«Αν αφήσεις τη φωτιά της καρδιάς σου να κάψει το περίβλημα, τι θα φανερωθεί;»
Η Πλειάδα είναι ένα βιβλίο που με κατέστρεψε ψυχολογικά πάνω από μια φορά. Πήρε τα συναισθήματά μου και τα έκανε ουράνιο τόξο πριν τα κλείσει μέσα σε μια σκοτεινή και παγωμένη σπηλιά με μόνη διέξοδο μια τρομακτική και άνιση μάχη. Έχω τόσα πράγματα μαζεμένα μέσα μου που θέλω να φωνάξω μα έχω πει πως θα κρατώ τις κριτικές μου spoiler free οπότε θα συνεχίσω να κινούμαι έτσι.
Στο 2ο βιβλίο του Αλέξη Ζησιμόπουλου μέσα στον ίδιο κόσμο με τα Σκοτεινά Βήματα, βρισκόμαστε στο παρελθόν, εκεί που τα ξωτικά δεν είναι αφανισμένα, που ο κόσμος είναι διαφορετικός από αυτόν που έχουμε γνωρίσει και οι άνθρωποι παλεύουν δίπλα ή εναντίον τους, ανάμεσα σε Θεούς που δεν έχουν ξεχαστεί. Βρισκόμαστε στη Μάχη των Πυλών.
Από το 1ο βιβλίο (Σκοτεινά Βήματα) φαίνεται ξεκάθαρα πως η Μάχη των Πυλών ήταν άκρως σημαντική και καθόρισε το παρόν μέσα στο οποίο ζουν ο Ομπίν, η Λίλιαν, ο Λάπις και οι υπόλοιποι χαρακτήρες που τρέχουν ενάντια στον χρόνο. Εδώ, γνωρίζουμε μια διαφορετική παρέα ατόμων, ανθρώπων και ξωτικών, οι οποίοι διαφέρουν πολύ μεταξύ τους μα κινούνται προς τον ίδιο στόχο. Θέλουν να φέρουν την ισορροπία στον κόσμο τους, να δώσουν ελπίδες σε εκείνους που η αντίπαλη πλευρά πασχίζει να εξαλείψει.
Η 32η Πλειάδα είναι μια μονάδα από τις τελευταίες που δημιουργήθηκαν σε αυτόν τον πόλεμο και απαρτίζεται από άτομα που λαχταρούν να κάνουν το σωστό με ότι κόστος χρειαστεί να πληρώσουν. Κάποιοι είναι σχεδόν έτοιμοι ενώ άλλοι παιδεύονται καθημερινά για να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, να νιώσουν πως στέκονται δίπλα σε εκείνους που θεωρούν άξιους και ίσως να τους ξεπεράσουν. Είναι χαρακτήρες που πασχίζουν να ανακαλύψουν την πραγματική τους δύναμη μα ίσως στο τέλος να μην τους αρέσει αυτό που θα φανερωθεί όταν σπάσει το περίβλημα και η δύναμη ξεχυθεί. Αντιμετωπίζουν έναν πόλεμο μα και τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Κοσμοπλαστικά το βιβλίο είναι εξίσου άρτιο. Με γέμισε εικόνες και πληροφορίες για την ιστορία του κόσμου, για τους θρύλους και τους μύθους, για τα ήθη και τα πιστεύω των χαρακτήρων -ανθρώπων, ξωτικών, θεών και άλλων πλασμάτων. Όλοι ψάχνουν τη δική τους θέση και ταξιδεύουν με ή χωρίς συνοδοιπόρους ανάμεσα στα μέρη που κάποτε ήταν μα τώρα πια έχουν χαθεί. Όλα εξηγούνται όμορφα και καθαρά, με έναν τρόπο που ρέει και δεν κουράζει αλλά πάντα στο τέλος σου αφήνει ένα συναίσθημα πως υπάρχει κάτι ακόμα, έστω και μικρό, που όταν μάθεις θα νιώσεις σαν να έβαλες και το τελευταίο κομμάτι του παζλ.
Θα μιλήσω λίγο για την αγαπημένη μου χαρακτήρα. Το όνομά της είναι Λεπένια και είναι ξωτικό. Είναι σαρκαστική, δεν έχει υπομονή με έναν από τους κεντρικούς χαρακτήρες, τον Ζεθ, και με έκανε πάντοτε να χαμογελάω με την συμπεριφορά της. Είναι ακριβείς στα λόγια και τις πράξεις της και όταν πει κάτι ξέρεις πως το εννοεί. Είναι μια από τις μοναδικές χαρακτήρες που φαίνεται να διασκεδάζει με το Πάθος της (τη δύναμή της, δηλαδή -περισσότερα θα βρείτε μέσα στην Πλειάδα) και αυτό την κάνει ακόμα πιο αγαπητή σε μένα.
Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι ένας κι ένας. Ο Ζεθ, ένας από τους κεντρικούς, μαζί με την Κελαίνη είναι οι νεότερες προσθήκες της 32ης Πλειάδας και πραγματικά δεν έχουν ιδέα τι τους περιμένει. Οι δυο τους έχουν μια πανέμορφη ανάπτυξη με διαφορετικούς ρυθμούς που ταιριάζει τόσο όμορφα στην εξέλιξη των γεγονότων. Συμπάθησα ιδιαίτερα την Λαξένδρα με τον Προδ (Πρόδ!), τον Κρείτο αλλά και τους αρχηγούς της μονάδας μας. Είδα μια χαρακτήρα από τα Σκοτεινά Βήματα (δεν λέω ποια μα πιστεύω πως θα χαρείτε όλοι σας παρά την βαριά ατμόσφαιρα) και γνώρισα ένα άξιο ξωτικό και μια δυναμική και ίσως αμείλικτη Θεά με τρόπους που δεν περίμενα. Έγιναν πιο… άνθρωποι στα μάτια μου, έστω και για μερικές στιγμές και τουλάχιστον ηρέμησα για λίγο μαζί τους, ανάμεσα στα αστέρια.
Η Πλειάδα είναι ένα πρίκουελ αλλά μπορεί να διαβαστεί και πριν από τα Σκοτεινά Βήματα. Σαν αναγνώστρια μου άρεσε η σειρά που τα διάβασα (Σκοτεινά Βήματα κι έπειτα Πλειάδα) γιατί νιώθω πως έτσι δέθηκα περισσότερο με τους χαρακτήρες και έζησα την ιστορία τους πιο ζωντανά. Ήξερα το τέλος μα δεν είχα ιδέα πώς θα φτάσουμε εκεί. Ήταν μια δύσκολη διαδρομή (και λίγα λέω) μα άξιζε κάθε της σελίδα.
Όπως, λοιπόν, και η Λεπένια, θα ρίξω το κασκόλ μου πίσω από τον ώμο μου και θα τελειώσω αυτόν τον μικρό φόρο τιμής σε μια ιστορία που θα κρατώ για πάντα μέσα μου. Αλέξη, μου χρωστάς ένα κασκόλ…
«Τι;» απόρησε παιχνιδιάρικα [εκείνη].
«Ο πραγματικός σου εαυτός».
Χρύσα Αναστασίου
Η Πλειάδα είναι ένα βιβλίο που με κατέστρεψε ψυχολογικά πάνω από μια φορά. Πήρε τα συναισθήματά μου και τα έκανε ουράνιο τόξο πριν τα κλείσει μέσα σε μια σκοτεινή και παγωμένη σπηλιά με μόνη διέξοδο μια τρομακτική και άνιση μάχη. Έχω τόσα πράγματα μαζεμένα μέσα μου που θέλω να φωνάξω μα έχω πει πως θα κρατώ τις κριτικές μου spoiler free οπότε θα συνεχίσω να κινούμαι έτσι.
Στο 2ο βιβλίο του Αλέξη Ζησιμόπουλου μέσα στον ίδιο κόσμο με τα Σκοτεινά Βήματα, βρισκόμαστε στο παρελθόν, εκεί που τα ξωτικά δεν είναι αφανισμένα, που ο κόσμος είναι διαφορετικός από αυτόν που έχουμε γνωρίσει και οι άνθρωποι παλεύουν δίπλα ή εναντίον τους, ανάμεσα σε Θεούς που δεν έχουν ξεχαστεί. Βρισκόμαστε στη Μάχη των Πυλών.
Από το 1ο βιβλίο (Σκοτεινά Βήματα) φαίνεται ξεκάθαρα πως η Μάχη των Πυλών ήταν άκρως σημαντική και καθόρισε το παρόν μέσα στο οποίο ζουν ο Ομπίν, η Λίλιαν, ο Λάπις και οι υπόλοιποι χαρακτήρες που τρέχουν ενάντια στον χρόνο. Εδώ, γνωρίζουμε μια διαφορετική παρέα ατόμων, ανθρώπων και ξωτικών, οι οποίοι διαφέρουν πολύ μεταξύ τους μα κινούνται προς τον ίδιο στόχο. Θέλουν να φέρουν την ισορροπία στον κόσμο τους, να δώσουν ελπίδες σε εκείνους που η αντίπαλη πλευρά πασχίζει να εξαλείψει.
Η 32η Πλειάδα είναι μια μονάδα από τις τελευταίες που δημιουργήθηκαν σε αυτόν τον πόλεμο και απαρτίζεται από άτομα που λαχταρούν να κάνουν το σωστό με ότι κόστος χρειαστεί να πληρώσουν. Κάποιοι είναι σχεδόν έτοιμοι ενώ άλλοι παιδεύονται καθημερινά για να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, να νιώσουν πως στέκονται δίπλα σε εκείνους που θεωρούν άξιους και ίσως να τους ξεπεράσουν. Είναι χαρακτήρες που πασχίζουν να ανακαλύψουν την πραγματική τους δύναμη μα ίσως στο τέλος να μην τους αρέσει αυτό που θα φανερωθεί όταν σπάσει το περίβλημα και η δύναμη ξεχυθεί. Αντιμετωπίζουν έναν πόλεμο μα και τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Κοσμοπλαστικά το βιβλίο είναι εξίσου άρτιο. Με γέμισε εικόνες και πληροφορίες για την ιστορία του κόσμου, για τους θρύλους και τους μύθους, για τα ήθη και τα πιστεύω των χαρακτήρων -ανθρώπων, ξωτικών, θεών και άλλων πλασμάτων. Όλοι ψάχνουν τη δική τους θέση και ταξιδεύουν με ή χωρίς συνοδοιπόρους ανάμεσα στα μέρη που κάποτε ήταν μα τώρα πια έχουν χαθεί. Όλα εξηγούνται όμορφα και καθαρά, με έναν τρόπο που ρέει και δεν κουράζει αλλά πάντα στο τέλος σου αφήνει ένα συναίσθημα πως υπάρχει κάτι ακόμα, έστω και μικρό, που όταν μάθεις θα νιώσεις σαν να έβαλες και το τελευταίο κομμάτι του παζλ.
Θα μιλήσω λίγο για την αγαπημένη μου χαρακτήρα. Το όνομά της είναι Λεπένια και είναι ξωτικό. Είναι σαρκαστική, δεν έχει υπομονή με έναν από τους κεντρικούς χαρακτήρες, τον Ζεθ, και με έκανε πάντοτε να χαμογελάω με την συμπεριφορά της. Είναι ακριβείς στα λόγια και τις πράξεις της και όταν πει κάτι ξέρεις πως το εννοεί. Είναι μια από τις μοναδικές χαρακτήρες που φαίνεται να διασκεδάζει με το Πάθος της (τη δύναμή της, δηλαδή -περισσότερα θα βρείτε μέσα στην Πλειάδα) και αυτό την κάνει ακόμα πιο αγαπητή σε μένα.
Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι ένας κι ένας. Ο Ζεθ, ένας από τους κεντρικούς, μαζί με την Κελαίνη είναι οι νεότερες προσθήκες της 32ης Πλειάδας και πραγματικά δεν έχουν ιδέα τι τους περιμένει. Οι δυο τους έχουν μια πανέμορφη ανάπτυξη με διαφορετικούς ρυθμούς που ταιριάζει τόσο όμορφα στην εξέλιξη των γεγονότων. Συμπάθησα ιδιαίτερα την Λαξένδρα με τον Προδ (Πρόδ!), τον Κρείτο αλλά και τους αρχηγούς της μονάδας μας. Είδα μια χαρακτήρα από τα Σκοτεινά Βήματα (δεν λέω ποια μα πιστεύω πως θα χαρείτε όλοι σας παρά την βαριά ατμόσφαιρα) και γνώρισα ένα άξιο ξωτικό και μια δυναμική και ίσως αμείλικτη Θεά με τρόπους που δεν περίμενα. Έγιναν πιο… άνθρωποι στα μάτια μου, έστω και για μερικές στιγμές και τουλάχιστον ηρέμησα για λίγο μαζί τους, ανάμεσα στα αστέρια.
Η Πλειάδα είναι ένα πρίκουελ αλλά μπορεί να διαβαστεί και πριν από τα Σκοτεινά Βήματα. Σαν αναγνώστρια μου άρεσε η σειρά που τα διάβασα (Σκοτεινά Βήματα κι έπειτα Πλειάδα) γιατί νιώθω πως έτσι δέθηκα περισσότερο με τους χαρακτήρες και έζησα την ιστορία τους πιο ζωντανά. Ήξερα το τέλος μα δεν είχα ιδέα πώς θα φτάσουμε εκεί. Ήταν μια δύσκολη διαδρομή (και λίγα λέω) μα άξιζε κάθε της σελίδα.
Όπως, λοιπόν, και η Λεπένια, θα ρίξω το κασκόλ μου πίσω από τον ώμο μου και θα τελειώσω αυτόν τον μικρό φόρο τιμής σε μια ιστορία που θα κρατώ για πάντα μέσα μου. Αλέξη, μου χρωστάς ένα κασκόλ…
«Τι;» απόρησε παιχνιδιάρικα [εκείνη].
«Ο πραγματικός σου εαυτός».
Χρύσα Αναστασίου