Δύο ώρες αργότερα καθόμασταν χορτασμένοι και ξεδιψασμένοι σε ένα ταβερνάκι κοντά στον Πειραιά. Ευτυχώς ο Νίκος δεν είχε καμια περίεργη προτίμηση στα φαγητά και δεν καταλήξαμε σε κανένα εξεζητημένο εστιατόριο, σαν κι αυτά που άκουγα οτι ήταν της μόδας εκείνη την εποχή. Δεν είχα παραξενιές στο φαγητό – ειχα μάθει να τρώω τα πάντα, μιας και πολλες φορές δεν έφτανε το φαγητό στο σπίτι για όλους, οπότε δεν υπήρχε χώρος για γκρίνιες- αλλά δεν μου άρεσε να μην καταλαβαίνω τι ακριβώς περιέχει μέσα το πιάτο μου.
“Εχω αλλη μια δουλειά που πρέπει να κάνουμε.” μου είπε ο θείος μου την ώρα που ζητούσε το λογαριασμό. Τον κοίταξα περιμένοντας να συνεχίσει. Αντ'αυτού χαμογέλασε.
“Δεν μιλάς πολύ, έτσι;”
Χαμήλωσα το βλέμμα μου. Για κάποιο λόγο ντράπηκα με αυτήν του τη δήλωση. Αλλά έπρεπε να το περιμένω οτι θα το είχε συμπεράνει. Ήταν κάτι που ίσχυε στο κάτω κάτω.
“Εεε.. συνήθως όχι.” τραύλισα. Η αλήθεια είναι οτι πέραν απο τις φίλες μου στο χωριό, δεν μιλούσα σε κανέναν άλλο. Και στον Νίκο ήταν πραγματικό κατόρθωμα που είχα καταφέρει να κρατήσω διάλογο μισής ώρας!
“Θα το φτιάξουμε αυτό.” είπε περισσότερο στον εαυτό του και σηκώθηκε απο το τραπέζι.
“Πάμε, δεν θα μας πάρει ώρα. Ξέρω οτι είσαι κουρασμένη.”
Δεν είχα ιδέα για το που ήθελε να πάμε αλλά κάτι μου έλεγε οτι με αφορούσε. Μπορεί να μην τον ήξερα πολύ καιρό αλλά είχα αρχίσει να καταλαβαίνω όταν είχε κάτι στο νού του. Ήλπιζα να μην ήταν κάτι που θα με έκανε να νιώθω ακόμα πιο άβολα και υποχρεωμένη απέναντί του και για να πω την αλήθεια μου πέρασε απο το μυαλό να προσποιηθώ οτι ζαλίζομαι για να τον αναγκάσω να γυρίσουμε σπίτι. Ωστόσο η περιέργειά μου υπερίσχυσε και αποφάσισα τον ακολουθήσω υπάκουα.
Μόνο όταν βγήκα απο το αυτοκίνητο και στάθηκα μπροστά απο ένα μεγαλοπρεπές κτήριο κατάλαβα ποιος ήταν ο σκοπός του. Το γυάλινο κτήριο δέσποζε μεγαλεπίβολο μπροστά μου και η τεράστια πινακίδα του έβγαζε μάτι.. “ΣΧΟΛΗ ΧΟΡΟΥ, ΠΕΔΡΟ ΜΑΡΤΙΝΕΖ”
Τα πόδια μου πάγωσαν και παραλίγο να πάθω καρδιακό επεισόδιο. Ο Νίκος ήδη γελούσε με την αντίδρασή μου.
“Κλείσ'το! Θα μπεί καμιά μύγα.” Κι άλλα γέλια. Τον κοίταξα αποσβωλομένη.
“Εντάξει, εντάξει..” ξεκίνησε να λέει μετά απο λίγο. “Ήξερα οτι θα πάθεις πλάκα, γι'αυτό ήθελα να είναι έκπληξη. Αλλά έχω αρχίσει και φρικάρω λίγο.. οπότε αν δεν θέλεις να πάμε μέσα, μπορούμε απλώς να γυρίσουμε σπίτι.” απλωσε τα χέρια του καθησυχαστικά στους ώμους μου. Τσιτώθηκα στο άγγιγμά του. Δεν είχα συνηθίσει να με αγγίζουν. Αυτό έκανε το μυαλό μου να ξεκολλήσει και θυμήθηκα τον τρόπο που επικοινωνούν συνήθως οι άνθρωποι. Βρήκα τη μιλιά μου.
“Οχι οχι. Απλώς.. δεν το περίμενα. Φυσικά και μπορούμε να πάμε μέσα..” κι ας έτρεμα σαν το ψάρι. “Αλλά στο λέω. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.” Δάγκωσα τα χείλη μου και κοίταξα το πάτωμα. Ένιωθα τόσο περίεργα. Ήμουν πολλές υπερβολικά ντροπαλή και συνεσταλμένη, και αυτό μου την έδινε στον εαυτό μου, αλλά δεν μπορούσα να το αλλάξω. Έτσι ήμουν.. δυστυχώς.
“Κορίτσι μου” είπε γλυκά ο θειος μου, “δεν θα γίνει τίποτε άλλο σήμερα περαν του να γνωρίσεις τον φίλο μου τον Πέδρο. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς τόσο. Θα πάμε να ενημερωθούμε και θα φύγουμε. Τι λές; Αυτό νομίζω μπορείς να το κάνεις.”
Είχε κολλημένο στο πρόσωπό του ένα χαμόγελο απο εκείνα που ήταν ικανά να κάνουν οποιαδήποτε κοπέλα να λιώσει και μόνο στην όψη του, και με κοιτούσε με τα γκριζογάλανα μάτια του τόσο επίμονα που δεν μπορούσα με τίποτα να του πω οχι. Ποια ήμουν εγώ να του φέρω αντίρρηση; Καμία.. Κι άλλη υποχρέωση. Δεν επρόκειτο να του ανταποδώσω ποτέ όλα αυτά που είχε κάνει για μένα. Αναστέναξα σιγανά και αποδέχτηκα την ήττα μου, κερδίζοντας ακόμη ένα απο τα θεσπέσια χαμόγελά του.
Τύλιξε το χέρι του στον ώμο μου και με οδήγησε σε ένα απο τα γυάλινα ασανσέρ του κτηρίου. Δεν μπορούσα να πιστέψω την πολυτέλεια που με περιέβαλε. Η είσοδος αποτελούνταν απο δυο σκουρόχρωμους δερμάτινους καναπέδες, γυάλινα τραπεζάκια και διάφορα χαλιά στα οποία φοβόσουν να πατήσεις. Η σχολή χορού βρισκόταν στον τρίτο όροφο, οπότε ο Νίκος είχε τη χαρά να με δει να χάσκω σαν παραξενεμένο πιτσιρίκι που πηγαίνει πρώτη φορά σε λούνα πάρκ, την ώρα που ανεβαίναμε με το γυάλινο ασανσέρ απο το οποίο μπορούσες να δείς το δρόμο στον οποίο είχαμε παρκάρει. Όταν αναφώνησα με έκπληξη την ώρα που εντόπισα το αυτοκίνητο του, είμαι σίγουρη οτι κρατήθηκε με το ζόρι να μην ξεσπάσει σε γέλια και απλώς αρκέστηκε σε ένα πείραγμα του τύπου “Αν ο τύπος που εφηύρε το γυάλινο ασανσέρ έβλεπε την αντίδρασή σου, θα χοροπηδούσε κι ο ίδιος για το επίτευγμά του!”.
Όπως αποδείχθηκε, ο Πέδρο ήταν ένας 35άρης χορευτής, ο οποίος δεν δίδασκε απλά χορό. Ζούσε γι'αυτόν. Ήταν τόσο παθιασμένος που όταν φύγαμε απο την σχολή ήθελα να γραφτώ σχεδόν σε όλα τα είδη που υπήρχαν.
“Έχεις σώμα για χορό κούκλα μου.” με στριφογύριζε επιβραβεύοντας με για κάτι που ούτε καν ήξερα πως είχα καταφέρει. “Τι κελεπούρι είναι αυτό που μου βρήκες, φίλε μου!” συνέχιζε στον Νίκο. Ναι. Ηθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί απο την ντροπή. Αλλά όταν ξεκινήσαμε να μιλάμε ξέχασα τα πάντα. Η μεταδοτικότητά του ήταν απίστευτη, και το πάθος του με έκανε να παθιάζομαι ακόμα περισσότερο με αυτό που αγαπούσα απο μικρό παιδί.
Στο αυτοκίνητο κρατούσα το πρόγραμμα των μαθημάτων και δεν κρατιόμουν πραγματικά να ξεκινήσω. Τα μάτια μου έλαμπαν, και για πρώτη φορά στη ζωή μου φλυαρούσα ακατάπαυστα.
“Και είδες τι είπε; Οτι είμαι φτιαγμένη για χορό. Λες να το εννοουσε; Η το λέει επίτηδες σε όλες για να τις πείσει να γραφτούν; Κι εκείνος πότε ξεκίνησε να διδάσκει; Πρεπει να είναι καλος για να εχει τοσο πολυτελή σχολή...”
Ο Νίκος χαμογελούσε και έγνεφε, χωρίς να μιλάει σε ολόκλήηρη τη διαδρομή. Τα μάτια του έλεγαν αυτά που δεν προλάβαινε να πει, και έβλεπα οτι το χαιρόταν που ήμουν τόσο χαρούμενη. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος τελικά.
Στο σπίτι δεν συζητούσαμε για κάτι άλλο τις επόμενες ώρες, μέχρι που ο Νίκος κλείστηκε στο δωμάτιό του για να κάνει κάποια σημαντικά τηλεφωνήματα κι εγω βάλθηκα να μαζεύω την κουζίνα απο τα πιατα του πρωινού.
Ήμουν για άλλη μια φορά στο νεροχύτη και ξέπλενα τα τελευταία ποτήρια, με τη σκέψη μου να τρέχει απο εδω και απο εκει. Έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμη και αναστεναξα για να καταλαγιάσω τον χείμαρρο των σκέψεων που υπήρχε στο μυαλό μου. Ωσπου μια εικόνα ξεπετάχτηκε μπροστά απο όλες τις άλλες κάνοντας με να ανατριχιάσω ολόκληρη.
Εγώ στον νεροχύτη.. κι ο Νίκος να έρχεται πίσω μου, να με αγκαλιάζει σφιχτά και να με φυλάει στο λαιμό..
Άνοιξα τα μάτια μου την στιγμή που η συνειδητοποίηση με χτύπησε.. Ωχ..!!
“Εχω αλλη μια δουλειά που πρέπει να κάνουμε.” μου είπε ο θείος μου την ώρα που ζητούσε το λογαριασμό. Τον κοίταξα περιμένοντας να συνεχίσει. Αντ'αυτού χαμογέλασε.
“Δεν μιλάς πολύ, έτσι;”
Χαμήλωσα το βλέμμα μου. Για κάποιο λόγο ντράπηκα με αυτήν του τη δήλωση. Αλλά έπρεπε να το περιμένω οτι θα το είχε συμπεράνει. Ήταν κάτι που ίσχυε στο κάτω κάτω.
“Εεε.. συνήθως όχι.” τραύλισα. Η αλήθεια είναι οτι πέραν απο τις φίλες μου στο χωριό, δεν μιλούσα σε κανέναν άλλο. Και στον Νίκο ήταν πραγματικό κατόρθωμα που είχα καταφέρει να κρατήσω διάλογο μισής ώρας!
“Θα το φτιάξουμε αυτό.” είπε περισσότερο στον εαυτό του και σηκώθηκε απο το τραπέζι.
“Πάμε, δεν θα μας πάρει ώρα. Ξέρω οτι είσαι κουρασμένη.”
Δεν είχα ιδέα για το που ήθελε να πάμε αλλά κάτι μου έλεγε οτι με αφορούσε. Μπορεί να μην τον ήξερα πολύ καιρό αλλά είχα αρχίσει να καταλαβαίνω όταν είχε κάτι στο νού του. Ήλπιζα να μην ήταν κάτι που θα με έκανε να νιώθω ακόμα πιο άβολα και υποχρεωμένη απέναντί του και για να πω την αλήθεια μου πέρασε απο το μυαλό να προσποιηθώ οτι ζαλίζομαι για να τον αναγκάσω να γυρίσουμε σπίτι. Ωστόσο η περιέργειά μου υπερίσχυσε και αποφάσισα τον ακολουθήσω υπάκουα.
Μόνο όταν βγήκα απο το αυτοκίνητο και στάθηκα μπροστά απο ένα μεγαλοπρεπές κτήριο κατάλαβα ποιος ήταν ο σκοπός του. Το γυάλινο κτήριο δέσποζε μεγαλεπίβολο μπροστά μου και η τεράστια πινακίδα του έβγαζε μάτι.. “ΣΧΟΛΗ ΧΟΡΟΥ, ΠΕΔΡΟ ΜΑΡΤΙΝΕΖ”
Τα πόδια μου πάγωσαν και παραλίγο να πάθω καρδιακό επεισόδιο. Ο Νίκος ήδη γελούσε με την αντίδρασή μου.
“Κλείσ'το! Θα μπεί καμιά μύγα.” Κι άλλα γέλια. Τον κοίταξα αποσβωλομένη.
“Εντάξει, εντάξει..” ξεκίνησε να λέει μετά απο λίγο. “Ήξερα οτι θα πάθεις πλάκα, γι'αυτό ήθελα να είναι έκπληξη. Αλλά έχω αρχίσει και φρικάρω λίγο.. οπότε αν δεν θέλεις να πάμε μέσα, μπορούμε απλώς να γυρίσουμε σπίτι.” απλωσε τα χέρια του καθησυχαστικά στους ώμους μου. Τσιτώθηκα στο άγγιγμά του. Δεν είχα συνηθίσει να με αγγίζουν. Αυτό έκανε το μυαλό μου να ξεκολλήσει και θυμήθηκα τον τρόπο που επικοινωνούν συνήθως οι άνθρωποι. Βρήκα τη μιλιά μου.
“Οχι οχι. Απλώς.. δεν το περίμενα. Φυσικά και μπορούμε να πάμε μέσα..” κι ας έτρεμα σαν το ψάρι. “Αλλά στο λέω. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.” Δάγκωσα τα χείλη μου και κοίταξα το πάτωμα. Ένιωθα τόσο περίεργα. Ήμουν πολλές υπερβολικά ντροπαλή και συνεσταλμένη, και αυτό μου την έδινε στον εαυτό μου, αλλά δεν μπορούσα να το αλλάξω. Έτσι ήμουν.. δυστυχώς.
“Κορίτσι μου” είπε γλυκά ο θειος μου, “δεν θα γίνει τίποτε άλλο σήμερα περαν του να γνωρίσεις τον φίλο μου τον Πέδρο. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς τόσο. Θα πάμε να ενημερωθούμε και θα φύγουμε. Τι λές; Αυτό νομίζω μπορείς να το κάνεις.”
Είχε κολλημένο στο πρόσωπό του ένα χαμόγελο απο εκείνα που ήταν ικανά να κάνουν οποιαδήποτε κοπέλα να λιώσει και μόνο στην όψη του, και με κοιτούσε με τα γκριζογάλανα μάτια του τόσο επίμονα που δεν μπορούσα με τίποτα να του πω οχι. Ποια ήμουν εγώ να του φέρω αντίρρηση; Καμία.. Κι άλλη υποχρέωση. Δεν επρόκειτο να του ανταποδώσω ποτέ όλα αυτά που είχε κάνει για μένα. Αναστέναξα σιγανά και αποδέχτηκα την ήττα μου, κερδίζοντας ακόμη ένα απο τα θεσπέσια χαμόγελά του.
Τύλιξε το χέρι του στον ώμο μου και με οδήγησε σε ένα απο τα γυάλινα ασανσέρ του κτηρίου. Δεν μπορούσα να πιστέψω την πολυτέλεια που με περιέβαλε. Η είσοδος αποτελούνταν απο δυο σκουρόχρωμους δερμάτινους καναπέδες, γυάλινα τραπεζάκια και διάφορα χαλιά στα οποία φοβόσουν να πατήσεις. Η σχολή χορού βρισκόταν στον τρίτο όροφο, οπότε ο Νίκος είχε τη χαρά να με δει να χάσκω σαν παραξενεμένο πιτσιρίκι που πηγαίνει πρώτη φορά σε λούνα πάρκ, την ώρα που ανεβαίναμε με το γυάλινο ασανσέρ απο το οποίο μπορούσες να δείς το δρόμο στον οποίο είχαμε παρκάρει. Όταν αναφώνησα με έκπληξη την ώρα που εντόπισα το αυτοκίνητο του, είμαι σίγουρη οτι κρατήθηκε με το ζόρι να μην ξεσπάσει σε γέλια και απλώς αρκέστηκε σε ένα πείραγμα του τύπου “Αν ο τύπος που εφηύρε το γυάλινο ασανσέρ έβλεπε την αντίδρασή σου, θα χοροπηδούσε κι ο ίδιος για το επίτευγμά του!”.
Όπως αποδείχθηκε, ο Πέδρο ήταν ένας 35άρης χορευτής, ο οποίος δεν δίδασκε απλά χορό. Ζούσε γι'αυτόν. Ήταν τόσο παθιασμένος που όταν φύγαμε απο την σχολή ήθελα να γραφτώ σχεδόν σε όλα τα είδη που υπήρχαν.
“Έχεις σώμα για χορό κούκλα μου.” με στριφογύριζε επιβραβεύοντας με για κάτι που ούτε καν ήξερα πως είχα καταφέρει. “Τι κελεπούρι είναι αυτό που μου βρήκες, φίλε μου!” συνέχιζε στον Νίκο. Ναι. Ηθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί απο την ντροπή. Αλλά όταν ξεκινήσαμε να μιλάμε ξέχασα τα πάντα. Η μεταδοτικότητά του ήταν απίστευτη, και το πάθος του με έκανε να παθιάζομαι ακόμα περισσότερο με αυτό που αγαπούσα απο μικρό παιδί.
Στο αυτοκίνητο κρατούσα το πρόγραμμα των μαθημάτων και δεν κρατιόμουν πραγματικά να ξεκινήσω. Τα μάτια μου έλαμπαν, και για πρώτη φορά στη ζωή μου φλυαρούσα ακατάπαυστα.
“Και είδες τι είπε; Οτι είμαι φτιαγμένη για χορό. Λες να το εννοουσε; Η το λέει επίτηδες σε όλες για να τις πείσει να γραφτούν; Κι εκείνος πότε ξεκίνησε να διδάσκει; Πρεπει να είναι καλος για να εχει τοσο πολυτελή σχολή...”
Ο Νίκος χαμογελούσε και έγνεφε, χωρίς να μιλάει σε ολόκλήηρη τη διαδρομή. Τα μάτια του έλεγαν αυτά που δεν προλάβαινε να πει, και έβλεπα οτι το χαιρόταν που ήμουν τόσο χαρούμενη. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος τελικά.
Στο σπίτι δεν συζητούσαμε για κάτι άλλο τις επόμενες ώρες, μέχρι που ο Νίκος κλείστηκε στο δωμάτιό του για να κάνει κάποια σημαντικά τηλεφωνήματα κι εγω βάλθηκα να μαζεύω την κουζίνα απο τα πιατα του πρωινού.
Ήμουν για άλλη μια φορά στο νεροχύτη και ξέπλενα τα τελευταία ποτήρια, με τη σκέψη μου να τρέχει απο εδω και απο εκει. Έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμη και αναστεναξα για να καταλαγιάσω τον χείμαρρο των σκέψεων που υπήρχε στο μυαλό μου. Ωσπου μια εικόνα ξεπετάχτηκε μπροστά απο όλες τις άλλες κάνοντας με να ανατριχιάσω ολόκληρη.
Εγώ στον νεροχύτη.. κι ο Νίκος να έρχεται πίσω μου, να με αγκαλιάζει σφιχτά και να με φυλάει στο λαιμό..
Άνοιξα τα μάτια μου την στιγμή που η συνειδητοποίηση με χτύπησε.. Ωχ..!!
Angelina S.