Το πατωμα ηταν γεματο αιματα και ειχαν αρχισει πλεον να περνουν αυτο το σκουρο καφετι χρωμα. Επρεπε να σηκωθω να μαζεψω πριν ξυπνησει εκεινος. Στηριχτηκα στα χερια μου και αφου σηκωθηκα εψαξα για ενα παλιο πανι. Στο μεταξυ απο τα κοψιματα το αιμα συνεχισε να τρεχει λιγακι αλλα το περισσοτερο ειχε ξεραθει. Θα ασχοληθω με αυτο αργοτερα αφου καθαρισω κατω. Εβραξα το πανακι που βρηκα και εσκυψα για να τριψω το πλακακι. Για κακη μου τυχη ακουσα βηματα και πριν προλαβω να κρυψω το χαλι που ειχα κανει ανοιξε η πορτα και μπηκε εκεινος μεσα. Στην αρχη φαινοταν ακομα νυσταγμενος αλλα μολις αντικρισε το αιμα τεντωσε τα ματια απο την εκπληξη. «Τι κανεις εκει?» ειπε και επεσε διπλα μου. Τυλιξε τα χερια του γυρω μου και με εσφιξε σε μια δυνατη αγκαλια. Δεν μπορουσα να τον αγγιξω.
«Αφησε με.» ειπα βραχνα και με κρατησε απο τους ωμους ετσι ωστε να με κοιταζει στα ματια.
«Γιατι το κανεις αυτο?» ειπε πανικοβλητος και απλα απομακρυνα το βλεμμα μου.
«Παρατα με!» φωναξα και προσπαθησα να τιναξω τα χερια του μακρια. Φυσικα και δεν με αφησε.
«Μη μου λες να σε παρατησω. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΓΑΜΩΤΟ?» φωναξε και εκεινος και με ταρακουνησε ελαχιστα. Δακρυα πλυμμηρισαν παλι τα ματια μου και εσκυψα το κεφαλι.
«Απλα θελω να πεθανω.» ψιθυρισα και ξεσπασα σε λυγμους. Τυλιξε τα χερια του γυρω μου για μια ακομη φορα και εσφιξε επανω του.
«Μη το λες αυτο. Σε παρακαλω μιλησε μου. Πες μου τι συμβαινει. Δεν μπορω να σε βλεπω ετσι.» ειπε μεσα στα μαλλια μου και δεν του απαντησα.
«Καρολαιν, μη το κανεις αυτο. Πως θα σου φαινοταν αν εγω εκανα κατι τετοιο?»
Τιναξα το κεφαλι και τον κοιταξα με τρομο. Οχι! Δεν ηθελα να κανει ποτε κακο στον εαυτο του.
«Τι ειναι αυτα που λες?»
«Εχω περασει πραγματα που δεν τα γνωριζεις αλλα ειμαι διατεθειμενος να στα πω. Μονο σε σενα. Πως θα σου φαινοταν αν λοιπον επαιρνα και εγω την λεπιδα...» ειπε και αρπαξε την λεπιδα και την εφερε στις φλεβες του.
«...και τραβαγα μια γραμμη εδω.»
Το προσωπο του ηταν σοβαρο και στην λεξη ¨εδω¨ εκανε μια βαθια γραμμη και το αιμα αρχισε αμεσως να τρεχει. Πανικοβληθηκα και αμεσως αρπαξα μια πετσετα και την εβαλα επανω στην πληγη του για να σταματησω την ροη.
«ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ? ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ?» φωναξα και γυρισα να βρω το κουτι πρωτων βοηθειων. Ναι το ελεγα εγω αυτο που το προκαλεσα η ιδια στον εαυτο μου. Τι ειρωνια. Το ανοιξα και αρχισα αμεσως να περιποιουμε την πληγη του. Τιναξε το χερι μου μακρια και αρπαξε το προσωπο μου και με τα δυο του χερια. Κολλησε το προσωπο του με το δικο μου και με κοιταξε βαθια μεσα στα ματια. Ηταν πληγωμενος και θυμωμενος μαζι.
«Μου λες να σταματησω ενω εσυ η ιδια εχεις κανει ηδη μεγαλυτερη ζημια στον εαυτο σου. Πες μου λοιπον, γιατι να το κανω?»
«Σε παρακαλω. Δεν μπορεις να με καταλαβεις.» ειπα μεσα στους λυγμους μου. Εφερε τα χειλη του πανω στα δικα μου και μου εδωσε ενα απαλο φιλι. Το δεχτηκα και ενιωσα την καρδια να ποναει. Τι κανω? Γιατι χαλαω τα παντα?
«Δεν με αφηνεις να σε καταλαβω. Υποσχεσου μου οτι δεν θα το κανεις ξανα αυτο στον εαυτο σου και οτι θα με αφησεις να σε βοηθησω.» ειπε ηρεμα και κουνησα καταφατικα το κεφαλι. Ειχε βλαψει τον εαυτο του για χαρη μου και ηταν κατι που δεν θα μου συγχωρουσα ποτε. Τουλαχιστον τωρα του χρωστουσα εξηγησεις ακομα και αν φοβομουν. Οσο και τον εδιωχνα συνεχεια δεν ηθελα να τον χασω απο την ζωη μου. Φοβομουν οτι οταν ακουσει την ιστορια μου θα με σιχαθει η θα μου δειξει λυπηση και δεν ηθελα κατι τετοιο.
Με αφησε να περιποιηθω την πληγη του και υστερα εκανε και εκεινος το ιδιο με τις δικες μου. Τις καθαρισε και αφου εβαλε μπενταντιν τις κοιταξε εξεταστικα.
«Ειναι πολυ βαθιες. Μηπως θα πρεπει να παμε σε εναν γιατρο?» ειπε σοβαρα και κουνησα αρνητικα το κεφαλι.
«Δεν το αντεχω για τριτη φορα σε ενα μηνα το νοσοκομειο. Ενταξει θα ειμαι.» ειπα χαμηλοφωνα και εκεινος απλα εγνεψε και τυλιξε το χερι μου με μια γαζα. Υστερα σηκωθηκε και μου απλωσε το χερι για να με σηκωσει. Τον κρατησα και οταν σηκωθηκα εκανε κατι που δεν το περιμενα. Περασε το ενα του χερι γυρω απο την μεση μου και με το αλλο με σηκωσε στην αγκαλια του. Εφοσον ημουν γυμνη απο την μεση και κατω μπορουσα να νιωσω το ποσο ειχε παγωσει. Με αφησε απαλα πανω στο κρεβατι και καθισε διπλα μου.
«Μπορεις να ντυθεις σε παρακαλω?» ειπε και χαμογελασα δειλα.
«Αφου θα κοιμηθω. Δεν μπορω να κοιμαμε με φορμα.»
«Και δεν ξερω αν θα συγκρατηθω. Αρκετη ζημια δεν ειχαμε για σημερα?» ειπε και διχως να φερω αντισταση κουκουλωθηκα με τα σκεπασματα και τον κοιταξα. Με φιλησε στο μετωπο και σηκωθηκε για να φυγει. Γυρισα την πλατη μου προς το μερος του και κοιταξα τον ηλιο που ανεβαινε ψηλα.
«Θες να κοιμηθεις μαζι μου?» ειπα ηρεμα και περιμενα μεσα στην ησυχια για την απαντηση του. Ειμαι σιγουρη πως δεν περιμενε ποτε να του ζητησω κατι τετοιο αλλα το μονο που ηθελα αυτη τη στιγμη ηταν να χωθω στην αγκαλια του. Μονο ετσι θα εφευγαν οι εφιαλτες μακρια. Ενιωσα το στρωμα πισω μου να βουλιαζει και εκανα λιγο πιο περα. Εκεινος χωθηκε κατω απο τα σκεπασματα αλλα δεν με πλησιασε. Εκανα λιγο πιο πισω και κολλησα την πλατη μου στο στερνο του. Περασε διστακτικα το χερι του στην κοιλια μου και εγω εμπλεξα τα δαχτυλα μου με τα δικα του. Εχωσε το προσωπο του στα μαλλια μου και αναστεναξε. Ξαφνικα οπως ηταν τα σωματα μας ενωμενα ενιωσα κατι να με ενοχλει πισω στη μεση μου και αμεσως ενιωσα τα μαγουλα μου να καινε.
«Εμ...Αλεξ?»
«Μην κανεις το λαθος να το σχολιασεις, σε σκοτωσα!» γρυλισε μεσα απο τα δοντια του και με το ζορι κρατουσα τα γελια μου. Δεν μπορουσα να πιστεψω οτι αυτη τη στιγμη ειχα ακομα τετοια αντιδραση επανω του. Γυρισα απο την αλλη και ξαπλωσα ετσι ωστε να ειμαι απεναντι του. Τον κοιταξα στα ματια και φαινοταν πολυ κουρασμενος. Μου χαμογελασε και πλησιασε πιο κοντα δινοντας μου ενα μικρο φιλι στην μυτη. Χαμογελασα και κρατησα το χερι του μεσα στο δικο μου. Χαιδεψα πανω απο την γαζα το μερος που ειχε κανει την σχισμη και αμεσως σκυθρωπιασα.
"Συγγνωμη." ψιθυρισα και με χαιδεψε στο μαγουλο. Υστερα πλησιασε και με εχωσε μεσα στην αγκαλια του. Εκρυψα το προσωπο μου την καμπυλη του λαιμου του και η μυρωδια του πλημμυρισε τα ρουθουνια μου.
"Δεν χρειαζεται να ζητας συγγνωμη. Το μονο που θελω ειναι να εισαι καλα και να μπορεσεις να με εμπιστευτεις καποια στιγμη." ειπε γλυκα και δεν μιλησαμε ξανα. Με πηρε τελικα ο υπνος εκει στην αγκαλια του. Δεν υπηρχαν ουτε εφιαλτες αλλα ουτε και ονειρα. Μονο μια θερμη να τυλιγει το κορμι μου και να ναρκωνει καθε νευρο στο σωμα μου. Απαλυνε τον πονο στις πληγες μου και με εκανε να νιωθω καλυτερα. Ημουν απολυτα ερωτευμενη μαζι του και δεν ειχα σκοπο να μεινω αλλο πισω.
Merian