Τρίτη 27 Ιουνίου, 9:30
Ημέρα έβδομη.
Ο Άγγελος έκλεισε την πόρτα του διαμερίσματος με τις δυνάμεις του, καθώς τα χέρια του ήταν γεμάτα. Είχε ξυπνήσει πιο πριν από τη Χλόη και σκέφτηκε να της κάνει έκπληξη με πρωινό· κρουασανάκια με σοκολάτα, και διάφορα κεκάκια, ένα κουτί με ντόνατ, κρύα σοκολάτα, καφές και τσάι. Τα είχε υπολογίσει όλα και είχε πάρει τα πάντα. Τους άξιζε ένα φυσιολογικό πρωινό μετά την τρέλα της τελευταίας εβδομάδας. Δεν είχαν περάσει και λίγα, ειδικά η Χλόη.
Άφησε τις σακούλες και τις βάσεις με τα ροφήματα πάνω στο γυάλινο τραπέζι της κουζίνας και άρχισε να βάζει τα φαγητά σε πιάτα και τα χάρτινα ποτήρια με τα ροφήματα να τα ακουμπάει στο τραπέζι.
Αφού τελείωσε, εξαφάνισε τις πλαστικές σακούλες στο ντουλάπι κάτω από το νεροχύτη και πέταξε τις χάρτινες βάσεις στην ανακύκλωση. Άνοιξε το ψυγείο και έβγαλε έναν ανάμικτο χυμό, μαζί με ποτήρια από το ντουλάπι και το μόνο που έμενε τώρα ήταν να ξυπνήσει η Χλόη.
Άκουσε τα βήματά της να πλησιάζουν προς την κουζίνα και χαμογέλασε. Ούτε σκηνοθετημένο να το είχαν!
Η κοπέλα μπήκε στην κουζίνα και έπνιξε ένα χασμουρητό, ενώ τα πράσινα μάτια της γούρλωσαν στη θέα του φαγητού.
"Αυτό το έχουμε ξαναζήσει", μουρμούρισε και ο Άγγελος γέλασε ελαφρά. "Τι είναι όλα αυτά;"
"Πρωινό!", δήλωσε λακωνικά με ένα χαμόγελο που του έφτανε ως τα αυτιά και με μάτια που έλαμπαν.
"Ναι, εντάξει, το βλέπω, αλλά γιατί τόσα πολλά, Άγγελε;"
"Χρειαζόμαστε ενέργεια", την πλησίασε και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. "Επειδή δεν ήξερα αν προτιμάς καφέ, σοκολάτα, τσάι ή χυμό, τα έφερα όλα!"
Εκείνη γέλασε και πέρασε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του, ανταποδίδοντας το φιλί. "Είσαι απίστευτος!"
"Είμαι, τρομάρα μου!", απάντησε ο Άγγελος. "Και τώρα έλα να φάμε, διότι μετά έχουμε πολλή δουλειά!"
"Τι είδους δουλειά;", ρώτησε η κοκκινομάλλα και δάγκωσε ένα κρουασανάκι.
"Όλα στην ώρα τους, πριγκίπισσα"
"Έλα, πες μου!", παραπονέθηκε, αλλά ο νεαρός ήταν ανένδοτος.
"Όχι!"
"Σε παρακαλώ!"
"Δεν υπάρχει περίπτωση!"
Η κοπέλα ξεφύσηξε και μπουκώθηκε με το δεύτερό της κρουασανάκι, ενώ έπινε μία γουλιά από την κρύα σοκολάτα της. Ο Άγγελος της χαμογέλασε γλυκά και της τσίμπησε απαλά το μάγουλο. Εκείνη τον κοίταξε σαστισμένη και ένιωσε τις άκρες των αυτιών της να παίρνουν την ίδια απόχρωση με τα μαλλιά της.
"Είσαι πολύ γλυκιά όταν κοκκινίζεις", είπε ήρεμα ο Άγγελος και μετακίνησε την καρέκλα του πιο κοντά στη δική της.
"Εμ, ευχαριστώ, υποθέτω", ψέλλισε η Χλόη και επικεντρώθηκε στο πιάτο της. Κανείς δεν την είχε ξαναπεί γλυκιά, ούτε καν ο Άρθουρ την περίοδο που ήταν ζευγάρι. Με τον Άγγελο ένιωθε πως κάτι ήταν διαφορετικό. Ίσως να ήταν που γινόταν κόκκινη σαν ντομάτα με το παραμικρό ή οι πεταλούδες στο στομάχι της ή που ήθελε να χάνεται σε αυτά τα πανέμορφα μάτια που είχαν το χρώμα της σοκολάτας.
Ο δείκτης και ο αντίχειρας του Άγγελου έκλεισαν μαλακά γύρω από το πιγούνι της και την ανάγκασε να τον κοιτάξει. Στα μάτια του κατάφερε να διακρίνει την τρυφερότητα, τη λατρεία και την αγάπη. Τα συναισθήματα τα οποία δεν της έκρυβε, πλέον. Τα ίδια συναισθήματα που είχε και η ίδια για εκείνον.
"Ναι, είσαι σίγουρα πολύ γλυκιά", η φωνή του βγήκε λίγο δυνατότερη από ψίθυρο.
Η Χλόη αναρωτήθηκε πως μπορούσε να αγαπήσει κάποιον που ουσιαστικά δε γνώριζε καθόλου! Αλλά η καρδιά της έλεγε στο μυαλό να σιωπήσει και να αφήσει για αργότερα και το ένστικτό της τής φώναζε να ρίξει και τα τελευταία της τείχη. Χαμογέλασε ντροπαλά και ο νεαρός τής έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.
Εκείνη ακούμπησε την παλάμη της στο μάγουλό του και καταλάθος τον γέμισε με σοκολάτα. Το χαμόγελό της πλάτυνε και πήρε μία χαρτοπετσέτα για να τον καθαρίσει, αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και τον φίλησε στο μάγουλο για να διώξει τη σοκολάτα. Ήταν η σειρά του Άγγελου να κοκκινίσει.
"Είσαι πολύ γλυκούλης όταν κοκκινίζεις", τον μιμήθηκε η κοπέλα και έσκασαν και οι δύο στα γέλια.
Σαν δύο φυσιολογικούς έφηβους που ερωτεύονται και η μόνη έγνοιά τους είναι το άλλο τους μισό.
Αφού έφαγαν μέχρι και το τελευταίο ψίχουλο, κάθισαν για λίγο μέσα στη σιωπή, χαϊδεύοντας ο καθένας ευχαριστημένα το στομάχι του. Μάζεψαν τα πιάτα και ό,τι άλλο είχαν χρησιμοποιήσει και στη συνέχεια, ο Άγγελος της έκανε νόημα να πάει στο σαλόνι, ενώ ο ίδιος κατευθύνθηκε προς το δωμάτιό του. Πήρε ένα παλιό δερματόδετο βιβλίο, μερικές κόλλες χαρτί, μολύβια και στυλό και τα εναπόθεσε στο χαμηλό τραπέζι μπροστά από τον καναπέ. Έπρεπε να επιστρέψουν στην πραγματικότητα.
"Λοιπόν", ξεκίνησε να λέει ο νεαρός, "αν γνωρίζω καλά την Κριστίν όλα αυτά τα χρόνια, τότε σίγουρα θα σκέφτεται να αναλάβει δράση σήμερα ή το πολύ αύριο"
Η κοπέλα του έκανε νόημα να συνεχίσει.
"Αν χρησιμοποιήσεις και τις δύο δυνάμεις σου, μαζί με το Λευκό Ρόδο, πιστεύω πως την έχουμε στο χέρι"
Έκανε μία παύση, περιμένοντας να πει κάτι η Χλόη, αλλά εκείνη ήθελε να τον αφήσει να τελειώσει το συνειρμό του. Διαισθανόταν πως υπήρχε και ένα 'αλλά' σε όλο αυτό και προτίμησε να τον αφήσει να το αναφέρει μόνος του.
"Αλλά, η ομάδα κρούσης θα είμαστε μόνο εμείς οι δύο. Τα Φαντάσματα που είναι υπεύθυνα για την υπόθεση της Κριστίν είναι τραυματισμένα και με οδηγίες να παραμείνουν στα κρεβάτια τους"
"Αν τους θεραπεύσει κάποιος, ίσως και να προλάβουμε να δράσουμε μέχρι αύριο βράδυ", πρότεινε σκεφτική η κοπέλα, αγνοώντας το γεγονός πως κι εκείνη με τον Άγγελο δεν είχαν θεραπευτεί ακόμα τελείως.
"Ναι, το πρόβλημα είναι πως τους έχουν θεραπεύσει"
"Τόσο άσχημα τραύματα είχαν;"
"Δυστυχώς, το παρατράβηξα", μουρμούρισε και αισθάνθηκε ένα χέρι να τυλίγεται γύρω του.
"Άγγελε, αρκετά!", τον μάλωσε εκείνη, "δεν έφταιγες εσύ που κάποιος τυχόντας αποφάσισε να σε κάνει το παιχνιδάκι του!"
"Μα-"
"Δεν έχει μα! Αν τους εξηγήσεις, είμαι σίγουρη πως θα καταλάβουν!"
Το κινητό του Άγγελου άρχισε να κουδουνίζει μανιωδώς, αποτρέποντας τον από το να απαντήσει. Έριξε ένα απολογητικό βλέμμα στη Χλόη και το σήκωσε.
"Παρακαλώ;"
***
Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του Μαξ και του Κρίστοφερ πως ήταν μια χαρά, τα κορίτσια έμειναν ανένδοτα κι έτσι έβαλαν γραμμή για να τους φτιάξουν πρωινό που θα ζήλευε και βασιλιάς.
Η Μυρτώ ήταν στην κουζίνα και μαγείρευε, ενώ η Ηλιάνα είχε πεταχτεί μέχρι το φούρνο για να πάρει φρέσκο ψωμί και ό,τι άλλο θα έβαζε στο μάτι.
"Βρε, μωράκι μου-"
"Όχι", δήλωσε κατηγορηματικά η Μυρτώ χωρίς να παίρνει το βλέμμα της από το τηγάνι. Φορούσε ένα λευκό κοντομάνικο μπλουζάκι, το οποίο είχε δανειστεί από το αγόρι της και πάνω από αυτό είχε μία μαύρη ποδιά και ένα γκρι σορτσάκι. Οι πατούσες της ήταν γυμνές και τα κοντά της μαλλιά τα είχε μαζέψει με ένα λαστιχάκι χαμηλά στο κεφάλι της, αφήνοντας δυο τούφες από μπροστά.
"Αφού είμαστε μια-", έκανε μία ακόμα προσπάθεια να τη μεταπείσει ο Κρίστοφερ.
"Δεν ακούω κουβέντα!", τον έκοψε. "Και ειδικά από εσένα!"
"Ως αδερφός της, σου προτείνω να πας με τα νερά της", σχολίασε ο Μαξ. "Προς το παρόν", συμπλήρωσε τηλεπαθητικά.
Ο φίλος του έγνεψε καταφατικά και άλλαξε το θέμα. "Τι λες να κάνει ο Άγγελος;"
Ο Μαξ ανασήκωσε τους ώμους του. "Μάλλον θα έχει τύψεις, ενώ δε φταίει, το χαζό" παύση "και η Χλόη; Πού να είναι άραγε;"
Ο Κρίστοφερ πήρε μία βαθιά ανάσα. "Τελευταία φορά την είδα πριν παλέψω με εκείνη από τη στρατιωτική ακαδημία. Νομίζω πως είναι καιρός να μάθουμε τι έγινε εκείνο το βράδυ. Αρκετά καθίσαμε χωρίς να κάνουμε τίποτα", δήλωσε και πήρε το κινητό του από το τραπεζάκι μπροστά του. Το ξεκλείδωσε, πληκτρολόγησε τον αριθμό του Άγγελου και το έβαλε σε ανοιχτή ακρόαση.
"Παρακαλώ;", ακούστηκε η φωνή του νεαρού.
"Άγγελε!", είπαν με μία φωνή οι δύο νεαροί.
"Πού χάθηκες;", ρώτησε ο Κρίστοφερ. Τον άκουσε να ξεφυσάει και τον φαντάστηκε να περνάει την πάλαμη πάνω από το πρόσωπό του. "Σε ανοιχτή ακρόαση με έχεις;"
"Ναι", απάντησε ο Μαξ.
"Ωραία", έκανε μία παύση. "Παιδιά, ειλικρινά λυπάμαι για όλα..."
"Αυτός που πρέπει να λυπάται δεν είσαι εσύ, Άγγελε, αλλά ο Λούκας"
"Μα-"
"Δεν έχει μα! Ο Μαξ έχει δίκιο! Ο προδότης ο Λούκας φταίει"
"Τουλάχιστον, είστε καλά;"
"Ουυ! Κελαηδάνε και οι δυο!", φώναξε η Μυρτώ και ακούστηκαν γέλια από την άλλη άκρη της γραμμής.
"Χαίρομαι που το ακούω αυτό"
"Λοιπόν, για λέγε, πώς κατάφερες να απαλλαγείς από τον ρούνο;", ρώτησε ο Κρίστοφερ.
"Χάρη στη Χλόη"
"Είναι ασφαλής;", έκανε ο Μαξ, ανήσυχος.
"Ναι. Είναι μαζί μου στο σπίτι. Α!", αναφώνησε ξαφνικά, "έχουμε εξελίξεις σχετικά με το Μαύρο Ρόδο! Μπορώ να περάσω κατά τις δώδεκα να σας ενημερώσω;"
Οι δύο νεαροί αλληλοκοιτάχτηκαν, φοβούμενοι για το χειρότερο. "Ναι, πέρνα, είμαστε στο δικό μου διαμέρισμα", απάντησε ο νεαρός με τα πράσινα μάτια και τερμάτισε την κλήση. "Μαξ, έχω μία πρόταση να κάνω"
Ο φίλος του ύψωσε επιδεικτικά το ένα του φρύδι και του έκανε νόημα να συνεχίσει.
"Να πούμε στον Άγγελο να φέρει και τη Χλόη; Πλέον είναι ενεργό μέλος της υπόθεσης και δε θα ήταν σωστό να την αφήσουμε έξω από την κουβέντα που θα κάνουμε"
"Έχεις δίκιο, αλλά ξεχνάς πως είμαστε Φαντάσματα; Δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε τίποτα για εμάς σε τρίτους"
Ο Κρίστοφερ έγνεψε καταφατικά.
"Τότε μπορείτε να πάτε εσείς"
"Όντως μπορούμε. Κι έτσι θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι", έκανε ο Μαξ. "Κι αν προκύψει μετά το τέλος της αποστολής να το μάθει η Χλόη, τότε το έμαθε", δήλωσε τηλεπαθητικά και ο φίλος του συμφώνησε.
"Άρα, παίρνω τηλέφωνο τον Άγγελο και του λέω να πάμε εκεί;", ρώτησε ο Κρίστοφερ και ο φίλος του έγνεψε καταφατικά πριν αλλάξει γνώμη.
***
Το κινητό του Άγγελου άρχισε να κουδουνίζει ξανά. Άφησε διστακτικά κάτω το στυλό που κρατούσε και έστρεψε το βλέμμα του προς την κοκκινομάλλα.
"Δε θα το σηκώσεις;", τον ρώτησε η Χλόη.
"Ε, ναι, θα το σηκώσω", απάντησε και έβαλε τη συσκευή στο αυτί του. "Παρακαλώ;"
"Αλλαγή σχεδίου", άκουσε τη φωνή του Κρίστοφερ. "Θα έρθουμε εμείς από εκεί για να συμμετάσχει και η Χλόη στη συζήτηση"
Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του Άγγελου χωρίς να το καταλάβει και κοίταξε τη Χλόη. "Έγινε! Σας περιμένουμε!", είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.
"Λοιπόν;", έκανε η κοπέλα με ανυπομονησία.
"Θα έρθουν εδώ"
"Ωραία, και;", τον παρότρυνε.
"Απλά θέλουν να δουν κι εσένα, ξες να δουν τι κάνεις. Αυτό είναι όλο!"
Η κοκκινομάλλα εξεπλάγειν, μιας και δεν πίστευε πως τα Φαντάσματα θα ήθελαν να την επισκεφτούν. Πέρασε τη μισή και παραπάνω ζωή της πιστεύοντας ότι οι περίφημοι εκδικητές της πόλης ήταν εχθροί της ανθρωπότητας και μέσα σε λιγότερο από μία βδομάδα είχαν καταφέρει να την κάνουν να αναθεωρήσει τη συγκεκριμένη της αντίληψη με τις πράξεις τους. Για την ακρίβεια, τους θεωρούσε μηχανές πολέμου, ειρωνεία, διότι και η ίδια ήταν μία. Αλλά, ένιωθε κατά κάποιο τρόπο τυχερή που είχε ζήσει όλα αυτά για να διαπιστώσει πόσο λάθος έκανε όλα αυτά τα χρόνια.
***
Αυτή τη φορά, τα δύο Φαντάσματα ήρθαν από την πόρτα και όχι από το παράθυρο, όπως συνήθιζαν. Δεν κουβαλούσαν όπλα μαζί τους, μιας και θα συζητούσαν απλά με τον Άγγελο και τη Χλόη και σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης μπορούσαν να τα εμφανίσουν. Κάθισαν και οι τέσσερις στον καναπέ: πρώτα η Χλόη, μετά ο Άγγελος με τον Κρίστοφερ και τελευταιός ο Μαξ.
"Νομίζω πως ήρθε η ώρα να γεμίσουμε τα κενά μας, όσον αφορά το βράδυ της Κυριακής προς Δευτέρα", πρότεινε ο Κρίστοφερ και οι υπόλοιποι έγνεψαν καταφατικά.
"Η Αννίτα Κασακιάν είναι ελεύθερη, όπως και το Μαύρο Ρόδο και η Χλόη έμαθε πως εγώ είμαι το Λευκό Ρόδο", είπε περιληπτικά ο Άγγελος με μία ανάσα.
"Χάσαμε πολλά...", αναφώνησε ο Μαξ και τα γαλανά του μάτια πήραν μία πιο σκούρη απόχρωση. Τώρα ήταν που η μαφιόζος δε θα τη γλίτωνε με τίποτα!
"Ένα λεπτό", έκανε ο Κρίστοφερ. "Βρήκατε την κρυψώνα του Μαύρου Ρόδου, αλλά τώρα αυτό είναι ελεύθερο; Πώς γίνεται αυτό;"
Ο Άγγελος με τη Χλόη αντάλλαξαν βλέμματα και το λόγο πήρε η κοπέλα. "Το ξίφος, αποδείχτηκε πως το είχα πάνω μου τόσο καιρό και φαίνεται πως τώρα εξασθένισε η δύναμη του ρούνου Μέριλ που του είχα τοποθετήσει. Και τώρα είναι ελεύθερο, λόγω της δικής μου απερισκεψίας"
"Έι, τι είπαμε, κι εγώ έχω μερίδιο ευθύνης γι'αυτό που έγινε", είπε ο νεαρός με τα καστανά μάτια και ακούμπησε απαλά την παλάμη του στο μάγουλό της. "Αν δεν είχε χρειαστεί να παλέψεις μαζί μου, τώρα η Κριστίν δε θα αλώνιζε την πόλη"
"Νιώθω πως έχουμε χάσει πολλά επεισόδια...", σχολίασε ο Κρίστοφερ τηλεπαθητικά και ο Μαξ έγνεψε καταφατικά.
Ο νεαρός με τα γαλανά μάτια καθάρισε το λαιμό του για να τους τραβήξει την προσοχή πριν μιλήσει. "Απ'ότι καταλάβαμε εσείς οι δύο παλέψατε, το Μαύρο Ρόδο έσπασε τα δεσμά του και δραπέτευσε, σωστά;"
"Απολύτως", απάντησε μονολεκτικά η κοκκινομάλλα.
"Ωραία", συνέχισε το Φάντασμα. "Το θέμα μας δεν είναι ποιος έφταιγε και ποιος όχι, αλλά να σφραγίσουμε το Μαύρο Ρόδο"
"Δυστυχώς, τα τραύματά μας μάς πήγαν λίγο πίσω χρονικά, αλλά τώρα είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε δράση ξανά", συμπλήρωσε ο Κρίστοφερ.
"Και αυτή τη φορά θα φροντίσουμε η Κριστίν να μείνει για τα καλά εκτός μάχης", σχολίασε με σθένος ο Άγγελος. Είχε έρθει η ώρα να τελειώσει όλο αυτό ακόμα και μετά από τέσσερις, περίπου, αιώνες.
"Τέλεια", αναφώνησε η Χλόη. "Με τον Άγγελο σκεφτήκαμε ένα σχέδιο"
"Για να ακούσουμε τι έχετε να προτείνετε", απάντησε ο Μαξ και η κοπέλα άρχισε να εξηγεί τις ιδέες που είχαν μέχρι στιγμής.
Μέχρι να βρεθεί η χρυσή τομή, άλλαξαν πολλά και προστέθηκαν και καινούριες ιδέες στις ήδη υπάρχουσες.
Ημέρα έβδομη.
Ο Άγγελος έκλεισε την πόρτα του διαμερίσματος με τις δυνάμεις του, καθώς τα χέρια του ήταν γεμάτα. Είχε ξυπνήσει πιο πριν από τη Χλόη και σκέφτηκε να της κάνει έκπληξη με πρωινό· κρουασανάκια με σοκολάτα, και διάφορα κεκάκια, ένα κουτί με ντόνατ, κρύα σοκολάτα, καφές και τσάι. Τα είχε υπολογίσει όλα και είχε πάρει τα πάντα. Τους άξιζε ένα φυσιολογικό πρωινό μετά την τρέλα της τελευταίας εβδομάδας. Δεν είχαν περάσει και λίγα, ειδικά η Χλόη.
Άφησε τις σακούλες και τις βάσεις με τα ροφήματα πάνω στο γυάλινο τραπέζι της κουζίνας και άρχισε να βάζει τα φαγητά σε πιάτα και τα χάρτινα ποτήρια με τα ροφήματα να τα ακουμπάει στο τραπέζι.
Αφού τελείωσε, εξαφάνισε τις πλαστικές σακούλες στο ντουλάπι κάτω από το νεροχύτη και πέταξε τις χάρτινες βάσεις στην ανακύκλωση. Άνοιξε το ψυγείο και έβγαλε έναν ανάμικτο χυμό, μαζί με ποτήρια από το ντουλάπι και το μόνο που έμενε τώρα ήταν να ξυπνήσει η Χλόη.
Άκουσε τα βήματά της να πλησιάζουν προς την κουζίνα και χαμογέλασε. Ούτε σκηνοθετημένο να το είχαν!
Η κοπέλα μπήκε στην κουζίνα και έπνιξε ένα χασμουρητό, ενώ τα πράσινα μάτια της γούρλωσαν στη θέα του φαγητού.
"Αυτό το έχουμε ξαναζήσει", μουρμούρισε και ο Άγγελος γέλασε ελαφρά. "Τι είναι όλα αυτά;"
"Πρωινό!", δήλωσε λακωνικά με ένα χαμόγελο που του έφτανε ως τα αυτιά και με μάτια που έλαμπαν.
"Ναι, εντάξει, το βλέπω, αλλά γιατί τόσα πολλά, Άγγελε;"
"Χρειαζόμαστε ενέργεια", την πλησίασε και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. "Επειδή δεν ήξερα αν προτιμάς καφέ, σοκολάτα, τσάι ή χυμό, τα έφερα όλα!"
Εκείνη γέλασε και πέρασε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του, ανταποδίδοντας το φιλί. "Είσαι απίστευτος!"
"Είμαι, τρομάρα μου!", απάντησε ο Άγγελος. "Και τώρα έλα να φάμε, διότι μετά έχουμε πολλή δουλειά!"
"Τι είδους δουλειά;", ρώτησε η κοκκινομάλλα και δάγκωσε ένα κρουασανάκι.
"Όλα στην ώρα τους, πριγκίπισσα"
"Έλα, πες μου!", παραπονέθηκε, αλλά ο νεαρός ήταν ανένδοτος.
"Όχι!"
"Σε παρακαλώ!"
"Δεν υπάρχει περίπτωση!"
Η κοπέλα ξεφύσηξε και μπουκώθηκε με το δεύτερό της κρουασανάκι, ενώ έπινε μία γουλιά από την κρύα σοκολάτα της. Ο Άγγελος της χαμογέλασε γλυκά και της τσίμπησε απαλά το μάγουλο. Εκείνη τον κοίταξε σαστισμένη και ένιωσε τις άκρες των αυτιών της να παίρνουν την ίδια απόχρωση με τα μαλλιά της.
"Είσαι πολύ γλυκιά όταν κοκκινίζεις", είπε ήρεμα ο Άγγελος και μετακίνησε την καρέκλα του πιο κοντά στη δική της.
"Εμ, ευχαριστώ, υποθέτω", ψέλλισε η Χλόη και επικεντρώθηκε στο πιάτο της. Κανείς δεν την είχε ξαναπεί γλυκιά, ούτε καν ο Άρθουρ την περίοδο που ήταν ζευγάρι. Με τον Άγγελο ένιωθε πως κάτι ήταν διαφορετικό. Ίσως να ήταν που γινόταν κόκκινη σαν ντομάτα με το παραμικρό ή οι πεταλούδες στο στομάχι της ή που ήθελε να χάνεται σε αυτά τα πανέμορφα μάτια που είχαν το χρώμα της σοκολάτας.
Ο δείκτης και ο αντίχειρας του Άγγελου έκλεισαν μαλακά γύρω από το πιγούνι της και την ανάγκασε να τον κοιτάξει. Στα μάτια του κατάφερε να διακρίνει την τρυφερότητα, τη λατρεία και την αγάπη. Τα συναισθήματα τα οποία δεν της έκρυβε, πλέον. Τα ίδια συναισθήματα που είχε και η ίδια για εκείνον.
"Ναι, είσαι σίγουρα πολύ γλυκιά", η φωνή του βγήκε λίγο δυνατότερη από ψίθυρο.
Η Χλόη αναρωτήθηκε πως μπορούσε να αγαπήσει κάποιον που ουσιαστικά δε γνώριζε καθόλου! Αλλά η καρδιά της έλεγε στο μυαλό να σιωπήσει και να αφήσει για αργότερα και το ένστικτό της τής φώναζε να ρίξει και τα τελευταία της τείχη. Χαμογέλασε ντροπαλά και ο νεαρός τής έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.
Εκείνη ακούμπησε την παλάμη της στο μάγουλό του και καταλάθος τον γέμισε με σοκολάτα. Το χαμόγελό της πλάτυνε και πήρε μία χαρτοπετσέτα για να τον καθαρίσει, αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και τον φίλησε στο μάγουλο για να διώξει τη σοκολάτα. Ήταν η σειρά του Άγγελου να κοκκινίσει.
"Είσαι πολύ γλυκούλης όταν κοκκινίζεις", τον μιμήθηκε η κοπέλα και έσκασαν και οι δύο στα γέλια.
Σαν δύο φυσιολογικούς έφηβους που ερωτεύονται και η μόνη έγνοιά τους είναι το άλλο τους μισό.
Αφού έφαγαν μέχρι και το τελευταίο ψίχουλο, κάθισαν για λίγο μέσα στη σιωπή, χαϊδεύοντας ο καθένας ευχαριστημένα το στομάχι του. Μάζεψαν τα πιάτα και ό,τι άλλο είχαν χρησιμοποιήσει και στη συνέχεια, ο Άγγελος της έκανε νόημα να πάει στο σαλόνι, ενώ ο ίδιος κατευθύνθηκε προς το δωμάτιό του. Πήρε ένα παλιό δερματόδετο βιβλίο, μερικές κόλλες χαρτί, μολύβια και στυλό και τα εναπόθεσε στο χαμηλό τραπέζι μπροστά από τον καναπέ. Έπρεπε να επιστρέψουν στην πραγματικότητα.
"Λοιπόν", ξεκίνησε να λέει ο νεαρός, "αν γνωρίζω καλά την Κριστίν όλα αυτά τα χρόνια, τότε σίγουρα θα σκέφτεται να αναλάβει δράση σήμερα ή το πολύ αύριο"
Η κοπέλα του έκανε νόημα να συνεχίσει.
"Αν χρησιμοποιήσεις και τις δύο δυνάμεις σου, μαζί με το Λευκό Ρόδο, πιστεύω πως την έχουμε στο χέρι"
Έκανε μία παύση, περιμένοντας να πει κάτι η Χλόη, αλλά εκείνη ήθελε να τον αφήσει να τελειώσει το συνειρμό του. Διαισθανόταν πως υπήρχε και ένα 'αλλά' σε όλο αυτό και προτίμησε να τον αφήσει να το αναφέρει μόνος του.
"Αλλά, η ομάδα κρούσης θα είμαστε μόνο εμείς οι δύο. Τα Φαντάσματα που είναι υπεύθυνα για την υπόθεση της Κριστίν είναι τραυματισμένα και με οδηγίες να παραμείνουν στα κρεβάτια τους"
"Αν τους θεραπεύσει κάποιος, ίσως και να προλάβουμε να δράσουμε μέχρι αύριο βράδυ", πρότεινε σκεφτική η κοπέλα, αγνοώντας το γεγονός πως κι εκείνη με τον Άγγελο δεν είχαν θεραπευτεί ακόμα τελείως.
"Ναι, το πρόβλημα είναι πως τους έχουν θεραπεύσει"
"Τόσο άσχημα τραύματα είχαν;"
"Δυστυχώς, το παρατράβηξα", μουρμούρισε και αισθάνθηκε ένα χέρι να τυλίγεται γύρω του.
"Άγγελε, αρκετά!", τον μάλωσε εκείνη, "δεν έφταιγες εσύ που κάποιος τυχόντας αποφάσισε να σε κάνει το παιχνιδάκι του!"
"Μα-"
"Δεν έχει μα! Αν τους εξηγήσεις, είμαι σίγουρη πως θα καταλάβουν!"
Το κινητό του Άγγελου άρχισε να κουδουνίζει μανιωδώς, αποτρέποντας τον από το να απαντήσει. Έριξε ένα απολογητικό βλέμμα στη Χλόη και το σήκωσε.
"Παρακαλώ;"
***
Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του Μαξ και του Κρίστοφερ πως ήταν μια χαρά, τα κορίτσια έμειναν ανένδοτα κι έτσι έβαλαν γραμμή για να τους φτιάξουν πρωινό που θα ζήλευε και βασιλιάς.
Η Μυρτώ ήταν στην κουζίνα και μαγείρευε, ενώ η Ηλιάνα είχε πεταχτεί μέχρι το φούρνο για να πάρει φρέσκο ψωμί και ό,τι άλλο θα έβαζε στο μάτι.
"Βρε, μωράκι μου-"
"Όχι", δήλωσε κατηγορηματικά η Μυρτώ χωρίς να παίρνει το βλέμμα της από το τηγάνι. Φορούσε ένα λευκό κοντομάνικο μπλουζάκι, το οποίο είχε δανειστεί από το αγόρι της και πάνω από αυτό είχε μία μαύρη ποδιά και ένα γκρι σορτσάκι. Οι πατούσες της ήταν γυμνές και τα κοντά της μαλλιά τα είχε μαζέψει με ένα λαστιχάκι χαμηλά στο κεφάλι της, αφήνοντας δυο τούφες από μπροστά.
"Αφού είμαστε μια-", έκανε μία ακόμα προσπάθεια να τη μεταπείσει ο Κρίστοφερ.
"Δεν ακούω κουβέντα!", τον έκοψε. "Και ειδικά από εσένα!"
"Ως αδερφός της, σου προτείνω να πας με τα νερά της", σχολίασε ο Μαξ. "Προς το παρόν", συμπλήρωσε τηλεπαθητικά.
Ο φίλος του έγνεψε καταφατικά και άλλαξε το θέμα. "Τι λες να κάνει ο Άγγελος;"
Ο Μαξ ανασήκωσε τους ώμους του. "Μάλλον θα έχει τύψεις, ενώ δε φταίει, το χαζό" παύση "και η Χλόη; Πού να είναι άραγε;"
Ο Κρίστοφερ πήρε μία βαθιά ανάσα. "Τελευταία φορά την είδα πριν παλέψω με εκείνη από τη στρατιωτική ακαδημία. Νομίζω πως είναι καιρός να μάθουμε τι έγινε εκείνο το βράδυ. Αρκετά καθίσαμε χωρίς να κάνουμε τίποτα", δήλωσε και πήρε το κινητό του από το τραπεζάκι μπροστά του. Το ξεκλείδωσε, πληκτρολόγησε τον αριθμό του Άγγελου και το έβαλε σε ανοιχτή ακρόαση.
"Παρακαλώ;", ακούστηκε η φωνή του νεαρού.
"Άγγελε!", είπαν με μία φωνή οι δύο νεαροί.
"Πού χάθηκες;", ρώτησε ο Κρίστοφερ. Τον άκουσε να ξεφυσάει και τον φαντάστηκε να περνάει την πάλαμη πάνω από το πρόσωπό του. "Σε ανοιχτή ακρόαση με έχεις;"
"Ναι", απάντησε ο Μαξ.
"Ωραία", έκανε μία παύση. "Παιδιά, ειλικρινά λυπάμαι για όλα..."
"Αυτός που πρέπει να λυπάται δεν είσαι εσύ, Άγγελε, αλλά ο Λούκας"
"Μα-"
"Δεν έχει μα! Ο Μαξ έχει δίκιο! Ο προδότης ο Λούκας φταίει"
"Τουλάχιστον, είστε καλά;"
"Ουυ! Κελαηδάνε και οι δυο!", φώναξε η Μυρτώ και ακούστηκαν γέλια από την άλλη άκρη της γραμμής.
"Χαίρομαι που το ακούω αυτό"
"Λοιπόν, για λέγε, πώς κατάφερες να απαλλαγείς από τον ρούνο;", ρώτησε ο Κρίστοφερ.
"Χάρη στη Χλόη"
"Είναι ασφαλής;", έκανε ο Μαξ, ανήσυχος.
"Ναι. Είναι μαζί μου στο σπίτι. Α!", αναφώνησε ξαφνικά, "έχουμε εξελίξεις σχετικά με το Μαύρο Ρόδο! Μπορώ να περάσω κατά τις δώδεκα να σας ενημερώσω;"
Οι δύο νεαροί αλληλοκοιτάχτηκαν, φοβούμενοι για το χειρότερο. "Ναι, πέρνα, είμαστε στο δικό μου διαμέρισμα", απάντησε ο νεαρός με τα πράσινα μάτια και τερμάτισε την κλήση. "Μαξ, έχω μία πρόταση να κάνω"
Ο φίλος του ύψωσε επιδεικτικά το ένα του φρύδι και του έκανε νόημα να συνεχίσει.
"Να πούμε στον Άγγελο να φέρει και τη Χλόη; Πλέον είναι ενεργό μέλος της υπόθεσης και δε θα ήταν σωστό να την αφήσουμε έξω από την κουβέντα που θα κάνουμε"
"Έχεις δίκιο, αλλά ξεχνάς πως είμαστε Φαντάσματα; Δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε τίποτα για εμάς σε τρίτους"
Ο Κρίστοφερ έγνεψε καταφατικά.
"Τότε μπορείτε να πάτε εσείς"
"Όντως μπορούμε. Κι έτσι θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι", έκανε ο Μαξ. "Κι αν προκύψει μετά το τέλος της αποστολής να το μάθει η Χλόη, τότε το έμαθε", δήλωσε τηλεπαθητικά και ο φίλος του συμφώνησε.
"Άρα, παίρνω τηλέφωνο τον Άγγελο και του λέω να πάμε εκεί;", ρώτησε ο Κρίστοφερ και ο φίλος του έγνεψε καταφατικά πριν αλλάξει γνώμη.
***
Το κινητό του Άγγελου άρχισε να κουδουνίζει ξανά. Άφησε διστακτικά κάτω το στυλό που κρατούσε και έστρεψε το βλέμμα του προς την κοκκινομάλλα.
"Δε θα το σηκώσεις;", τον ρώτησε η Χλόη.
"Ε, ναι, θα το σηκώσω", απάντησε και έβαλε τη συσκευή στο αυτί του. "Παρακαλώ;"
"Αλλαγή σχεδίου", άκουσε τη φωνή του Κρίστοφερ. "Θα έρθουμε εμείς από εκεί για να συμμετάσχει και η Χλόη στη συζήτηση"
Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του Άγγελου χωρίς να το καταλάβει και κοίταξε τη Χλόη. "Έγινε! Σας περιμένουμε!", είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.
"Λοιπόν;", έκανε η κοπέλα με ανυπομονησία.
"Θα έρθουν εδώ"
"Ωραία, και;", τον παρότρυνε.
"Απλά θέλουν να δουν κι εσένα, ξες να δουν τι κάνεις. Αυτό είναι όλο!"
Η κοκκινομάλλα εξεπλάγειν, μιας και δεν πίστευε πως τα Φαντάσματα θα ήθελαν να την επισκεφτούν. Πέρασε τη μισή και παραπάνω ζωή της πιστεύοντας ότι οι περίφημοι εκδικητές της πόλης ήταν εχθροί της ανθρωπότητας και μέσα σε λιγότερο από μία βδομάδα είχαν καταφέρει να την κάνουν να αναθεωρήσει τη συγκεκριμένη της αντίληψη με τις πράξεις τους. Για την ακρίβεια, τους θεωρούσε μηχανές πολέμου, ειρωνεία, διότι και η ίδια ήταν μία. Αλλά, ένιωθε κατά κάποιο τρόπο τυχερή που είχε ζήσει όλα αυτά για να διαπιστώσει πόσο λάθος έκανε όλα αυτά τα χρόνια.
***
Αυτή τη φορά, τα δύο Φαντάσματα ήρθαν από την πόρτα και όχι από το παράθυρο, όπως συνήθιζαν. Δεν κουβαλούσαν όπλα μαζί τους, μιας και θα συζητούσαν απλά με τον Άγγελο και τη Χλόη και σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης μπορούσαν να τα εμφανίσουν. Κάθισαν και οι τέσσερις στον καναπέ: πρώτα η Χλόη, μετά ο Άγγελος με τον Κρίστοφερ και τελευταιός ο Μαξ.
"Νομίζω πως ήρθε η ώρα να γεμίσουμε τα κενά μας, όσον αφορά το βράδυ της Κυριακής προς Δευτέρα", πρότεινε ο Κρίστοφερ και οι υπόλοιποι έγνεψαν καταφατικά.
"Η Αννίτα Κασακιάν είναι ελεύθερη, όπως και το Μαύρο Ρόδο και η Χλόη έμαθε πως εγώ είμαι το Λευκό Ρόδο", είπε περιληπτικά ο Άγγελος με μία ανάσα.
"Χάσαμε πολλά...", αναφώνησε ο Μαξ και τα γαλανά του μάτια πήραν μία πιο σκούρη απόχρωση. Τώρα ήταν που η μαφιόζος δε θα τη γλίτωνε με τίποτα!
"Ένα λεπτό", έκανε ο Κρίστοφερ. "Βρήκατε την κρυψώνα του Μαύρου Ρόδου, αλλά τώρα αυτό είναι ελεύθερο; Πώς γίνεται αυτό;"
Ο Άγγελος με τη Χλόη αντάλλαξαν βλέμματα και το λόγο πήρε η κοπέλα. "Το ξίφος, αποδείχτηκε πως το είχα πάνω μου τόσο καιρό και φαίνεται πως τώρα εξασθένισε η δύναμη του ρούνου Μέριλ που του είχα τοποθετήσει. Και τώρα είναι ελεύθερο, λόγω της δικής μου απερισκεψίας"
"Έι, τι είπαμε, κι εγώ έχω μερίδιο ευθύνης γι'αυτό που έγινε", είπε ο νεαρός με τα καστανά μάτια και ακούμπησε απαλά την παλάμη του στο μάγουλό της. "Αν δεν είχε χρειαστεί να παλέψεις μαζί μου, τώρα η Κριστίν δε θα αλώνιζε την πόλη"
"Νιώθω πως έχουμε χάσει πολλά επεισόδια...", σχολίασε ο Κρίστοφερ τηλεπαθητικά και ο Μαξ έγνεψε καταφατικά.
Ο νεαρός με τα γαλανά μάτια καθάρισε το λαιμό του για να τους τραβήξει την προσοχή πριν μιλήσει. "Απ'ότι καταλάβαμε εσείς οι δύο παλέψατε, το Μαύρο Ρόδο έσπασε τα δεσμά του και δραπέτευσε, σωστά;"
"Απολύτως", απάντησε μονολεκτικά η κοκκινομάλλα.
"Ωραία", συνέχισε το Φάντασμα. "Το θέμα μας δεν είναι ποιος έφταιγε και ποιος όχι, αλλά να σφραγίσουμε το Μαύρο Ρόδο"
"Δυστυχώς, τα τραύματά μας μάς πήγαν λίγο πίσω χρονικά, αλλά τώρα είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε δράση ξανά", συμπλήρωσε ο Κρίστοφερ.
"Και αυτή τη φορά θα φροντίσουμε η Κριστίν να μείνει για τα καλά εκτός μάχης", σχολίασε με σθένος ο Άγγελος. Είχε έρθει η ώρα να τελειώσει όλο αυτό ακόμα και μετά από τέσσερις, περίπου, αιώνες.
"Τέλεια", αναφώνησε η Χλόη. "Με τον Άγγελο σκεφτήκαμε ένα σχέδιο"
"Για να ακούσουμε τι έχετε να προτείνετε", απάντησε ο Μαξ και η κοπέλα άρχισε να εξηγεί τις ιδέες που είχαν μέχρι στιγμής.
Μέχρι να βρεθεί η χρυσή τομή, άλλαξαν πολλά και προστέθηκαν και καινούριες ιδέες στις ήδη υπάρχουσες.
Ξανθίππη Γιωτοπούλου