Τι να ειναι η αγαπη τελικα? Ο ερωτας? Ο ποθος και το κολλημα? Πως ξερουμε οτι τα ξεχωριζουμε σωστα και οτι δεν εχουμε μπερδεψει τις καταστασεις? Αυτες τις μερες ζουσα σε εναν κυκλωνα συναισθηματων και γεγονοτων που με εκαναν να αναρωτιεμαι πολλες φορες αν ξερω τι μου γινεται. Οσα χρονια και αν ζουσα δεν ειχα ερωτευτει ουτε ειχα αγαπησει ποτε μου. Ειχα βιωσει την απωλεια πολλες φορες και απο τοτε που γνωρισα την Ρω – στην εφηβεια μου - ειδα πως ο ερωτας δεν ειναι κατι σημαντικο. Καταληγει να σε πληγωνει βαθια και να σε αφηνει με πολλα ερωτηματικα.Μεχρι και πριν το πρωινο της Παρασκευης οι συναισθηματισμοι σε αυτο το σπιτι εδιναν ρεσιταλ. Τις μερες που ελειπε η Ρω ο Μαριος επεμενε να μεινει μαζι μου διοτι ανησυχουσε και κατα καποιο τροπο ηταν λογικο εφοσον οι ζαλαδες μου αργουσαν να φυγουν αλλα καποιες φορες γινοταν λιγακι υπερβολικος. Αυτη ειναι η περιπτωση του ερωτα και του κολληματος. Τον ειχα πιασει πολλες φορες να με κοιταζει με αυτο το βλεμμα αλλα δεν μου εβγαινε καμια ανταποκριση. Φυσικα και δεν του εδωσα καμια απολυτως ελπιδα αλλα παρολα αυτα εκεινος βρισκοταν εκει να με φροντιζει και να με προσεχει.
Απο την αλλη οταν βγηκε η Ρω απο το νοσοκομειο και ηρθαν με τον Ελιοτ στο σπιτι υπηρξε ενας μικρος τσακωμος μεταξυ τους αλλα ευτυχως ηταν απο αυτους που δεν κρατουσαν για παρα πολυ. Αυτη ηταν η αγαπη που εβλεπα απο πιο κοντα. Δεν αντεχαν ο ενας μακρια απο τον αλλον αλλα και παλι οταν ηταν μαζι υπηρχαν μερικες εντασεις. Ετσι καταλειγουν οσοι αγαπιουντε? Οχι, δε θα το ηθελα κατι τετοιο.
Το σημερινο πρωινο πρεπει να ηταν σχετικα το πιο αβολο απο τα περισσοτερα. Ειχα ξυπνησει απο πολυ νωρις και καθομουν στο τραπεζι της κουζινας ενω κοιτουσα εξω την αυγη. Πρωτος σηκωθηκε ο Μαριος και με συντροφευσε στον καφε ενω ηταν αρκετα δυσαρεστημενος που θα εφευγε. Εξαλου δεν υπηρχε λογος να μεινει. Τουλαχιστον ο λογος που εψαχνε εκεινος. Αφου πιναμε τον καφε μας σιωπηλοι τον εβλεπα που πιεζοταν για κατι. Παλευε μεσα του για το αν πρεπει να μιλησει η οχι. Δεν μπορουσα παρα να τον προτρεψω να το κανει.
«Τι εχεις?» ρωτησα ηρεμα και με κοιταξε εκπληκτος.
«Δεν εχω κατι. Σου φαινομαι να εχω κατι?»
«Δεν θα σε ρωταγα εαν δεν το εβλεπα. Ελα, ριχτο!» ειπα και γελασε.
«Αποτομη και σταρατη οπως παντα. Ευχαριστω για το ενδιαφερον αλλα πραγματικα δεν ειναι κατι.» ειπε και δε τον πιεσα παραπανω. Εαν ηθελε να μου το πει θα μου το ελεγε. Δεν κυνηγαω ποτε κανεναν.
Αργοτερα κατεβηκε και ο Ελιοτ που θα πηγαινε για δουλεια και με αφησε υπευθηνη για την φροντιδα της Ρω. Μου υποσχεθηκε πως θα ηταν συντομα πισω για να μπορεσω να φυγω και εγω για την δουλεια και ετσι εφυγε. Ο Μαριος τον ακολουθησε μετα απο λιγο ενω με ενημερωσε πως θα επρεπε να ειμαι απο τις εννια στο μαγαζι ωστε να βοηθησω στο ανοιγμα και να βρω τα κατατοπια. Φυσικα και δε θα ειχα προβλημα σε αυτο και ημουν τοσο ενθουσιασμενη με την ιδεα. Μολις εφυγαν και οι δυο το σπιτι βυθιστηκε παλι στην ησυχια αλλα αυτη την φορα ενιωθα αβολα. Ηθελα καποιον κοντα μου. Επλυνα τα πιατα και ανεβηκα κατευθειαν στον επανω οροφο. Σταθηκα εξω απο το δωματιο της Ρω ενω περιμενα μηπως και ακουσω αν ειναι ξυπνια. Υστερα απο λιγα δευτερα την ακουσα που αναστεναξε νευριασμενα. Χαμογελασα και ανοιξα την πορτα.
«Κοιμασε?» την ρωτησα και με αγριοκοιταξε.
«Πως να κοιμηθω με αυτο εδω το πραγμα?» ειπε και κοπανησε τον γυψο με το χερι της. Γελασα πικρα και πλησιασα το κρεβατι. Της βολεψα το ποδι καπως αλλιως και αναστεναξε.
«Δεν μπορεις να φανταστεις ποση ωρα προσπαθω. Ευχαριστω.»
«Να ξαπλωσω διπλα σου?» την ρωτησα και εγνεψε καταφατικα. Εκανα τον κυκλο του κρεβατιου και χωθηκα διπλα της κατω απο τα σκεπασματα. Παντα οποτε δεν ηταν η μια καλα η αλλη πηγαινε και της εκανε παρεα. Δεν χρειαζοταν να το ζητησουμε. Απλα το αισθανομασταν.
«Τι εγινε και εισαι απο τοσο νωρις ξυπνια? Τι εχεις?» ειπε και κοιταξα το ταβανι.
«Απλα ολα αυτα που εγιναν δεν με εχουν αφησει να κοιμηθω ηρεμη τα βραδια. Δουλευω κιολας σημερα και ξερεις πως ειμαι οταν ξεκιναω μια καινουρια δουλεια.» της απαντησα και εκεινη με ενα χαμογελο μου εσφιξε το χερι.
«Δεν χρειαζεται να νιωθεις ενοχη για οτι εγινε. Προσπαθησες να σωσεις την ζωη ενος παιδιου. Δεν μπορουσες να κανεις διαφορετικα.» με καθησυχασε και την λοξοκοιταξα. Ηταν τοσο καλη στο να αποκαλυπτει τα συναισθηματα μου οταν απεφευγα να μιλησω γι’ αυτα. Δεν με ηξερε κανεις οπως αυτη.
«Μα κοιτα πως εισαι! Εχεις τα χαλια σου!»
«Ω, σ’ ευχαριστω! Ηλιθια!» φωναξε και μου εχωσε καρπαζια στο κουτελο και την ωρα που πηγα να της ανταποδωσω το χτυπημα μου εδειξε τα τραυματα της για να σταματησω. Σκασαμε και οι δυο στα γελια και υστερα καθισαμε απλα να κοιταζουμε και οι δυο το ταβανι μεχρι και που μας πηρε παλι ο υπνος ενω κρατουσαμε η μια το χερι της αλλης. Την αγαπουσα την φιλη μου. Εαν πιστευα στην πραγματικη αγαπη αυτο ειναι ενα καλο παραδειγμα για να το αποδειξω. Δεν χρειαζεται να ειναι παντα ερωτικη ειδικα οταν εχεις τετοια ατομα γυρω σου. Σαν την Ρω, σαν την μαμα μου. Ετσι ηταν η πραγματικη αγαπη.
Merian