ΜΠΡΟΟΥΝ
Ρίχνω ένα κουρασμένο βλέμμα στα δυο
εισιτήρια πτήσης, που κρατάω και αναστενάζω. Στο Ίστγουντ είχε γίνει μεγάλος
καβγάς με τη Ντάρια, όταν αυτή κατάλαβε, πως σοβαρολογούσα, πως πράγματι είχα
σκοπό ν’ αναζητήσω με κάθε τίμημα την Ρέιβεν. Όχι, δεν επρόκειτο για κακόγουστο
αστείο, μάλιστα ζήτησα την υποστήριξη του Αζούρα αν όχι των υπόλοιπων Φυλάκων,
όμως η μόνη που δέχτηκε, να με συντροφεύσει σε αυτή την ανόητη επιχείρηση
διάσωσης, είναι η Φλάριον. Και η αλήθεια είναι, πως δεν μου καλαρέσει η ιδέα, ότι
θα πρέπει να ανησυχώ γι’ ακόμα ένα κορίτσι πέρα από την Ρέιβεν.
«Τι σκέφτεσαι;» με ρωτά η Φλάριον
ερχόμενη προς το μέρος μου.
Στο
ένα της χέρι κρατά ένα πλαστικό ποτήρι με καφέ, που αχνίζει και στο άλλο μια
μπάρα σοκολάτας. Η Φλάριον έχει γεννηθεί βρικόλακας όπως και εγώ, όμως ποτέ της
δεν μπόρεσε, να ικανοποιηθεί αποκλειστικά με το αίμα, την αμβροσία των
βρικολάκων. Ένα της κομμάτι της πάντα λαχταρούσε το φαγητό των θνητών.
«Τίποτα» μουρμουρίζω αδιάφορα ρίχνοντας
κουρασμένα το κεφάλι μου προς τα πίσω και κλείνω τα μάτια μου.
Η Φλάριον τραβά το μπουφάν μου από
το διπλανό κάθισμα και κάθεται.
«Αφορά
την Ρέιβεν;» προσπαθεί, να μαντέψει.
«Όχι».
«Στους Φύλακες;».
«Όχι».
«Μήπως στην αρχόντισσα Κέιτλιν;»
Γυρνάω και την κοιτάζω βλοσυρός.
Στενεύω τα μάτια μου και δίχως να απαντήσω, γυρίζω από την άλλη.
«Θα την πάρεις τηλέφωνο;» επιμένει η
κοπέλα.
«Για ποιον λόγο; Μια χαρά είναι εκεί,
όπου βρίσκεται. Ίσως δεν είναι καν στην Γη».
Η Φλάριον ρουθουνίζει ενοχλημένη,
που δεν της δίνω σημασία και κουνά το κεφάλι της αποδοκιμαστικά.
«Ναι,
αλλά υπηρετεί χρόνια τους Φωτοφόρους και τους Ζοφερούς, και είναι η μητέρα του
Λένιξ. Επίσης μεγάλωσε την Ρέιβεν σαν δικό της παιδί. Που σημαίνει, ότι αν
πράγματι η Ρέιβεν έχει πρόβλημα στο Λονδίνο, είναι αυτή, που ξέρει καλύτερα από
τον καθένα το, τι πρέπει, να γίνει».
«Δίχως άλλο, ναι!» φωνάζω
αγανακτισμένος κάνοντας μερικά κεφάλια, να γυρίσουν προς το μέρος μας. «Αλλά
επίσης είναι εκείνη, που μας την έκρυψε. Μας υπηρετεί ή παίζει μαζί μας; Θα
μπορούσε, να έχει αποκαλύψει χρόνια τώρα, ποια είναι η Ρέιβεν και που βρίσκεται
η Φλόγα, όμως δεν το έκανε. Κάλυπτε εκείνους τους αναθεματισμένους Αβυσσαίους».
«Θα είχε τους λόγους της».
«Νομίζεις, ότι με νοιάζει;» λέω
θυμωμένος και σηκώνομαι την ώρα, που από το μεγάφωνο ακούμε την αναγγελία για
την αναχώρηση της πτήσης μας. «Τουλάχιστον ας την βρούμε πρώτα…».
Η Φλάριον με ακολουθεί
μουρμουρίζοντας κακόκεφα. Τραβά από την τσέπη του τζιν της το κινητό της
τηλέφωνο και πληκτρολογεί ένα σύντομο μήνυμα για το πού θα βρισκόμαστε. Το
στέλνει στη Κέιτλιν Ντόουβ.