Ιστορίες από τις Αστρικές Αυτοκρατορίες - Ιστορία 3: Η τέχνη των Κρυστάλλων (Κεφάλαιο 1)



Ήταν οπωσδήποτε μια σημαντική ημέρα. Τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς την έφεραν επιτέλους στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Όχι ότι το ήξερε αυτό, όταν ξεκινούσε. Όλα τα χρωστούσε στη Δασκάλα της. Αυτή την είχε βρει, όταν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια συνηθισμένη κοπέλα, σε μια ακόμα πιο συνηθισμένη μεγαλούπολη, μιας καθ’ όλα συνηθισμένης αποικίας μιας τυπικής αυτοκρατορίας. Τα προβλήματά της όμως δεν ήταν καθόλου συνηθισμένα.
Για πολλά χρόνια ταλαιπωρούνταν από περίεργα όνειρα, όνειρα για ανθρώπους που γνώριζε αλλά και για τελείως άγνωστους. Και, το χειρότερο, την επισκέπτονταν ακόμα κι όταν ήταν ξύπνια. Έχανε την επαφή με το περιβάλλον της και βυθιζόταν σε αυτά. Κανένας δεν μπορούσε να βρει τι είχε και κανένα φάρμακο δεν τη βοηθούσε. Είχε αρχίσει να πιστεύει πως ήταν αθεράπευτα τρελή. Τώρα τίποτα δεν ήταν το ίδιο.
«Έχεις ένα υπέροχο και συνάμα τρομερό χάρισμα» της είχε πει η Δασκάλα της. «Η ψυχή σου είναι ανοιχτή στα Άστρα. Θέλεις να αξιοποιήσεις το χάρισμά σου; Θέλεις να μάθεις την τέχνη των Κρυστάλλων των Άστρων;»
Στην αρχή τρόμαξε. Πίστεψε πως η γυναίκα ήταν κι αυτή τρελή, αλλά μετά απόρησε. Πώς ήξερε, ότι κάτι της συνέβαινε; Και τι ήταν αυτά για τις ψυχικές δυνάμεις; Δεν υπήρχαν τέτοια πράγματα. Την κοιτούσε απορημένη, μέχρι που η άλλη της είπε, ότι την είχε δει στα όνειρά της. Αυτά την είχαν οδηγήσει ως εκείνη. Της περιέγραψε με ακρίβεια μερικά από τα όνειρα -ή μήπως τελικά ήταν οράματα ή κάτι άλλο;- κι ένιωσε το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια της. Το μόνο που θυμόταν μετά από αυτό ήταν ότι δε δίστασε καθόλου να πει το ναι. Και ήταν σαν να περίμενε όλη της τη ζωή αυτήν την πρόσκληση.
Οι Κρύσταλλοι των Άστρων. Τη δίδαξε την τέχνη που ξεκίνησε, όταν οι Κόσμοι ήταν ακόμη ενωμένοι. Υποτίθεται, ότι είχε εξαφανισθεί μετά το Μεγάλο Πόλεμο και τη Διάσπαση, το χωρισμό των Κόσμων του Ανθρώπου και του υπερφυσικού. Δεν ήταν δυνατόν να λειτουργεί, αλλά να που την κράτησαν ζωντανή σχεδόν κρυφά μια χούφτα γυναίκες στα χρόνια μέχρι σήμερα. Έτσι περνούσε η Τέχνη, σαν μυστικό από γενιά σε γενιά ανάμεσα στις ελάχιστες που είχαν το χάρισμα. Και οι Κρύσταλλοι; Το μεγάλο μυστικό των κρυστάλλων, που μόνες τους χάραζαν με μορφές ανθρώπων, αλλά και λέξεις και σύμβολα, ό,τι ένιωθε η καθεμιά απαραίτητο, ήταν ότι δεν έκαναν σχεδόν τίποτα. Βασικά ήταν ένα βοήθημα, για να συγκεντρώνονται και να κατευθύνουν τη σκέψη τους στα ερωτήματα που έψαχναν να απαντήσουν. Αλλά επίσης παραπλανούσαν τους εχθρούς τους, που πίστευαν ότι η δύναμή τους έρρεε μέσω των κρυστάλλων. Γιατί παλιά, πριν τη Διάσπαση, ήταν περιζήτητες μεταξύ των ισχυρών, θεών και ανθρώπων και πολλοί τις έψαχναν, άλλοι για να τις σκλαβώσουν, άλλοι για να τις σωπάσουν, καθώς με την Τέχνη μπορούσαν να δουν πράγματα, που ακόμα κι αυτοί τους οποίους αφορούσαν δεν ήξεραν ότι κρύβουν μέσα τους και σχέσεις, φανερές και κρυφές, που κανείς άλλος δεν ήξερε ότι ήταν έτσι.
Τουλάχιστον έτσι την δίδαξε. Όπως και να ‘χε, σήμερα τελείωνε η εκπαίδευσή της και θα ήταν πλέον μόνη της. Σήμερα η Δασκάλα της θα τής έδινε και τον δικό της κρύσταλλο, όπως όριζε η παράδοση. Τον κρύσταλλο που χάραξε η Δασκάλα της γι’ αυτήν κι αντιπροσώπευε τον εαυτό της. Ήταν η ταυτότητα και η υπογραφή της στην Τέχνη. Έσφιξε το μεταξένιο πουγκί με τους κρυστάλλους της και ένιωσε μια γλυκιά ζέστη στο άγγιγμά του. Πήρε μια βαθιά ανάσα κι άνοιξε την πόρτα.
Μέσα στο φωτεινό δωμάτιο με τα λίγα έπιπλα την περίμενε η Δασκάλα της. Ποτέ δεν την είχε φωνάξει έτσι. Εκείνη δεν το ήθελε, προτιμούσε το όνομά της.
«Καλημέρα, Μαριάννα» της είπε η Δασκάλα. Το χαμόγελό της έκρυβε αρκετό άγχος.
«Καλημέρα, Μαρία» της απάντησε, όχι λιγότερο αγχωμένη.
«Έλα, κάθισε».
Το γραφείο ήταν εντελώς άδειο εκτός από ένα μικρό διαφανές παραλληλόγραμμο, που εύκολα χωρούσε στην παλάμη. Εύκολα θα μπερδευόταν με ένα κομμάτι γυαλί. Ο κρύσταλλος. Ο Κρύσταλλός μου, είπε μέσα της.
«Άγγιξέ τον» την παρότρυνε η Μαρία.
Πλησίασε το χέρι της και τον σήκωσε. Κοίταξε και είδε τον εαυτό της, πιο όμορφο από ποτέ, ντυμένο με ένα φωτεινό λευκό φόρεμα. Της άρεσε πολύ. Διάβασε την επιγραφή που συνόδευε την εικόνα: «Mistress Marianna». Χαμογέλασε και γύρισε προς τη Μαρία που ήταν όρθια στο πλάι της.
«Σε ευχαριστώ» της είπε. «Είναι υπέροχος».
«Δεν καθορίζω εγώ τον κρύσταλλο, αλλά το χάρισμα που έχεις μέσα σου. Και τώρα ήρθε η στιγμή για την τελευταία δοκιμασία και για τις δυο μας» μίλησε με τον αυστηρό τόνο της δασκάλας. «Θα μάθουμε τι αισθάνεσαι για μένα». Στο χέρι της έλαμψε ο κρύσταλλός της. Έσπρωξε τον άλλο κρύσταλλο αριστερά και έβαλε δεξιά τον δικό της. Η μορφή της ήταν σε αυτόν «Mistress Maria». Οι δύο εικόνες στους κρυστάλλους κοίταζαν η μία την άλλη. «Ξεκίνα!»
Η Μαριάννα πήρε τους κρυστάλλους της στα χέρια της, συγκεντρώθηκε και πήρε βαθιά ανάσα. Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Προσπάθησε να καθαρίσει το μυαλό της, να σκέφτεται συνέχεια θετικά για τη Μαρία. Τι ανόητη που είμαι, είπε στον εαυτό της, τα Άστρα ξέρουν τι σκέφτομαι ανεξάρτητα από το τι προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου. Άνοιξε το είναι της στο κενό με αποφασιστικότητα. Η πραγματικότητα γύρω της χάθηκε. Κάπου σε μια γωνιά του μυαλού της ένιωσε την παρουσία της Δασκάλας της που παρακολουθούσε. Το κενό έδωσε τη θέση του σε μια φωτεινή σφαίρα με μυριάδες ακτίνες. The Light. Η Μαριάννα ανέπνευσε με ανακούφιση. Η φωνή της Μαρίας επανέφερε τη σκέψη της στον υλικό κόσμο.
«Είσαι πολύ καλή. Είναι πολύ συγκινητικό που με βλέπεις σαν το φως. Αυτό είναι το χρέος της Δασκάλας. Να διαλύει τα σκοτάδια με τη γνώση. Σε ευχαριστώ».
«Όχι, εγώ σε ευχαριστώ, που με δίδαξες όλα όσα ξέρω» την έκοψε η Μαριάννα. Και οι δύο ήταν φανερά συγκινημένες. Αγκαλιάστηκαν και έμειναν έτσι για λίγο.
«Και τώρα πια οι δρόμοι μας χωρίζουν» είπε η Μαρία. «Ξέρεις όσα πρέπει και είσαι έτοιμη να ανακαλύψεις ακόμα περισσότερα. Η Τέχνη θα σε συντροφεύει σε όλη σου τη ζωή και θα σου είναι οδηγός και σύμβουλος. Δε θα σε εγκαταλείψει ποτέ, αλλά θα σε αφήσει πρώτη, αν επιχειρήσεις να την προδώσεις».
«Να την προδώσω; Δεν καταλαβαίνω» διαμαρτυρήθηκε η Μαριάννα.
«Είπα ‘αν’! Όταν το κάνεις, θα ξέρεις τι θεωρείται προδοσία. Αλλά μη φοβάσαι. Σε ξέρω αρκετά καλά. Απλώς πρέπει να σου τα πω. Την Τέχνη θα τη χρησιμοποιείς, όταν πρέπει και θέλεις κι όχι όταν σου το επιβάλλουν. Μην ξεχνάς, ότι οι κρύσταλλοι μπορούν να απαντήσουν σε πολλά. Μπορούν να σου δείξουν το παρελθόν και το παρόν, ώστε να σε βοηθήσουν να αποφασίσεις…»
«Αλλά δε δείχνουν το μέλλον» συμπλήρωσε η Μαριάννα.
«Πολύ σωστά» συνέχισε η Μαρία. «Δεν υπάρχουν γι’ αυτόν τον σκοπό. Γι’ αυτό η Τέχνη ήταν σεβαστή ακόμα και στα σκοτεινά χρόνια των Θεματοφυλάκων και δε θεωρήθηκε ούτε για μια στιγμή αγυρτεία. Το τελευταίο και πιο σημαντικό που πρέπει να ξέρεις είναι, ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιήσεις την Τέχνη μόνο και μόνο για χρήματα. Δε θα βγάλεις το ψωμί σου από αυτήν, ακόμα και αν πεινάσεις. Για να ζήσεις δούλεψε όπου βρεις, παρακάλεσε, κλέψε, σκότωσε, πούλα το κορμί σου, αν χρειαστεί. Αλλά όχι την Τέχνη! Κατάλαβες;»
Η Μαριάννα έγνεψε καταφατικά. Η Δασκάλα χαμογέλασε.
«Μην ανησυχείς, δε θα ‘θελα να σε δω πεινασμένη. Γι’ αυτό και βρήκαμε αυτή τη δουλειά για σένα. Το βασικό δουλεύοντας για την Intergalactic Trading είναι ότι θα ταξιδεύεις πολύ και σχεδόν παντού. Γνωρίζοντας ανθρώπους, μέρη και καταστάσεις θα τελειοποιήσεις την Τέχνη και θα χαράξεις και άλλους πολλούς κρυστάλλους».
«Θα γνωρίσω και άλλες σαν εμάς;»
«Δεν ξέρω… Σίγουρα είμαστε λίγες, αλλά έχω γνωρίσει δυο – τρεις. Μπορεί και εσύ να γνωρίσεις κάποιες και ίσως οι δρόμοι σας να είναι κοινοί για κάποιο διάστημα. Πάντως είμαστε μάλλον μοναχικές και η τέχνη πιστεύω καλύτερα να μείνει κρυφή και στα χέρια λίγων. Υποτίθεται, ότι δεν υπάρχει μετά τη Διάσπαση και κανονικά θα έπρεπε να έχει χαθεί όπως και οι θεοί, οι προφητείες και όλα τα πέρα από τον υλικό κόσμο. Όμως να που είμαστε εδώ. Φαντάζεσαι να ήξερε κάποιος για εμάς; Θα καταλήγαμε αιχμάλωτες των ισχυρών. Βέβαια υπάρχει μια φήμη, ότι η Αστράρχις Diamonder εξασκεί την Τέχνη, γιατί μου έχουν πει ότι κάποιοι έχουν δει τη συλλογή κρυστάλλων της. Πού ξέρεις; Μπορεί η Τέχνη να αγγίζει ακόμα και τους πιο ισχυρούς».
«Έχω ακούσει για την Diamonder. Πρέπει να είναι αξιόλογη γυναίκα. Μακάρι να είναι αλήθεια, αλλά από την άλλη μπορεί απλά να κάνει συλλογή χωρίς να ξέρει τι είναι. Λοιπόν, σε δυο ώρες πρέπει να φύγω. Έχουμε χρόνο για μια τελευταία βόλτα». Η Μαριάννα είχε ήδη αρχίσει να σκέφτεται την καινούρια της ζωή. Και ένας τελευταίος περίπατος στην εξοχή, που περιέβαλλε το σπίτι της Μαρίας, θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να την ξεκινήσει. Εκείνη όμως φάνηκε να διστάζει.
«Άκου… Πρέπει να σου πω κάτι. Να ξέρεις, ότι το πιθανότερο είναι να μην ξανασυναντηθούμε ποτέ».
«Μα, γιατί;» διαμαρτυρήθηκε η Μαριάννα. «Θα έρχομαι να σε βλέπω όποτε βρίσκομαι κοντά».
«Όχι, δε θα γίνει έτσι… Άκου, σου έχω κρύψει κάτι, που πρέπει να μάθεις, πριν φύγεις».
«Τι μου έκρυψες; Δεν πιστεύω να ήταν όλα ένα ψέμα…» ρώτησε με αγωνία η Μαριάννα.
«Όχι, ησύχασε. Δεν έχει σχέση με την Τέχνη. Θα σου δείξω». Πήγε στους κρυστάλλους και άλλαξε τις θέσεις τους. Τώρα ο δικός της ήταν αριστερά. «Έλα» της είπε. «Κάνε το ίδιο, χρησιμοποίησε την Τέχνη. Μάθε τι κρύβω, θα ανοίξω τη σκέψη μου για σένα».
Η Μαριάννα μουδιασμένη άρχισε τη διαδικασία ξανά. Η αγωνία ήταν ολοφάνερη στο πρόσωπό της. Όταν το γνώριμο πια κενό την τύλιξε, άνοιξε τα μάτια και βρέθηκε μπροστά σε ένα σπίτι. Η Μαρία έφευγε και πίσω της ένας άντρας την ικέτευε και ένα μικρό παιδί έκλαιγε. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα, καθώς προσπαθούσε να ερμηνεύσει, να καταλάβει.. Η απλή αλήθεια του μηνύματος όμως ήταν τόσο ξεκάθαρη. Γύρισε απότομα πίσω από τις σκέψεις της. Είχε έναν κόμπο στον λαιμό και η φωνή της έτρεμε.
«Μαρία, δεν ήξερα…»
«Μαριάννα, δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Δεν είναι δικό σου το βάρος αυτό. Πρέπει να γυρίσω εκεί και να αντιμετωπίσω ό,τι βρω».
«Γιατί δεν είπες τίποτα;»
«Ξέρεις γιατί. Γιατί θα έφευγες κι αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Το καθήκον μου ήταν να σε διδάξω την Τέχνη, πριν σου συμβεί κάτι ή αποκαλυφθεί το μυστικό και γι’ αυτό έπρεπε να αφήσω τα πάντα και να πνίξω τι ένιωθα. Προσπάθησα πολύ να είμαι σωστή μαζί σου. Να είμαι μόνο δασκάλα και να μη σε μπερδέψω με τον πόνο για το παιδί μου».
Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια και των δύο. Είχαν περάσει κατά πολύ τα όριά τους. Η Μαριάννα έκανε ένα βήμα μπροστά και αγκάλιασε την άλλη κοπέλα. Έκλαψαν μαζί για αρκετή ώρα. Ο αποχαιρετισμός τους ήταν σύντομος, αλλά ζεστός. Ο χωρισμός δε θ’ άλλαζε ό,τι είχαν κοινό στην καρδιά τους. Μπορεί να μην ξαναβλέπονταν ποτέ, αλλά θα ήταν πάντα η μια σύντροφος στις σκέψεις της άλλης. Ένα τελευταίο δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της Μαριάννας, καθώς αποχαιρετούσε τη Μαρία στο μπαλκόνι. Σε λίγη ώρα έφθασε στο διαστημοδρόμιο και λίγη ώρα μετά αντίκριζε τον πλανήτη που έμαθε την Τέχνη από την απεραντοσύνη του διαστήματος. Έριξε μια ματιά στις μυριάδες των άστρων και έσφιξε τους κρυστάλλους στο χέρι της. Ναι, τα Άστρα θα τη συντρόφευαν πάντα. Το χάρισμα ήταν μέσα της. Ένας καινούριος κόσμος την περίμενε.

Πίσω, ένα αστέρι έπεφτε στο νυχτερινό ουρανό. Κάποιοι έκαναν μια ευχή. Μια κοπέλα έκλαιγε στο σκοτάδι…


Μιχάλης Κοτσαρίνης