Ποίηση Αργυρώ Νίκα


Σκύβω το κεφάλι και προχωράω σε ένα μονοπάτι έρημο που βγάζει στο πουθενά.
Πίσω μου σέρνω.
Σκέψεις που μου καίνε το μυαλό.
Αναμνήσεις σκοτωμένων στιγμών.
Όνειρα που δεν έκανα ποτέ σαν ήμουν μικρό παιδί.

Λέξεις που έριξα στη φωτιά.
Σέρνω πίσω μου.
Μια παιδική ηλικία που δεν έζησα.
Υπάρχω στο παρόν που έχει χαθεί σαν άνεμος δυνατός.
Και ακολουθώ ένα μέλλον που δεν θα έρθει ποτέ.
Σκύβω το κεφάλι μου και σέρνω την κουρασμένη σάρκα μου στο πουθενά..


Αργυρώ Νίκα