Η Μάγισσα του Αέρα (Κεφάλαιο 28) Ο χειρότερος φόβος - Μέρος 2ο

ΤΑΪ ΧΑΛΙΓΟΥΕΛ

Εστιάζω την προσοχή μου μπροστά μας, στο βάθος  και τότε βλέπω μια μεγάλη σκοτεινή μπάλα να έρχεται προς το μέρος μας.
«Κα, σκύψε» προσπαθώ να προειδοποιήσω τον Κα, αλλά ο ήχος της φωνής μου δεν φτάνει ποτέ στα αυτιά μου. Πέφτοντας στην άκρη ο ίδιος, για να αποφύγω την σκοτεινή μπάλα και βλέποντας τον Κα να παραμένει ακίνητος στη θέση του, τον χτυπάω στα πόδια για να τον ρίξω κάτω και να τον γλιτώσω από την επίθεση. Ευτυχώς τα καταφέρνω.
«Μα τι στο καλό συμβαίνει;» ρωτάω έντρομος αλλά και πάλι κανένας ήχος δεν φτάνει στα αυτιά μου. Στρέφω το βλέμμα μου προς τον Κα και τον βλέπω που ανοιγοκλείνει το στόμα του προσπαθώντας να μου πει κάτι, κάνοντας ταυτόχρονα κάποιες νευρικές και απότομες  χειρονομίες. Μέχρι να καταλάβω τι προσπαθεί να μου πει, κάτι με χτυπά από τα πλάγια.
Νιώθω αρχικά όλο το σώμα μου να μουδιάζει, σε σημείο που ενώ ξέρω πως έχω πέσει κάτω, δεν νιώθω το κρύο πάτωμα να έρχεται σε επαφή με το σώμα μου. Έπειτα το μούδιασμα γίνεται έντομο μυρμίγκιασμα και το μυρμίγκιασμα, πόνος. Σταδιακά και με πολύ ένταση ο πόνος αυτός απλώνεται σε όλο μου το σώμα, σαν να με διαπερνούν καρφιά από την κορυφή του κεφαλιού μου μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών μου. Είμαι σίγουρος πως φωνάζω από τον πόνο αλλά και πάλι κανένας ήχος δεν φτάνει στα αυτιά μου.
Και ξαφνικά  καταλαβαίνω τι συμβαίνει.
Παντελής απώλεια κάθε ήχου, σκοτεινές, αέρινες μπάλες χωρίς φυσική ύλη και οξύς πόνος που σε ακινητοποιεί κατευθείαν έτσι και σε πετύχει μια τέτοια μπάλα... είναι ξεκάθαρο ότι δεχόμαστε επίθεση από Ντεσιντίμονς, από Δαίμονες του Ήχου. Οι επιθέσεις τους είναι πάντα αποτελεσματικές, αφού λόγω της ικανότητάς τους να απορροφούν κάθε ήχο στον χώρο που βρίσκονται, τους δίνει το πλεονέκτημα. Αυτοί οι δαίμονες πάντα σχηματίζουν ομάδες επίθεσης και επιπλέον, σε πιο προχωρημένο επίπεδο, μπορούν να χρησιμοποιήσουν τους ήχους που απορροφούν, όπως αυτοί το επιθυμούν. Πράγμα πολύ χρήσιμο, αν θέλουν να ξεγελάσουν το θήραμά τους και να το τραβήξουν σε μια καλοστημένη παγίδα.
Αναγκάζω τα μάτια μου να ανοίξουν παρά τον πόνο που τα βαραίνει και αυτό που βλέπω μπροστά μου απλά επιβεβαιώνει τον φόβο μου. Ένας κακάσχημος δαίμονας αυτού του είδους βρίσκεται ακριβώς από πάνω μου. Τα φρικιαστικά χαρακτηριστικά του προσώπου του θυμίζουν ζόμπι από χάι μπάτζετ ταινία τρόμου- μαύρα σαν τη πίσσα μάτια, σακουλιασμένο, ξερό και κατάχλωμο δέρμα γεμάτο πληγές και ένα σχεδόν ανύπαρκτο στόμα που μοιάζει σαν σφραγισμένο, από ισχνές δερματικές ίνες που συγκρατούν τις δυο γνάθους ενωμένες.
Ο δαίμονας μοιάζει να κάνει απότομες, νευρικές κινήσεις πάνω από το σώμα μου που μπορώ να προσδιορίσω μόνο όταν αρχίζει να περνά η επίδραση από την σκοτεινή μπάλα που μου έριξε. Τα κοκκαλιάρικα χέρια του περνάνε τρεμουλιαστά πάνω από τα ρούχα μου, ψάχνοντάς με από πάνω μέχρι κάτω, σαν να προσπαθεί να εντοπίσει κάτι συγκεκριμένο επάνω μου.
Ωχ, όχι! Κατάρα! Ψάχνει την Πέτρα του Νερού.
Λογικά, οι υπόλοιποι της ομάδας του θα ψάχνουν και το υπόλοιπο σπίτι για κάποιο ίχνος της. Πρέπει να ανακτήσω άμεσα τον έλεγχο του σώματός μου, μπορεί η μαμά και ο μικρός Μαξ να κινδυνεύουν!
Όταν ο δαίμονας με γυρνά μπρούμυτα για να ψάξει και τις πίσω τσέπες στο παντελόνι μου, μαζεύω όλη μου τη δύναμη και πιέζω τον εαυτό μου όσο χρειάζεται για να καταφέρει να κουνηθεί και να τον κλωτσίσω δυνατά στο πρόσωπο , με σκοπό να τον αναισθητοποιήσω.
Ναι! Τα κατάφερα! Ψάχνω με το βλέμμα μου τον Κα στον διάδρομο αλλά δεν τον βλέπω πουθενά. Χωρίς να το σκεφτώ πολύ, τηλεμεταφέρομαι αμέσως στο δωμάτιο του μικρού Μαξ για να βοηθήσω τη μαμά μου να τον προστατεύσει.
Όμως το δωμάτιο του μικρού μου αδερφού είναι άδειο. Και αφού ηρεμήσω λίγο, θυμάμαι πως η μητέρα μου θα τον πήγαινε πολύ νωρίς το πρωί για τσεκ απ στην παιδίατρο και με αυτή τη συνειδητοποίηση νιώθω να φεύγει ένα μεγάλο βάρος από το στήθος μου.
Ωραία. Τώρα που ηρέμησα πρέπει να βάλω προτεραιότητες.
Με την απουσία των Ντισιντίμονς γύρω μου, επανέρχονται όλοι οι ήχοι στο περιβάλλον μου. Ακούγονται έπιπλα να αναποδογυρίζουν και ποδοβολήτα μέσα από τους τοίχους. Πού να είναι άραγε ο Κα;
Φέρνω το χέρι μου στην κωλότσεπη για να αγγίξω την Πέτρα του Νερού. Ευτυχώς είναι ακόμα εκεί. Όχι και το καλύτερο μέρος για να την κρύψω αλλά δεν είχα το μυαλό για να σκεφτώ κάτι καλύτερο νωρίτερα. Ωραίος φύλακας είμαι. Έπρεπε να την εμπιστευτώ στη Ρίκα τελικά.
Πλησιάζω την πόρτα και προσπαθώ να ακούσω καλύτερα τι συμβαίνει στο υπόλοιπο σπίτι. Δεν ακούγονται ήχοι μάχης, παρά μόνο βαριά ποδοβολυτά, δαιμονικές κραυγές και έπιπλα που σπάνε ή πέφτουν με φόρα στο πάτωμα. Αυτό με αγχώνει λίγο για το τι συνέβη στον Κα. Γενικά είναι πολύ καλός στις μάχες με δαίμονες, είτε αυτές είναι μάχες σώμα με σώμα είτε μάχες που απαιτούν ξόρκια και μαγικά. Ελπίζω μόνο να είναι καλά και να έχει βρει κάλυψη.
Ωχ. Ωχ. Ακούγονται βήματα να πλησιάζουν. Είναι ναι μεν βαριά, αλλά προχωράνε στο διαδρόμο αργά και σταθερά.
Κάνω τρία βήματα πίσω και ετοιμάζομαι να εξαπολύσω τους λευκούς κεραυνούς μου κατά των Ντεσιντίμονς. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά και πραγματικά εύχομαι να είναι μόνο ένας από δαύτους.
Τα βήματα σταματούν ακριβώς έξω από την πόρτα μου. Μαζεύω την ενέργειά μου και την κατευθύνω στα χέρια μου, δαμάζοντας την ένταση της ενώ  ξεπηδά από το σώμα μου και δίνοντας της την μορφή των λευκών κεραυνών. Η πόρτα ανοίγει αργά και παίρνω φόρα για να χτυπήσω, μόλις αντικρίσω τον εχθρό.
Τρία, δύο, έν...
«Κα;»
«Εδώ είσαι ρε ηλίθιε;»
Κλείνει την πόρτα πίσω του αθόρυβα και αποδιώχνει αμέσως από το πρόσωπό του την αρχική έκπληξη από τη συνάντησή μας. Δεν φαίνεται να είναι τραυματισμένος αλλά ούτε και ιδιαίτερα αγχωμένος για την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε.
«Πόσο άσχημα είναι τα πράγματα;» τον ρωτάω, αγνοώντας την προσβλητική προσφώνηση.
«Αρκετά» μου απαντά σκεπτικός. «Είναι σε όλο το σπίτι».
«Ψάχνουν για την Πέτρα του Νερού».
«Α, ναι; Και πώς το ξέρεις αυτό;» Μάλλον δυσκολεύεται να με πιστέψει.
«Με ψαχούλευε ένας από αυτούς αλλά ευτυχώς δεν την βρήκε».
«Την έχει η Ρίκα;»
«Όχι, εγώ την έχω, αλλά δεν πρόλαβε να την πιάσει στα χέρια του» του απαντώ με ένα μικρό χαμόγελο και βγάζω την Πέτρα από την τσέπη για να του τη δείξω. Τα μάτια του λαμπυρίζουν με το που ρίχνει το βλέμμα του στο μαγικό αντικείμενο και είμαι σίγουρος ότι θέλει να την αγγίξει, σαν αποτέλεσμα της μαγείας που αναβλύζει από μέσα της. Μερικά δευτερόλεπτα όμως αρκούν για να συνεφέρει τον εαυτό του και να δείξει εγκράτεια και πειθαρχία, οπότε ξαναβάζω την Πέτρα πίσω στην κωλότσεπη του παντελονιού μου.
«Τους βλάκες» σχολιάζει με απέχθεια.
«Έλα, κράτα με, να τηλεμεταφερθούμε εκτός σπιτιού».
«Πιστεύεις ότι είναι καλή ιδέα;»
«Έχεις κάποια καλύτερη;»
«Να μείνουμε και να τους εξοντώσουμε» μου λέει αποφασιστικά και καρφώνει τη ματιά του πάνω μου. «Δεν θα τους αφήσουμε να γκρεμίσουν το σπίτι μας».
«Ναι, δε λέω. Αλλά πρέπει να εξασφαλίσουμε πρώτα την Πέτρα».
«Αν φοβάσαι ότι θα τη χάσεις, μπορώ να την κρατήσω εγώ».
«Πολύ αστείο Κα».
«Δεν αστειεύομαι».
Πριν προλάβουμε να διευθετήσουμε το θέμα ανοίγει η πόρτα με ένα ηχηρό βρόντο και λίγα δευτερόλεπτα  μετά απλώνεται και πάλι εκκωφαντική ησυχία στο χώρο.
Κατάρα! Τρεις Ντισιντιμονς στέκονται στην πόρτα και μας κοιτάζουν απειλητικά. Φαίνεται να διστάζουν να μας επιτεθούν, χωρίς κάποιον προφανή λόγο.
Προσπαθώ με την άκρη του ματιού μου να ρίξω ένα βλέφαρο στον Κα. Η μορφή του στέκεται ακίνητη πλάι στη δική μου, κρατώντας το σώμα του στραμμένο προς τους δαίμονες χωρίς να έχει πάρει θέση επίθεσης. Πραγματικά η χαλαρότητά του μου φαίνεται εξωφρενικά εξωπραγματική μερικές φορές.
Τελικά, δυο από τους δαίμονες ορμάνε προς το μέρος μου ενώ ο τρίτος μένει στην κάσα της πόρτας. Σκύβω και με έναν γρήγορο ελιγμό, αποφεύγω την επίθεσή τους και μάλιστα όταν ξανασηκώνομαι καταφέρνω να κλωτσίσω τον έναν και με δύναμη να τον πετάξω πάνω στον άλλο. Έτσι δημιουργώ ένα χρονικό παραθυράκι για να προλάβω να σχηματίσω και πάλι στα χέρια μου ένα κεραυνοσπαθί.
«ΑΑΑΑΧΧΧΧ» φωνάζω δυνατά καθώς νιώθω κάτι εξαιρετικά βαρύ να πέφτει στο σβέρκο μου. Και πάλι φυσικά, κανένας ήχος δεν φτάνει στα αυτιά μου, ούτε από την φωνή μου, ούτε από το χτύπημα του αγνώστου αντικειμένου ή από την πτώση μου στο πάτωμα.
Ένα δεύτερο χτύπημα έρχεται αμέσως μετά να συγκλονίσει το σώμα μου με την ορμή του και ο οξύς πόνος που διαπερνά κάθε εκατοστό του κορμιού μου για δεύτερη φορά σήμερα, είναι η επιβεβαίωση ότι μια σκοτεινή μπάλα πέτυχε τον στόχο της.
Το σώμα μου έχει παραλύσει από τον πόνο. Δεν μπορώ να κουνηθώ, ούτε καν να ανοίξω τα μάτια μου. Δεν νιώθω καμιά κίνηση γύρω ή πάνω μου και κανένας ήχος δεν φτάνει στα τύμπανά μου.
Κατάρα!

Ελπίζω ο Κα να είναι σε θέση να προστατέψει εμένα και την Πέτρα.



Foni Nats