Μέρος Β΄.
Ταξίδια σε άλλους κόσμους
30 Αυγούστου 1999. Σεληνιακή Βάση.
Αυτή τη φορά, ο Άρης είχε σηκωθεί από τον
ύπνο με ανυπομονησία. Οι εντατικές έρευνες τών δύο περασμένων ετών, είχαν
αποδώσει. Οι 12 συνεργάτες τους, άλλοι από τη βάση και άλλοι από τη γη,
συνέχιζαν με τους βοηθούς τους να ερευνούν τη δομή τού εγκεφάλου. Μια πλήρης
θεωρία είχε αναπτυχθεί, και είχε φθάσει η ώρα τής πειραματικής επαλήθευσης.
Ο Άρης πλύθηκε, και μετά άρχισε να
χτενίζει τα πλούσια μαλλιά του με προσοχή.
«Άντε Άρη! από
τότε που έκανες «γενετική επέμβαση» στα μαλλιά, όλη μέρα χτενίζεσαι!» τον πείραξε ο Ανδρέας, που μόλις είχε μπει
στον προθάλαμο τού μπάνιου.
«Τι όλη μέρα;
ακόμα «πρωί» είναι!» διαμαρτυρήθηκε ο Άρης. «...Στο κάτω
- κάτω, πρέπει να ταξιδέψω! εκεί στην 4η εκδοχή, έχουν να με δουν δεκαετίες! θα
πρέπει να είμαι εμφανίσιμος! Κοίτα το πρόσωπό μου! Καλή δουλειά έκανες με τη ‘Λιποαναρρόφηση’»
«Πάει το
προγούλι σου! και με τα «Μυοδιασταλτικά», έγινες σωστός αθλητής! νομίζω πως θα
τα πάρω κι εγώ, και ας μην αρέσουν στη Ρίτα οι μυώδεις άντρες!» είπε ο Ανδρέας με προσποιητή ζήλια.
«Πάρε λιγότερα!
θα νοιώσεις πολύ καλύτερα από πρώτα!» είπε ο Άρης. Με αυτά τα λόγια κατευθύνθηκε στο καθιστικό. Κάθισε σε μία
πολυθρόνα, και άνοιξε την τηλεόραση. Επέλεξε έναν δορυφόρο, που «έβλεπε» στις
ΗΠΑ.
«Κοίτα Ανδρέα! φώναξε. «...Η «χύτρα ταχύτητος» κοντεύει να τελειώσει! Κρίμα που θα λείπω και θα
αργήσω να δω τα χάλια τους!»
«Το
απολαμβάνεις, ε;» ρώτησε ο Ανδρέας, ανοίγοντας έναν από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς τους, με
μουσική από τη 2η εκδοχή. Εκείνη τη στιγμή, εμφανίσθηκε ο μικρός Γιώργος. Έκανε
ένα πήδημα 2 μέτρων, και έπεσε πάνω στον Άρη.
«Ε! Άρη! σήμερα
τη νύχτα έμαθα και Ισπανικά!» είπε, με άρθρωση καθαρότατη για τα δύο μόνο χρόνια του.
«Δε λες
καλημέρα;» τον διόρθωσε ο Ανδρέας.
«Καλά που είσαι
ελαφρύς εδώ στη Σελήνη!» είπε ο Άρης, κατεβάζοντάς τον με το ένα του χέρι. «...Κοίτα! μου χάλασες τα μαλλιά ! μόλις χτενίστηκα!»
«Γιατί μπαμπά
στη γη δεν πηδάνε δύο μέτρα;» ρώτησε για χιλιοστή φορά ο μικρός.
«Επειδή εκεί θα
έχεις περισσότερο βάρος! Αφού το έχουμε ξαναπεί αυτό!» απάντησε ο Ανδρέας με αγανάκτηση.
«Εγώ θα πηδάω!» είπε με πεισματάρικη φωνή ο μικρός, και
έφυγε με τεράστια πηδήματα. «...Πάω να
παίξω ηλεκτρονικά!» είπε.
«Ξέρεις Ανδρέα,
αν ποτέ γυρίσω, θα ήθελα να κάνω κι εγώ οικογένεια!» είπε ο Άρης φτιάχνοντας τα μαλλιά του.
Ταυτόχρονα, ενημερωνόταν για την κατάσταση κάποιων επιχειρήσεων, από το δίκτυο
του Ίντερνετ. Είχαν φροντίσει να ρίξουν μέσα εκεί, αρκετές πληροφορίες από τη
γνώση τους. Ο Ανδρέας, σε μια άλλη οθόνη, έλεγχε την πορεία τών κατασκευών σε
πλανήτες και δορυφόρους, και έδινε εντολές από το πληκτρολόγιο... ώσπου
εμφανίστηκε πάλι ο μικρός με πηδήματα, και η Ρίτα να τον κυνηγάει με ένα ραβδί.
«Πιάστον Ανδρέα!
δεν θέλει να πιει το γάλα του!» φώναξε, πηδώντας κι αυτή σχεδόν ως το ταβάνι.
«Καλά! Δώσε του
ένα χάπι να τελειώνεις!» είπε ο Ανδρέας βαριεστημένα.
«Με χάπια θα τη
βγάζει; κάθε μέρα τα ίδια κάνει!» παραπονέθηκε η Ρίτα.
«Αν δεν πας
αμέσως, δεν θα ξαναπαίξεις με το κομπιούτερ!» του φώναξε ο Ανδρέας αυστηρά, και ο μικρός έφυγε
κλαίγοντας για να πιει το γάλα του.
«Έλα Ρίτα! πάμε
να κάνουμε το πείραμα, γιατί έχω αγωνία!» φώναξε ο Άρης.
Η Ρίτα, κλείδωσε στο δωμάτιό του τον
μικρό, και ρύθμισε την οθόνη τού ρολογιού της για να τον παρακολουθεί.
«Δεν θα φάτε
πρωινό;» ρώτησε.
«Μετά το
πείραμα!» απάντησε ο Άρης. «...Όλη τη «νύχτα» δεν κοιμήθηκα, για να
φτιάχνω το πρόγραμμα! τώρα το πρωινό θα σκέφτομαι;»
Μπήκαν στο εργαστήριο. Εκεί, υπήρχαν σε
λειτουργία δύο συσκευές: Ένας Εξαϋλωτής, και ένας Αναπαραγωγέας ύλης, στις δύο
άκρες τού εργαστηρίου.
Και τα δύο μηχανήματα, ελέγχονταν από έναν
υπερυπολογιστή, τον τελειότερο που είχαν ποτέ. Το πρώτο πείραμα, προέβλεπε τη
μεταφορά μιας κότας, από τη μία συσκευή στην άλλη. Αν επιτυγχανόταν η
τηλεμεταφορά ζωντανών ανώτερων όντων, τότε θα ήταν εφικτή και η μεταφορά τους
στο χρόνο.
Την έβαλαν σ’ ένα κλουβί, και άναψαν τις
συσκευές. Μέσα σε κλάσμα τού δευτερολέπτου, η κότα μαζί με το κλουβί,
μεταφέρθηκαν στην άλλη άκρη τού δωματίου σώα και αβλαβή.
«Ωραία! τώρα το
αρνί!» είπε ο Άρης.
Με τον ίδιο τρόπο, μεταφέρθηκαν ένα αρνί,
ένας σκύλος, και ένας χιμπατζής. Ο Άρης, δεν έκρυβε την ικανοποίησή του, για το
γεγονός ότι τα δύο τελευταία ζώα, μετά τη μεταφορά τους, έτρεξαν κοντά τους.
«Κοίτα! και ο
χιμπατζής μας αναγνωρίζει! Φοβόμουν μήπως μετά τη μεταφορά, υπήρχε αλλαγή
προσωπικότητας. Φαίνεται πως πετύχαμε!» είπε.
Ο ιατρικός έλεγχος, έδειξε πλήρη
λειτουργικότητα τού οργανισμού τών ζώων.
«Τώρα η σειρά
μου!» είπε ο Άρης.
-Λες μόλις σε
μεταφέρουμε, να χάσεις την προσωπικότητά σου; ρώτησε ο Ανδρέας.
«Ελπίζω όχι, αν
κρίνω από τον χιμπατζή και το σκύλο. Βέβαια, άλλο είναι ο δικός μας εγκέφαλος,
αλλά νομίζω πως θα επιζήσω!» είπε ο Άρης με βεβαιότητα.
Αμέσως, μπήκε στον χώρο μεταφοράς, και
κάθισε. Γύρω του, έκλεισαν οι μεταλλικές σίτες, και η συσκευή μπήκε σε
λειτουργία. Την άλλη στιγμή, ο Άρης καθόταν στην άλλη άκρη τού δωματίου, μέσα
από τα πηνία τής άλλης συσκευής, και κοιτούσε με απορία. Σηκώθηκε, και ρώτησε:
«Πού είμαι;
Ποιοί είστε εσείς;»
«Θεέ μου!» φώναξε η Ρίτα και έτρεξε κοντά του. «...κάτι έπαθε!»
Ο Άρης δεν άντεξε άλλο, και ξέσπασε σε
γέλια!
«Σας τρόμαξα;» είπε γελώντας.
«Άντε στην ευχή
σαχλαμάρα! μας κοψοχόλιασες!» είπε ο Ανδρέας και τον αγκάλιασε.
«Ελάτε τώρα να
με εξετάσετε και να κάνουμε τα τελευταία πειράματα, γιατί η μεταφορά, μου
άνοιξε την όρεξη!» είπε ο Άρης με φανερή ανακούφιση, κρατώντας το μυώδες πλέον στομάχι του.
Έβαλαν σε λειτουργία τις συσκευές, και ο
χιμπατζής μπήκε στο κλουβί του. Μόλις ρύθμισαν τον χρονοδιακόπτη, ένας δεύτερος
χιμπατζής, πανομοιότυπος, εμφανίστηκε στην άλλη άκρη συγχυσμένος, ενώ ο πρώτος
βλέποντάς τον, εκνευρίστηκε κι αυτός, λίγα δευτερόλεπτα πριν εξαφανιστεί από τη
συσκευή.
«Πέτυχε!» φώναξαν όλοι μ’ ένα στόμα, και πήγαν να
ηρεμίσουν τον χιμπατζή.
«Συγχύστηκε! Πού
να καταλάβει ο καημένος, ότι νευρίασε με τον εαυτό του, που τον στείλαμε 10
δευτερόλεπτα στο παρελθόν!» είπε η Ρίτα.
«Μπαίνω!» είπε ο Άρης, και κάθισε στη συσκευή με τα
μάτια κλειστά. «...Να μου πείτε να τα
ανοίξω, δύο δευτερόλεπτα πριν τη μεταφορά μου»
Πράγματι, καθώς ένας δεύτερος Άρης
εμφανίστηκε να κοιτάζει τον πρώτο, ο πρώτος Άρης παρέμεινε με τα μάτια κλειστά.
Τότε, δύο δευτερόλεπτα πριν τη μεταφορά, τον ενημέρωσαν, και άνοιξε κι αυτός τα
μάτια, κοιτάζοντας τον μελλοντικό του εαυτό, για να εξαφανιστεί αμέσως.
«Ενδιαφέρουσα
εμπειρία! ήταν σαν να κοιτάζω στον καθρέφτη!» είπε ο Άρης καθώς σηκώθηκε από τη συσκευή. «...δεν θέλησα να κοιτάξω τον εαυτό μου για
περισσότερο πριν τη μεταφορά, μήπως κάνω κάτι διαφορετικό, και δημιουργήσω
παραδοξότητα. Μετά τη μεταφορά μου όμως, δεν είχα πρόβλημα να με κοιτάζω!
Ελάτε! πάμε για εξετάσεις και για φαγητό! Βιάζομαι να φύγω!» είπε
ανυπόμονα.
«Γιατί; σήμερα
θα φύγεις;» ρώτησε η Ρίτα.
«Ναι! το
αποφάσισα! δεν έχω υπομονή!» είπε ο Άρης, βγαίνοντας από το δωμάτιο.
Σε λίγο, κάθονταν στην τραπεζαρία, όπου
τους περίμενε ένα πλούσιο πρωινό, σεληνιακής παραγωγής.
«Τι κάνατε με τα
Αυτόματα Ενεργειακά Κυκλώματα;» ρώτησε η Ρίτα. «...Με τη φασαρία
τού παιδιού, δεν ξέρω πού βρίσκεστε! Είστε έτοιμοι για το χρονοτάξιδο;»
«Είμαστε
έτοιμοι!» Είπε ο Ανδρέας.
«Καταφέραμε να
δημιουργήσουμε αυτόματες κατευθυνόμενες αντιδράσεις. Μπορούμε να εκπέμπουμε
σωματίδια με συγκεκριμένο (αλλά σύντομο ακόμα) χρόνο ζωής. Όταν φθάσουν στον
προορισμό τους, διασπώνται ταυτόχρονα, και σχηματίζουν τις προβλεπόμενες δομές.
Αυτές οι δομές, μπορεί να είναι υλικά σώματα, με συγκεκριμένο μέγεθος, σχήμα
και σύσταση» είπε ο Άρης.
«Και τι έγινε με
τα τρία προβλήματα που είχαμε;» ρώτησε πάλι η Ρίτα.
Την απάντηση την ανέλαβε ο Ανδρέας:
«Όσον αφορά την
επιλογή τών εκδοχών, καταλήξαμε στην ανίχνευση σημάτων. Κάθε φορά που λαβαίναμε
σήμα από το μέλλον μας, η ιστορία διαχωριζόταν στα δύο. Αν λοιπόν ανιχνεύσουμε
αυτό το σήμα και το ακολουθήσουμε, θα βρεθούμε στον αποστολέα του. Για να μη
διαταραχθεί όμως το σήμα, η συσκευή προβλέπει μία μέθοδο που θα αντικαθιστά όλα
τα σωματίδια που θα συλληφθούν απ’ αυτήν, ώστε να μη δημιουργήσουμε προβλήματα
στις εκδοχές
Έτσι, αν
ακολουθήσουμε τη ροή τών ταχυονίων τού μηνύματος που λάβαμε από την πρώτη
εκδοχή το 1994, μπορούμε να φθάσουμε στις εκδοχές 1, 2, 3, 4 και 5. Αν όμως
ακολουθήσουμε τη ροή τών ταχυονίων που μας είπαν ότι έλαβαν στην 1η εκδοχή,
πάμε στις εκδοχές 1 και 3. Κατάλαβες;»
«Ναι!» Απάντησε η Ρίτα.
«Όσο για το
πρόβλημα τής περιπλοκότητας, συνέχισε ο Άρης, σχεδιάσαμε έναν
μικρό Αναπαραγωγωγέα ύλης, που να αποτελείται από ταχυονική ύλη. Θα τον
εκτοξεύσουμε προς το παρελθόν με υπερφωτεινή ταχύτητα, και κατόπιν θα
εκπέμψουμε προς αυτόν, ένα προγραμματισμένο, μικρό διαστημικό ρομπότ, που θα
αποτελείται από κανονική ύλη. Αυτό, μόλις πάρει υλική μορφή, θα κατευθυνθεί
προς κάποιον πλανήτη τού Μπάρναρντ, και θα κατασκευάσει με τα υλικά του άλλα
ρομπότ, και όλα μαζί, έναν κανονικό Αναπαραγωγέα, έναν υπολογιστή, και ό,τι
άλλο χρειαστεί. Έτσι, θα αποκτήσουμε στο παρελθόν «πόρτες», όπου θα μπορούμε
στο εξής να στέλνουμε ό,τι θέλουμε».
«Και πώς λύσατε
το πρόβλημα τών αποστάσεων;» ρώτησε πάλι η Ρίτα.
«Πολύ απλά!» απάντησε ο Ανδρέας. «...Εκτός από το ρομπότ που θα σταλεί στο
Μπάρναρντ, θα σταλούν ρομπότ σε πλήθος άλλων αστεριών, ανάλογα με τις ανάγκες
μας. Εκεί, θα κατασκευάσουν τα ίδια πράγματα, και έτσι θα υπάρχουν
Αναπαραγωγείς ύλης σε κάθε σημείο που θέλουμε. Αν λοιπόν θελήσουμε π. χ. να
βρεθούμε ανάμεσα στο Μπάρναρντ και στον Ήλιο όπως τώρα, θα εκπέμψουμε μέσω τού
Αναπαραγωγέα τού Μπάρναρντ ένα διαστημόπλοιο με μία άλλη συσκευή, και όταν αυτή
θα βρίσκεται στον χώρο και το χρόνο που θέλουμε, θα στείλουμε τον Άρη στο
επιθυμητό σημείο. Έτσι, θα γλυτώσει από μακροχρόνια ταξίδια με το
διαστημόπλοιο. Το πολύ - πολύ, να χρειαστεί λίγες ημέρες ταξίδι, ακολουθώντας
τα σήματα».
«Και πότε θα τα
προλάβετε όλα αυτά, για να φύγει ο Άρης σήμερα;» απόρησε η Ρίτα.
«Αχ Ρίτα! Ακόμα
δεν συνειδητοποίησες τι δυνατότητες έχουμε στα χέρια μας! Τι σημασία έχει πλέον
ο χρόνος, για όποιον τον ελέγχει; Παρατήρησέ με τώρα αμέσως, για να καταλάβεις
τι εννοώ!» είπε ο Άρης, και
σηκώθηκε. Κάθισε μπροστά στην οθόνη τού υπολογιστή, και έδωσε εντολή να ανοίξει
το κανάλι ελέγχου για το πρόγραμμα: «Ταξίδι στο Χρόνο». Απέναντί τους, άνοιξε
μία τεράστια οθόνη τρισδιάστατης προβολής. Εκεί, υπήρχαν σε φυσικές διαστάσεις,
τα τρισδιάστατα φωτεινά ομοιώματα ενός μικρού ρομπότ, και μιας συσκευής, που η
Ρίτα δεν γνώριζε.
«Αυτός είναι ο
Πομπός που θα στείλει τον Ταχυονικό Αναπαραγωγέα!» της εξήγησε ο Άρης. Κατόπιν, έδωσε εντολή
στον υπολογιστή, να ξεκινήσει η πρώτη φάση τού προγράμματος. Δύο αντιδραστήρες
σύντηξης μπήκαν σε λειτουργία, και αριθμοί φάνηκαν να αλλάζουν σε αντίστροφη
μέτρηση. Στην ένδειξη μηδέν, κάτι σαν έκρηξη ακούστηκε, και μια ογκώδης σκιά
φάνηκε να πέφτει ταχύτατα πάνω στον Πομπό.
«Τρόμαξα! τι
ήταν αυτό;» είπε η Ρίτα σκύβοντας.
«Είναι ο
Αναπαραγωγέας που στείλαμε! Επειδή είναι σε ταχυονική μορφή, κινείται από το
μέλλον προς το παρελθόν, και φαίνεται σ’ εμάς να κινείται αντίστροφα! Στην
πραγματικότητα, δεν έπεσε πάνω στη συσκευή όπως φάνηκε, αλλά εκπέμφθηκε απ’
αυτήν. Με την υπερφωτεινή του ταχύτητα, πάλι καλά που αντιληφθήκαμε τη σκιά του!»
είπε ο Άρης.
«Για σκέψου!
δηλαδή, τόσα χρόνια, ήταν εκεί στο διάστημα και μας περίμενε!» είπε θαυμάζοντας ο Ανδρέας.
«Μόνο επειδή τον
στείλαμε τώρα!» απάντησε ο Άρης, και
στράφηκε πάλι στο μικρόφωνο τού υπολογιστή.
«...2η φάση
προγράμματος: «Ταξίδι στο Χρόνο». Ανίχνευση σήματος Ταχυονικού Πομπού.
Εκτέλεση!»
Στην μεγάλη οθόνη τού τοίχου, εμφανίστηκαν
ενδείξεις, με το χωροχρονικό στίγμα τού Πομπού.
«Ωραία! έχουμε
σήμα, ως το 1812, και μετά παύει να λειτουργεί. Είπε ο Άρης. ...Έχουμε
πρόσβαση στο παρελθόν, ως αυτή την ημερομηνία. Ίσως κάποτε χρειαστεί.
Προχωράμε! 3η φάση προγράμματος: «Ταξίδι στο Χρόνο». Αποστολή ρομπότ. Εκτέλεση!»
Στην οθόνη, το μικρό διαστημικό ρομπότ,
προχώρησε και μπήκε μέσα σ’ έναν Εξαϋλωτή, και κατόπιν εκπέμφθηκε υπό μορφήν
σωματιδίων προς τον Ταχυονικό Πομπό, στο έτος 1920, κοντά στο άστρο τού
Μπάρναρντ.
«Το στείλαμε
τόσο πίσω, για να έχει το χρόνο να κατασκευάσει ό,τι χρειάζεται, και να
ταξιδέψει ως τα μεταλλεύματα τού Μπάρναρντ» είπε ο Άρης στην έκπληκτη Ρίτα.
«...4η φάση
προγράμματος: «Ταξίδι στο Χρόνο». Ανίχνευση συσκευών, και χρονοδιάγραμμα
κατασκευών. Εκτέλεση!»
Με αυτά τα λόγια τού Άρη, ο υπολογιστής
άρχισε να καταγράφει τα σήματα που έστελναν όλα αυτά τα χρόνια τα ρομπότ και οι
συσκευές που κατασκευάστηκαν. Υπήρχαν στο αστρικό σύστημα τού Μπάρναρντ, ένα
πλήθος από ρομπότ και συσκευές, και ένα διαστημόπλοιο βρισκόταν το 1994, σε
τροχιά γύρω από τον Ήλιο, πολύ κοντά στη Γη. Όλα αυτά, χρειάστηκαν για να
γίνουν σχεδόν 90 χρόνια, για τους τρεις επιστήμονες όμως, είχαν περάσει μόνο
λίγα λεπτά.
«Είναι φοβερό! αναφώνησε η Ρίτα. «...Δηλαδή, μπορούμε να κάνουμε σε λίγα λεπτά, πράγματα που απαιτούν
αιώνες κατασκευών! Μπορούμε να αποικίσουμε όλο το σύμπαν σε μηδέν χρόνο!»
«Και σε αρνητικό
ακόμα χρόνο!» είπε ο Ανδρέας. «Μπορούμε να επιτύχουμε πράγματα στο παρελθόν,
πριν ακόμα γεννηθούμε! Μπορούμε ακόμα να ταξιδέψουμε στο παρελθόν υπό μορφήν
ταχυονίων, ή στο μέλλον υπό μορφήν ραδιοκυμάτων, και να μην καταλάβουμε τους
αιώνες ή τις χιλιετηρίδες που θα περάσουν, γλυτώνοντας τα μακροχρόνια ταξίδια
με σχετικιστικές ταχύτητες»
«Μπορούμε να
αποικίσουμε όλα τα αστρικά συστήματα, όλους τους γαλαξίες, ακόμα και σε
παρελθοντικό χρόνο! Αρκεί, να φροντίσουμε να μη δημιουργήσουμε άσκοπα άλλες
εκδοχές» είπε η Ρίτα.
«Λοιπόν, είμαι
έτοιμος! Πάω να μαζέψω τα πράγματά μου, και σε μία ώρα φεύγω!» είπε ο Άρης κλείνοντας τον υπολογιστή, ενώ
ταυτόχρονα έσβησε η τρισδιάστατη προβολή.
«Τόσο γρήγορα;» ρώτησε η Ρίτα με κάποια απογοήτευση.
«Τώρα πια που
είναι όλα έτοιμα, δεν κρατιέμαι!» απάντησε εκείνος βγαίνοντας με βιαστικά πηδήματα από την πόρτα.
Καθώς ο Άρης γέμιζε τη βαλίτσα του, ο
Ανδρέας και η Ρίτα τον κοιτούσαν από την πόρτα.
«Θα είναι
συνταρακτική εμπειρία!» είπε ο Ανδρέας.
«Εγώ, ξέρετε τι
σκέπτομαι;» είπε ο Άρης. «Δεν θα πάω στην 4η εκδοχή! Θα πάω πρώτα
στην 1η! Θυμόσαστε τι έλεγε το πρώτο μήνυμα; Μετά το δυστύχημα τού Ανδρέα, δεν
βρήκαν σχεδόν τίποτα απ’ αυτόν. Λοιπόν, ίσως δεν βρήκαν, επειδή πήγα εγώ εκεί,
και τον γλύτωσα! Θα πάω να τον σώσω! Οι άλλοι δύο τον κοίταξαν άφωνοι,
κι εκείνος συνέχισε: ...Και η 3η
εκδοχή, μας είπε πως η 2η, «ήρθε σε επαφή με άλλη εκδοχή, άγνωστη σ’ αυτούς».
Ίσως μιλούσαν για μένα, που θα πάω να τους γλυτώσω από τους τρομοκράτες!»
«Μήπως όλα αυτά
είναι επικίνδυνα;» είπε η Ρίτα.
«Το πολύ - πολύ,
να με σώσει κι εμένα κάποια άλλη εκδοχή!» είπε ο Άρης γελώντας.
«Ό,τι κι αν έχει
συμβεί στις άλλες εκδοχές, ίσως το καθορίσεις εσύ!» είπε στον Άρη ο Ανδρέας.
«Λοιπόν Ανδρέα,
χρειάζομαι λίγα από τα κύτταρά σου και μια συσκευή Ταχείας Καλλιέργειας. Αν
θέλεις, φρόντισέ το πριν φύγω!» είπε ο Άρης.
«Τι τα θέλεις;» ρώτησε ο Ανδρέας.
«Για ν’ αφήσω το
γενετικό σου ίχνος στο όχημα τής 1ης εκδοχής, ώστε να μη φανεί ότι σώθηκες και
δημιουργηθεί νέα εκδοχή» είπε ο Άρης, και ο Ανδρέας βγήκε από το δωμάτιο.
Σε λίγο, όλα ήταν έτοιμα. Ο Άρης, θα ήταν
σε λίγο ο πρώτος ταξιδιώτης τού χρόνου, (τουλάχιστον για τη δική του εκδοχή).
Πήρε τη βαλίτσα του με τα προσωπικά του αντικείμενα και τους δίσκους με τη
γνώση τών εκδοχών, και αφού εμβολιάστηκε για τους ιούς τής 1ης εκδοχής, μπήκε
στο χώρο μεταφοράς. Κάθισε στο σημείο εξαϋλωσης, και τους χαιρέτησε με ένα
πλατύ χαμόγελο.
«Θα μας λείψεις!»
είπε η Ρίτα.
«Ίσως όχι!
μπορεί όταν τελειώσω να αποφασίσω να επιστρέψω στο επόμενο δικό σας λεπτό. Μόνο
εγώ θ’ αργήσω να σας ξαναδώ, γιατί δεν γνωρίζω πόσο καιρό θα λείψω» είπε, και εξαφανίστηκε.
Ξαφνικά, το οπτικό του πεδίο άλλαξε.
Απέναντί του, αντί για τον Ανδρέα και τη Ρίτα, στεκόταν πλέον ένα μικρό ρομπότ.
Κοίταξε τη μικρή οθόνη στην πλάτη τού ρομπότ. Έγραφε: «14-12-1994. 13: 41΄:
20». Ταυτόχρονα, μια έντονη οσμή από γυναικείο άρωμα έφθασε στη μύτη του.
«Μπα! κάτι
φταίει στη διαδικασία υλοποίησης! Τι δουλειά έχει γυναίκα εδώ! Πρέπει να είναι
ψευδαίσθηση» μονολόγησε.
Γνώριζε, πως σε μία ημέρα, θα λάβαινε στη
γη το 1ο σήμα. Έπρεπε λοιπόν στο μεταξύ, να ανιχνεύσει το σωστό σήμα, ώστε να
επιλέξει τη σωστή εκδοχή.
Χρόνης Πάροικος