Αστρόπλοιο: Πρόλογος

Πλανήτης Δέλτα Πρωτεύων: 4ος τροχιακός κύκλος από το Μέγα Δέλτα.
Πλανητικό σύστημα: Δέλτα Σύμπλεγμα
Χρόνος: Τελευταία Προγονική Εποχή- Έναρξη Εποχής Μεταεξόρμησης.
ΝΤΑΣΕΡ ΧΟΛΣΟΙ ΚΑΙ ΓΚΟΡ ΤΑΝΑΝ

Κάποτε, πέρα από κάθε είδος χρονικού μέτρου και εικασίας, αυτό που ονομάζουμε κόσμος, το άπειρο διηνεκές της ύλης και των φυσικών φαινομένων, ήταν αυτό που ο απλός νους θα όριζε ως τίποτα.
Δεν υπήρχε απτή ύλη αλλά μόνο ενέργεια, καταραμένη να είναι καταπιεσμένη από την ίδια της την ύπαρξη. Ο βαθμός της καταπίεσης ήταν τέτοιος που η ίδια η ενέργεια συγκεντρώθηκε σε μια μοναδική περιοχή.

Σε εκείνη τη καμπή, η πίεση έφτασε στο απόγειό της, σε σημείο που δεν άντεξε και εξερράγη. Από αυτό το βίαιο κατακλυσμιαίο γεγονός, από την κολοσσιαία έκρηξη, έλαβε χώρα μια περίεργη αλλαγή, μια μετατροπή: η ενέργεια έγινε ύλη. Στην αρχή επρόκειτο για αέριες συγκεντρώσεις και διάσπαρτα ατομικά σημεία, με την πάροδο του χρόνου όμως, μια νέα ισχύς ηγέρθη και ανάγκασε το υλικό χάος να τεθεί σε μια τάξη. Τα αέρια και τα ατομικά σημεία ενώθηκαν μεταξύ τους δημιουργώντας νέες μορφές ύλης και αυτές με τη σειρά τους ποίησαν νέους σχηματισμούς. Γαλακτικά συγκροτήματα, νεοσύστατες αστρικές και πλανητικές γειτονιές σχηματίστηκαν και όρισαν τον χώρο συμπορευόμενα με την πάροδο ενός νέου μέτρου… του χρόνου!



Οι θρύλοι λένε ότι αυτή η ενορχήστρωση μετατροπών είναι το κύημα μιας μεγάλης διάνοιας, μιας υπέρτατης οντότητας διψασμένης να ποιήσει έναν οίκο και μετέπειτα να τον γεμίσει με το υπέρτατο δημιούργημά του… τη ζωή.

Αυτό το κατεβατό, που φλέρταρε ενίοτε με τον ποιητικό στοχασμό παρά με την επιστημονική σκέψη, συνέθετε έναν πρόλογο. Κάποιοι πιο λαϊκοί λογισμοί ίσως το αποκαλούσαν αμπελοφιλοσοφίες. Ίσως να είχαν και δίκιο. Ήταν παρμένο από το μόνο εγχειρίδιο που τολμούσε να προκαλέσει την κριτική σκέψη του. Τα πράσινα γοητευτικά μάτια του προσπαθούσαν να κατανοήσουν το νόημα που εξέπεμπαν αυτές οι λέξεις τόσο παθιασμένα.

Κάπου εδώ όμως προέκυπτε και το εύλογο ερώτημα…

Ποιος ήταν αυτός που διάβαζε με τέτοιο άγριο πείσμα όλες αυτές τις «αμπελοφιλοσοφίες»; Η απάντηση άκουγε στο ονοματεπώνυμο Ντάσερ Χολσόι, πρωτοετής φοιτητής διπλής ιδιότητας στο Ιατρικό Τμήμα στην Ακαδημία Επιστημονικής Κατάρτισης.

Δεν ήταν απλά ένας ακόμα φοιτητής ωστόσο, ήταν ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς αυτής της φράξιας. Απολάμβανε τη θέα από τον ετοιμόρροπο θρόνο που συχνά πυκνά πριόνιζαν οι συμφοιτητές του με διάφορα όχι και τόσο κολακευτικά σχόλια. Το πάθος όμως και η αγάπη για το επιστημονικό πεδίο ήταν τα όπλα του, τόσο για να αντέχει τις ύπουλες αλλά και βάρβαρες επιθέσεις των συμφοιτητών του, όσο και για να κατακτήσει τον απώτερο σκοπό του… την κατανόηση και την αποκρυπτογράφηση του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος.

Ο μόνος που δικαιολογούσε αυτή την ολική αφοσίωσή του στο αντικείμενο των σπουδών του ήταν ο μοναδικός φίλος του, o Γκορ, ο οποίος σπούδαζε στην Ακαδημία τη δική του Διπλή Ιδιότητα: Αστροναυτική Μηχανική και Βάσεις στην Κυβερνική-Οργανική Τεχνολογία. Ίσως τον καταλάβαινε διότι και ο ίδιος έτρεφε την ίδια έντονη αγάπη για το δικό του αντικείμενο.

Ο Γκορ Τανάν ήταν ένας πιο συμπαθητικός τύπος, προσεγγίσιμος και πολύ πιο επικοινωνιακός. Το δυνατό του σημείο ήταν η εξωτερική του εμφάνιση: Eίχε ένα πιο καλοσχηματισμένο και γυμνασμένο σώμα, το οποίο θύμιζε ανάποδο τρίγωνο. Αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι, στα πλαίσια της οικονομικής του ανεξαρτησίας, εργαζόταν σε σκληρές χειρονακτικές εργασίες στον αερολιμένα, λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά από την ακαδημία. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήταν και αυτά αρκετά ελκυστικά: ξανθός, κοντομάλλης με πυκνά φρύδια, τραβηγμένα τόσο όσο ζυγωματικά και λεπτοκαμωμένα χείλη.

Ο καθένας τους ζούσε το χτίσιμο των ονείρων του με τον δικό του μοναδικό τρόπο.

Το πρωινό εκείνης της ημέρας δε μαρτυρούσε τίποτα για τα μελλοντικά τεκταινόμενα. O Ντάσερ βρισκόταν, όπως πάντα, στο προαύλιο της σχολής, κοντά στην αίθουσα που θα διεξαγόταν το πρώτο μάθημα. Το βιβλίο που τον είχε συναρπάσει βρισκόταν ανά χείρας. Εκείνη την ώρα, ο Γκορ διάβηκε την κεντρική πύλη και τον πλησίασε.

«Καλημερούδια!» βροντοφώναξε χρησιμοποιώντας όλη τη ζωηράδα που του χάριζε η ηλικία και το κέφι που τη συνόδευε. «Τι διάθεση έχει ο μελλοντικός μας χασάπης σήμερα;»

Τα πειράγματα ήταν μια από τις αγαπημένες του συνήθειες, ειδικά αυτά που είχαν στόχο τον Ντάσερ. Πειράγματα όμως εκ διαμέτρου διαφορετικά από εκείνα που του χάριζαν όλοι οι υπόλοιποι.

Εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και τον κοίταξε με ένα βλέμμα περιορισμένης ανοχής.

«Δεν ξεκίνησε η μέρα από ότι βλέπω και επιδίδεσαι στις συνηθισμένες και χοντροκομμένες προσεγγίσεις σου».

«Τι κάθεσαι και διαβάζεις πάλι;» τον ρώτησε με προσποιητή απορία, αφού πρώτα ξεφύσησε προδίδοντας την ενόχλησή του.

«Να υποθέσω ότι το οπτικό σου νεύρο δυσλειτουργεί;»

«Τι είπες;»

«To οπτικό σου… Άστο, ξέχνα το».

«Μμμμ! Και ιδού η απάντηση στο πρώτο μου ερώτημα!»

«Δεν αξίζει το κόπο να απαντήσω μια τόσο επιτηδευμένα «αφελή» ερώτηση» μουρμούρισε. Η ενόχλησή του έγινε σχεδόν απτή. «Είσαι τόσο κοντά μου, βλέπεις άνετα τον τίτλο. Δε χρειάζεσαι καμιά βοήθεια από εμένα για να ταυτοποιήσεις το τίτλο του βιβλίου» του ανακοίνωσε ξερά. «Έχεις την εντύπωση ότι έχω όρεξη να ανέχομαι τις ενοχλητικές απόπειρές σου να εμπαίξεις τη νοημοσύνη μου;»

«Ήταν απλά και μόνο ένα φιλικό πείραγμα, φωστήρα! Να ενσταλάξω λίγη γλαφυρότητα στη θανάσιμα μονότονη ρουτίνα σου!»

«Να μου λείπει».

Η συζήτηση, που όσο πήγαινε ηλεκτριζόταν όλο και περισσότερο, έμελλε να μείνει στη μέση, καταδικασμένη να μείνει ανολοκλήρωτη χωρίς κάποια κατακλείδα, καθώς η ηχητική ειδοποίηση έβαλε τη δική της πινελιά στο ηχόχρωμα που επικρατούσε εκείνη τη στιγμή. Όλες οι φωνές που αντηχούσαν έπαψαν, καθώς η φωνή από το μεγάφωνο απαίτησε την προσοχή όλων των παραβρισκομένων.

«Παρακαλούνται όλοι οι φοιτητές να εγκαταλείψουν τον προαυλικό χώρο και να προσέλθουν στις διδακτικές αίθουσες, καθώς ξεκινά το εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Παρακαλείσθε προς μια ήρεμη, πολιτισμένη και έγκαιρη προσέλευση στις αίθουσες. Παρακαλείσθε επίσης να συνετίζεστε με τις συστάσεις του εκπαιδευτικού προσωπικού».

Ο Γκορ έκανε νόημα με το κεφάλι του στον Ντάσερ να βάλει μια τελεία στο διάβασμα του γοητευτικού εγχειριδίου και να ξεκινήσει το ταξίδι του προς τα Ιατρικά Εργαστήρια. Εκείνος βέβαια δεν είχε καμιά ανάγκη για προτροπή, καθώς είχε ήδη σηκωθεί από το κάθισμα. Κούνησε το κεφάλι καταφατικά, αλλά με ένα ύφος που μαρτυρούσε χωρίς καμιά απολύτως δυσκολία το πόσο ενοχλημένος ήταν.

Αφού έμεινε μόνος του, ο Ντάσερ έριξε μια τελευταία ματιά στο βιβλίο λίγο πριν το τοποθετήσει στον σάκο του. Ξεφύσησε κάπως κουρασμένα και έστρεψε το βλέμμα προς την Κεντρική Είσοδο του κτιρίου.

Άλλο ένα εικοσιτετράωρο επρόκειτο να ξεκινήσει, μια ακόμα ημέρα που προμήνυε καμιά συγκίνηση, αλλά μπόλικα πειράγματα και ενοχλήσεις.

Ωστόσο ήταν έτοιμος να τις αντιμετωπίσει.

Μηνάς Τσαμπάνης