Τριγυρνώ ξυπόλυτη,
ολομόναχη.
Νιώθοντας κάτω από τα πόδια μου
την παγωμένη επιδερμίδα της γης.
Αίμα να στάζει από τα ακροδάχτυλά μου.
Είμαι άραγε ο θύτης ή το θύμα;
Χρειάζομαι βοήθεια;
Και αν ναι για τι;
Για να σωθώ;
Από τι απειλούμαι;
Από εμένα;
Έχω αυτή τη μεταλλική γεύση του αίματος στο στόμα
και μια ιδέα εκδίκησης περιτριγυρίζει το μυαλό μου.
Ένα αίσθημα ότι κάτι έχω κάνει λάθος
μα δεν ξέρω τι.
Βουλιάζω.
Όμως νιώθω πως για ό,τι έγινε
δε μετανιώνω.
Το αίμα καλούσε το αίμα.
Μα ποια είμαι πλέον;
Νομίζω με φωνάζουν πια ασυγχώρητη.
Jalan