Είχε περάσει όλο το βράδυ δίπλα της. Δεν είχε κουνηθεί από εκεί για κανέναν λόγο. Είχε επίσης περάσει όλο το πρωινό μαζί της και της μιλούσε για ό,τι είχε χάσει από το μάθημα. Τα μάτια της παρέμειναν ερμητικά κλειστά.
Δέκα λεπτά. Έλειψα μόνο για δέκα λεπτά, άντε ένα τέταρτο, για να κάνω ένα γρήγορο ντους και η μικρή, πεισματάρα, εκνευριστική…
(Κρις)
Το αίμα μου έβραζε. Η εσωτερική μάχη μέσα μου είχε κοπάσει και το αποτέλεσμα ήταν ξεκάθαρο. Δεν υπήρχε χώρος αμφιβολίας για τις προθέσεις μου και, τελικώς, για την πίστη μου.
«Πρέπει να πάω να τη βρω. Πρέπει να τη βγάλω από εκεί μέσα».
Ο Πράις σήκωσε το βλέμμα του ξαφνιασμένος. Έμεινε να με κοιτάει καθώς είχα διασχίσει κάθε απόσταση μέσα στον ελάχιστο χώρο που προσέφερε το δωμάτιο.
Φάνης
Ο Φάνης σιγοτραγουδούσε με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του καθώς έμπαινε στο σπίτι. Άνοιξε την πόρτα και διαπίστωσε ότι επικρατούσε απόλυτη ησυχία και σκοτάδι. Πάγωσε, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο τον κατέλαβε ένα αόριστο αίσθημα φόβου.
Δευτέρα 28 Αυγούστου, 20:20
Ο Μαξ και ο Κρίστοφερ ήταν ντυμένοι με τον εξοπλισμό των Φαντασμάτων. Μαύρο δερμάτινο τζάκετ, μαύρο παντελόνι, μαύρες μπότες. Το μόνο που δε φορούσαν ακόμα ήταν οι μάσκες τους με τη νεκροκεφαλή. Και οι δύο ήταν σκυμμένοι πάνω από τη Μυρτώ, η οποία ετοίμαζε ένα πρόγραμμα στον φορητό της υπολογιστή.
«Μην είστε από πάνω μου σαν τον Χάρο, πού να σας πάρει και να σας σηκώσει!» ξέσπασε η κοπέλα και τους αγριοκοίταξε. Οι νεαροί χαμογέλασαν αθώα και δεν απάντησαν σε αυτό της το σχόλιο.
"Καλώς μας ήρθες τέτοια ώρα, πώς σε προσμένουν τα παιδιά, μες στο σακί να φέρεις δώρα αυτήν την όμορφη βραδιά. Η κάθε ελπίδα μας να ανθίσει, με την καινούργια την αυγή, κάν’την αγάπη να καρπίσει, Άγιε Βασίλη μας, στη Γη".
Τα πάντα γύρω τους φάνταζαν καινούργια. Μία εμπειρία παράξενη, βλέποντας οικογένειες και ολοζώντανα ξωτικά να πηγαινοέρχονται, να ζουν και να γελάνε ανέμελα, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος στον κόσμο που ζούσαν. Η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή, μύριζε όμορφα, καθώς το καυσαέριο έμοιαζε να έχει εγκλωβιστεί πίσω από εκείνη τη μικρή πόρτα που χώριζε στην ουσία δύο κόσμους, δύο διαστάσεις.
Η άνεση του κρεβατιού μου
ξεκούραζε τη μέση μου, ενώ στα χέρια μου ξεφύλλιζα το ημερολόγιό μου. Στάθηκα
σε μία σελίδα, καθώς το μάτι μου έπιασε το όνομά του.
Σήμερα ήταν από τις ημέρες που, αν δεν «ταξίδευα», δε θα κατάφερνα να ηρεμήσω. Χρειαζόμουν να αδειάσω τις σκέψεις μου και να μείνω για λίγο μόνη μου. Εντελώς μόνη μου. Ο μοναδικός άνθρωπος που ήθελα να δω ήταν ο Μπερνάρντ. Εκείνος μόνο είχε αυτήν τη μαγική ικανότητα να κατευνάζει το μυαλό μου και να με κάνει να ξεφεύγω. Το άγχος της σχολής, οι καθημερινές υποχρεώσεις… Δεν ήθελα να τα σκέφτομαι όλα αυτά πια.
Ο Ρίτσαρντ Νέβιλ ίσως είναι ο τελευταίος ζωντανός άνθρωπος στη Γη,
εξαιτίας μιας φονικής επιδημίας που έχει μεταλλάξει όλους τους άλλους
άντρες, γυναίκες και παιδιά σε αιμοδιψή πλάσματα της νύχτας που έχουν ως
μοναδικό στόχο τους να τον σκοτώσουν. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ο
Νέβιλ αναζητά τροφή και εφόδια, ενώ ψάχνει απελπισμένα να βρει άλλους
επιζώντες, που τυχόν υπάρχουν στην πόλη του. Όμως, οι μολυσμένοι που
κρύβονται στο σκοτάδι, παραμονεύουν την κάθε του κίνηση περιμένοντάς τον
να κάνει το μοιραίο λάθος...
Ένα από τα κλασικότερα μυθιστορήματα
τρόμου, ο "Ζωντανός Θρύλος" θα σας αιχμαλωτίσει από την πρώτη σελίδα.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Όπως έχω ξαναπεί, όταν πιάνω ένα βιβλίο για πρώτη φορά στα χέρια μου, περνάω μερικά λεπτά κοιτώντας τον τίτλο, βρίσκω λογοπαίγνια, χάνομαι στα σοκάκια των συνειρμών και των κρυμμένων, λεπτών αποχρώσεων της γλώσσας. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, ο τίτλος με κέρδισε από την αρχή! Είναι κάπως οξύμωρος, αν το καλοσκεφτείς. Θρύλος γίνεσαι αφού πεθάνεις, μα στον κόσμο του Νέβιλ, το να είσαι ζωντανός είναι από μόνο του τόσο απίθανο που είναι… θρυλικό. Θα καταλάβετε τι εννοώ (αφού διαβάσετε το βιβλίο -ελπίζω).
Πλανήτης δέλτα πρωτεύοντας
Ο πλανήτης Δέλτα Πρωτεύοντας ήταν μια αχανής έκταση. Ήταν δύσκολη, έως ακατόρθωτη, η διοίκηση μιας τέτοιας έκτασης εξ’ ολοκλήρου από ένα και μόνο άτομο. Για αυτό το λόγο, το πολιτικό σύστημα που κυριαρχούσε άκουγε στο όνομα υποστηρικτική βασιλεία.
Τα δυο ημισφαίρια του πλανήτη είχαν διαιρεθεί σε δεκαπέντε επικράτειες, από τι οποίες κάθε μια διοικούταν από έναν κυβερνήτη που εκλεγόταν από τους κατοίκους. Κάθε κυβερνήτης ήταν υπεύθυνος για την ομαλή διευθέτηση των εξωτερικών και των εσωτερικών της ζητημάτων. Όλοι οι κυβερνήτες έδιναν λόγο στους υπουργούς που θέσπιζαν τον εσώτερο κυβερνητικό κύκλο ή στη βασίλισσα και στον βασιλιά, οι οποίοι τους έδιναν την άδεια για να πραγματοποιήσουν την όποια απόφασή τους.
Σχεδιο εξορμηση: στα αστέρια και ακόμα πιο μακριά.
Το σχέδιο «Εξόρμηση» ήταν η πρώτη από μια σειρά προγραμματισμένων επανδρωμένων αποστολών εξερεύνησης του εξώτερου διαστήματος. Ήταν το κύκνειο άσμα του βασιλιά Λέσους. Η επίσημη έναρξη του σχεδίου είχε λάβει χώρα σε μια ιστορική συνέντευξη τύπου που είχε δώσει πριν από κάμποσα χρόνια, στην αυλή του παλατιού. Με το άκουσμα εκείνων των λέξεων είχε κλείσει τη συνέντευξη:
«Στα αστέρια και ακόμα πιο μακριά!»
Για αυτόν τον σκοπό είχε δρομολογηθεί η κατασκευή μιας σειράς ειδικών σκαφών εξοπλισμένα με ό,τι χρειάζεται ένα πλήρωμα για να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις ενός διαστρικού ταξιδιού. Η κατασκευή του βασικού σκελετού του πρώτου σκάφους είχε φτάσει σχεδόν στα στάδια της ολοκλήρωσής της. Έμενε μόνο η ανάπτυξη και μετέπειτα η εγκατάσταση του βασικού λειτουργικού εξοπλισμού.
Οι μεγαλύτερες προκλήσεις των ομάδων κατασκευής αφορούσαν αφενός την ανάπτυξη μιας πηγής ισχύος αρκετά ικανής, ώστε να τροφοδοτήσει το εν λόγω σκάφος, το αστρόπλοιο, εν ελλείψει καλύτερης ορολογίας, που θα επιχειρούσε την εφόρμηση στον άγνωστο αυτό κόσμο. Η άλλη πρόκληση για την πραγματοποίηση του σκοπού ήταν η επίτευξη της παράκαμψης του αχανούς διαστρικού κενού που μεσολαβούσε ανάμεσα στον επιθυμητό προορισμό και το σημείο εκκίνησης˙ αυτό ήταν στα πρόθυρα της εφαρμογής.
Το αποτέλεσμα των ερευνών τους σε αυτό τον τομέα ήταν ο κινητήρας ενδοδιαστήματος. Αυτή η συσκευή μπορούσε θεωρητικά να διαστρεβλώσει την υφή του χώρου, έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια ενδοδιαστατική σήραγγα που θα επέτρεπε τη διεύλεση του σκάφους από το σημείο εκκίνησης και θα τελείωνε στο σημείο άφιξης παρακάμπτοντας έτσι την ενδιάμεση απόσταση, όσο αχανής και αν ήταν.
Συμφωνά με τα ερευνητικά πονήματα του δόκτορος Άργκους Λετέραν, μεγάλη φυσιογνωμία στον τομέα της φυσικής, ο χώρος διαιρείται σε τρία επίπεδα: το κανονικό διάστημα στο οποίο ζούμε όλοι, όπου η ταχύτητα των μορίων κινείται σε φυσιολογικά πλαίσια. Το δεύτερο επίπεδο, το υπερδιάστημα, το βασίλειο της ταχύτητας του φωτός. Κάπου ενδιάμεσα σε αυτά τα επίπεδα είναι το ενδοδιάστημα. Πάνω σε αυτές τις θεωρίες αναπτύχθηκε η ιδέα και η κατασκευή του κινητήρα.
Επιπρόσθετα, δύο ακόμα προωθητικά συστήματα εγκαταστάθηκαν: ένα σύστημα συμβατικής πυραυλοκίνητης προώθησης καθώς και ένας κινητήρας προώθησης ιόντων. Αυτά θα λειτουργούσαν επικουρικά. Το ένα θα έπαιρνε τη θέση του άλλου χάρη στο σύστημα προωθητικής μεταλλαγής, ένα πρόγραμμα προσωρινής δομικής και ανατομικής αναδιάρθρωσης των εσωτερικών τροφοδοτικών και λειτουργικών κυκλωμάτων, καθώς και των εσωτερικών χώρων, έτσι ώστε το προωθητικό σύστημα να δίνει τη σειρά του στο κινητήρα ιόντων και εναλλάξ. Ο κινητήρας ενδοδιαστήματος ήταν μια ξεχωριστή οντότητα, η οποία όμως στερούταν την κεντρική τροφοδοτική του πηγή ισχύος. Αυτός θα ενεργοποιούταν με το που θα αποκτούσε την «τροφή» του, μόνο σε ειδικές περιπτώσεις και αραιά.
Δυστυχώς όμως, η μοίρα, κατά την προσφιλή της συνήθεια, έγραψε τα δικά της κεφάλαια και μέσα σε αυτά η παρουσία του βασιλιά Λέσους ήταν περιττή. Η ζωή του έμελλε να κοπεί εξαιτίας της ασθένειας.
Μετά τον τραγικό θάνατό του, το βάρος της πραγματοποίησης του σχεδίου «Εξόρμηση» πλάκωσε τους ώμους της συζύγου του, βασίλισσας Δελανείρας.
Κεφάλαιο ένα: ο επισκέπτης
Το απόγευμα της εκείνης της μέρας, η βασίλισσα Δελανείρα βρισκόταν καθοδόν προς το επιστημονικό ινστιτούτο στα πλαίσια της εβδομαδιαίας ενημέρωσής της σχετικά με την πορεία του σχεδίου «Εξόρμηση». Όλα τα μέλη της ομάδας εργασίας βρίσκονταν στην αίθουσα συμβουλίου και την περίμεναν υπομονετικά.
Η ποικιλία ήταν το κυρίαρχο στοιχείο. Υπήρχαν άντρες και γυναίκες, νέοι που θα βοηθούσαν καταλυτικά με τις νέες και επαναστατικές ιδέες τους, αλλά και άτομα κάποιας ηλικίας, ο καθένας με μεγάλη ευχέρεια και εμπειρία στο πεδίο του. Ένα σύνολο αρμονικά δεμένο, κάτω από το άγρυπνο μάτι του παλατιού.
Ο θάλαμος βούιζε από τις συζητήσεις που έδιναν και έπαιρναν ανάμεσα στα μέλη. Ξαφνικά όλες οι κουβέντες σταμάτησαν και επικράτησε σιωπή. Μόνο η ηχώ από τα άκαμπτα και κραταιά βήματά της ηχούσε προειδοποιητικά στα αυτιά τους. Στην αρχή ακούγονταν απομακρυσμένα, αλλά όσο περνούσαν τα λεπτά, ο ήχος γινόταν πιο καθαρός. Κάποια στιγμή, σταμάτησαν να ακούγονται και αυτά, επιτρέποντας έτσι στη σιωπή να κυριαρχήσει ξανά. Μόνο για λίγο όμως.
Οι μεγάλες πόρτες της αίθουσας άνοιξαν διάπλατα αποκαλύπτοντας τη φιγούρα της μεγαλειότητάς της: αποφασιστική, καλοδιατηρημένη -τόσο στο πρόσωπο όσο και στο σώμα- γυναίκα ντυμένη με μια ολόσωμη φορεσιά χρυσού χρώματος. Στη μέση φορούσε μια μαύρη ζώνη. Δε φορούσε μανδύα, παρόλο που το ενδυματολογικό πρωτόκολλο το απαιτούσε, καθώς προσέδιδε μια ηγετική και μεγαλοπρεπή χροιά στο παρουσιαστικό της. Αυτό το ρόλο τον έπαιζαν κατά κάποιο τρόπο τα πυκνά κόκκινα μαλλιά της, τα οποία έφταναν μέχρι το τέλος της ωμοπλάτης της.
Αφού έριξε μια ανιχνευτική ματιά, η φωνή της, απαλλαγμένη από κάθε υποψία συναισθήματος, ακούστηκε, προφέροντας μια φράση. Ήταν μια απαίτηση. Ψυχρή μεν αλλά πάντα σε ήπιους και ευγενικούς τόνους.
«Λοιπόν, κύριοι, δώστε μου μια πλήρη αναφορά της προόδου σας».
Η αγέρωχη φιγούρα κάθισε στο κάθισμα. Μόνο τότε κάθισαν και οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι στις δικές τους καρέκλες. Ο μόνος που είχε παραμείνει όρθιος ήταν ο δρ. Γκάλιγκαν, ο κεντρικός διευθυντής και συντονιστής του σχεδίου.
«Πριν από αυτό, τιμώμενη μεγαλειότατη, θα επιθυμούσα να σας εκφράσω-»
«Θα σας ήμουν εξαιρετικά ευγνώμων, αν παραμερίζατε τις επισημότητες και τα γλυκόλογα κατά μέρος» διέκοψε απότομα εκείνη.
Ο δρ. Γκάλιγκαν σάστισε για λίγο. Γρήγορα όμως πήρε και πάλι τον λόγο.
«Μα- μάλιστα. Λοιπόν, αξιότιμη μεγαλειότατη, αξιότιμα μέλη» τραύλισε σαν μικρό παιδί. Πολύ σύντομα όμως επανάκτησε το προφορικό του ανάστημα.
«Βρίσκομαι, λοιπόν, στην ευχάριστη θέση για να σας ανακοινώσω ότι η κατασκευή του πρωτοτύπου σκάφους, από αρχιτεκτονικής τουλάχιστον άποψης, έχει φτάσει στο τέλος της. Μιλάμε για μια κατασκευή βάρους οκτακόσιων χιλιάδων τόνων και ύψους περίπου εφτακόσια μετρά. 85 λειτουργικά καταστρώματα, 120 χώροι για το προσωπικό, ένας τεχνητός κήπος έκτασης 50 μέτρων που θα προσφέρει φυσική τροφή, καθώς και βιομηχανικά τμήματα πάσης φύσεως» είπε και έβαλε μια άνω τελεία για να μπορέσει έτσι να πάρει μια αναπνοή.
«Η εξωτερική επιφάνεια του κύτους έχει ενισχυθεί με μια ειδική επένδυση τριταλίου. Αυτή η ενίσχυση θα προσφέρει στο στόλο μας μια προστασία σε περίπτωση που βρεθεί σε κάποια επικίνδυνη ζώνη, ένα πεδίο αστεροειδών λόγου χάρη».
«Ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρον. Και τι γίνεται με το ζήτημα της προώθησης;»
«Βρισκόμαστε σε πολύ καλό δρόμο και σε αυτό το πεδίο. Ο βασικός λειτουργικός σχεδιασμός κρίνεται ικανοποιητικός. Τα τρία προωθητικά συστήματα δε φαίνεται να αλληλοεπιδρούν αρνητικά το ένα με το άλλο από λειτουργική ή αρχιτεκτονική άποψη, χάρη στο νέο σύστημα προωθητικής μεταλλαγής που μελετάμε. Έχει προκύψει όμως ένα σοβαρό ζήτημα με τη τροφοδοσία».
«Δηλαδή;»
«Η απαίτηση σε ισχύ σε ότι αφορά τον κινητήρα ενδοδιαστήματος είναι πολύ μεγάλη, μεγαλειότατή μου. Επιπλέον πρέπει να είναι και συνεχής, αν θέλουμε να έχουμε πλήρη κάλυψη. Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, ότι μιλάμε για διαστρέβλωση της υφής του χώρου. Ένα τέτοιο εγχείρημα είναι αρκετά απαιτητικό. Και ας μην αναφερθώ στην ενεργειακή ζήτηση που απαιτεί η αποεδάφιση και ο μετέπειτα διαχωρισμός από το βαρυτικό πεδίο του πλανήτη».
«ναι, έχω μια μικρή ιδέα» αναστέναξε απογοητευμένη.
«Είμαστε σε συζητήσεις. Έχουμε κάποιες ιδέες στο μυαλό μας» συμπλήρωσε ο δρ. Γκάλιγκαν σε μια προσπάθεια εμψύχωσης.
Η προσπάθεια φάνηκε να πιάνει τόπο, καθώς ένα συγκρατημένο χαμόγελο αντικατέστησε τον μορφασμό απογοήτευσης.
Η υπόλοιπη συζήτηση συνεχίστηκε θίγοντας και τα υπόλοιπα θέματα. Αυτά τα θέματα αφορούσαν την τροφή, τα μέλη του πληρώματος, όπως επίσης και τη δημιουργία ενός προγράμματος εκπαίδευσης και δοκιμής όλων όσων θα δείξουν ενδιαφέρον, για να ενταχθούν με οποιαδήποτε ειδικότητα στο σχέδιο «Εξόρμηση». Σε αυτό το εκπαιδευτικό πρόγραμμα θα δοκιμάζονταν οι αντοχές των μελών σε απαιτητικές συνθήκες, όπως η αποεδάφιση ενός σκάφους.
Η άφιξη
Η νύχτα που πήρε τη σκυτάλη από εκείνη την ημέρα ήταν ήσυχη αλλά και όμορφη. Ασυνήθιστος και τρομακτικός συνδυασμός.
Πραγματικά όσοι είχαν αϋπνίες ήταν τυχεροί. Ο νυχτερινός ουρανός ήταν στολισμένος από τα χρυσοκέντητα αστέρια και τα δυο φεγγάρια Ετίλδη και Καρδαμίνη, που ήταν πάντα ορατά από το ανατολικό ημισφαίριο, μόνιμα κολλημένα σε εκείνο το τμήμα του ουρανού. Η βαρυτική έλξη του πλανήτη ήταν ένα τόσο δυνατό και ιδιαίτερο οικοδόμημα που πάντα κρατούσε τα τέσσερα φεγγάρια κολλημένα στην ίδια θέση, δύο στον ουρανό του ανατολικού και δύο εξορισμένα στο δυτικό κομμάτι, ακλόνητα στα πόστα τους, πάντα αναγκασμένα να ακολουθούν πιστά τον κολοσσό αφέντη τους στο αιώνιο του ταξίδι γύρω από τον μέγα Δέλτα, το μητρικό, λευκό αστέρι που χάριζε ζωή και σηματοδοτούσε την έναρξη της καθημερινότητάς των πολιτών με τις χλωμές πρωινές ακτίνες του.
Τίποτα δεν προμήνυε ότι εκείνη η νύχτα θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του Ντάσερ Χολσόι. Δεν υπήρχαν οιωνοί ή προμηνύματα. Αλλά έτσι πάντα δε γίνεται; Το απροσδόκητο είναι εκείνο που έχει αυτήν την αξιοθαύμαστη αλλά και τρομακτική συνάμα ικανότητα: να σου παίρνει τη ζωή μέσα από τα χεριά, να στην τσαλακώνει και μετά να σου την πετάει στο πρόσωπο.
Ο Ντάσερ βρισκόταν στο εργαστήριο ανατομίας του ιατρικού τμήματος και μελετούσε μέχρι αργά. Δεν μπορούσε να διαβάσει στον κοιτώνα του, γιατί για κακή του τύχη το κατάλυμά του συνόρευε με τον κοιτώνα ενός πολύ εξωστρεφούς συμφοιτητή του, ο οποίος είχε την κακή συνήθεια να… μελετάει έχοντας την συσκευή αναπαραγωγής ήχων ψυχαγωγίας στη διαπασών. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τον κυρίευε η σφοδρή επιθυμία να του φορέσει τη συσκευή κολάρο, για να έχουν τα αυτιά του καλύτερη επαφή με τους ενοχλητικούς αυτούς ήχους. Για χάρη όμως του ήθους και της αυτοσυγκράτησης που κάθε επιστήμονας, ακόμα και στην εκπαιδευτική του περίοδο, όφειλε να επιδεικνύει, δεν το έπραξε.
Η διάθεσή του ήταν σε άσχημη κατάσταση εκείνη τη νύχτα. Ακόμη και η αγαπημένη του ασχολία, η γλαφυρότατη διαδικασία του να παρασκευάζει νευρικό ιστό από πτώματα και να καταγράφει τα ευρήματα του, δε φάνταζε ικανή για να ανατρέψει τη ροπή της διάθεσης του.
Εκείνη τη νύχτα, ο Ντάσερ μελετούσε την πορεία του άξονα του τερματικού νεύρου, που ξεκινούσε από τη ρινική κοιλότητα και εισερχόταν στο εγκεφαλικό φλοιό, ακριβώς κάτω από τον οπτικό χιασμό, λίγο πριν από τις υπόλοιπες δώδεκα κρανιακές συζυγίες.
Για την παρασκευή του είχε ξεκινήσει διαδικασίες ολικής κρανιοτομής, δηλαδή αφαίρεση όλου του θόλου του σπλαχνικού τμήματος του κρανίου. Το νυστέρι έκοψε το δέρμα και ακολούθησε μια κυκλική πορεία κατά μήκος της κεφαλής, από το μέτωπο μέχρι την ινιακή μοίρα. Το πτώμα ήταν πολυκαιρισμένο, για αυτό και δεν πετάχτηκε αίμα, όσο η λεπίδα βυθιζόταν μέσα στον ιστό. Η κοπή, τοποθετημένη λίγα εκατοστά πάνω από τον άνω πόλο του πτερυγίου του έξω ους, είχε ολοκληρωθεί κάποια λεπτά αργότερα. Μετέπειτα, βύθισε τα δάκτυλά του μέσα στη τομή και με μια δόση προσπάθειας, αφαίρεσε το δέρμα και τον υποδόριο ιστό, αποκαλύπτοντας τον θόλο του κρανίου.
Το πριόνι διέκοψε τελείως τη συνοχή του οστού και με τον ίδιο τρόπο που αφαίρεσε το δέρμα, αφαίρεσε και τον θόλο του κρανίου. Μετά από αυτή την απομάκρυνση, βρισκόταν, σε όλη του τη μεγαλειότητα, ο εγκέφαλος, ντυμένος με όση σκληρά μήνιγγα είχε απομείνει στην επιφάνεια του φλοιού. Ένα μεγάλο μέρος της ήταν προσαρτημένο στην εσωτερική επιφάνεια του κρανίου.
Η διαδικασία αφαίρεσης των απομειναριών της δύσκολης και πεισματάρικης μεμβράνης όμως διεκόπη και μάλιστα απρόοπτα. Αιτία ήταν ένα ξαφνικό ταρακούνημα.
Κοίταξε τριγύρω απορημένα και μετά αφού διαπίστωσε ότι ήταν όλα ήσυχα και ότι μάλλον επρόκειτο για κάτι παροδικό, συνέχισε την αφαίρεση των μηνιγγιών. Είχε δεν είχε περάσει ένα μισάωρο και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η αφαίρεση της αραχνοειδούς μήνιγγας, ένας δεύτερος κλυδωνισμός, πιο ισχυρός αυτή τη φορά, τον έκανε να χάσει για λίγα λεπτά την ισορροπία του.
Ευτυχώς δεν έπεσε στο πάτωμα ή ακόμη χειροτέρα, πάνω στο πτώμα. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία. Επρόκειτο για κάποιου είδους σεισμικής ακολουθίας. Άρχιζε να νευριάζει. Μουρμουρίζοντας ξεκίνησε τη διαδικασία από εκεί που την είχε αφήσει.
Ξαφνικά μια εκτυφλωτική λάμψη φώτισε όλο τον νυχτερινό ουρανό. Η λάμψη τράβηξε την προσοχή του.
Δευτερόλεπτα μετά τη λάμψη, ένας ισχυρός διαπεραστικός θόρυβος, ένα εκκωφαντικό σφύριγμα που σιγά σιγά εξελισσόταν σε μια αγωνιώδη κραυγή, τον ανάγκασε να πετάξει το νυστέρι και να βουλώσει τα αυτιά του με όλη του τη δύναμη. Η ένταση ήταν τόσο υψηλή, που τα γυάλινα δοκιμαστικά σωληνάρια και τα τζάμια του δωματίου θρυμματίστηκαν.
Ενστικτωδώς έπεσε στο πάτωμα και κουλουριάστηκε φέρνοντας τα γόνατα του όσο πιο κοντά μπορούσε στο πρόσωπό του. Στη συνέχεια, ένιωσε ένα έντονο σφυροκόπημα σε κάθε σπιθαμή της ύπαρξής του. Ο πόνος στα αυτιά του ήταν έντονος και διαξιφιστικός, ενώ η λάμψη δυνάμωνε σε ένταση με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε.
Ένας πολύ ισχυρός συντριπτικός κρότος, από αυτούς που συνοδεύουν τις εκρήξεις, διαδέχτηκε την κραυγή και όλα μέσα στο δωμάτιο άρχιζαν να καταρρέουν. Αυτό ήταν το κρουστικό κύμα. Η βιβλιοθήκη σωριάστηκε με μιας, τόσο εύκολα όσο εύκολα σωριάζεται ένας πύργος από τραπουλόχαρτα όταν τον φυσούν. Κομμάτια ξύλου αλλά και βιβλία σκορπίστηκαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις την ίδια ώρα που αρκετά μεγάλα κομμάτια από την οροφή έπεφταν στο πάτωμα.
Παντού είχε απλωθεί ένα πυκνό σύννεφο σκόνης. Είχε πλημμυρίσει όλο το δωμάτιο και ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του εξωτερικού διαδρόμου. Η πόρτα, που μέχρι πρότινος χώριζε την αίθουσα του εργαστηρίου από την υπόλοιπη σχολή, είχε εκτιναχθεί τουλάχιστον ένα με δυο μέτρα από τη θύρα προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Ο Ντάσερ είχε χάσει τις αισθήσεις του για κάποια λεπτά. Για αυτόν βέβαια φάνηκε αιωνιότητα. Ο φρικτός συνδυασμός του πόνου και του περιβάλλοντα καπνού τον ξύπνησε, επιχείρησε να σηκωθεί, αλλά τον εμπόδιζε ένα μεγάλο κομμάτι ξύλου.
Με πολύ μεγάλο κόπο κατάφερε να σταθεί στα πόδια του, παραμερίζοντας ότι είχε πέσει πάνω του. Έριξε μια ματιά τριγύρω για να δει τι είχε συμβεί, αλλά το οπτικό του πεδίο ήταν αρκετά θαμπό και τον εμπόδιζε επιπρόσθετα το αίμα από το ξεσκισμένο του μέτωπο που έτρεχε αφειδώς.
Δεν μπορούσε να διακρίνει και πολλά πράγματα, όλο το δωμάτιο είχε γεμίσει σκόνη και τα πάντα, εξοπλισμός και έπιπλα, είχαν μετατραπεί σε θρύψαλα και κομμάτια σκορπισμένα τριγύρω και μέσα στο ερείπιο του εργαστήριου. Πιάστηκε από μια προεξέχουσα άκρη της κατεστραμμένης βιβλιοθήκης, έβαλε τη χούφτα του στην εσωτερική τσέπη του ενδύματός του που ήταν στη μεριά του δεξιού του ισχίου και τη ψαχούλεψε σε μια προσπάθεια να βρει τη φορητή συσκευή επικοινωνίας του. Το μόνο που βρήκε ήταν ένα μάτσο από στραβό πλαστικό, βίδες και σπασμένα κυκλώματα. Σκοπός του ήταν να καλέσει τον Γκορ για να τον βοηθήσει, μιας και τα τραύματά του ήταν πολλαπλά και έχριζε βοήθειας, αν ήθελε να απομακρυνθεί από τα ερείπια.
Κουτσαίνοντας προχώρησε και έφτασε μέχρι εκείνο το σημείο που κάποτε βρισκόταν το παράθυρο που κοίταζε το κεντρικό πρόσθιο προαύλιο. Στη θέση του τώρα δέσποζε μια τεράστια τρύπα συνοδευόμενη από σωρούς από σοβάδες και ξύλα. Σήκωσε το κεφάλι και ατένισε τον ορίζοντα.
Εκείνη την ημέρα, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια κομβική καμπή, από αυτές που μπορούσαν να αλλάξουν τη ροή της ζωής και της ιστορίας με περίσσεια άνεση. Η αναπνοή του, ότι είχε απομείνει από αυτή, σταμάτησε και το επιφώνημα της έκπληξης αντήχησε από το ξεσκισμένο στόμα του.
Σε μια τοποθεσία, κάπου πέντε χιλιόμετρα μακριά από την ακαδημία, εκεί που μέχρι πρότινος ήταν απλωμένη μια ονειρική κοιλάδα, στολισμένη από βελονόφυλλα δέντρα και μια υπέροχη κρυσταλλένια λίμνη, ιδανική για τα ερωτευμένα ζευγαράκια, είχε εγκατασταθεί μια κατάμαυρη, τεράστια πυραμίδα, ορατή πολύ καθαρά ακόμα και από αυτή την απόσταση.
Το θέαμα ήταν τόσο εκθαμβωτικό όσο και τρομακτικό. Η βάση της ήταν περικυκλωμένη από πύρινες γλώσσες, γέννημα θρέμμα της απότομης ανόδου της θερμοκρασίας λόγω της πρόσκρουσης και κατέκαιγαν λαίμαργα ότι είχε απομείνει από τη δασική περιοχή. Ήταν μια καταστροφή, ήταν λες και το έδαφος είχε ανοίξει και η κόλαση προσπαθούσε να κλέψει μια θέση από τον παράδεισο, μόνο και μόνο για να υπενθυμίσει στους κοινούς θνητούς την ύπαρξή της.
Παραδόξως, ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα σκασμένα χείλη του. Ένας νέος αντίπαλος είχε εισβάλλει στη ζωή του και τον προκαλούσε σε μια μονομαχία. Μια μονομαχία που επιθυμούσε να κερδίσει πάση θυσία.
Μηνάς Τσαμπάνης
Ντέβαν
Παρακολουθούσε τη Νερίσσα να στέκεται στη μέση της αίθουσας του θρόνου. Η πλάτη της ήταν στητή και η στάση της αγέρωχη, αλλά τα μάτια της ταξίδευαν σαν να βρισκόταν σε κάποιον δικό της κόσμο πλασμένο από τη φαντασία της. Ο Αίρυς καθόταν στον θρόνο του, επιβλητικός και απρόσιτος. Τα πάντα στη στάση του σώματός του και στην έκφραση του προσώπου του απέπνεαν εξουσία και ταυτόχρονα απειλή. Ο Ντέβαν δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του να δείχνει έτσι μια μέρα.
Η Έμιλι ετοίμαζε τον σάκο της. Είχε πάρει ένα χοντρό μαύρο πουλόβερ και μια ζακέτα φούτερ. Ήταν έτοιμη όταν η Ντέμυ πέρασε για να την πάρει από το σπίτι της.
«Έτοιμη;» τη ρώτησε η Ντέμυ.
«Εδώ και ένα τέταρτο. Άργησες» της απάντησε η Έμιλι βγαίνοντας από το σπίτι με τον σάκο περασμένο στον ώμο της.
Το ταξίδι θα ήταν μεγάλο, δίχως καμία αμφιβολία. Ο Λόμιλ την επομένη το πρωί σφράγισε καλά την είσοδο του σπιτιού, με τα τρία καλικαντζαράκια να τρέχουν ελεύθερα στα γύρω δάση. Θα επέστρεφαν ξανά, όταν με το καλό γυρνούσε και ο ίδιος. Ήθελε να περάσει για πρώτη φορά από το σπίτι της Άλις και να την ενημερώσει για τις διακοπές των κοριτσιών, έχοντας ορίσει ημερομηνία επιστροφής την ημέρα των Χριστουγέννων. Πίσω τους, το όμορφο, παραδοσιακό σπίτι, επανήλθε στην πρότερη μορφή της εγκατάλειψης.
«Πατήματα, πηδήματα, σπρωξίδια, τις νύχτες τα Χριστούγεννα πάνω στα κεραμίδια. Στις καμινάδες τα βιολιά και τα σουραύλια στήσανε και ακόμη τα κοκόρια δε λαλήσανε. Μην είναι οι παρασάνταλοι, οι μαύροι καλικάτζαροι; Μύθοι και παραμύθια αναστηθήκανε, με το χρυσό της μάγισσας ραβδί και μαγευτήκανε. Γάτοι παπουτσωμένοι εγινήκανε και στις κεραμιδένιες τις στέγες ανεβήκανε».
Όλη η επόμενη μέρα κύλησε περίεργα. Η Άλις βρισκόταν ως συνήθως στη δουλειά και τα κορίτσια στο σχολείο. Για την ακρίβεια, η Σάρα καθόταν στο προαύλιο μαζί με την Έλεν, την παράξενη φίλη της, η οποία μουτζούρωνε τα μάτια της με ένα γκρίζο μολύβι και ήταν μονίμως ντυμένη στα μαύρα και. Ως συνήθως, πάλευαν να εντοπίσουν τον Κρίστοφερ, τον νεαρό με τον οποίο ήταν ερωτευμένη η Σάρα εδώ και δύο χρόνια και εξαιτίας του οποίου είχε μπλεχτεί ουκ ολίγες φορές σε περιπέτειες, με τελευταία την αναμέτρηση με το αυτοκίνητο του καθηγητή τους. Μία ο θυμός, μία ο θαυμασμός για το πρόσωπο του ξανθού νεαρού και η Σάρα είχε βάλει στην άκρη τους καλούς της τρόπους και ας φοβόταν μήπως έμπλεκε μία μέρα.
«Με το έλκηθρο θα φτάσει το βράδυ αργά αργά, δωράκια για να φέρει σε όλα τα καλά παιδιά. Στις κάλτσες θ' αφήσει παιχνίδια πολλά και ένα γλυκάκι θα φάει στα κρυφά, ο Άι-Βασίλης έρχεται ξανά».
Κοντά στον ποταμό Κόλν, στη γεμάτη λόφους κεντρική Αγγλία, στην επαρχία Γκλούστερσαιρ, βρίσκεται το ομορφότερο, για πολλούς, χωριό της Αγγλίας. Το Μπίμπουρι, ήταν πάντοτε διάσημο για τα ομοιόμορφα, πέτρινα, μεσαιωνικά σπίτια, τα οποία χρονολογούνται από τον δέκατο τέταρτο αιώνα. Τα υπέροχα, γραφικά σοκάκια του, το ξενοδοχείο των κύκνων, όπως ονομάζεται, ένα εξίσου γραφικό, πέτρινο κτίσμα, προσαρμοσμένο απόλυτα στην ιστορική ατμόσφαιρα του τόπου, όπως και πολλά ακόμη σπίτια, καλυμμένα από αναρριχητικά φυτά, προσδίδουν στο χωριό κάτι μαγικό.
Κίρα
«Νομίζω πως το ακούω» είπε ο Ντέβαν, με το κεφάλι του να ακουμπάει πάνω στηn κοιλιά της. Η Κίρα χάιδεψε τα μαύρα μαλλιά του και χαμογέλασε. Το παιδί που μεγάλωνε εδώ και πέντε φεγγάρια μέσα της είχε πρόσφατα αρχίσει να κινείται, μικρές κινήσεις σαν το φτερούγισμα ενός πουλιού.
«Δεν μπορώ να περιμένω μέχρι να το κρατήσω στην αγκαλιά μου» του είπε. «Νομίζω πως είναι κορίτσι». Ο Ντέβαν σήκωσε το βλέμμα του για να την κοιτάξει.
