Περί Θανάτων...

Συζητήσουμε μαζί με την Αντζελίνα (Κορίτσι με την Μάσκα) και την Μαρία (Μοίρα) τι θέμα μπορούσαμε να έχουμε στα άρθρα μας. Η Αντζελίνα πήρε τις ερωτικές σκηνές και η Μαρία τους κακούς στις ιστορίες (villains). Εγώ κατέληξα να έχω τους θανάτους στα βιβλία. Δεν ξέρω αν είμαι η κατάλληλη να μιλήσω γι αυτό, αλλά εδώ και δύο χρόνια με φωνάζετε Martin, οπότε τουλάχιστον θα προσπαθήσω.

Δεν έχω να σας δώσω tips για το πώς να σκοτώσετε έναν χαρακτήρα. Τρόποι υπάρχουν πολλοί. Από την απλά δολοφονία με πιστόλι και τον θάνατο από γηρατειά, μέχρι… λοιπόν πάει μακριά η βαλίτσα, ας μην αναφερθώ εκεί.

Αυτό που ξέρω και θέλω να σχολιάσω είναι το πόσο παρεξηγημένοι είναι οι θάνατοι στις ιστορίες.

Όλοι μας έχουμε διαβάσει ένα βιβλίο όπου κάποιος πέθανε και μας έσπασε την καρδιά. Μισήσαμε τον συγγραφέα, κλάψαμε, νιώσαμε ότι λείπει κάτι από μέσα μας΄ είτε αυτό ή εγώ είμαι υπερβολική. Γενικά δεν το πήραμε καλά. Όμως το βιβλίο μας άρεσε και μας άρεσε πολύ. Τι συνέβη λοιπόν ανάμεσα σε εκείνη την εφιαλτική σκηνή που ο αγαπημένος μας χαρακτήρας βρέθηκε νεκρός μέχρι το τέλος του βιβλίου που αποφασίσαμε ότι αυτή ήταν μια ιστορία που έπρεπε να ξαναδιαβάσουμε;

Πολλά πράγματα, κυρίως όμως ο ίδιος ο θάνατος που μας στεναχώρησε. Προσωπικά βρίσκω κάτι το ποιητικό στον θάνατο, τόσο στις ιστορίες μου όσο και σε άλλα βιβλία. Τα συναισθήματα των χαρακτήρων που αναγκάζονται να ξεδιπλωθούν με τον χειρότερο τρόπο, το γεγονός ότι τώρα όλοι είναι υποχρεωμένοι να εκτιμήσουν ό, τι έχασαν και να συνεχίσουν τις ζωές τους, οι οποίες δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιες΄ αυτό για μένα είναι από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να γράψει κάποιος και κατ’ επέκταση να διαβάσει κάποιος άλλος.

Δεν είμαι ψυχωτική, απλά όσο τρελός και αν είναι ο κόσμος που έχεις δημιουργήσει, μπροστά σε έναν θάνατο όλα είναι αληθινά. Τίποτα δεν φαίνεται πια φανταστικό. Οι χαρακτήρες θρηνούν για εκείνον που έχασαν, εσύ πονάς για τον ίδιο λόγο –γιατί μην κοροιδευόμαστε, είναι δικό σου δημιούργημα, έζησες μαζί του και θα σου λείψει- και τελικά, οι αναγνώστες σου θα στεναχωρηθούν όταν θα το διαβάσουν. Απ’ ό, τι θα μπορούσες ποτέ να περιγράψεις, η ίδια η σκηνή του θανάτου και όσες την ακολουθούν, είναι από τα πράγματα που θα σου βγουν πιο αβίαστα και που τελικά θα βγάζουν νόημα, γιατί θα είναι ό, τι πιο αληθινό έχεις γράψει ποτέ.

Υπάρχει όμως και άλλος λόγος, τον οποίο θα εξηγήσω ευθύς αμέσως, πριν απ’ αυτό όμως επιτρέψτε μου να αναλύσω κάτι άλλο.

Δεν υπάρχει καμία ιστορία χωρίς αγάπη και όταν λέω αγάπη εννοώ την ρομαντική αγάπη. Όχι μεταξύ δυο αδελφών ή δυο φίλων ή της μάνας και του παιδιού της. Μιλάω για την ερωτική διάθεση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους και τελικά τα συναισθήματα που τους δημιουργούνται. Αυτό ακριβώς που περιέγραψα υπάρχει σε όλες τις ιστορίες. Είτε μιλάμε για την πιο κλισέ ρομαντική ταινία, είτε για τον Μπάτμαν (και αυτά ιστορίες είναι). Στην μία περίπτωση έχεις τον πρίγκιπα και στην άλλη όλες τις γυναίκες με τις οποίες βγήκε ραντεβού ο Μπρους Γουέιν και τελικά τους αποκάλυψε την κρυφή του ταυτότητα.

Αυτό δεν φαίνεται σε κανέναν περίεργο και πραγματικά, γιατί να τους φανεί; Δύο άνθρωποι έρχονται κοντά και νιώθουν έλξη ο ένας για τον άλλον. Συμβαίνει καθημερινά γύρω μας. Συμβαίνει σε μας΄ πολύ συχνά –ίσως πιο συχνά απ’ ότι θα θέλαμε να παραδεχτούμε. Και αυτό ακριβώς είναι το μυστικό.

Η τέχνη αντιγράφει την ζωή και η ζωή την τέχνη. Δεν έχεις την μία χωρίς την άλλη, για τον απλό λόγο ότι δεν θα χαν θέματα να εμπνευστούν.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους θανάτους. Δεν έχεις ζωή χωρίς θάνατο, όπως δεν έχεις ζωή και χωρίς έρωτα. Αντίστοιχα και ενώ δεν μπορείς να έχεις ιστορία χωρίς έρωτα, είναι αδιανόητο να έχεις ιστορία χωρίς θάνατο. Είναι απλά μη- ρεαλιστικό.

Σίγουρα ο ένας τρόπος διαφέρει με τον άλλον, αλλά όσο πιθανό είναι να πεθάνει μια γυναίκα στη γέννα ή ένα παιδί σε αυτοκινητιστικό ή ακόμα ένας άντρας σε πόλεμο συμμορίας και να το διαβάσεις σε ένα βιβλίο, τόσο –αν όχι πιο πιθανό- είναι να το βρεις στην εφημερίδα.

Τόσο απλά!

Αυτό ακριβώς είναι ο θάνατος για μένα στα βιβλία και γι αυτό είναι από τα αγαπημένα μου πράγματα να γράφω. Έχω λόγο που αφορά την τέχνη και λόγο που αφορά την τεχνική. Θεωρώ και τους δύο εξίσου σημαντικούς και σας καλώ όλους να προσπαθήσετε να δείτε τα πράγματα από την δική μου οπτική.

Περισσότερο απ’ όλα όμως καλώ τους συγγραφείς να προσπαθήσουν να σκοτώσουν κάποιον (ΣΕ ΒΙΒΛΙΟ!). Έχετε αμφιβολίες, κατανοητό. Αλλά όλα πρέπει να γίνουν κάποια στιγμή και ειδικά αυτό. Αν δεν θέλετε να ακούσετε κανέναν άλλον, ακούστε εμένα, τον Μάρτιν του Moonlight Tales.

Από την άλλη μεριά έχω μια –σχεδόν- αντίθετη συμβουλή να δώσω.

Μην αρχίσετε να σκοτώνετε όποιον να ναι. Όλοι οι θάνατοί σας πρέπει να έχουν νόημα. Συγχωρούνται ένας δύο, αλλά ό, τι και αν κάνετε πρέπει να εξυπηρετείτε την πλοκή ή τα συναισθήματα που θέλετε να έχουν οι αναγνώστες σας όσο διαβάζουν το βιβλίο. Αν δεν έχει νόημα ή δεν βοηθάει κάπου, απλά αφήστε κόσμο ζωντανό.

Και η τελευταία συμβουλή μου είναι να μην ακούτε την κριτική κανενός επί του θέματος. Ο συγγραφέας ξέρει καλύτερα. Αν βλέπετε εσείς νόημα σε αυτό που κάνετε, αρκεί. Ίσως κάποια στιγμή του δουν και άλλου, ίσως όχι. Δεν έχει σημασία. Ο κόσμος που φτιάξατε είναι μέρος από την δική σας ψυχή και πρέπει να τα έχετε καλά με τον ίδιο σας τον εαυτό, όχι με τους αναγνώστες.

Όπως είπα, δεν θα μιλούσα για τεχνική δολοφονιών, παρόλα αυτά, αν κάποιος θέλει να το συζητήσει κάτι τέτοιο με μένα, μπορεί να μου στείλει μήνυμα. Θα χαρώ να βοηθήσω.

Και τώρα περνάμε στις ερωτήσεις σου αφήσατε για να σας απαντήσω:

Ε: Είναι σωστό να χρησιμοποιώ τους θανάτους στο βιβλίο μου σας βασική ανατροπή της ιστορίας; (Δέσποινα)

Α: Είτε το θέλουμε είτε όχι, οι θάνατοι στις ιστορίες είναι μία από τις βασικότερες ανατροπές που θα συναντήσει ποτέ κανείς και δεδομένου ότι είμαι εδώ για να υποστηρίξω τις δολοφονίες που κάνουν συγγραφείς στους χαρακτήρες τους, θα σου πω ότι το θεωρώ σωστό και να το κάνετε (για όλους τους λόγους που προανέφερα). Μόνο να δείχνετε προσοχή, γιατί πλέον οι θάνατοι στις ιστορίες είναι από τα πιο διαδεδομένα φαινόμενα και συχνά ο αναγνώστη μπορεί να καταλάβει τι και πώς, αν υπάρχει μυστήριο γύρω του. Προτείνω καλύτερο σχεδιασμό και φαντασία, αλλά σίγουρα τολμήστε το!

Ε: Πειράζει να θέλω να σκοτώσω τον χαρακτήρα μου, άσχετα με το αν εξυπηρετείται η πλοκή ή όχι; (Δέσποινα)

Α: Η άποψή μου είναι ότι δεν πειράζει. Όπως είπα και παραπάνω ένας δυο θάνατοι χωρίς νόημα δεν είναι μεγάλο θέμα, όμως πρέπει να θυμάσαι πάντα γιατί κάνεις ό, τι κάνεις. Και η απάντηση σε όλες της περιπτώσεις είναι «για την πλοκή». Οπότε καλύτερα οι θάνατοί σου να εξυπηρετούν την συνέχεια του βιβλίου και να μην είναι κάτι που «απλά έγινε». Από την άλλη μεριά όμως, η πλοκή είναι ό, τι την κάνουμε εμείς και ένας θάνατος που δεν είχε σχεδιαστεί (ή δεν είχε νόημα εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή) μπορεί να σε οδηγήσει κάπου που ούτε καν φανταζόσουν ότι θα έφτανες ποτέ.

Η απάντησή μου είναι να σκοτώνετε, αλλά με μέτρο!

Ε: Θα ήταν σωστό να σκοτώσω έναν από τους βασικούς πρωταγωνιστές που έχει αγαπηθεί από το κοινό απλά επειδή έχει αρχίσει να μην αρέσει σε μένα (και επειδή μου την σπάει ο χαρακτήρας του); (Ευάγγελος)

Α: Το να σκοτώνεις βασικούς πρωταγωνιστές το θεωρώ σωστό. Το να σκοτώνεις χαρακτήρες που έχει αγαπήσει το κοινό το θεωρώ επίσης σωστό. Το να σκοτώνεις βασικούς πρωταγωνιστές που έχουν αγαπηθεί από τους αναγνώστες είναι το καλύτερο. Είναι λίγο σαδιστικό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το προτείνω γι αυτό τον λόγο. Απλά προσφέρει συναισθήματα που σαν συγγραφέας αγαπώ να δίνω και σαν αναγνώστης λατρεύω να νιώθω. Από την άλλη μεριά όμως είναι θέμα πλοκής και αν δεν υπάρχει πραγματικός λόγος το θεωρώ λίγο άσχημο να σκοτώνεις κάποιον που αγάπησε το κοινό, μόνο και μόνο γιατί πληγώνεις κόσμο χωρίς λόγο.

Από την άλλη, αν υπάρχει ένας χαρακτήρας που σε εκνευρίζει ή αρχίζεις να μην τον θες, τότε έχεις το ελεύθερο από μένα να του βάλεις φωτιά και να τον κάψεις και όχι να του χαρίσεις έναν εύκολο θάνατο. Όμως και οι εκνευριστικοί χαρακτήρες έχουν τις χάρες τους.

Η απάντησή μου είναι να κάνετε ό, τι νιώθετε πως είναι το καλύτερο. Όπως είπα και παραπάνω ο συγγραφέας ξέρει περισσότερα απ’ τον οποιονδήποτε.

Ε: Πως θα φαινόταν σε έναν αναγνώστη αν δεν υπάρχει θρήνος για τον θάνατο του χαρακτήρα (ιδιαίτερα από το άλλο του μισό); (Ευάγγελος)

Α: Είναι αυτό που είναι. Το τελευταίο πράγμα που πρέπει να σε ενδιαφέρει είναι πως θα το πάρουν οι αναγνώστες. Η ιστορία είναι δική σου και πρέπει να της φέρεσαι σαν κομμάτι σου.

Η απουσία θρήνου είναι και αυτή θρήνος κατά κάποιο τρόπο. Η άρνηση για τον χαμό ενός δικού σου ανθρώπου μπορεί να σου δημιουργήσει την οποιαδήποτε αντίδραση και έτσι όταν ένας χαρακτήρας πεθαίνει και το άλλο του μισό γυρνάει σε μπαρ και πηγαίνει με όποιον βρίσκει (έχετε εκστασιαστεί με την λογοτεχνικότητα των όρων που χρησιμοποιών, ξέρω), το θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Αυτό που πρέπει να θυμάστε σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι ένας θάνατος βγάζει τον χειρότερο εαυτό σου και οι αντιδράσεις σου σε αυτόν δεν είναι απαραίτητο να συνάδουν με την προσωπικότητά σου. Είναι ένα από τα πράγματα της ζωής που σε αλλάζει.

Ε: Πόσο εκτενής μπορεί να είναι μια σκηνή θανάτου. Οι μεγαλύτερες σκηνές προκαλούν περισσότερο συναίσθημα ή όχι; (Αντζελίνα)

Α: Δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος –σωστός- τρόπος για να το κάνεις. Ο καθένας πορεύεται βάση των ικανοτήτων του στην συγγραφή, του στυλ γραφής του και του οράματος που έχει για μία ιστορίας. Σαφώς οι εκτενέστερες σκηνές προκαλούν περισσότερο συναίσθημα, αν δεν το παρακάνουν οι συγγραφείς και γίνουν βαρετές, από την άλλη όμως δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφούν τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο. Με μία μικρή σκηνή δίνεις την δυνατότητα στον αναγνώστη να φανταστεί μόνος του τις λεπτομέρειες, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να βιώσει το γεγονός περισσότερο και να νιώσει τα συναισθήματα που του προσφέρεις καλύτερα. Κάντε ό, τι νιώθετε΄ ο αναγνώστης θα το καταλάβει και θα το εκτιμήσει.

Ε: Ο θάνατος είναι το τέλος ή η λύτρωση για έναν ήρωα; Απλά ένα γεγονός ή εντυπωσιασμός για τον αναγνώστη; (Χρυσάνθη)

Πραγματικά εξαρτάται. Για πολλούς χαρακτήρες είναι το τέλος και για ακόμα περισσότερους η λύτρωση. Ανάλογα με την ζωή του ήρωα σου, τις συνθήκες του θανάτου του και την συνέχεια της ιστορίας. Και τα δύο εξίσου σημαντικά και το ίδιο το ίδιο ενδιαφέροντα να γράψεις και να παρακολουθήσεις. Ένας θάνατος σου δημιουργεί δεκάδες συναισθήματα, άσχετα με τον τρόπο ή τον λόγο.

Από την άλλη, δεν φαντάζομαι ότι έχει υπάρξει συγγραφέας που έχει χρησιμοποιήσει τους θανάτους ως μέσο εντυπωσιασμού για τους αναγνώστες. Το κάνεις επειδή το θέλει εσύ και η ιστορία σου. Οι αναγνώστες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα όταν γράφεις και σε τελική ανάλυση δεν νομίζω ότι θα εντυπωσιαζόταν και κανένας.

Ε: Για ποιο λόγο ένας συγγραφέας επιλέγει να σκοτώσει τους βασικούς του ήρωες; (Χρυσάνθη)

Α: Σκοτώνεις επειδή κουράστηκαν εκείνοι με την ζωή, επειδή δεν έλυσαν σωστά τις διαφορές τους με την Μαφία, επειδή τελείωσε το παγωτό και το περίπτερο ήταν κλειστό. Για οποιονδήποτε λόγο μπορεί να πεθάνει κάποιος και ο συγγραφέας τον σκοτώνει γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Σκεφτείτε τον συγγραφέα σαν ένα φανταστικό πρόσωπο, την Μοίρα, που κατευθύνει τις ζωές μας και δημιουργεί αντιδράσεις στις δράσεις μας. Το γεγονός ότι πεθαίνει κάποιος είναι συνέπεια άλλων πραγμάτων που προηγήθηκαν του θανάτου. Ο συγγραφέας καλείται να βρει αυτά τα γεγονότα και τελικά να σκοτώσει όποιον πρέπει.

Σοβαρά όμως τώρα, δεν είναι η αφορμή το σημαντικό κομμάτι, αλλά ο λόγος. Και ο λόγος είναι πάντα η πλοκή.

Ε: Τι προσφέρει ένας θάνατος στην ιστορία; (Αμαριλλίς)

Α: Στην πλοκή προσφέρει εμπόδια και ανατροπή. Γενικά, αν έπρεπε να βάλω σε μια σειρά τα όσα προσφέρει ένας θάνατος στην ιστορία θα έλεγα:

1.    Συναισθήματα

2.    Συναισθήματα

3.    Συναισθήματα

Και μετά όλα τα υπόλοιπα.

Ε: Αμφιβολίες πριν τη σκηνή: Κι αν με μισήσουν οι αναγνώστες; (Αρετή)

Αμφιβολίες πιθανόν να υπάρχουν, αλλά αν κάποιος συγγραφέας αρχίσει να αμφισβητεί το αν θέλει να σκοτώσει έναν χαρακτήρα του μόνο και μόνο βάση των πιθανών αντιδράσεων των αναγνωστών, τότε όλα είναι λάθος. Θα το πω για τελευταία φορά. Δεν μας ενδιαφέρουν οι αναγνώστες! Η ιστορία είναι δική μας και σαν δική μας πρέπει να της φερόμαστε. Οι ιστορίες των αναγνωστών ας είναι όπως θέλουν.

Όπως είπα όμως, πιθανόν να υπάρξουν αμφιβολίες. Ξέρεις ότι έτσι πρέπει να γίνει, αλλά δεν μπορείς να φανταστείς την συνέχεια του βιβλίου σου χωρίς τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Έχεις δει το τέλος και ο μελλοθάνατος δεν είναι σε αυτό, αλλά και πάλι δεν μπορείς να τον αποχωριστείς. Συμβαίνει σε όλους και έχει συμβεί και σε μένα. Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορώ να σας πω τι θα κάνετε. Ό, τι νιώθετε καλύτερο είναι και το σωστό.

Ε: Πώς πρέπει να πεθαίνει ο κακός της ιστορίας; Γρήγορα ή αργά; (Ντόροθυ)

Α: Πραγματικά δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη μέθοδος. Αν ο θάνατος είναι αργός και βασανιστικός και ο χαρακτήρας πολύ κακός, τότε πήρε ό, τι του άξιζε. Αν ο θάνατος είναι γρήγορος, εκτιμούμε την συμπόνια του δολοφόνου. Κάντε ό, τι σας αρέσει, μην σκέφτεστε «πώς έπρεπε να γίνει;» και αφήστε την φαντασία σας ελεύθερη.

Ε: Ποιόν χαρακτήρα μου να σκοτώσω; Να φτιάξω έναν χαρακτήρα ο οποίος προορίζεται για θάνατο;

Α: Σκοτώστε όποιον πρέπει να πεθάνει. Όχι περισσότερους, όχι λιγότερους. Και όταν λέω «πρέπει να πεθάνει», δεν εννοώ ότι έκανε άσχημα πράγματα στην ζωή του και τιμωρείται από την Θεία Δίκη/ συγγραφέα που έχει προστατευόμενους του άλλους χαρακτήρες και θέλει να τους δει χαρούμενους να παίρνουν εκδίκηση. Για μένα, όταν ένας χαρακτήρας πρέπει να πεθάνει, το ξέρω. Τόσα απλά! Δεν χρειάζεται να έχει αμφιβολίες από την στιγμή που έτσι πρέπει.

Από την άλλη, αν δεν μπορείτε για κανένα λόγο να σκοτώσετε τους χαρακτήρες σας, το να φτιάξετε έναν άλλον μόνο και μόνο για να τον σκοτώσετε δεν νομίζω ότι θα βοηθήσει. Ζούμε μαζί τους και μαθαίνουμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια τους. Θα εμφανίσετε έναν χαρακτήρα, ο οποίος αναμένετε να πεθάνει, θα αναγκαστείτε να γράψετε γι αυτόν κατά την αναμονή και μέχρι να φτάσει η ώρα του θανάτου θα τον έχετε αγαπήσει.

Είναι τελείως διαφορετικό όμως να ξεκινάτε έναν χαρακτήρα ξέροντας πως θα πεθάνει στο τέλος. Αυτό συμβαίνει συχνά και δεν έχει καμία διαφορά με τον άλλο χαρακτήρα σας που έχετε σχεδιάσει τον γάμο του στην σελίδα 394.

Γενικά τα πράγματα δεν είναι τόσο περίπλοκα. Απλά αφήστε ελεύθερο τον εαυτό σας και όλα θα γίνουν.

Ε: Γιατί σκοτώνεις όλους τους ωραίους χαρακτήρες στις ιστορίες σου; (Ειρήνη)

Α: Δεν είχα σκοπό να απαντήσω στην συγκεκριμένη ερώτηση, επειδή είναι προσωπική, αλλά το ξανασκέφτηκα και έχω πράγματα να πω επί του θέματος. Πρώτα απ΄όλα, ο λόγος που γράφω εγώ το συγκεκριμένο άρθρο είναι επειδή όλοι στο Moonlight Tales με φωνάζουν Martin (George R. R. Martin, you know). Οπότε μπορείτε να με εμπιστευθείτε. 

Όσον αφορά τους χαρακτήρες τώρα: Δεν έχω σκοτώσει ούτε έναν που δεν έπρεπε να πεθάνει. Αν το σκεφτείτε πραγματικά, χωρίς να με βρίζετε από μέσα σας, όλοι είχαν λόγο και βρίσκονται στο χώμα. 

Όσα είπα παραπάνω ισχύουν, τουλάχιστον για μένα και δεν τα λέω απλά για να τα πω. Τίποτα δεν έγινε για να σας ξενερώσω με την ιστορία. Ήταν η σωστή απόφαση και αν έπρεπε να επιλέξω ξανά, θα έκανα τα ίδια από την αρχή. Ελπίζω κάποιοι να καταλαβαίνουν τι εννοώ και οι υπόλοιποι απλά να έχουν ενδιαφέρον για τις ιστορίες μου και να εκτιμούν την προσπάθειά μου.

* * *

Απάντησα σε όσες περισσότερες ερωτήσεις σας βρήκα. Αν παρόλα αυτά ξέχασα κάποια ή αν σας γεννήθηκαν καινούριες απορίες, αφήστε σχόλια και θα τα απαντήσω.

Και κάτι τελευταίο για να μην παρεξηγηθώ. Όλοι οι συγγραφείς λατρεύομε τους αναγνώστες μας, γιατί θα ήμασταν τίποτα χωρίς αυτούς. Δίνετε στις ιστορίες μας ζωή και θα είμαστε για πάντα ευγνώμονες που το δημιούργημά μας έχει σκοπό στα χέρια σας, γιατί μια ιστορία που δεν διαβάζεται, δεν είναι ιστορία. Όμως εσείς ενδιαφέρεστε για το τελικό προϊόν και ο λόγος που αυτό είναι τόσο καλό είναι επειδή δεν σας σκεφτόμαστε κατά την διάρκεια της συγγραφής. Το ξέρετε και σεις ότι έτσι είναι καλύτερα.

Οπότε, αναγνώστες δεχτείτε την ιστορία όπως είναι, γιατί τώρα ξέρετε ότι υπήρχε λόγος για όλα και συγγραφείς δημιουργήστε χωρίς φόβο για το αποτέλεσμα ή τα σχόλια. Η τέχνη δεν έχει όρια και δεν πρέπει να το αλλάζουμε εμείς αυτό.

Eve Fry