Σκότος... της Αναστασίας Παπαδάκη.

«Κυρίες και Κύριοι καλωσορίσατε στην αποψινή μοναδική εκδήλωση της Ένωσης Φιλάνθρωπων Φιλαδέλφειας. Η βραδιά κρύβει πολλές εκπλήξεις και ελπίζουμε μία από αυτές να είναι το ποσό που έχουμε βάλει στόχο. Σκοπός της σημερινής εκδήλωσης είναι να συγκεντρωθεί ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για το Ογκολογικό Κέντρο φιλοξενίας παίδων. »
Τα χειροκροτήματα ξεκινάνε και ο οικοδεσπότης της εκδήλωσης συνεχίζει την καλοπροβαρισμένη του ομιλία. Κάθομαι σε ένα τραπέζι δεξιά της πίστας που μας χωρίζει από την εξέδρα της ορχήστρας και του ενοχλητικού ομιλητή. Τα ψεύτικα χαμόγελα πάντα με ενοχλούσαν , όμως σήμερα δεν έχω καιρό για παρατήρηση των απίστευτα υπερφίαλων πλουσίων φιλάνθρωπων σε τούτη εδώ την αίθουσα.

«Κύριε Ντρέμους» ακούγεται μια φωνή στα δεξιά μου και βλέπω μια ξανθιά δίμετρη με υπερβολικό μακιγιάζ και ρούχα που πρέπει να κόστισαν όσο το ετήσιο ενοίκιο μου να γουργουρίζει σαν παραμελημένη γάτα αγκύρας στον φιλάνθρωπο που συνοδεύω.
«Ελιάνα , χαίρομαι τόσο που σε βλέπω. Εκθαμβωτική όπως πάντα άλλωστε»
Η απάντηση του Ντρέμους μου δημιουργεί ναυτία. Και να φανταστείς ότι προθυμοποιήθηκα να τον συνοδεύσω απόψε. Η ματιά της ‘Ελιάνα’ στέκεται πάνω μου και μισοκλείνει τα βλέφαρα παλεύοντας με την αναγνώριση…
Ένα πλάγιο ειρωνικό χαμόγελο παίρνει ζωή στα χείλη μου και την κοιτάζω με σταθερό βλέμμα , αρνούμενη να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρα μου .
«Α.. Να σου γνωρίσω την Εβίτα» αναφωνεί ο Ντρέμους και μας συστήνει . Η χειραψία που ανταλλάσσουμε κρύα , απόμακρη σχεδόν εχθρική. Δεν είμαι εδώ για να κάνω γνωριμίες .
Ξάφνου ο Ντρέμους σκύβει απειροελάχιστα στο αυτί μου και με φωνή λίγο ποιο δυνατή από ψίθυρο μου λέει «Αγαπητή μου πρέπει να είστε πιο φιλική . Αυτοί που γνωρίζεται σήμερα εδώ μπορεί να είναι αύριο εργοδότες σας.» Παίρνω μια βαθιά εξαγνιστική ανάσα και καταφέρνω να προσποιηθώ το πιο πετυχημένο χάρτινο χαμόγελο της ζωής μου.
«Φυσικά , Κύριε .» Λέω με μια δόση γλυκύτητας που για τους παρευρισκόμενους δείχνει ότι είμαι θαύμα , εγώ αντιθέτως το βρίσκω αηδιαστικό.
Έχω επίγνωση της κατάστασης στην εξέδρα. Ο ομιλητής έχει τελειώσει την ομιλία του και τώρα ο μαέστρος έχει πάρει τη θέση του δίνοντας το πράσινο φως για την έναρξη του μουσικού μέρους της βραδιάς.
«Θα θέλατε να χορέψουμε;» Ρωτάει ο Κύριος Ντρέμους και τον κοιτάζω με αλλόφρων βλέμμα. Δεν είμαστε γι αυτό εδώ.
Οι συνδαιτυμόνες μας , μας κοιτούν με ενδιαφέρον . Ναι , είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε αρκετά χρόνια διαφορά ηλικίας , πιθανότατα με θεωρούν σεξουαλικό αρπακτικό και η ειρωνεία μέσα μου με διασκεδάζει.
«Ότι ποθείτε εσείς Κύριε.» Καταφέρνω να πω με βαθιά λάγνα φωνή κάνοντας μια Κυρία στα αριστερά μου να αναφωνήσει με την προκλητική φωνή ,στάση και ματιά μου.
Το διασκεδάζω τώρα πραγματικά.
Πιάνω το χέρι του Ντρέμους και καθώς με κατευθύνει στην πίστα που περιφρουρείται από τα τραπέζια το βλέμμα μου ελέγχει το γυάλινο θόλο που καλύπτει την σπηλαιώδη αίθουσα. Έχει φτιαχτεί για απεριόριστη πρόσβαση στον νυχτερινό ουρανό , είναι όμως ο εφιάλτης των σωματοφυλάκων. Τα μισά γυάλινα παράθυρα είναι ανοιχτά επιτρέποντας στο βραδινό αεράκι να εισχωρεί κατά κύματα.
Οι κάμερες ασφαλείας φωλιάζουν στις σκοτεινές γωνιές της αίθουσας έτσι που γίνονται απευθείας άχρηστες. Να πάρει βλαστημώ από μέσα μου.
Το σώμα του Ντρέμους με καθοδηγεί σε ένα αργό χορό στον οποίο η εγγύτητα είναι ασφυκτική. Το σώμα μου βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο καθώς προσπαθώ να αφομοιώσω κάθε τι ύποπτο ανάμεσα στο πλήθος.
Λίγη ώρα περνά και ο Ντρέμους μη μπορώντας την σιωπή κάνει την πρώτη προσπάθεια για ψιλοκουβεντούλα.
«Είσαι πολύ επαγγελματική , Εβίτα» λέει με χαμηλή φωνή .
Τον καρφώνω με το πιο άγριο βλέμμα που διαθέτω. Μου αποσπάει την προσοχή από το καθήκον και αυτό σπάει το πρωτόκολλο . Άντρες!!!
Το βλέμμα μου είναι αρκετό. Ο Ντρέμους ράβει το στόμα του και παραιτείται από την οποιαδήποτε προσπάθεια για συζήτηση.
Είναι σαν σειρήνα. Εκείνο το αίσθημα με το οποίο γεννήθηκα , που αναγνωρίζει τον κίνδυνο και με προειδοποιεί αναβοσβήνοντας μέσα στον ευάλωτο νου μου. Γυρνάω το κεφάλι μου αριστερά και ύστερα γρήγορα δεξιά, σκανάροντας το πλήθος. Η απειλή διαφεύγει από το οπτικό μου πεδίο και όμως το νιώθω βαθιά στα έγκατα του στομαχιού μου. Σταματάω απότομα το χορό αφήνοντας το Ντρέμους σαστισμένο. Σκίζω με χάρη τη μαύρη βελούδινη βραδινή μακριά τουαλέτα μου , μέχρι το ύψος των γοφών μου.
Τα όπλα μου φωλιάζουν έτοιμα στις μαύρες θήκες τους στους μηρούς μου. Με μια σβέλτη κίνηση τα τραβάω και φωνάζω στο Ντρέμους «Κάτω»
Εκείνη ακριβώς την ώρα καταλαβαίνω γιατί δεν μπόρεσα να εντοπίσω την απειλή. Σηκώνω τα όπλα στο γυάλινο θόλο που μας περιβάλει και σκανάρω την οροφή. Τον βρήκα ! Δυο δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να καταλάβω..
«Θεέ μου … » ψελλίζω και η απάντηση είναι άμεση από το ακουστικό στο αυτί μου.
«Πράκτορα Ρος τι συμβαίνει;»
«Ελεύθεροι σκοπευτές … 2! επαναλαμβάνω ελεύθεροι σκοπευτές.»
Η νηνεμία των δευτερολέπτων της αναγνώρισης , κάνει απότομη βουτιά και καθώς ο πρώτος πυροβολισμός ακούγεται επικρατεί ένα πανδαιμόνιο άνευ προηγουμένου. Τσιρίδες , φωνές, ουρλιαχτά , ήχοι εκπυρσοκρότησης και οι συνάδελφοι μου να τσιρίζουν στο ακουστικό.
Παλεύω να κρατήσω την ψυχραιμία μου και χρησιμοποιώ το σώμα μου ως ασπίδα για το Ντρέμους. Άλλωστε για αυτόν βρίσκομαι εδώ.
Οι κάνες μου σημαδεύουν τον έναν από τους δύο ελεύθερους σκοπευτές όμως η αναστάτωση δε με βοηθά να είμαι άριστη στο σημάδι.
Αδειάζω τους γεμιστήρες μου στο κενό και βρίζω δυνατά . Έχω ακόμη δύο γεμιστήρες και με δύο σβέλτες κινήσεις τους αλλάζω. Οι σφαίρες πέφτουν βροχή γύρω μου και ξέρω ότι έχουν χαθεί αθώες ζωές … ίσως και συναδέλφων. Ελπίζω να μην επέμβει ο πατέρας μου. Προσεύχομαι σιγανά και συνεχίζω να καλύπτω τον Ντρέμους .
«ΑΑΑ!!»
Ένας πόνος ανυπόφορος διαπερνά τον ώμο μου και γυρνάω στη στιγμή να δω το αίμα μου να αναβλύζει. Σκατά! Μονολογώ και στρέφω το βλοσυρό μου βλέμμα στον σκοπευτή που βλέπω.
«Πράκτορα Ρος ;»
Κουνάω το κεφάλι μου για να διώξω τη ζαλάδα που με χαιδεύει και προκαλεί θολούρα στο βλέμμα μου.
«Ντρέμους μόλις σου πω τρέχα» του λέω και συγκατανεύει με βλέμμα πανικόβλητο.
Στέκομαι όρθια στοχεύω το σκοπευτή με απόλυτη διαύγεια πλέον και αφήνομαι να γίνω ο στόχος των εκτελεστών.
«Τρέχααααααα» φωνάζω . Η φωνή μου αντηχεί σε κάθε σκοτεινή γωνιά της αίθουσας αντανακλώντας σαν ηχώ και πατάω με λύσσα τη σκανδάλη ξανά και ξανά και ξανά και ξανά….
Βλέπω τον ελεύθερο σκοπευτή που στόχευα , έρμαιο της βαρύτητας πλέον , ένα κομμάτι άψυχης σάρκας να πέφτει και να πέφτει μέχρι που σκάει με ένα δυνατό αντίλαλο στο καλογυαλισμένο μαρμάρινο πάτωμα.
Τρεκλίζω προς τα πίσω. Κάτι δεν πάει καλά. Ο πόνος στο σώμα μου έχει εξαπλωθεί σε σημείο που δεν μπορώ να αναγνωρίζω που ακριβώς χτυπήθηκα. Ένα φστττ ακούγεται στο αυτί μου και σταγόνες ζεστού υγρού πιτσιλάνε προς στιγμήν το μάγουλο μου. Αντιδρώντας βάζω το χέρι μου στο λαιμό μου και νιώθω το πολύτιμο μου αίμα να παλεύει μαζί μου προς την ελευθερία του.
Ένας ήχος σαν κροτάλισμα που είναι σαν να έρχεται μέσα από τούνελ με κάνει να στρέψω το βλέμμα στον ουρανό . Τα τζάμια έχουν γίνει θρύψαλα και πέφτουν πάνω μου . Μαυροφορεμένοι άνθρωποι με σκοινιά κατεβαίνουν από την οροφή. Βλέπω τους έλικες ενός ελικοπτέρου να γυρνάνε μα ο ήχος έχει αρχίζει να ξεθωριάζει. Δυο στιβαρά χέρια με αγκαλιάζουν προτού καταρρεύσω στο πάτωμα. Τα καστανά μάτια του με κοιτάνε ως τα βάθη της ψυχής μου , του χαϊδεύω το μάγουλο καθώς ακούω τη φωνή του να ωρύεται
«Τη χάνουμε γαμώτο! Γιατρεεεεεε»
Το σκοτάδι με αγάπησε και με αγκαλιάζει ζεστά .. σαν σειρήνα με καλεί να κλείσω τα βλέφαρά μου….

Η Εβίτα πέθανε…



Αναστασία Παπαδάκη.