Μετάφραση του ποιήματος To Marguerite, Mathew Arnold, 1857
Τόσο παλιό και όμως τόσο επίκαιρο (ένα μικρό θαύμα της λογοτεχνίας).
Ναι! Στη θάλασσα της ζωής είμαστε χωριστά νησιά,
Με εμπόδια που κάποιος έβαλε ανάμεσά μας,
Κουκκίδες σε μια αγριεμένη θάλασσα χωρίς ακτή,
Είμαστε μόνοι μας, όλοι εμείς οι εκατομμύρια θνητοί.
Τα νησιά νιώθουν μόνο του νερού την αγκαλιά,
Και έτσι καταλαβαίνουν πως τους χωρίζουν αιώνια, αποξενωτικά δεσμά.
Όμως όταν η σελήνη φωτίζει τα κενά τους,
Και όταν η Άνοιξη γίνεται βάλσαμο στα βάσανά τους,
Και όταν στα λαγκάδια τους, τις έναστρες νύχτες,
τα αηδόνια τραγουδούν θεϊκά,
και όταν όμορφες νότες από ακτή σε ακτή
ξεχύνονται –
Μια λαχτάρα σαν απελπισία
Φτάνει στις πιο μακρινές σπηλιές τους˙
Στα σίγουρα νιώθουν πως, μια φορά, ήμασταν όλοι
Κομμάτια μιας ενωμένης Ηπείρου!
Τώρα γύρω μας απλώνεται η θαλάσσια πεδιάδα -
Ω, πόσο εύχομαι να συναντιόμασταν ξανά!
Ποιος αποφάσισε ότι η φωτιά της λαχτάρας
Πρέπει να σβήνει αμέσως μόλις ανάβει;
Ποιος έκανε μάταια την πιο βαθιά επιθυμία μας;
Ένας Θεός, ένας Θεός αποφάσισε τον χωρισμό μας!
Και διέταξε οι ακτές μας να είναι
Η απύθμενη θάλασσα, γεμάτη δάκρυα χωρισμού.
Έλενα Παπαδοπούλου
