Τα χέρια του είναι απαλά, τρυφερά και συνάμα στιβαρά και
αλύγιστα. Με κοιτά με σκούρα γαλάζια μάτια που δεν υπάρχουν όμοια τους. Τα
χείλη του ανασηκώνονται αλλά το χαμόγελο που σχηματίζεται δε με καθησυχάζει ,δε
με κάνει να νιώθω ούτε στο ελάχιστο χαρούμενη και ευτυχισμένη. Είναι ένα
διαβολικό χαμόγελο… ένα χαμόγελο γεμάτο κακία ,αυταρέσκεια και επίδειξη δύναμης.
«Μην τρέχεις μακριά μου. Είσαι δική μου, θα έπρεπε να τρέχεις μαζί μου»
«Μην τρέχεις μακριά μου. Είσαι δική μου, θα έπρεπε να τρέχεις μαζί μου»
Μου λέει και το κορμί μου ανατριχιάζει από τη ζοφερότητα
που κουβαλάει το ηχόχρωμα της φωνής του.
Δεν μπορώ να ξεφύγω . Τελικά ήταν όλα μάταια.
«Γιατί έφυγες;»
Ρωτάει φαινομενικά ήρεμα πλέκοντας τα δάχτυλα του στα μαλλιά
μου. Ξέρω ότι θέλει απάντηση. Θέλει μια απάντηση που θα τον ικανοποιήσει
διαφορετικά…..
«Απάντησε μου.»
Ξαναρωτά ανυπόμονος
και η βιαιότητα ξυπνά στο ανταριασμένο του βλέμμα. Δεν έχει υπομονή να
μου προσφέρει . Δεν γνωρίζει τι είναι αυτό.
Ξεροκαταπίνω
«Δεν ξέρω πραγματικά»
Αυτή είναι η μόνη απάντηση που μπορώ να του δώσω. Αν
ξεστομίσω τον πραγματικό λόγο ,θα πεθάνω επιτόπου. Τα μπράτσα του έσφιξαν τα
δικά μου, ως ένδειξη προειδοποίησης.
Λέει κοιτώντας με , με ένταση στα μάτια. Το μήνυμα που ήθελε
να μου μεταδώσει ,το έχω λάβει εδώ και καιρό. Δε μπορώ όμως να κάνω αλλιώς… Δε μπορώ
να μείνω μαζί του για πάντα. Δεν απαντώ και στενεύει τον κλοιό που έχει
σχηματίσει γύρω μου.
Συγκατανεύω ήρεμα και
νευρικά ξεροκαταπίνοντας.
«Κοίτα με »
Προστάζει. Και το χέρι του σηκώνει το πηγούνι με το πιο
άγριο χάδι που έχω λάβει. Τον κοιτάω στα μάτια και απαντάω στην απαίτηση του.
«Μάλιστα Άρχοντα»
Χαμογελά ικανοποιημένος. Με αφήνει από την κρύα αγκαλιά του και
αρχίζει να καθοδηγεί στο μονοπάτι της επιστροφής τραβολογώντας με από το χέρι.
Ακολουθώ πειθήνια τον άντρα μου. Το σύζυγο που μου επέβαλλαν. Είμαι πιο
καταδικασμένη και από την Περσεφόνη. Γιατί εκείνη είχε παντρευτεί τον βασιλιά
του κάτω κόσμου.
Εγώ παντρεύτηκα τον ίδιο το θάνατο.
Τον μόνιμο ταξιδευτή του Αχέροντα και πάντα θα ταξιδεύω μαζί
του .Θα συνοδεύω τις ψυχές στο τελευταίο τους ταξίδι. Η θλίψη θα είναι
συνοδοιπόρος μας . Η συμπόνια δεν έχει θέση στη ζωή μας μου είχε πει. Και
διαπίστωσα ιδίοις όμμα σι την αλήθεια των λεγόμενων του!
Anastasia