγγονιού της.
Τη μαρτύρησε.
Πλάσμα νυχτόβιο,
τη μαρτύρησε στον Θάνατο.
Σταδιακά μαράθηκαν τα στολίδια της Γης,
εξαιτίας της μεγάλης θλίψης του Ουρανού.
Στεναχωρημένη η Μοίρα, κέντησε σκέπασμα για τον γιο της.
Καλύφτηκε ο Ήλιος με πυκνά βροχερά σύννεφα,
προσφέροντας δροσερό νερό στη γιαγιά του.
Μην αντέχοντας άλλο να ‘ναι μακριά από την αγαπημένη του,
ο γκρίζος πια Ουρανός, προκάλεσε σε μονομαχία τον Θάνατο.
Τότε γέλασε δυνατά επιδεικνύοντας περήφανα,
τη μεγάλη σιδερένια φυλακή της Μοίρας.
Γελώντας βραχνά ο Θάνατος, αποδέχτηκε τη πρόκληση του Ουρανού.
Πολέμησε με όλη του τη δύναμη,
για χάρη της αγαπημένης του.
Διασκέδαζε ο Θάνατος,
χαζεύοντας τον πόνο του.
Πάγωσε ολόκληρη η Γη,
ανησυχώντας για τη τύχη του γιου της.
Λαβώθηκε πικρά ο Ουρανός.
Σκοτάδι πλάκωσε τα γήινα εδάφη.
Ο γιος του Ουρανού και της Μοίρας,
έπαψε να εκπέμπει φως.
Νεκρώθηκε η φύση,
συμπονώντας το πένθος της Μητέρας Γης.
Ο Θάνατος βλέποντας τη γυναίκα του να μαραζώνει,
υποσχέθηκε ανάσταση.
Με τον όρο να συνευρίσκονται,
τρεις φορές το χρόνο.
Η πανέμορφη Κόρη έπεισε τον Πατέρα της,
να τη βοηθήσει.
Έτσι δέχτηκε χαρούμενη τον όρο του συζύγου της Θανάτου.
Τα συναισθήματα δεν αλλάζουν.
Κάθε φορά που κοντεύουν οι μέρες να σμίξουν,
η Μοίρα με τον Ουρανό.
Η Μητέρα Γη στολίζεται, αναμένοντας τη νύφη της.
Τη στιγμή που σμίγουν, ο γιος τους λάμπει ολόκληρος.
Καθώς φτάνει η ώρα του αποχωρισμού,
η Μητέρα γη ξεστολίζεται.
Και όταν χωρίζουν,
ο Ήλιος σκεπάζεται ολόκληρος με τα κεντήματα της μητέρας του.
Κωνσταντίνα Τομπουλίδου