Το Μαύρο Διαμάντι (Κεφάλαιο 33: Άσχημα Νέα για το Ελέστερ)

Ο Μιχάλης κίνησε προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς ένα χωριό της περιοχής, φορώντας τον μανδύα και παριστάνοντας πλέον έναν γέρο που ψάχνει καταφύγριο, έχοντας πάρει φυσικά και μορφή μεγάλου ανθρώπου, χάρι σε ένα τέχνασμα του Νίκου. Είδε μερικούς Χιζέρκα να κινούνται πάνω στα άλογά τους, αλλά δεν του έδωσαν σημασία.

Δεν άργησε να φτάσει στο χωριό και να μπει μέσα. Το χωριό ήταν έρημο και το μόνο που ακουγόταν ήταν η κίνηση μίας ταμπέλας ενός μαγαζιού, η οποία πρέπει να είχε χτυπηθεί από κάποιο μαγικό και ήταν έτοιμη να πέσει. Τα κτήρια πρέπει να ήταν κάποτε πολύ ωραία και ελκυστικά, αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν σε άθλια κατάσταση, γεμάτα ζημιές. Έπεσαν και μερικά κεραμίδια από ένα σπίτι, κάνοντας τον Μιχάλη να τρομάξει.

Έψαξε για λίγη ώρα μέχρι που βρήκε εκείνο το κτήριο που έψαχνε, ένα παλιό και λίγο μεγαλύτερο από τα άλλα, αλλά επίσης σε άθλια κατάσταση, τόσο που έμοιαζε ετοιμόρροπο και ο Μιχάλης το σκέφτηκε και δεύτερη φορά πριν μπει μέσα. Έσπρωξε την πόρτα, που έτριξε δυνατά, τόσο που θα έκανε μερικούς να ανατριχιάσουν.

Έκπτωτοι Δαίμονες (Κεφάλαιο 10)

Στέφη

 

Πέταξε το απενεργοποιημένο της κινητό στην άκρη του κρεβατιού. Έσφιξε τα γόνατα πάνω στο στήθος της και μούτρωσε. Ανώριμοι πιτσιρικάδες. Ανοίγουν το στόμα τους και πετάνε ότι να ‘ναι χωρίς να βουτάνε την γλώσσα στο μυαλό τους πρώτα. Μόλις μάθουν τι κρύβουν στο βρακί τους, καψουρεύονται σαν να μην υπάρχει αύριο. Τα ηλίθια. Δεν ήξερε γιατί την είχε πειράξει τόσο η όλη φάση. Το όλο σκηνικό ήταν τόσο γαμάτο μέχρι που ο ηλίθιος τα χάλασε όλα.

Η κουστωδία από το διπλανό δωμάτιο άρχισε ξανά, με μεγαλύτερη ένταση αυτή την φορά. Το σιδερένιο κεφαλάρι του κρεβατιού, χτυπούσε με δύναμη τον λεπτό τοίχο που χώριζε τις δυο κρεβατοκάμαρες. Κάθε χτύπημα και μια βρισιά, κάθε βρισιά και ένας χείμαρρος από χυδαιολογήματα.

Έπιασε το στομάχι της αηδιασμένη. Ένα σκηνικό που επαναλαμβανόταν σχεδόν κάθε μέρα και κάθε φορά που συνέβαινε αυτό, ορκιζόταν σε θεούς και δαίμονες πως αυτή δεν θα καταντούσε σαν την μάνα της.

Έκλεισε τα αυτιά της και έγειρε το σώμα της μπροστά. Η σιχασιά ξεχείλιζε από τους ξεφτισμένους ροζ τοίχους, η αποφορά των ξεχειλωμένων λέξεων και τα σιχαμένα φτηνά αισθήματα άρχισαν να την πνίγουν.

Σχολείο για Διαφορετικούς (Κεφάλαιο 11)

Μια αντρική φωνή που σίγουρα δεν ήταν του Ιβάν μου ψιθύρισε ότι όλα είχαν πάει καλά. Σκέφτηκα ότι βρισκόμουν στον παράδεισο μιας και δεν υπάρχει ενδεχόμενο να πάει κάτι καλά στην ζωή μου. Ο άντρας με την ωραία φωνή μου είπε να ανοίξω τα μάτια μου. Λες να ήταν ο Θεός και να με καλούσε να τον αντικρίσω; Και μόνο σε αυτή την σκέψη τα άνοιξα αμέσως.

«Βοήθεια!»

Πρέπει να αστειεύονται. Αυτό δεν ήταν ο παράδεισος που περίμενα αλλά η κόλαση.

«Σαμ, φύγε μακριά μου».

Άρχισα να φωνάζω και να κλαίω ταυτόχρονα. Υπό φυσιολογικές συνθήκες ο Σαμ θα με είχε ήδη σκοτώσει αλλά αντί αυτού με κοιτούσε, έτσι απλά. Και τότε μπήκε μέσα στο δωμάτιο ο Ιβάν.

«Ιβάν σου δίνω δέκα δευτερόλεπτα να μου εξηγήσεις για ποιον λόγο άφησες τον Σαμ να με πλησιάσει. Δέκα, εννιά...»

«Ήταν ο μόνος που μπορούσε να σε βοηθήσει».

Storm III (Κεφάλαιο 21)

Η Έμιλι κοιτούσε την αντανάκλαση της στην βιτρίνα με την πρόσφατα τραβηγμένη φωτογραφία από τον τελικό του Πολιτειακού Πρωταθλήματος,όπου η ομάδα του σχολείου τους είχε κερδίσει.

«Μια τελευταία ανάμνηση». ψιθύρισε κοιτάζοντας το πρόσωπο του Μάικλ στην φωτογραφία.

«Έμς;» φώναξε μια φωνή από το τέλος του διαδρόμου.

Η Έμιλι γύρισε και κοίταξε την Πένι. «Χμ;»

«Έχεις σκοπό να έρθεις; Σε λίγο ξεκινάει η τελετή» .

Η Έμιλι πήρε μια βαθιά ανάσα και πήγε προς το μέρος της Πένι.

Την κοίταξε μπερδεμένη και λιγάκι αγχωμένη. «Γιατί δεν φοράς την τήβεννο σου;»

Η Έμιλι κοίταξε την Πένι εκνευρισμένη. «Δεν είναι κρίμα να κρύψω το φόρεμα μου;»

«Φόρεσε την τήβεννο… σε παρακαλώ». της είπε εκλιπαρώντας .

Τριπλή Παρουσίαση Βιβλίου - Το χρονικό της Λανιακέα