Χρονικές Παρεμβολές (Κεφάλαιο 20) «Ο σώζων εαυτόν»

Ο Άρης τής 5ης εκδοχής, μεταφέρθηκε ταχυονικά ως τον χωροχρονικό κόμβο τού 1995, στις 15 Δεκεμβρίου. Από εκεί, τηλεμεταφέρθηκε ως τις 10 Ιανουαρίου τού 1998 τής 4ης εκδοχής. Το διαστημόπλοιο αυτή τη φορά δεν κατασκευάστηκε ειδικά για την περίσταση, αλλά μεταφέρθηκε από άλλη αποστολή, ελεγχόμενο από τον υπολογιστή, που είχε τροφοδοτηθεί με το νέο πρόγραμμα τής χρονοναυτικής. Έδωσε εντολή στον υπολογιστή τού διαστημοπλοίου, και τέθηκε σε γεωσύγχρονη τροχιά. Τα πάντα πλέον, ήταν συνδεδεμένα μ’ ένα διαχρονικό δίκτυο υπολογιστών, που κατηύθυνε όλα τους τα σκάφη και τις συσκευές. Με μία απλή εντολή, επιλεγόταν το κατάλληλο πρόγραμμα, που πραγματοποιούσε τη διαταγή με τον καλύτερο τρόπο. Μόνο σε πρωτόγνωρες εντολές ο υπολογιστής ζητούσε νέες κατευθύνσεις, αν και συνήθως αυτοσχεδίαζε. Έτσι, ένα σύντομο ταξίδι έφερε τον Άρη πάνω από τη βάση τής Στερεάς Ελλάδος. Σε λιγότερο από 24 ώρες, θα έπρεπε να σώσει τον εαυτό του από την Καίτη.
Ο Άρης, παρατηρούσε το κοσμοδρόμιό τους στην οθόνη τού διαστημοπλοίου, καθώς περιφερόταν σε γεωστατική τροχιά. Αν και τα υπόστεγα έκρυβαν όσα συνέβαιναν, γνώριζε πως από κάτω, υπήρχαν δύο αεροδιαστημοπλάνα, και πλήθος ρομπότ, που εργάζονταν ασταμάτητα. Κάποια στιγμή, είδε την Καίτη να πλησιάζει με προφυλάξεις, στα όρια τής πίσω πλευράς τού κτήματος. Εκεί, περίμενε κρυμμένος ένας άνδρας. Είπαν κάτι μεταξύ τους, και η Καίτη γύρισε στο οίκημα τής βάσης. Ο άνδρας έμεινε κρυμμένος ως το βράδυ.
Ο Άρης, προσγειώθηκε λίγο μακρύτερα, και πέταξε ως τη βάση με ένα ιπτάμενο που φρόντισε να υπάρχει στο διαστημόπλοιο. Το άφησε σε κάποιο αφανές σημείο τής βάσης, και περπάτησε ως τα υπόστεγα, φορώντας μία τραγιάσκα, ώστε αν τον δουν, να μην αντιληφθούν τη διαφορά τών μαλλιών του από τον Άρη που γνώριζαν. Στην οθόνη τού ρολογιού του, παρακολουθούσε τη θέση όλων τών προσώπων τής βάσης, με τη βοήθεια τού δορυφόρου, που δεν τυφλωνόταν από τα παράσιτα τής βάσης, καθώς γνώριζε τον κώδικα που χρησιμοποιούσαν.
Μπήκε στην αποθήκη τών ρομπότ, και περίμενε. Ξαφνικά, αντιλήφθηκε πως ερχόταν προς το μέρος του η Ρίτα. Δεν προλάβαινε να κρυφθεί, έτσι στάθηκε σ’ ένα μισοσκότεινο σημείο, και έκανε πως μαστορεύει κάποιο ρομπότ. Η Ρίτα μπήκε. Δεν έπρεπε να δει καλά το πρόσωπό του, έτσι έσκυψε πάνω από το ρομπότ, όσο μπορούσε, χωρίς να προκαλέσει υποψίες.
«Τι κάνεις εδώ με το καπέλο βραδιάτικα;» τον ρώτησε η Ρίτα με απορία.
«Μαστορεύω! Λούστηκα, και φόρεσα το καπέλο» είπε εκείνος με φυσικότητα.
«Και πώς βλέπεις χωρίς γυαλιά στα σκοτεινά; Δεν ανάβεις το φως;» επέμεινε εκείνη.
«Χοντροδουλειά είναι! Τελείωσα κιόλας! Σε λίγο έρχομαι μέσα!» είπε εκείνος, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του.
«Αν δε σε δω, καλό βράδυ!» είπε η Ρίτα, και βγήκε, ενώ ο Άρης ξεφύσησε ανακουφισμένος, ελπίζοντας πως αυτή η συνάντηση δεν ήταν έξω από τα γεγονότα τής 4ης εκδοχής, διαφορετικά, θα είχε αλλάξει άθελά του την ιστορία, και θα είχε περάσει σε άλλη εκδοχή.
Σε λίγο, άνοιξε την πόρτα, και είδε τον εαυτό του εκείνης τής εκδοχής, να μπαίνει, και να πλησιάζει προς το μέρος του. Δεν φορούσε όμως καπέλο, και τα αραιά μαλλιά του, έκαναν το κρανίο του να λάμπει στο αμυδρό φως τού φθορίου. Φορούσε ένα ζευγάρι μυωπικά γυαλιά, και ήταν αρκετά «στρουμπουλός», πράγματα τα οποία ο Άρης τής 5ης εκδοχής τα είχε διορθώσει, με τη γενετική ανάπλαση.
«Ε! Άρη!» φώναξε σιγά βγαίνοντας από την κρυψώνα του, και βγάζοντας την τραγιάσκα.
«Ποιός είσαι; Ε! πώς μου μοιάζεις τόσο; Πώς μπήκες εδώ;» ξαφνιάστηκε ο Άρης τής 4ης εκδοχής, και στράφηκε να τρέξει προς την πόρτα.
«Στάσου! Μη φοβάσαι! Είμαι από την 5η εκδοχή! Είμαι κι εγώ ο Άρης! Ήρθα να σε σώσω, γιατί κινδυνεύεις! Το μέλλον σας, μας έστειλε πληροφορίες, πως θα σκοτωθείς σε λίγο, σε αυτό εδώ το υπόστεγο. Εμείς μπορούμε να ταξιδεύουμε και στον χρόνο, και ήρθα. Πάμε να φύγουμε, γιατί δεν έχουμε πολύ χρόνο! Σε λίγο, θα γίνει η ανατίναξη τού κοσμοδρομίου από δύο πράκτορες, και εσύ θα σκοτωθείς!»
«Για να σε πιστέψω, πες μου πού έχω δύο κρεατοελιές μαζί;» είπε ο Άρης τής 4ης εκδοχής.
«Ανάμεσα στις τρίχες τής μασχάλης! Και είναι μία, γιατί τη δεύτερη την έκοψες μικρός!» απάντησε ο άλλος Άρης, σαν απόδειξη, πως είχαν το ίδιο παρελθόν.
«Σε πιστεύω! Και οι άλλοι τι θα γίνουνε;» ρώτησε εκείνος τρέχοντας μαζί του έξω.
«Δεν θα πάθουν τίποτα! Τώρα είναι στα κρεβάτια τους. Αυτοί θα μας ειδοποιήσουν για το χαμό σου!» τον καθησύχασε ο Άρης τής 5ης εκδοχής.
Μπήκαν στο ιπτάμενο, απογειώθηκαν, και σε λίγο κατέβηκαν πλάι στο διαστημόπλοιο. Το έβαλαν μέσα με τη βοήθεια τού βραχίονα, και πυροδότησαν τους κινητήρες.
«Τι πράκτορες μας ανακάλυψαν;» ρώτησε ο Άρης τής 4ης εκδοχής καθώς ανέβαιναν.
«Τών ΗΠΑ! Μας πρόδωσε η γυναίκα σου»
«Η Καίτη; Αδύνατον! Κάνεις λάθος!» διαμαρτυρήθηκε εκείνος.
«Κοίτα στην οθόνη! Ο δορυφόρος μας, την παρακολουθεί! Αυτή τη στιγμή μόλις συναντήθηκε με το φίλο της!»
 Πράγματι, στην οθόνη, η Καίτη μαζί με κάποιον άνδρα, κατευθύνονταν προς το υπόστεγο τού ενός από τα αεροδιαστημοπλάνα. Μπήκαν, και σε λίγα λεπτά, το διαστημόπλοιο κύλισε απαλά έξω από το υπόστεγο, και απογειώθηκε. Ταυτόχρονα, δύο τρομερές εκρήξεις, κατέστρεψαν το άλλο αεροδιαστημοπλάνο, και το υπόστεγο τών ρομπότ. Ο Άρης, παρατηρούσε άναυδος την προδοσία τής γυναίκας του, ενώ το διαστημόπλοιό τους, έβγαινε από τη γήινη ατμόσφαιρα. Ο Άρης τής 5ης εκδοχής, του έδωσε ένα χάπι, και στην οθόνη εμφανίστηκε ένα κείμενο.
«Είναι το κείμενο τού μηνύματος τής εκδοχής σου, που λάβαμε, και με έφερε ως εδώ. Πάρε ένα χάπι φωτογραφικής μνήμης, για να το απομνημονεύσεις» τού είπε.
«Πού είναι τα γυαλιά;» τον ρώτησε ο άλλος.
«Αυτό το χάπι δεν χρειάζεται γυαλιά! Είναι καλύτερο από αυτά που ξέρεις» του είπε, καθώς εκείνος ήδη κατέγραφε το κείμενο τής οθόνης.
«Απίστευτο! Αυτό δεν το περίμενα ποτέ από την Καίτη!» είπε ο άνδρας της σκασμένος από στεναχώρια. «...Νομίζω, πως τώρα πια θα πρέπει να εμφανιστώ σε κάποιο χρόνο μετά τις 26 Απριλίου τού 2038» συμπέρανε σωστά.
«Ναι, δυστυχώς, για να μη δημιουργήσουμε νέα εκδοχή. Και μάλιστα, η δική σας εκδοχή, είναι η πιο επικίνδυνη, επειδή η Καίτη αποκτάει μεγάλη δύναμη σ’ αυτήν. Δεν πρέπει να την επεκτείνουμε σε νέες εκδοχές» είπε ο Άρης τής 5ης εκδοχής, καθώς το διαστημόπλοιο ήταν έτοιμο να κινηθεί για μια φορά ακόμα προς το μέλλον.



Χρόνης Πάροικος