Γεννήθηκα πριν δεκαοκτώ χρόνια ως μια υποψήφια για Θεά Ηγέτης. Στα πέντε μου άρχισα να προετοιμάζομαι σωματικά και ψυχικά για τη δοκιμασία η οποία θα καθορίσει την υπόλοιπη ζωή μου. Πάντα μου έλεγαν πώς να συμπεριφέρομαι, πώς να μάχομαι και πώς να σκέφτομαι ως μια μελλοντική Ηγέτης του στοιχείου μου. Ως μέλος του Νερού, γνωρίζω τα πάντα για την σωστή χρήση των δυνάμεών μου. Συνεχώς περιτριγυριζόμουν από αγνώστους οπού σκοπό είχαν την ταχύτατη εκπαίδευσή μου όσον αφορά τη δοκιμασία που καλούμαι να περάσω σε λίγες εβδομάδες.
Από όσα έχω διδαχθεί τα τελευταία δεκατρία χρόνια κι απ’ όσα γνωρίζω από προσωπική εμπειρία, Θεοί Ηγέτες είναι οκτώ. Δύο Θεοί Ηγέτες για το στοιχείο της Γης, δύο Θεοί Ηγέτες για το στοιχείο της Φωτιάς, δύο Θεοί Ηγέτες για το στοιχείο του Αέρα και δύο Θεοί Ηγέτες για το στοιχείο μου. Ωστόσο δεν μπορεί ο καθένας να ονομαστεί Ηγέτης. Για να ανακηρυχτεί κάποιος Θεός Ηγέτης πρέπει να είναι ένας από τους δεκάξι Ξεχωριστούς. Κάθε πενήντα χρόνια από την δημιουργία του κόσμου γεννιούνται δεκαέξι νέα παιδιά με ιδιαίτερες ικανότητες σε όλα τα στοιχεία μαζί. Στην ηλικία των πέντε ετών αρχίζει η προετοιμασία και λήψη των βασικότερων αρχών, τα οποία θα παίξουν τον μεγαλύτερο και καθοριστικό ρόλο στη δοκιμασία εκλογής.
Η δοκιμασία αρχίζει μόνο όταν και τα δεκαέξι μέλη από τα τέσσερα στοιχεία έχουν ενηλικιωθεί και προετοιμαστεί καταλλήλως. Για την διεξαγωγή της δοκιμασίας συσκέπτονται και οι οκτώ Θεοί Ηγέτες από κάθε στοιχείο προκειμένου να αποφασιστεί η ημερομηνία της έναρξης καθώς και η σειρά παράταξής τους.
Απ’ όσο με έχουν πληροφορήσει οι εκπαιδευτές μου, στην τελευταία δοκιμασία οπού έγινε πριν πενήντα χρόνια, το στοιχείο οπού με τυχαία επιλογή κλίθηκε να δοκιμαστεί πρώτο, ήταν το στοιχείο του Νερού. Η δοκιμασία κράτησε μια εβδομάδα και νικητές ήταν οι τωρινοί μας Θεοί Ηγέτες, Ελίζαμπεθ Άλεν και Μάρκους Έλτον. Πάντως όλες οι δοκιμασίες συνολικά διαρκούν τέσσερις εβδομάδες, από μία για το κάθε στοιχείο.
Σήμερα αποφασίστηκε πως η φετινή δοκιμασία εκλογής θα ξεκινήσει σε δύο εβδομάδες. Στην κλήρωση για την σειρά με την οποία θα διαγωνιστούν τα στοιχεία, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:
Αέρας
Γη
Φωτιά
Νερό
Άρα εγώ πρέπει να περιμένω ακόμη πέντε εβδομάδες για την μεγάλη μάχη. Παρόλο που δεν θα έπρεπε να το σκέφτομαι, δεν μπορώ να σταματήσω τον εγκέφαλό μου από το να φαντάζεται τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους. Μάλιστα τους έχω ονειρευτεί, πάντα βλέπω το ίδιο όνειρο. Εγώ μαζί με άλλους τρείς στεκόμαστε σε ένα μεγάλο ηφαίστειο, σαν εκείνα οπού ζουν τα μέλη της Φωτιάς, και ένας μεγάλος σε ηλικία άντρας μας φωνάζει να εκμεταλλευτούμε τη δύναμή μας και να ορμίσουμε στο εσωτερικό. Θυμάμαι ξεκάθαρα τη στιγμή οπού στρέφω το βλέμμα μου προς τους αντιπάλους μου κι ενώ αναρωτιέμαι γιατί τα πρόσωπά τους είναι θολά, πηδάω μέσα στη λάβα. Ξυπνάω πάντα μούσκεμα στον ιδρώτα με τις παλάμες μου να τρέμουν, έτοιμες να εκτοξεύσουν νερό στον τοίχο.
Πριν λίγο καιρό επιχείρησα να πω στους εκπαιδευτές μου για τα όνειρα, ωστόσο το μόνο που κατάφερα, ήταν να ψελλίσω μερικές ασυναρτησίες. Υπό διαφορετικές συνθήκες θα με είχαν περάσει για τρελή, ωστόσο γνώριζαν καλύτερα κι από μένα το πόσο άγχος είχα για την πρώτη μου εξάσκηση απέναντι σε φωτιά. Ξέρω πως είχα πολλές ευκαιρίες να τους το πω, αλλά φοβήθηκα. Οι εκπαιδευτές μου είναι σκληροί, δίχως αισθήματα και ευσπλαχνία, θα μπορούσαν κάλλιστα να με βασανίσουν για να προσποιηθώ ότι ξέχασα το όνειρο. Οι κανόνες το λένε ξεκάθαρα, δεν πρέπει να γνωρίσω τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους, δεν πρέπει να τους σκέφτομαι, δεν πρέπει να τους φαντάζομαι, δεν πρέπει να τους ονειρεύομαι. Είναι απαγορευμένο.
Απαγορευμένο επίσης είναι να έχουμε περισσότερο από μια απλή φιλία με τα μέλη των άλλων στοιχείων. Η μητέρα μου, μου είχε πει μια φορά πως το να νιώθεις το οτιδήποτε για κάποιον άλλον πέρα από τα μέλη του δικού σου στοιχείου, λέγεται προδοσία. Δεν επιτρέπεται να δημιουργηθεί κανένας ερωτικός δεσμός ανάμεσα σε διαφορετικά μέλη, αν συμβεί ποτέ αυτό, πολύ φοβάμαι πως θα ξεσπάσει πόλεμος.
Στο σχολείο των μελών του Νερού και κυρίως στην ιστορία μάθαμε για έναν πόλεμο οπού είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στους
χρήστες της Φωτιάς και τους Μέτοικους όταν πληροφορήθηκαν πως ένα μέλος είχε προδώσει το στοιχείο του λόγω των συναισθημάτων που έτρεφε απέναντι σε έναν αντίπαλο. Οι καταστροφές ήταν απρόβλεπτες για τους Μέτοικους.
Οι Μέτοικοι είναι ένα σύνολο ανθρώπων οι οποίοι γεννήθηκαν χωρίς καμία από τις τέσσερις ιδιότητες. Δεν ταίριαξαν σε κανένα από τα τέσσερα στοιχεία, ωστόσο η δημιουργική τους σκέψη καθώς και η ενεργητικότητα τους, τους επέτρεψε να γίνουν ένα με εμάς και να μας βοηθήσουν σε πράγματα οπού κανένα από τα τέσσερα στοιχεία δεν είχε την δυνατότητα να ανταπεξέλθει. Με τη βοήθεια της Γης, οι Μέτοικοι ανέπτυξαν διάφορα αγαθά και κυρίως κατάφεραν να δημιουργήσουν φάρμακα, σπίτια, ρούχα και κάθε άλλο λογής αγαθό. Σήμερα ζουν σε πεδιάδες συνεχίζοντας να μας παρέχουν την αναγκαία εργασία τους.
Εγώ λοιπόν, η Καρίνα ΝτιΦράι γεννήθηκα ως μέλος του Νερού πριν δεκαοχτώ χρόνια. Στην ηλικία των τεσσάρων έγινε γνωστό πως είμαι μια από τους δεκάξι Ξεχωριστούς. Ένα χρόνο μετά πραγματοποιήθηκε η έναρξη της εκπαίδευσής μου ως μια υποψήφια για Θεά Ηγέτης η οποία διήρκεσε έως σήμερα. Σε πέντε εβδομάδες καλούμε να αντιμετωπίσω άλλους τρείς υποψήφιους σε μια μάχη οπού μόνο δύο από εμάς θα αναδειχθούν.
***
Κάθομαι οκλαδόν πάνω στο ξύλινο κρεβάτι οπού μου έκαναν δώρο οι Θεοί Ηγέτες της Γης πριν μία εβδομάδα, στα δέκατα όγδοα γενέθλιά μου. Παρακολουθώ τα κύματα να σκάνε λίγο πιο κάτω από το τζάμι του παραθύρου μου και νιώθω ήρεμη. Τα μέλη του Νερού ζουν δίπλα σε θάλασσα, σε λίμνες ή και σε ποτάμια. Είναι απαραίτητο να ζούμε πλάι στο στοιχείο μας αν θέλουμε να επιβιώσουμε, το ίδιο βέβαια ισχύει και για τις υπόλοιπες ομάδες.
Μία ώρα έμεινε μέχρι την επόμενη συνάντησή μου με τους εκπαιδευτές. Προσπάθησα να αποσπάσω μερικές πληροφορίες από τη μητέρα μου όσον αφορά τη σημερινή προετοιμασία, ωστόσο το μόνο που κατάφερα να μάθω ήταν ότι θα επισκεπτόμασταν το στρατόπεδο του Αέρα. Με ενοχλεί αφάνταστα το γεγονός ότι δεν έχω το δικαίωμα να ξέρω τι μου επιφυλάσσει το υπόλοιπο της μέρας.
Ακούω έναν ήχο από την πόρτα κι ανακάθομαι στρέφοντας το πρόσωπο μου προς τα αριστερά. Τα γαλάζια μάτια της μητέρας μου –σύμβολο ότι ανήκει στο Νερό- με επεξεργάζονται από πάνω ως κάτω.
«Καλύτερα να ετοιμαστείς» λέει. Δεν απαντάω παρά μόνο όταν έρχεται πλάι μου. Κάθεται πάνω στο στρώμα κι με το δεξί της χέρι βάζει μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί.
«Δεν θέλω να πάω» λέω τελικά και είναι η αλήθεια. Από τη μέρα που έκλεισα τα δεκαοκτώ, όλοι έχουν αρχίσει να γίνονται καταπιεστικοί. Παλιότερα προπονούμουν μόνο μία φορά τη μέρα, τώρα τα ωράρια έχουν αυξηθεί κατά δέκα φορές. Αναγκάζομαι να ξυπνήσω από τις έξι το πρωί για να συναντήσω τους εκπαιδευτές μου στις επτά. Πλέον οι συναντήσεις γίνονται τρείς φορές τη μέρα από δυόμιση ώρες.
«Το ξέρω ότι σου είναι δύσκολο όλο αυτό, αλλά πρέπει να προσπαθήσεις» λέει, «σκέψου μόνο όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που θα γίνουν μετά» όσο καθησυχαστικά κι αν ακούγονται τα λόγια της, δεν καταφέρνουν να μειώσουν το άγχος μου. Αισθάνομαι πάλι πως δεν επιθυμώ να γίνω τίποτα παραπάνω από ένα απλό μέλος.
«Γιατί να μην έχουμε το δικαίωμα να παραιτηθούμε;» λέω. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που κάνω τη συγκεκριμένη ερώτηση στη μητέρα μου. Την πρώτη φορά ήμουν δέκα χρονών, θυμάμαι πως επιστρέφαμε από το σχολείο όταν την ξεφούρνισα. Η μητέρα μου είχε θυμώσει πάρα πολύ, μου είπε να μην το ρωτήσω ποτέ ξανά αυτό, και ειδικά στους εκπαιδευτές μου. Αν το κάνω σημαίνει πως είμαι δειλή και ανίκανη να διοικήσω το στοιχείο μου.
«Καρίνα» λέει με έντονο ύφος. Κατεβάζω το κεφάλι και ζητάω συγνώμη.
Με κοιτάζει για λίγα ακόμη δευτερόλεπτα κι έπειτα κατευθύνεται προς την πόρτα.
«Ετοιμάσου» λέει και βγαίνει έξω.
***
Τα πόδια μου βουλιάζουν μέσα στην άμμο καθώς κατευθύνομαι προς το δρόμο. Αριστερά και δεξιά, βλέπω μικρά μέλη του Νερού να διασκεδάζουν με τη χρήση των δυνάμεων τους, και άθελα μου χαμογελάω. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχα το δικαίωμα να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου εκτός μάχης, οι γονείς και οι εκπαιδευτές μου ποτέ δεν θα επιδοκίμαζαν κάτι τέτοιο.
Αποστρέφω το βλέμμα μου ώστε να εντοπίσω το φορτηγάκι που θα με μεταφέρει στο στρατόπεδο του Αέρα. Το βρίσκω λίγα μέτρα πιο κάτω, παρκαρισμένο δίπλα από ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Γυρίζω το κεφάλι μου στο πλάι για να κάνω νόημα στον πατέρα μου να με ακολουθήσει, εκείνος πιάνει το βλέμμα μου και έρχεται να σταθεί στα δεξιά μου. Λίγο προτού φτάσουμε τον ρωτάω: «Τι θα κάνουμε εκεί, πατέρα;»
Γνωρίζω πως ακόμα κι αν θέλει, δεν έχει την δυνατότητα να μου αποκαλύψει. Όλα όσα διοργανώνονται από τους εκπαιδευτές απαγορεύεται να είναι ορατά σε εμένα. Κανονικά δεν θα έπρεπε να γίνονται γνωστά σε κανέναν, ούτε καν σε εκείνους που με έφεραν στον κόσμο. Ποτέ δεν το κατάλαβα πλήρως.
«Περίμενε και θα μάθεις» απαντάει.
Μόλις φτάνουμε στο φορτηγάκι, ανοίγουν οι δύο μπροστινές πόρτες. Από τη θέση του οδηγού ξεπροβάλει η Οριάνα, ενώ από τη θέση του συνοδηγού ο Κρίστοφερ. Οι εκπαιδευτές μου είναι συνολικά πέντε, ωστόσο δεν έρχονται ποτέ όλοι στις δοκιμασίες.
Πλησιάζω την Οριάνα με ένα πλατύ χαμόγελο να χαράζεται στα χείλη μου. Ευτυχώς που είναι εκείνη.
«Πως είναι η Θεά μας;» ρωτάει.
«Εξαίσια» λέω. «Μόνο που ανησυχώ για το τι μου επιφυλάσσει το μέλλον».
Με κοιτάζει συνοφρυωμένη στην αρχή, έπειτα μου ρίχνει ένα πονηρό χαμόγελο.
«Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα, πίστεψέ με θα ξετρελαθείς» μου κλείνει το μάτι.
Είναι η μοναδική από τους πέντε που μου συμπεριφέρεται σαν φίλη και όχι σαν δασκάλα ή σαν μάνα και νιώθω ευγνώμων γι’ αυτό.
Μου ανοίγει την πίσω πόρτα και μπαίνω μέσα. Ο πατέρας μου κάθεται στο διπλανό κάθισμα ενώ οι υπόλοιποι ακριβώς όπως πριν. Μόλις το όχημα παίρνει μπρος, ένας κόμπος κατακάθεται στο στομάχι μου. Το άγχος της κάθε δοκιμασίας είναι αναπόφευκτο, αλλά δεν παύει να είναι ενοχλητικό.
Παρακολουθώ μέσα από το διάφανο τζάμι την θάλασσα να εξαφανίζεται πίσω από τους τοίχους των σπιτιών, κι νιώθω το σώμα μου να τσιτώνει. Το νερό της θάλασσας μας προσφέρει γαλήνη, τα μέλη του στοιχείου μου δεν θα κατάφερναν να επιβιώσουν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δίχως την περιβολή του νερού γύρω τους.
Όταν έχει περάσει πλέον αρκετή ώρα, ο Κρίστοφερ μιλάει.
«Από σήμερα αρχίζει η συνάντησή σου με τους δεκάξι Ξεχωριστούς». Απομένω να κοιτάζω τον δρόμο ανεβοκατεβάζοντας ρυθμικά το φερμουάρ της άσπρης μου ζακέτας. Αισθάνομαι περίεργα, ωστόσο όχι με τον τρόπο που αισθάνομαι κάθε φορά που μαθαίνω τι επρόκειτο να γίνει.
«Από σήμερα; Δηλαδή;» ρωτάω, περισσότερο για να πω κάτι παρά γιατί όντως αναρωτιέμαι.
«Σήμερα θα γνωρίσεις τους τέσσερις υποψήφιους του Αέρα, αύριο τους τέσσερις της Γής και ούτω καθεξής». Νιώθω μια δυσφορία που δεν οφείλεται στην απομάκρυνση μου από το νερό.
Εδώ και δεκαοκτώ χρόνια ζω όντας διαφορετική. Στο σχολείο άλλοι με κορόιδευαν, ενώ άλλοι με φοβούνταν λόγω των ισχυρών δυνάμεών μου. Δεν επιτρεπόταν να κάνω φίλους καθώς οι Θεοί Ηγέτες οφείλουν να βλέπουν το κάθε μέλος με τον ίδιο τρόπο. Σήμερα, για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια, θα επικοινωνήσω με κάποιον οπού πέρασε τα ίδια παιδικά χρόνια με τα δικά μου. Και το κυριότερο. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας, θα έχω γνωρίσει τους τρείς αντιπάλους μου.
Δέσποινα Χρ.