Επιστολές στο Άδειο Δωμάτιο (26)
Πόσο εύκολα αλλάζει η αφοσίωση Σύντροφο. Και αυτοί που ήταν Ένα χάνονται στου νερού τα μαύρα γυρίσματα... ετοιμοπόλεμοι με την μεταλλική γεύση του αίματος στα χείλη και γόνατα λιωμένα από την άμμο της Αρένας.
Η θάλασσα που γιόρταζε την Ένωση μας, σκληρή σαν γυαλί τώρα, έρημη με μαύρους υγρούς λόφους που γερνούν από τις Νεκρές Στιγμές μας.
Αιμορροφιλικά στιγμιότυπα σε Δικαστήρια που τρικλίζουν από την σηψαιμική γάγγραινα των Νόμων του Ανθρώπου. Νόμοι που διέζευξαν Γονείς από τα Παιδιά και ελευθέρωσαν κατά συρροή δολοφόνους στις γωνιές της Πόλης.
Μια Πολιτεία με δηλητηριώδη περιβόλια, με Όντα που ξέχασαν να αντέχουν... λησμόνησαν να αγαπούν... μόνο κοάζουν και βρυχώνται με ακατάληπτες βωμολοχίες στα Ελώδη Βάλτοι που κατοικούν.
Πατώντας σιδερένια Βούλα να επικυρώσεις το αμετάκλητο του Θανάτου μας, λησμόνησες ότι Εκείνη που ήρθε στον Κόσμο από Εμάς... παρατηρεί με κόκκινα μάτια τον Χειμώνα που απλώσαμε γύρω της, φασκιωμένη από Ομίχλη...
Δεν μίλησα ακόμα όσο θα έπρεπε... πρέπει να ανακαλύψω τα Σύμβολα που ταιριάζουν στις σκοτεινές αλληγορίες μου...
Πως να μιλήσω... πως να εκφραστώ... να δεχτώ έτσι γυμνός τον Θάνατο...
Γιώργος Νικολόπουλος