3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
2009: Η Κρυσταλλία
δίνει Πανελλήνιες και θέλει πολύ να καταφέρει να περάσει σε μία σχολή. Θέλει
επιτέλους να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα. Οι στόχοι αυτοί κάνουν τις
«αλυσίδες» της να «διαλύονται». Θέλει να κάνει τους γονείς της περήφανους για
εκείνη, μιας και όλα τα χρόνια αισθάνεται περισσότερο βάρος παρά επιθυμητή από
την οικογένεια της και περισσότερο από τη Φαίδρα.
Κατά τη
διάρκεια των εξετάσεων το άγχος την κουράζει. Όταν κλείνει τα μάτια ταξιδεύει
σε ένα φωτεινό μέρος. Φαντάζεται πως κάθεται στο γρασίδι με το λευκό της φόρεμα
και το μαύρο της μπουφάν. Τα μακριά, καστανά και σγουρά μαλλιά της πέφτουν πάνω
στο μαύρο μπουφάν, καθώς τα κεχριμπαρένια της μάτια κοιτούν την ακροθαλασσιά.
Προσπαθούσε
να συγκεντρωθεί αλλά ήταν σχεδόν αδύνατον με τόσες φωνές που ακούγονταν. Πάλι
τσακώνονταν μέσα στην κουζίνα και είχε βαρεθεί να ακούει τα ίδια και τα ίδια. Ο
Δαμιανός πάλι τα είχε βάλει με την Αναστασία για τον λογαριασμό του νερού. Σαν
να έφταιγε εκείνη που το ποσό ήταν τόσο μεγάλο.
«Μα να μην κάνουμε μπάνιο; Να μη βάλω πλυντήριο; Να
μην πλύνω τα πιάτα; Από πού να κόψουμε;» έλεγε νευριασμένη η Αναστασία. «Αφού
μπαίνετε και κάνετε δέκα ώρες στο μπάνιο, πώς να μην έρθει τόσο φουσκωμένος ο
λογαριασμός. Όταν σας τα κόψω όλα θα δείτε!» είπε φωνάζοντας ο Δαμιανός.
23 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
2009: Τα
αποτελέσματα των Πανελληνίων έχουν βγει και η Κρυσταλλία πηγαίνει στο σχολείο,
για να ενημερωθεί. Η καρδιά της πάει να σπάσει καθώς πλησιάζει τον πίνακα
ανακοινώσεων, που ήταν κολλημένος έξω από το σχολείο της. Κάποιοι
συμμαθητές της πανηγυρίζουν που πέρασαν σε κάποια σχολή, άλλοι στεναχωριούνται
που απέτυχαν και κάποιοι απογοητεύονται που πέρασαν μακριά. Το όνομα της ήταν
γραμμένο σχεδόν στο τέλος της σελίδας και ώσπου να το βρει την είχε κυριεύσει
το άγχος. Η ανακούφιση αντικατέστησε το άγχος καθώς είχε περάσει στην
σχολή που επιθυμούσε, στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης. Πήγε
κατενθουσιασμένη στο σπίτι και ανακοίνωσε τα αποτελέσματα. Οι γονείς της
έδειξαν πολύ χαρούμενοι, ενώ η Φαίδρα έδειχνε έκπληκτη.
Η Κρυσταλλία
ήξερε πως η Φαίδρα από την πρώτη στιγμή δεν πίστευε σε εκείνη. Μάλλον θεωρούσε
δεδομένο ότι η Κρυσταλλία δε θα κατάφερνε τίποτα. Τώρα η Κρυσταλλία ένιωθε πιο
δυνατή από ποτέ γιατί την είχε διαψεύσει, ήταν σαν να την είχε κερδίσει σε έναν
μυστικό αγώνα που διεξαγόταν ανάμεσά τους. Όμως οι μέρες που ακολούθησαν
δεν ήταν όπως τις περίμενε η Κρυσταλλία. Πίστευε πως θα της φερόταν καλύτερα
και θα την εκτιμούσε, αλλά αυτό θα γινόταν σε έναν ουτοπικό κόσμο όπως φαινόταν.
Η Φαίδρα όχι μόνο δεν την εκτίμησε αλλά την πίεζε περισσότερο. Πίστευε πως η
Κρυσταλλία είχε το διάβασμα ως δικαιολογία, και τώρα που τελείωσε το διάβασμα
της, φρόντισε να την στριμώξει περισσότερο.
Η Κρυσταλλία
από τη μία μεριά απογοητεύτηκε με τη συμπεριφορά της Φαίδρας, από την
άλλη όμως το περίμενε. Εξάλλου την ήξερε πολύ καλά όλα αυτά τα χρόνια και δεν
έτρεφε αυταπάτες. Όμως αυτή της η επιτυχία ήταν μια ευκαιρία να έρθουν λίγο πιο
κοντά και να τα πηγαίνουν καλύτερα, αφού η σχέση τους πατούσε πάνω σε ένα πολύ λεπτό
σκοινί.
11
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2010: Ο Αλέξης είχε δει την Φαίδρα και την Κρυσταλλία να τσακώνονται την
προηγούμενη μέρα και αισθανόταν πως η Φαίδρα έκρυβε ένα πρόσωπο που δεν το είχε
δει. Οι τσακωμοί συνέχισαν και ο Αλέξης δε θα ανεχόταν να του φέρεται με τέτοιο
τρόπο. Μια απροσεξία του ήταν αρκετή να κάνει τη Φαίδρα να φωνάζει και της
είπε: «Εμένα δεν θα μου φέρεσαι έτσι! Δεν θα το ανεχτώ να μου φωνάζεις με το
παραμικρό, ούτε μια στιγμή» είπε εκνευρισμένος. Η Φαίδρα πάγωσε. Την είχε «βάλει»
στη θέση της. Η Φαίδρα αισθάνθηκε πρώτη φορά άσχημα για την συμπεριφορά της και
ένιωσε σαν να πατάει σε ένα λεπτό στρώμα πάγου.
Καθημερινά
προσπαθούσε να κάνει ό,τι μπορεί, για να έρθουν πιο κοντά. Σιγά σιγά κατάφερε
να τον ξανακερδίσει και είχε την αίσθηση πως «πατούσε» πλέον γερά. Όμως ήταν
προσεκτική, ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στη ζωή της.
ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ
1990: H Φαίδρα
δεν είχε καταλάβει την κρίσιμη κατάσταση του μωρού και απαιτούσε την προσοχή
των γονιών της. Εξάλλου ήταν πέντε χρόνια μοναχοπαίδι και είχε μάθει να παίρνει
οτιδήποτε ζητάει. Οι γονείς της δεν ήθελαν να της χαλάνε χατίρι. Αυτό έκανε τη
Φαίδρα να ζητάει με τον τρόπο της την αποκλειστικότητα, αν και ήταν ακόμη ένα
παιδί πέντε ετών.
Αισθανόταν
πως το νέο αδερφάκι θα της πάρει αυτήν την αποκλειστικότητα και δεν θα μπορεί
να έχει πλέον όσα θέλει. Δεν ήθελε να μοιραστεί το δωμάτιο και τα παιχνίδια της
με ένα άλλο παιδί. Είχε την αίσθηση πως όλα της ανήκαν, πως κάποιος θα της τα
έπαιρνε χωρίς να την ρωτήσει και αυτό την θύμωνε.
Δέσποινα Τ.