Το Λουρί της Τρέλας είναι ένα βιβλίο το οποίο ο συγγραφέας αφιερώνει στους λάτρεις του φανταστικού. Ωστόσο, θεωρώ πως θα το προτιμήσουν, εκτιμήσουν και απολαύσουν περισσότερο οι φαν του τρόμου, των θρίλερ και των gory/splatter ιστοριών.
Ως συνήθως, δεν θα μιλήσω με spoiler για την ιστορία, μα θέλω να σταθώ σε μερικά στοιχεία που θεμελιώνουν την πλοκή:
Οι ψυχασθενείς παρουσιάζονται ρεαλιστικά, "σωστά" θα μπορούσαμε να πούμε. Οι πράξεις, οι σκέψεις, οι παραισθήσεις και η γενικότερη συμπεριφορά και ζωή τους εξαιτίας της ασθένειάς τους φαντάζει ρεαλιστική και με τρόπο που δεν βλέπουμε συχνά μάλιστα, ωστόσο φλερτάρει και με μεταφυσικές προεκτάσεις. Συγκεκριμένα, προς το δαιμονικό. Υπάρχει μια αγωνία και γλυκιά αμφιβολία για το τι πραγματικά συμβαίνει και προς ποια κατεύθυνση θα πάει η ιστορία, μα θα θέλω να πω ότι δεν πρόκειται για μια κοινότυπη ιστορία με εξορκισμούς, ούτε μια συνηθισμένη ιστορία με ψυχασθενείς δολοφόνους. Πιστεύω ότι καταλήγει να έχει σωστές, κριτικές και στοχευμένές προεκτάσεις της θρησκευτικής κατεύθυνσης και πετυχαίνει άριστα τον σκοπό του στο κομμάτι αυτό.
Ο πρωταγωνιστής δίνει πάνω απ' όλα μια ηθική μάχη με τον εαυτό του και τις καταστάσεις και οι αναγνώστες μαζί του καλούμαστε να συμμετέχουμε και να προβληματιστούμε ίσως. Γενικώς, οι χαρακτήρες δεν έχουν τεράστιο βάθος και εξέλιξη, μα έχουν αρκετά γοητευτικά χαρακτηριστικά και προσωπικότητα. Όσον αφορά τον ήρωά μας, είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τον χαρακτήρα που είδα και την όποια ανάπτυξη είχε. Μιας και βάση πέφτει περισσότερο στο μυστήριο και τον τρόμο, είναι θετικό που οι ήρωες κουβαλάνε επαρκώς τα δρώμενα τόσο όσο χρειάζεται για να μας νοιάζουν και ως εκεί.
Ως συνήθως, δεν θα μιλήσω με spoiler για την ιστορία, μα θέλω να σταθώ σε μερικά στοιχεία που θεμελιώνουν την πλοκή:
Οι ψυχασθενείς παρουσιάζονται ρεαλιστικά, "σωστά" θα μπορούσαμε να πούμε. Οι πράξεις, οι σκέψεις, οι παραισθήσεις και η γενικότερη συμπεριφορά και ζωή τους εξαιτίας της ασθένειάς τους φαντάζει ρεαλιστική και με τρόπο που δεν βλέπουμε συχνά μάλιστα, ωστόσο φλερτάρει και με μεταφυσικές προεκτάσεις. Συγκεκριμένα, προς το δαιμονικό. Υπάρχει μια αγωνία και γλυκιά αμφιβολία για το τι πραγματικά συμβαίνει και προς ποια κατεύθυνση θα πάει η ιστορία, μα θα θέλω να πω ότι δεν πρόκειται για μια κοινότυπη ιστορία με εξορκισμούς, ούτε μια συνηθισμένη ιστορία με ψυχασθενείς δολοφόνους. Πιστεύω ότι καταλήγει να έχει σωστές, κριτικές και στοχευμένές προεκτάσεις της θρησκευτικής κατεύθυνσης και πετυχαίνει άριστα τον σκοπό του στο κομμάτι αυτό.
Ο πρωταγωνιστής δίνει πάνω απ' όλα μια ηθική μάχη με τον εαυτό του και τις καταστάσεις και οι αναγνώστες μαζί του καλούμαστε να συμμετέχουμε και να προβληματιστούμε ίσως. Γενικώς, οι χαρακτήρες δεν έχουν τεράστιο βάθος και εξέλιξη, μα έχουν αρκετά γοητευτικά χαρακτηριστικά και προσωπικότητα. Όσον αφορά τον ήρωά μας, είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τον χαρακτήρα που είδα και την όποια ανάπτυξη είχε. Μιας και βάση πέφτει περισσότερο στο μυστήριο και τον τρόμο, είναι θετικό που οι ήρωες κουβαλάνε επαρκώς τα δρώμενα τόσο όσο χρειάζεται για να μας νοιάζουν και ως εκεί.
Φυσικά, πάνω απ' όλα προέχει να απολαύσουμε το βιβλίο ως ένα ανάγνωσμα τρόμου. Δεν θεωρώ - για τα δικά μου δεδομένα - το βιβλίο βαρύ, τραβηγμένο, επιτηδυεμένο ή στοχευμένο στο shock value. Ακόμη και νέοι αναγνώστες του είδους πιστεύω θα "άντεχαν" να το διαβάσουν. Καταφέρνει να είναι ατμοσφαιρικό, αλλά δεν καταλήγει τρομακτικό. Δύσκολα τρομάζω με βιβλία και θεωρώ ότι να προκαλέσεις το αίσθημα του τρόμου σε κάποιον μέσω της γραφής είναι το δεύτερο πιο δύσκολο που θα μπορούσε κανείς να επιχείρησει συγγραφικά. Το γεγονός λοιπόν που δεν φοβήθηκα διαβάζοντας δεν υποβαθμίζει την αξία του έργου. Είχα επενδύσει συναισθηματικά στην ατμόσφαιρα και τον κόσμο του έργου και αυτό ήταν αρκετό. Εικάζω πως ο περισσότερος κόσμος θα ένιωθε τη ρίγη της ανησυχίας έστω σε αυτές τις σελίδες. Όσο κι αν μου αρέσει η ιστορία, η θεματική και η ατμόσφαιρα, δεν πιστεύω δυστυχώς ότι υποστηρίζεται πλήρως απ' την γραφή. Ήδη απ' τις πρώτες σελίδες κατάλαβα ότι ο Άρης Δεληγιαννίδης γνωρίζει να γράφει και γράφει καλά μάλιστα. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι η γραφή του είναι σε ένα στάδιο που αποδίδει την ιστορία που λέει με τέτοιον τρόπο, που λίγες βελτιώσεις θα χωρούσε. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως προσωπικά αυτό το στυλ μου αρέσει τόσο. Το λεξιλόγιο είναι αρκετά λειτουργικό - καταφέρνει να μην είναι απλό ούτε απλοϊκό, χωρίς να καταλήγει εκνευριστικά ψαγμένο ή επιτηδευμένο τις περισσότερες φορές - και το μεγαλύτερο μέρος της ατμόσφαιρας χτίζεται εξαιτίας του, αν και μερικές φορές υπάρχει αισθητική επανάληψη. Υπάρχουν αρκετά αλληγορικά σχήματα, παρομοιώσεις και συνειρμικές αφηγήσεις σε κάθε κεφάλαιο. Κάποιες φορές μάλιστα τα κεφάλαια ξεκινάνε κεντραρισμένα σε έναν όρο ή λέξη ή έννοια που παρομοιάζεται συνειρμικά με κάτι κι έπειτα με κάτι άλλο, ώσπου να δέσει και να πλαισιώσει την μικρόθεματική του κεφαλαίου (κατά μία έννοια). Δεν θεωρώ ότι όλες τις φορές αυτό το μοτίβο είναι εξίσου πετυχημένο. Από τα υπόλοιπα κομμάτια που αφορούν τους διαλογούς και το ατμοσφαιρικό στήσιμο (και τις συναισθηματικές κορυφώσεις ίσως) δεν έχω παράπονα.
Με λίγα λόγια, θεωρώ πως η ιδέα πίσω απ' το βιβλίο ήταν εξαιρετική. Εκτελέστηκε σε επίπεδο ουσίας και περιεχομένου αρκετά καλά, διασκεδαστικά και εύληπτα ενώ σε "τεχνικό" επίπεδο παρουσίασης και γραφής δεν ταίριαξε τόσο για τα δικά μου γούστα, χωρίς να είναι απαραίτητα κακογραμμένο. Προτείνω λοιπόν αυτό το βιβλίο ως ένα ανάγνωσμα τρόμου στο οποίο αξίζει να αφιερώσετε τον χρόνο σας και θα λάβετε μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Θα είναι επίσης αρκετό για να σας πείσει να έχετε τον Άρη Δεληγιαννίδη υπ' όψιν σας, όπως συνέβη και με μένα.
Αλέξης Ζησιμόπουλος