Συνέντευξη με την Ευτυχία Δοβλέτογλου

Σε έναν κόσμο όπου η μαγεία και η ιστορία πλέκονται μυστηριωδώς, δύο γυναίκες από χρόνια παλιά και πολιτισμούς μακρινούς, η Σοφία και η Χάνα, ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια ηρωική αποστολή που θα τις οδηγήσει από τη σύγχρονη Θεσσαλονίκη στην υποδουλωμένη Κορέα του 60 π.Χ. Μέσα από έναν μαγικό μανδύα και την καθοδήγηση του αινιγματικού Λιμ, αναζητούν να αποκαλύψουν λευκές σελίδες της ιστορίας και να απελευθερώσουν τον λαό της Κορέας. Στο επίκεντρο τους, μια αγάπη που ξεπερνά τα όρια του χρόνου και των πολιτισμών. Η Σοφία, θα βρεθεί στο κατεχόμενο Γκότζουαν, και ο στρατηγός Τζουν θα έρθει αντιμέτωπος με τους δαίμονές του για να φτάσει στη λύτρωση. Οι δρόμοι τους συναντιούνται σε μια μαγική έλξη, αλλά ένα μονοπάτι γεμάτο εμπόδια τους περιμένει.
Σε αυτήν τη μοναδική ιστορία, σαμάνοι, μαγεία, ταξίδι στον χρόνο, δράκοι, και μυθικά πλάσματα συναντούν τις μυθολογίες Ελλάδας, Κορέας και Κίνας. Μυστικά, ίντριγκες και μάχες για την απελευθέρωση πλέκονται σε ένα δίχτυ καταιγιστικών ανατροπών και σοκαριστικών αποκαλύψεων. Στο επίκεντρο είναι ένα χαμένο βιβλίο ιστορίας και η αναζήτηση της αληθινής αγάπης, δείχνοντας ότι μέσα από τα εμπόδια μπορεί να γεννηθεί η πιο αγνή μορφή αγάπης.

Το Moonlight Tales πάει θέατρο_ABSƎΝΤ: Από την αρχή έως το τέλος

Το ψυχολογικό δράμα του Γιώργου Αγγελίδη ανεβαίνει στο θέατρο Αργώ από 11 Μαρτίου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Πέρρου.

Η Προπώληση ξεκίνησε!

Προσφορά προπώλησης: 10 ευρώ έως 1 Μαρτίου 

Εμείς, που λέτε, είχαμε τη χαρά και την τιμή να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο κείμενο πριν το ανέβασμα της παράστασης, κι έτσι ήρθαμε να σας πούμε δυο λόγια.

Το ABSENT, ένα έργο που ισορροπεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και στον παραλογισμό, εξερευνά τη μνήμη, τον χρόνο και την απώλεια. Ο διάλογος είναι γεμάτος αμφισημίες, υπαινιγμούς και κυκλική αφήγηση, στοιχεία που θυμίζουν το Θέατρο του Παραλόγου. Οι χαρακτήρες –μια Γυναίκα και μια Ψυχίατρος– μπλέκονται σε ένα παιχνίδι ταυτότητας και αναμνήσεων, με διαλόγους που κινούνται από το οικείο στο ανοίκειο, από την καθημερινή συνομιλία στην ποιητική αφαίρεση.

Το Μoonlight Tales πάει θέατρο_«Μαζί»

Ορίστε κάτι που ίσως δεν ξέρετε για μένα, μετά από τις προπτυχιακές σπουδές μου στο τμήμα αγγλικής γλώσσας και φιλολογίας, αποφάσισα να κάνω ένα μεταπτυχιακό στη λογοτεχνία και το θέατρο, θέματα που μου ήταν οικεία στο πλαίσιο της αγγλικής αλλά καθόλου οικεία στο πλαίσιο της ελληνικής γλώσσας. Ολοκληρώνω φέτος το δεύτερο και τελευταίο έτος και μόλις που αρχίζω να μπαίνω στον κόσμο του θεάτρου και να γνωρίζω την ελληνική θεατρική παραγωγή. Δε σας κρύβω πως φέτος είναι η πρώτη χρονιά που πήγα θέατρο στην ενήλικη ζωή μου. Μέχρι στιγμής έχω δει πολύ καλές παραστάσεις και ανυπομονώ για ό,τι έπεται.

Σφύριγμα στη Νύχτα, του Τάσου Αναστασιάδη

Από τον ποταμό Γκουανάρε αναδευόταν η συνηθισμένη αχλή του καθώς οι τελευταίες φεγγαροαχτίδες χάνονταν δειλά από τον βαθύ μπλε ουρανό. Άφησε στο περβάζι του παραθύρου τη μεταλλική κούπα με τα κατακάθια του καφέ κι έριξε το ελαφρύ παλτό στην πλάτη. Μπορεί οι θερμοκρασίες να μην έκαναν βουτιά τη νύχτα, όμως η πρωινή υγρασία στα χωράφια γύρω από τον μεγάλο ποταμό τσάκιζε κόκκαλα.

Η αλήθεια ήταν ότι τα πόδια του δεν τον βαστούσαν από το συνεχόμενο ξενύχτι, μα τα ζωντανά δεν μπορούσαν να περιμένουν. Το γάλα αυτή την εποχή λιγόστευε, τα μοσχάρια είχαν ρέψει και το μοναδικό του εισόδημα κινδύνευε να χαθεί. Έκλεισε την πόρτα πίσω του και ξεπέταξε μια βιαστική προσευχή τη στιγμή που η πολεμική ιαχή του πετεινού της αυλής επισήμανε το ξεκίνημα της ημέρας. Όχι ότι πίστευε με ζήλο σε προσευχές και αγίους. Ο τρόμος ήταν αυτός που τον είχε περιζώσει τις τελευταίες ημέρες και του έσφιγγε νυχθημερόν την καρδιά σαν μέγγενη αναγκάζοντάς τον να ξεθάψει από τη θύμηση των παιδικών του χρόνων όλες εκείνες τις συνήθειες, τις υποχρεώσεις και συναναστροφές με τη θρησκεία που τον παρότρυνε η μάνα του ν’ ακολουθεί. Μαζί και όλες εκείνες τις δεισιδαιμονίες και παρακρούσεις που αρεσκόταν να πιστεύει ο λαός της Βενεζουέλας.

Έριξε ένα φευγαλέο ροκάνισμα στον ομιχλώδη ορίζοντα αναζητώντας για ψιλόλιγνες σιλουέτες, παράδοξες σκιές και χαοτικές φιγούρες. Οι τεταμένες αισθήσεις του και η παντελής έλλειψη λογικής που υπερίσχυε στο μυαλό του κόντευαν να τον αποτρελάνουν, καθώς και η παραδοχή μιας σχιζοφρενούς διαταραχής είχε αρχίσει να υπερνικά τον άκρατο εγωισμό του.

Το έπος του βασιλείου Στάρλαντ (Κεφάλαιο 3)

Η Μέριλιν βρισκόταν στην αγορά και λαίμαργα κοιτούσε τις λιχουδιές στους πάγκους των εμπόρων. Έβγαλε από το πουγκί, τρία ασημένια νομίσματα. Μετά βίας έφταναν για να αγοράσει λίγο ψωμί και ελιές για να φάει η ίδια και οι γονείς της.

«Η ζωή δεν είναι εύκολη» σκέφτηκε κι κατευθύνθηκε προς το πάγκο με τα καρβέλια, όταν κάποιος έπεσε πάνω της.

«Συγνώμη δεσποινίς» της είπε ευγενικά ο νεαρός άνδρας και απομακρύνθηκε.

Η κοπέλα αυτόματα συνειδητοποίησε ότι το πουγκί με τα νομίσματα έλειπε από την ζώνη της που το είχε περασμένο.

Γύρισε προς το μέρος του αγοριού.

«Κλέφτη» ούρλιαξε!

Αλλά το παλικάρι άρχισε να τρέχει και η Μέριλιν έτρεξε από πίσω του, κυνηγώντας τον.

Μπήκαν στα στενά της Στάρλαντ και ξάφνου βρέθηκαν σε αδιέξοδο.

Το κορίτσι πλησίασε τον νεαρό και του άρπαξε το πουγκί από τα χέρια του. Έπειτα του έδωσε ένα δυνατό χαστούκι.

Η γνώση των Ξωτικών (Κεφάλαιο 3: Φυγή από την Πέτρα)

Η αρχηγός των ξωτικών του χωριού Πέτρας γευμάτιζε στην τραπεζαρία του αρχοντικού της. Τα καλλίγραμμα λευκά της χέρια έκοβαν με απόλυτη μαεστρία το κρέας με τα μαχαιροπίρουνα και ήταν απόλυτα αφοσιωμένη στο γεύμα της. Αυτή η γυναίκα ήταν πραγματικά εκθαμποτική! Και ίσως κάτι παραπάνω! Τα ολόξανθα μακριά μαλλιά της έπεφταν διάχυτα στην πλάτη της και τα καταγάλανα μάτια της θα μπορούσαν να σε κάνουν να την χαζεύεις με τις ώρες σαν ένα έργο τέχνης. Η επιδερμίδα της ήταν λευκή, αψεγάδιαστη και τα χείλη της είχαν το χρώμα του κερασιού, σαρκώδη κάνοντας ίσως και τον πιο εγκρατή να θέλει να τα γευτεί. Μία οπτασία!

Η πόρτα της τραπεζαρίας άνοιξε, χτυπώντας στον τοίχο, κάνοντας με αυτόν τον τρόπο θόρυβο.

Η όμορφη γυναίκα ξαφνιάστηκε.

«Στρατιωτικέ Άλνταβαλ! Συνέβη κάτι και για αυτό η τόση ταραχή;» ρώτησε.

«Με συγχωρείτε που διέκοψα τόσο άκομψα το γεύμα σας αρχόντισσα Ελίσσα, αλλά σας έχω δυσάρεστα νέα»

Η Ελίσσα με την φινέτσα που την χαρακτήριζε πήρε μια πετσέτα και αφού σκούπισε το στόμα της, σηκώθηκε από το τραπέζι.