Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και συνειδητοποιώ ότι φοράω τη στρατιωτική στολή μου. Πλάι μου υπάρχει το όπλο μου και οι ενδείξεις της στολής μου δείχνουν τις ζωτικές μου λειτουργίες σε άριστη κατάσταση.
Έξω μακριά ακούγονται πυροβολισμοί και εκρήξεις και ξέρω ότι βρίσκομαι σε αποστολή ζωής και θανάτου. Η κατάκτηση τού εχθρικού αρχηγείου πρέπει να επιτευχθεί με κάθε θυσία, καθώς από αυτό εξαρτάται ο πόλεμος.
Δε θυμάμαι ποιος είναι ο εχθρός, ούτε καν γιατί πολεμάμε. Ξέρω μόνο ότι αυτή η αποστολή είναι επείγουσα. Ξέρω μόνο ότι η σημαία τού εχθρού πρέπει να κατεβεί από το αρχηγείο του και ν' ανεβεί στη θέση της η δική μας, η τιμημένη μας σημαία.
Δεν υπάρχει χρόνος για αναπολήσεις και δισταγμούς. Νιώθω δυνατός και σε εγρήγορση. Το ίδιο δείχνουν και οι συμπολεμιστές μου, έτοιμοι για την εντολή τού αρχηγού τής ομάδας μας, έτοιμοι για τη δική μου εντολή να ξεκινήσουμε.
Το κράνος μου, δίνει στη σκέψη μου σήμα από τον Διοικητή να ξεκινήσουμε, και ξεκινάμε.
Έξω από το κτίριο που βρισκόμαστε η μάχη μαίνεται βίαια. Τριγύρω υπάρχουν νεκρά σώματα δικών μας στρατιωτών και αντιπάλων. Δε θυμάμαι τη χθεσινή μάχη, αλλά τώρα δεν υπάρχει χρόνος για αναπολήσεις.
Πρέπει να προσέχω σε κάθε μου κίνηση, να μη μείνω εκτεθειμένος στα εχθρικά πυρά, που τα ακούω να σφυρίζουν τριγύρω μου.
Πυροβολώ τον στρατιώτη εκείνον απέναντι που μας σημαδεύει και τον πετυχαίνω. Πιο δίπλα βγαίνει ένας άλλος και τον πετυχαίνω κι αυτόν, αλλά ένας από τους άνδρες τής ομάδας μου τραυματίζεται. Τού ρίχνω το κουτί πρώτων βοηθειών και παίρνει την ένεση. Οι ζωτικές του ενδείξεις αρχίζουν να βελτιώνονται και πάλι αργά και σταθερά. Σε λίγο θα μπορεί και πάλι να μας ακολουθήσει.
Κοιτάζω τον νεκρό αντίπαλο στρατιώτη μπροστά μου και σκέφτομαι ότι η οικογένειά του δε θα τον ξαναδεί. Αλήθεια... Ποια είναι η οικογένειά μου; Δε θυμάμαι! Μα δεν υπάρχει χρόνος για αναπολήσεις...
Κερδίζουμε έδαφος βήμα με το βήμα και σιγά - σιγά απελευθερώνουμε τα γύρω κτίρια, πατώντας συχνά πάνω στα πτώματα των αντιπάλων που σκοτώσαμε. Εμείς έχουμε χάσει μόνο δύο, αλλά αυτοί δεκάδες! Πάμε πολύ καλά! Φαίνεται ότι θα τα καταφέρουμε!
Μία σφαίρα με χτυπάει στο πόδι. Δεν τον είχα δει αυτόν εκεί πάνω! Πέφτοντας προλαβαίνω και τον πυροβολώ και τον βλέπω που πέφτει από το μπαλκόνι. Όμως δεν μπορώ να περπατήσω. Χρειάζομαι το κουτί πρώτων βοηθειών.
Δεν το έχω, το έδωσα πριν στον σύντροφό μου που τραυματίστηκε. Αν δεν καταφέρω να φθάσω στο διπλανό δωμάτιο, θα πεθάνω εδώ. Στο διπλανό δωμάτιο, με πληροφορεί ο Διοικητής μέσα στο κράνος μου, ότι υπάρχει κουτί πρώτων βοηθειών.
Σέρνομαι ως το διπλανό δωμάτιο ακούγοντας τις σφαίρες να βουίζουν από πάνω μου, αλλά στην ανοιχτή του πόρτα υπάρχει ένας αντίπαλος στρατιώτης, που τον πετυχαίνω με την πρώτη σφαίρα. Ήταν μόνος του και το κουτί πρώτων βοηθειών είναι κι αυτό εκεί μόνο του και το βλέπω.
Λίγο πριν οι ζωτικές μου ενδείξεις φθάσουν στο κόκκινο, ανοίγω το κουτί και κάνω τη θεραπευτική ένεση. Αμέσως νιώθω τις δυνάμεις μου να επανέρχονται και το πόδι μου να αποκαθίσταται σταδιακά. Μπορώ και πάλι να σηκωθώ και να περπατήσω. Και έχω άλλες δύο ενέσεις στο κουτί. Φαίνεται ότι η οικογένειά μου, μπορεί να ελπίζει ότι θα με ξαναδεί. Η οικογένειά μου; Ποιοι είναι; Αλλά τώρα δεν υπάρχει χρόνος για αναπολήσεις...
Ήδη έχει περάσει μιάμιση ώρα και μπαίνουμε πια στο αρχηγείο του εχθρού. Εδώ οι αντίπαλοι είναι πολλοί και δύσκολοι. Έχουμε μείνει μόνο 3 από την ομάδα μου, αλλά ελπίζω ότι θα τα καταφέρουμε!
Και τότε ανακαλύπτω ότι μου τελειώνουν οι σφαίρες! Πλάι μου υπάρχει ένας νεκρός στρατιώτης, οπλισμένος. Παίρνω το δικό του όπλο και συνεχίζω...
Πλησιάζουμε στη σκεπή, εγώ και ένας ακόμα που απομείναμε. Εκεί κυματίζει η εχθρική σημαία που πρέπει να κατεβεί πάση θυσία. Πάνω υπάρχουν ταμπουρωμένοι τρεις στρατιώτες και χτυπάω με το λέιζερ τον πρώτο. Έχω ακόμα μία βολή, πριν αδειάσει η ενέργεια του ακτινοβόλου μου. Πρέπει να χτυπήσω με αυτή τον δεύτερο χωρίς λάθη.
Ναι, με ταχύτητα φωτός τον χτυπάω κι αυτόν, πριν προλάβει να καλυφθεί. Μένει μόνο ένας και ο σύντροφός μου τον πλησιάζει από τα δεξιά μου.
Όχι! Τον είδε! Τον πυροβολεί κι εκείνος με κοιτάει και μου δίνει να καταλάβω ότι θα θυσιασθεί για να τελειώσω εγώ τη δουλειά.
Τραυματισμένος, πέφτει πάνω στον αντίπαλο στρατιώτη, για να μου δώσει χρόνο. Ξέρω ότι δε θα επιζήσει από την επίθεση αυτή. Η τελευταία μου χειροβομβίδα δεν πρέπει να αστοχήσει, πριν ο εχθρός στραφεί και πάλι προς εμένα.
Τη ρίχνω και η έκρηξη είναι εκκωφαντική. Ο εχθρός και ο σύντροφός μου διαλύονται σε κομμάτια και ο δρόμος είναι ανοιχτός για τη σημαία. Θυσιάσθηκε για την πατρίδα! Μα δεν υπάρχει χρόνος για αναπολήσεις...
Ανεβαίνω όσο πιο γρήγορα μπορώ και κατεβάζω την εχθρική σημαία. Ξεδιπλώνω τη δική μας και την ανεβάζω στο κοντάρι. Νικήσαμε! Ναι! Οι θυσίες των συντρόφων μου δεν πήγαν χαμένες! Η πατρίδα μου τώρα θα... Η πατρίδα μου... Ποια είναι η πατρίδα μου;
Ξαφνικά μόλις η σημαία μας αρχίζει να κυματίζει, το σώμα μου παγώνει. Τα πάντα παγώνουν γύρω μου. Ακόμα και η σημαία σταματάει να κυματίζει, λες και ο αέρας πάγωσε.
Οι ήχοι της μάχης παύουν και... και... τα πόδια μου, αρχίζουν να χορεύουν μόνα τους, σε έναν ηλίθιο πανηγυρικό χορό, σε μια αόρατη μουσική. Τι συμβαίνει;
Από το «πουθενά» εμφανίζονται τρισδιάστατα γράμματα και γράφουν: «Νίκησες!» και... «Game Over!» Και από κάτω ένα εταιρικό σήμα: «3D games. Εφαρμογές Τεχνητής Νοημοσύνης».
Και τότε θυμάμαι! Και τότε όλα χάνονται...
Χρόνης Πάροικος