Αγάπη από Πέτρα (Κεφάλαιο 37)

Νομιζα πως η καρδια μου σταματησε και το αιμα στραγγιξε ολο απο το προσωπο μου. Ειχα κοκαλωσει και κοιτουσα προς το μερος μου οπως εκανε και ο ιδιος μολις αντιληφθηκε την παρουσια μου. Ηταν χωμενος σε ενα στενο μακρια απο τον κοσμο. Ειχε αυτο το υποχθονιο χαμογελο κολλημενο στο προσωπο του και αμεσως αρχισα να τρεμω. Εικονες εισεβαλαν μεσα στο μυαλο μου απο εκεινο το βραδυ και ηταν τοσο επωδυνες που εκαναν τα ποδια μου να λυγιζουν. Ο Αλεξ διπλα μου αμεσως καταλαβε οτι κατι δεν πηγαινε καλα και μου μιλουσε αλλα δε τον ακουγα. Η φωνη του ακουγοταν απο καπου μακρια αλλα δεν ηταν αρκετα δυνατη ωστε να την ακουσω. Τιποτα δεν ακουγοταν. Ολα ηταν ενα συνεχη βουητο.
"Μωρο μου, τι συμβαινει?"
"Ειναι εδω." ψιθυρισα και ειδα το προσωπο του μπροστα μου και ηταν τρομαγμενος.
"Τι λες ματια μου? Δεν σε καταλαβαινω." ειπε και εβαλε τα χερια του στο προσωπο μου. Μαζεψα οση δυναμη μου ειχε απομεινει και κοιταξα μια τον Μαικ που απολαμβανε το θεαμα και μια τον Αλεξ που ανησυχουσε.
"Ειναι εδω." ειπα πιο δυνατα και υστερα εγιναν ολα τοσο γρηγορα. Την μια στιγμη στεκοταν μπροστα μου και την αλλη τον εβλεπα στο σημειο που στεκοταν πριν ο αλλος και να λογομαχουν. Σε δευτερολεπτα ειχαν πεσει κατω και πλακωνοντουσταν. Ο Αλεξ τη μια βρισκοταν απο πανω του και τον βαραγε με ολα του τα νευρα και την αλλη ειχε παρει προβαδισμα ο αλλος και τον χτυπουσε. Ξαφνικα σαν να μου εχωσε καποιος χαστουκι και ξυπνησα. Ετρεξα κοντα τους και πριν προλαβω να τους σταματησω με κρατησε καποιος και ειδα τον Ελιοτ να πηγαινει κοντα και να τραβαει τον Αλεξ απο τους ωμους για να απομακρυνθει. Ηταν χτυπημενος και φωναζε πως θα τον σκοτωσει. Ο Μαικ απο την αλλη δε φαινοταν και τοσο καλα. Κοιταξα πισω μου να δω ποιος με κρατουσε και ειδα τον Ρικι με την Ρω.
"Θελω να παω, αφηστε με!" φωναξα και η Ρω τρομαξε απο την αντιδραση μου. Πρεπει να ηταν η πρωτη φορα που με εβλεπε ετσι. Βρηκα ευκαιρια και γλιστρισα απο τα χερια του Ρικι και ετρεξα κοντα στον Αλεξ. Σταθηκα μπροστα του και μολις με ειδε ηταν σα να αλλαξε ο εαυτος του.
"Εισαι καλα?" με ρωτησε νευρικα και ενευσα καταφατικα. Κοιταξα το κεφαλι του που ειχε ανοιξει σε ενα σημειο και τα χειλη του που ετρεχαν αιμα. Γαμωτο! Τι ηθελα και του το ειπα!
"Πρεπει να τον παμε στην αστυνομια. Τωρα που τον βρηκαμε δεν πρεπει να γλιτωσει." ειπε ο Ελιοτ και ακουσα τον αλλον απο πισω μου να γελαει.
"Βλεπω πουτανακι σε εχουν παρει κι' αλλοι εκτος απο μενα, ε? Εχεις πολλους οπαδους." ειπε δυνατα και τα λογια του με βαρεσαν κατευθειαν στην καρδια. Οχι! Δεν επρεπε να τον αφησω να με πληγωνει αλλο!
"Σκασε! Δεν εχεις κανενα δικαιωμα να μιλας για μενα!" του φωναξα νευριασμενη και εκεινος στηριχτηκε απο μια κολωνα για να σηκωθει.
"Σε γαμουσα ανελεητα και εσυ φωναζες συνεχως 'Οχι αλλο, οχι αλλο!' Ποσο το ευχαριστηθηκα εκεινη την ημερα." ειπε μιμουμενος την φωνη μου και νομιζω οτι ξεμεινα απο αερα. Ας τον κανει καποιος να το βουλωσει.
«Παλιομαλακα!" ακουσα τον Αλεξ να λεει και την ωρα που πηγε να ορμισει σταθηκα μπροστα του για να σταματησει. Θα τον σκοτωνε και θα εβρισκε τον μπελα του.
"Χαχα, τι γκομενα! Αληθεια, τωρα τι της βρηκες? Παντως στο λεω φιλε μου πως θα εδινα και την ψυχη μου για να γαμουσα αυτο το κορμι ξανα και ξανα και ξανα!"
Απορω που το εβρισκε ολο αυτο το θρασος! Τα νευρα μου δεν με κρατησαν για πολυ και αυτη τη φορα ορμισα εγω κατι που εκανε τους αλλους να παγωσουν για μια στιγμη. Τον ειχα πιασει απο τον λαιμο και του βαραγα μπουνιες στη μουρη πριν προλαβει καν να αντιδρασει. Δεν ενιωθα πονο. Εξαιτιας του δεν ενιωθα τιποτα πλεον!
"ΑΡΧΙΔΙ! ΜΗ ΜΕ ΞΑΝΑΠΛΗΣΙΑΣΕΙΣ!" τσιριζα ενω τα χερια μου γεμισαν με το αιμα του. Καποια στιγμη ενιωσα δυο χερια να με τραβανε απο τους ωμους και πριν προλαβουν να με απομακρυνουν του τραβηξα μια δυνατη κλωτσια στον αερα που τον εριξε αναισθητο. Εκεινη τη στιγμη οτι ειχε φτασει και η αστυνομια και προσπαθουσαν να καταλαβουν τι στο καλο γινεται εδω.
"Καρολαιν, φτανει!" μου φωναξε η Ρω αλλα δεν μπορουσα να ηρεμισω.
"Οχι! Δεν φτανει! Μου εχει καταστρεψει τη ζωη! Δεν περναει μερα που να μη το σκεφτομαι! ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!" ουρλιαξα και εκεινη τη στιγμη ο Αλεξ τυλιξε τα χερια του γυρω μου για να με σταματησει. Στην αρχη κοπανιομουν αλλα μετα κατελειξα να κλαιω σε σημειο να μη μπορω να παρω ανασα.
"Αγαπη μου, τελειωσε. Τον πιασανε." μου ελεγε ηρεμα αλλα δεν ειχε αποτελεσμα. Και τι ειχε αλλαξει που τον πιασανε? Οι αναμνησεις και ο πονος δεν εφευγαν μακρια.
"Τι συμβαινει εδω περα? Προς τι ολος αυτος ο χαμος?" ειπε ενας απο τους αστυνομικους που μας πλησιασε και μπηκαν ολοι μπροστα μου.
"Καλυτερα να σας εξηγησουμε εμεις γιατι η κοπελα εχει παθει νευρικο κλονισμο και δεν ειναι σε θεση να μιλησει." ειπε ηρεμα ο Ελιοτ και στην αρχη δεν καταλαβαινα τα λογια του. Πηγαινοερχομουν σαν την τρελη και ενω ετρεμα παραμιλουσα κιολας. Ο Αλεξ προσπαθουσε να με λογικεψει αλλα δεν τα καταφερνε και πολυ. Ξαφνικα ενας αγνωστος αντρας με πλησιασε και πριν προλαβω να καταλαβω τιποτα μου καρφωσε μια ενεση στο μπρατσο. Ουρλιαξα αλλα μετα αρχισαν ολα να μαυριζουν και στο τελος ενιωθα σα να μπηκα σε εναν βαθυ υπνο.
Παντου υπηρχε σκοταδι και τιποτα αλλο. Ουτε εικονες, ουτε τιποτα. Ηταν ολα τοσο ηρεμα αλλα ενιωθα το σωμα μου μουδιασμενο. Και διψουσα. Ηθελα να πιω νερο σαν τρελη. Απο καπου αρχισαν να ερχοντε φωνες. Ει, με ακουει κανεις? Διψαω εδω περα!
"Ει, μικρη! Αντε ξυπνα." ακουσα τη φωνη του να μου λεει και ηθελα να χαμογελασω. Οι ηχοι αρχισαν να γινοντε πιο ξεκαθαροι και νομιζω πως μπορουσα να κουνηθω. Αυτο ηταν καλο σημαδι. Ναι, ξυπνουσα!
"Διψαω." μουρμουρισα και τον ακουσα να χαχανιζει. Τον ακουσα να περπαταει και υστερα κατι δροσερο αγγιξε τα χειλη μου. Μισανοιξα τα ματια και τον ειδα που ειχε ακουμπησει ενα ποτηρι στο στομα μου. Το κρατησα εγω και το ηπια σχεδον ολο. Υστερα το πηρε απο τα χερια μου και το αφησε σε ενα τραπεζακι. Παρατηρησα λιγο τον χωρο γυρω μου και καταλαβα πως μονο ενα μερος ηταν ετσι.
"Παλι σε νοσοκομειο βρισκομαι?" μουρμουρισα και ανασηκωθηκα λιγακι.
"Σε ειχε πιασει κριση και σου κανανε μια ηρεμιστικη. Δεν το θυμασαι."
"Οχι...Ωω, ναι τωρα που το λες. Γαμωτο. Τι εγινε με τον αλλον?" ρωτησα καθως μου εσκασαν ολα στο κεφαλι.
"Αφου δωσαμε ολοι καταθεση τον εχουν βαλει στο κρατητηριο ενω περιμενουν και την δικη σου για να βγει η τελικη αποφαση. Ειναι ενας αστυνομικος απ' εξω και για να σε προσεχουν και για να ειναι ετοιμοι μεχρι να ξυπνησεις και να τους πεις τι εγινε." μου εξηγησε και κοιταξα το πατωμα σκεπτομενη. Δεν ηθελα να μιλησω παλι γι' αυτο. Εκεινος με πλησιασε και κρατησε τα χερια μου μεσα στα δικα του.
"Αγαπη μου, το ξερω οτι σου ειναι δυσκολο αλλα πρεπει να το κανεις μια τελευταια φορα. Μετα απο αυτο θα μεινει για παντα μακρια σου." μου ειπε ηρεμα και κουνησα καταφατικα το κεφαλι. Καθισα τελειως και κατεβασα τα ποδια μου απο το κρεβατι.
"Φωναξε τον μεσα και περιμενε με απ' εξω. Θελω να ειμαι μονη μου." ειπα ηρεμα και διχως να φερει αντιρρησεις μου εσκασε ενα φιλι στα μαλλια και βγηκε εξω. Υστερα μπηκε μεσα μια γυναικα περιπου γυρω στα σαραντα και μου χαμογελουσε.
"Καλησπερα, Καρολαιν. Ειμαι η Λιτα Ρεντ. Νομιζω το αγορι σου εξηγησε για ποιο λογο ειμαι εδω, ετσι?" ειπε καλοσυνατα.
"Δεν ειναι το-" πηγα να πω αλλα το σκεφτηκα ξανα.
"Ναι, μου εξηγησε. Πειτε μου τι χρειαζεστε για να μπει αυτο το καθαρμα ισοβια." ειπα και καθισε σε μια καρεκλα κοντα μου. Εβγαλε ενα μπλοκακι και αρχισε αμεσως τις ερωτησεις. Της ειπα τα παντα απο εκεινη τη βραδια και μεχρι σημερα τι εγινε και οταν τελειωσαμε με την καταθεση μου με διαβεβαιωσε πως θα εκανε οτι μπορουσε για να μη δει ποτε του το δως της ημερα. Φαινοταν πως ειχε ενοχληθει απο ολο αυτο. Αραγε ποσα τετοια θα ειχαν δει τα ματια της. Υστερα μπηκε μεσα ο Αλεξ και μου ανακοινωσε πως μπορουσα να παρω κατευθειαν το εξιτηριο. Πηρε εκεινος τα πραγματα μου και αφου υπεγραψα τα απαραιτητα χαρτια, βγηκαμε απο την κλινικη. Δεν ειχε σταματησει λεπτο να με κραταει μεσα στην αγκαλια του και χωριστηκαμε παρα μονο για να μπουμε στο αμαξι.
"Που θα παμε τωρα?" τον ρωτησα και απο κει που δεν το περιμενα εβαλε το χερι του στον σβερκο μου και με τραβηξε κοντα του για ενα δυνατο φιλι. Οταν με αφησε με το ζορι κρατουσα παλι τις αισθησεις μου. Τι στο καλο?
"Ησουν τοσο δυνατη εκει περα. Ειμαι περιφανος για την κοπελα μου." ειπε με ενα χαμογελο και ενιωσα τα μαγουλα μου να καινε.
"Εγω σ' ευχαριστω για ολα οσα εκανες. Θα μπορουσες να ειχες βρει τον μπελα σου."
"Για σενα θα εκανα τα παντα." ειπε και χαιδεψε το μαγουλο μου.
"Τωρα θα μου απαντησεις που παμε?"
"Ολοι εχουν γυρισει στα σπιτια τους για να ξεκουραστουν και ο Τζει ειναι ακομα στην εταιρια και δεν μπορουσε να φυγει οσο και να ηθελε να ερθει να σε δει. Θες να ερθεις σπιτι μου μεχρι να γυρισει? Ετσι και αλλιως μας ειπε οτι μας θελει ολους το βραδυ στο σπιτι του για να μας ανακοινωσει κατι." ειπε και το σκεφτηκα λιγο.
"Ενταξει τοτε. Παμε." ειπα και ξεκινησε.
Σε ολη τη διαδρομη δεν αφησε λεπτο το χερι μου και καθε φορα που ειχε φαναρι εσκυβε για να με φιλησει. Οταν φτασαμε σπιτι και παρκαρε ενιωσα καπως περιεργα. Οταν ειχα ερθει εκεινο το βραδυ για να παρω τα πραγματα μου ειχα πεισθει οτι δεν θα γυρνουσα ξανα εδω. Να ομως που το εκανα. Ανεβηκαμε επανω και το πρωτο πραγμα που εκανα ηταν να παρω την Λιβ αγκαλια που μολις με ειδε ηρθε και τριφτηκε επανω μου.
"Και εμενα μου ελειψες μικρη μου!" ειπα ναζιαρικα γουργουρισα μαζι της. Ξαφνικα εκεινος με τραβηξε αποτομα επανω του και φιλησε την καμπυλη του λαιμου μου. Δεν ηταν καθολου αποτομος αλλα μπορουσα να καταλαβω οτι κρατιοταν.
"Εγω δεν σου ελειψα καθολου? Μονο η γατα?" γρυλισε και αφησε μια μικρη δαγκωνια στο λαιμο μου που με εκανε να αναστεναξω. Γαμωτο, αυτο και αν ηταν απο τα ευαισθητα σημεια μου.
"Μη παιρνεις θαρρος. Ακομα σου κραταω μουτρα." ειπα και ξεφυγα απο το κρατημα του. Καθισα στον καναπε και η Λιβ εφυγε απο την αγκαλια μου για να παει να πιει νερο. Τη θεση της την πηρε εκεινος και αφου ξαπλωσε, εβαλε το κεφαλι του στα ποδια μου. Περασα το χερι μου στα μαλλια του και αρχισα να τον χαιδευω. Εκεινος εκλεισε τα ματια και μετα απο λιγο χαμογελασε. Αγγιξα τα χειλη του με τις ακρες των δακτυλων μου και υστερα εσκυψα απο πανω του. Ημασταν μολις μερικα χιλιοστα μακρια αλλα δεν τον φιλουσα. Θα τον παιδευα λιγο για εκδικηση. Ανοιξε τα ματια του και υστερα τα στενεψε κανοντας με να γελασω.
"Γιατι δεν με φιλας?"
"Σου ειπα, σου κραταω μουτρα που φιλησες την αλλη την ξινη." ειπα ειρωνικα ενω κρατουσα με το ζορι τα γελια μου. Σηκωθηκα απο πανω του και αρχισα να κατευθηνομαι ως την κουζινα. Εκεινος ξαφνικα με επιασε απο τη μεση και με σηκωσε στον αερα. Αφησα μια κραυγη και υστερα με εριξε στο κρεβατι πεφτωντας απο πανω μου.
"Αφησε με! Δεν εχει αλλα φιλια για σενα." του ειπα διθεν θυμωμενα και αφου μου εριξε ενα αγριο βλεμμα με φιλησε με φορα. Δε το εκανε για πολυ και οταν με αφησε ηθελα απλα να τον βουτιξω και να περασουμε τα ορια.
"Μου κρατας ακομα μουτρα?" ρωτησε υπουλα και εκανα μια γκριματσα γυρνοντας το προσωπο απο την αλλη.
"Ναι, ακομα!" ειπα πεισματαρικα και διχως να το περιμενω ορμισε στο λαιμο μου, με δαγκωσε ενω παραλληλα ξεκινησε να με γαργαλαει. Ομολογω πως ηταν κατι που δεν το περιμενα και γι' αυτο αρχισα να τιναζομαι σαν την τρελη και να κακαριζω. Γελουσε και εκεινος μαζι μου και φυσικα δεν τον αφησα ετσι. Οταν βρηκα την καταλληλη ευκαιρια ξεφυγα και τον καβαλησα για να του το ανταποδωσω. Προσπαθησα πολυ για να τον κανω να γαργαληθει αλλα για κακη μου τυχη δεν γαργαλιοταν πουθενα. Γαμωτο.
"Ει! Αυτο δεν ειναι δικαιο!" παραπονεθηκα και σταυρωσα τα χερια στο στηθος μου σαν παιδι.
"Αφου δεν γαργαλιεμαι." ειπε και με το ζορι κρατιοταν για να μη ξεσπασει σε τρανταχτα γελια. Με νευριαζε αυτο που εκανε και ετσι ορμισα και εγω στο λαιμο του για να του κανω τα αντιποινα! Ξαφνικα μαρμαρωσε και σε κλασματα δευτερολεπτου με γυρισε αναποδα και βρεθηκε παλι απο πανω μου. Τον κοιταξα εκπληκτη και απο τα ματια του καταλαβα οτι ειχα χτυπησει διανα. Λιγο ακομα και θα πεταγαν φλογες απο τον ποθο.
"Αν δεν θες να ξεφυγουμε μη το ξανακανεις αυτο." γρυλισε και δαγκωσα το κατω χειλος μου εχοντας ενα ενοχο βλεμμα.
"Ουτε αυτο μη το κανεις. Ω, Καρ γιατι θες να με τρελανεις?" ειπε με ενα παραπονο και δεν μπορουσα να μη γελασω.
"Γιατι μπορω." γελασα και αποφασισα να παιξω λιγο ακομα μαζι του. Περασα τα χερια μου μεσα απο την μπλουζα του αφηνοντας τα στα πλευρα του και ανασηκωθηκα λιγο για να ειμαι διπλα απο το αυτι του. Δαγκωσα απαλα τον λοβο του και υστερα αφησα μικρα φιλακια επανω στο λαιμο του. Επαιζα βρωμικα το ξερω αλλα η αληθεια ειναι οτι ισως και να ηθελα να ξεφυγουμε λιγο απο τα ορια. Ενιωσα την στηση του να με πιεζει εκει κατω και αμεσως καταλαβα οτι ηταν πολυ κοντα στο να σταματησει να συγκρατειται. Τον ακουσα που μουγκρισε και υστερα τραβηχτηκε αποτομα απο πανω μου.
"Καρ, σταματα!" ειπε εντονα και ανακαθισα. Τον κοιταξα με ενα ενοχο υφος αλλα στην πραγματικοτητα δεν ενιωθα καθολου ενοχη. Ηταν σαν να ακουγα απο μεσα μου ενα διαολακι να γελαει.
"Γιατι, τι εκανα?"
Μου εριξε μια ματια γιατι ειχε καταλαβει οτι τον δουλευα κανονικοτατα και υστερα αναστεναξε. Με τραβηξε επανω του και με πηρε αγκαλια.
"Απλα με τρελαινεις. Δε θελω να βιαστουμε σε κατι τετοιο αλλα δεν με βοηθας και πολυ."
"Γι' αυτο η εχεις βρει καμια αλλη?"
Δεν χρειαστηκε να πω κατι αλλο και κατευθειαν με πεταξε επανω στα μαξιλαρια και με κοιταξε αγρια. Κολλησε με δυναμη τα χειλη του επανω στα δικα μου και αυτο ηταν το κατι αλλο. Μου αρεσε πολυ οταν τον εκνευριζα. Ξαφνικα σταματησε και σηκωθηκε ορθιος.
"Που πας?" τον ρωτησα και γρυλιζοντας μπηκε μεσα στο μπανιο.
"Σε αλλο δωματιο!" φωναξε απο μεσα και μου ξεφυγε ενα χαχανιτο.
"Γιατι?"
"Γιατι αμα μεινουμε στο ιδιο δε θα καταλαβεις για ποτε εμεινες γυμνη! Μη μου μιλας!" φωναξε και υστερα ακουσα το νερο απο το ντουζ να τρεχει. Δεν αντεξα και ξεσπασα σε γελια ενω κρατιομουν για να μη με ακουσει. Ενταξει, το παραδεχομαι. Ημουν λιγο κακια μαζι του αλλα τα ηθελε και εκεινος. Η Λιβ ηρθε στα ποδια μου και αρχισε να γουργουριζει. Της χαιδεψα για λιγο την ραχη της και υστερα αφαιρεθηκα κοιτοντας εξω απο την τζαμαρια. Ο ηλιος εδυε και η μερα εφτανε στο τελος της. Για πρωτη φορα μετα απο τοσες μερες ενιωθα καλα.


Merian Shadows