Τα Βουνά πριν την Ανατολή (Καίηλεν - Κεφάλαιο 30)

Ένα μεγάλο μαύρο έλκηθρο μετέφερε πάνω στο χιόνι, το παγωμένο κορμί του πολεμιστή Κόστα. Προορισμός ήταν το νεκροταφείο του παλαιού καιρού των βουνών πριν την Ανατολή. Κόσμος πολύς, συμπολεμιστές και φίλοι του ελεύθερου βουνίσιου έσερναν τα βήματα τους πίσω του. Κοντά τους ερχόταν ο Έλντι, με την Καίηλεν Αντμάιντ πλάι του. Όσο θλιμμένη και να ήταν, η Καίηλεν βαστούσε με μεγάλη προσπάθεια τα δάκρυά της. Όταν τελείωσε η τελετή της ταφής, βρήκε κάποιο μέρος και θρήνησε κρυφά τον καλό της φίλο.

Το σκοτάδι και η θερμοκρασία άρχισαν σιγά-σιγά να πέφτουν και σχεδόν όλοι είχαν φύγει από το νεκροταφείο του παλαιού καιρού. Ο Έλντι αποφάσισε να περιμένει την Καίηλεν πριν φύγει κι αυτός. Κι όταν είδε πως αυτή δε φαινόταν, αποφάσισε να ψάξει να τη βρει. Έψαξε για ώρα, ώσπου το σκοτάδι έγινε βαθύ και το χιόνι πιο πυκνό, φωνάζοντας το όνομά της και τρομάζοντας τα μαύρα πουλιά των δέντρων. Μα δεν το έβαλε κάτω. Και τελικά την βρήκε, καθισμένη στην άκρη ενός γκρεμού, θλιμμένη, ανέκφραστη και παγωμένη.

«Καίηλεν…» την πλησίασε. Σκέφτηκε να τη ρωτήσει αν είναι καλά, μα ήδη γνώριζε την απάντηση. «…Θέλεις να φύγουμε;» της πρότεινε με ήρεμη φωνή, όπως ήρεμος ήταν πάντα. Δεν του απάντησε. Ο Έλντι κάθισε δίπλα της, κοντά της, μήπως και καταφέρει να τη ζεστάνει. Για πολλή ώρα δε μιλούσε κανείς τους. Και το χιόνι ακόμη, κόπασε.

Συνέντευξη με την Αγγελική Δαφτσίδου

Σε μια περίοδο ανάμεσα σε δύο πολέμους, μια επαρχιακή πόλη μεταμορφώνεται και από λασποχώρι αναπλάθει τον αστικό της ιστό. Η παλιννόστηση και η προσφυγιά οδηγούν τα βήματα των ηρώων της ιστορίας στο πεπρωμένο τους. Σ’ αυτή την εποχή που όλα αλλάζουν, ένας νεαρός ίλαρχος, μια καλοκαιρινή ημέρα, συναντά αναπάντεχα τη γυναίκα της ζωής του. Από την πρώτη στιγμή νιώθει την ανάγκη να την προστατεύσει, να τη σώσει από τη φυλακή του κορμιού της, δίχως να υπολογίζει τι πραγματικά θέλει εκείνη. Οι Μοίρες όμως έχουν τα δικά τους σχέδια, που είναι υφασμένα με πόνο, προδοσία και έναν χαμένο Παράδεισο. Ποιο είναι το γραμμένο της Ισμήνης; Θα καταφέρει να ξεφύγει από τη μοίρα της ή ό,τι γράφτηκε δεν μπορεί να ξεγραφτεί; 

Συνέντευξη με την Αλεξάνδρα Νικολάου

Όλεθρος και καταστροφή.

Οι Εκδικητές προσπαθούν να πάρουν στα χέρια τους το πιο πολύτιμο κειμήλιο της βασιλικής οικογένειας της Φωτιάς και να κατακτήσουν τον κόσμο. Γεμάτοι φιλοδοξίες, επιτίθενται στο παλάτι τη στιγμή που η βασίλισσα-νεράιδα της Φωτιάς είναι ευάλωτη: μετά τη γέννα διδύμων.
Η Ελισάβετ, αδύναμη να υπερασπιστεί το βασίλειο και τον εαυτό της, χωρίζει το πανίσχυρο Φυλαχτό της Φωτιάς στα δύο, ένα για κάθε νεογέννητο, και παραδίδει τα δύο μωρά της στην έμπιστη μαία της. Στόχος της, να προστατεύσει το κόσμημα και να φυγαδεύσει τους απογόνους της, θυσιάζοντας τη ζωή της, ώστε η διάδοχός της να κατέχει το φυλαχτό που θα καθορίσει την επόμενη βασίλισσα.
Τα μυστικά θα αρχίσουν να αποκαλύπτονται δεκαεπτά χρόνια μετά, και τότε ένα ανελέητο κυνηγητό θα ξεσπάσει. Τα δίδυμα αδέλφια, που δεν γνωρίζουν την ταυτότητά τους, θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα της Αιώνιας Μάχης.
"Το φυλαχτό της φωτιάς" είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς "Η αιώνια μάχη" της Αλεξάνδρας Νικολάου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως.

Παρουσίαση Βιβλίου - Του Ακατάλληλου Το Χάλι… Το Ποδοπάτησα Με Χάρη!

Πώς θα ήταν η ζωή σου αν μέσα από ένα Σημειωματάριο έβλεπες και διάβαζες διάφορα quotes για πρώην, νυν, χωρισμούς και εσύ παράλληλα κατέγραφες τα δικά σου συναισθήματα;

Πώς θα σου φαινόταν κάθε φορά που έχεις την ανάγκη να εκφραστείς να πιάνεις στα χέρια σου το Σημειωματάριο, να βρίσκεις δύναμη, να χαμογελάς αληθινά, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές σου;
Oι χωρισμοί άλλωστε δεν είναι πάντα ανώδυνοι, είναι και επώδυνοι. Σημασία έχει εμείς να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε και να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.
Ετοιμάσου λοιπόν να ζήσουμε μαζί αυτό το υπέροχο ταξίδι, συντροφιά με το Σημειωματάριό μου και την καταγραφή των συναισθημάτων σου, παρέα με τα quotes μου.
Και μην ξεχνάς πως πρέπει να πάντα να χαμογελάς αληθινά, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές σου, διότι σου αξίζει και γιατί σου πάει!!!

Συνέντευξη με την Τίνα Α. Μιχαηλίδου

Πώς θα ήταν η ζωή σου αν μέσα από ένα Σημειωματάριο έβλεπες και διάβαζες διάφορα quotes για πρώην, νυν, χωρισμούς και εσύ παράλληλα κατέγραφες τα δικά σου συναισθήματα;

Πώς θα σου φαινόταν κάθε φορά που έχεις την ανάγκη να εκφραστείς να πιάνεις στα χέρια σου το Σημειωματάριο, να βρίσκεις δύναμη, να χαμογελάς αληθινά, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές σου;

Oι χωρισμοί άλλωστε δεν είναι πάντα ανώδυνοι, είναι και επώδυνοι. Σημασία έχει εμείς να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε και να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.
Ετοιμάσου λοιπόν να ζήσουμε μαζί αυτό το υπέροχο ταξίδι, συντροφιά με το Σημειωματάριό μου και την καταγραφή των συναισθημάτων σου, παρέα με τα quotes μου.

Και μην ξεχνάς πως πρέπει να πάντα να χαμογελάς αληθινά, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές σου, διότι σου αξίζει και γιατί σου πάει!!!

Αόρατο Πρόσωπο (Κεφάλαιο 6 - Μέρος 4) - Η Μάσκα της αθωότητας

Την επομένη το πρωί, η Ελοντί θα περνούσε από το νοσοκομείο. Στα χείλη της είχε ακόμη την γεύση την δική του και ειλικρινά δεν ήξερε πώς θα έπρεπε να νιώσει. Από την μία την επισκέπτονταν οι τύψεις και από την άλλη ο φόβος. Δεν είχε αισθανθεί έτσι ποτέ πριν και για κανέναν, ακόμη και για τον Πιέρ. Μπορεί να την ενθουσίασε ο χαρακτήρας του τότε, καθώς και το γεγονός πως είχαν αρκετά κοινά μεταξύ τους, ωστόσο, τα συναισθήματα που είχε νιώσει το προηγούμενο βράδυ για τον Φιλίπ, ήταν κάτι διαφορετικό. Έμοιαζαν με τον ασκό του Αιόλου που είχε μόλις ανοίξει στα ξαφνικά και δίχως επιστροφή. Έχοντας σηκωθεί και ντυθεί, ετοιμάστηκε να φύγει ανοίγοντας την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και αντικρύζοντας τον Φιλίπ να στέκεται ακριβώς έξω βαστώντας μία ζωγραφιά.

Την πήρε διστακτικά στα χέρια της και την κοίταξε. Απεικόνιζε εκείνους να βρίσκονται αγκαλιασμένοι μπροστά στο τζάκι, πάντοτε με την μορφή του Φιλίπ, ζωγραφισμένη παραμορφωμένα. Στα δικά της τα μάτια ωστόσο, δεν υπήρχε καμία παραμόρφωση, σαν να είχε το πρόσωπό του μία όψη, την όμορφη. Δίχως να μιλούν, εκείνη ακούμπησε το σκίτσο στο στήθος της και εκείνος έσκυψε και την φίλησε αρχικά στο μέτωπο και έπειτα στα χείλη.

«Έχουν περάσει μονάχα λίγες ώρες και όμως εσύ μου έλειψες πολύ. Τι μου συμβαίνει;» τον ρώτησε και ακούμπησε το χέρι του στο σημείο της καρδιάς της.