3
ΝΟΕΜΒΡΗ 2012: Ο
Μάριος συχνά πετυχαίνει τους γιατρούς που τις δίνουν διάφορα φάρμακα.
Σιγά σιγά καταλαβαίνει πως της δίνουν λάθος δοσολογίες απο αυτές που τους είπε
ο γιατρός. Οι νοσοκόμοι δεν είναι πολύ έμπειροι. Έτσι είναι απρόσεχτοι. Ο
Μάριος όμως δεν το άφησε έτσι. Πήγε ο ίδιος στον γιατρό που την παρακολουθούσε
και του έκανε παράπονα. Σύντομα οι νοσοκόμοι κλήθηκαν στο γραφείο του και
παραδέχτηκαν το λάθος. Ο γιατρός πήγε στο δωμάτιο και προσπάθησε να
διορθώσει το λάθος. Η Κρυσταλλία δεν αντέδρασε με τις δοσολογίες του
γιατρού και εκείνος ταραγμένος φώναζε στους νοσοκόμους. Ο Μάριος κατάλαβε πως
έσωσε την Κρυσταλλία. Αν συνέχιζε να λαμβάνει τη δοσολογία που της έδιναν δεν
θα γινόταν σύντομα καλά.
19
ΝΟΕΜΒΡΗ 2012: Η
Αναστασία κάθεται στο δωμάτιο της Κρυσταλλίας. Ξαφνικά η Κρυσταλλία αρχίζει να
κουνάει το χέρι της. Η Αναστασία βγήκε τρέχοντας απo το δωμάτιο και φώναζε
«Ξύπνησε. Ξύπνησε. Ελάτε γρήγορα».
Η Κρυσταλλία σιγά σιγά άρχισε να
επανέρχεται και άνοιξε τα μάτια της. Αντίκρισε την μητέρα της, τον πατέρα της
και τη γιαγιά της. Το φως ήταν αρκετά έντονο και προσπαθούσε να κρατήσει τα
μάτια της ανοιχτά.
Η μητέρα της της μίλησε. «Κρυσταλλία με
ακούς;», εκείνη έγνεψε καταφατικά. Ο γιατρός της έβγαλε τα καλώδια και τη
μάσκα. «Που είμαι;» είπε σιγά.
«Είσαι στο νοσοκομείο καλή μου. Ποιο
είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάσαι;» ρώτησε ο γιατρός.
«Ήμουν στο σπίτι...μάζεψα τα πράγμα
τα μου και... και έφυγα».
«Απο ποιο σπίτι;» ρώτησε ο Δαμιανός.
«Απο το δικό μας μπαμπά. Δεν το κατάλαβες
γιατί έφυγα κρυφά» αποκρίθηκε.
«Αυτό ήταν σχεδόν δυο χρόνια πριν...» αναφώνησε η Αναστασία και ένιωσε μια ζαλάδα.
«Δυο χρόνια... Δυο χρόνια είμαι εδώ;»
είπε ξαφνιασμένη.
«Όχι δυο μήνες είσαι εδώ αλλά η μνήμη σου
σταματά δυο χρόνια πριν» απάντησε ο Δαμιανός στεναχωρημένος
Η Κρυσταλλία δεν μπορούσε να το πιστέψει.
Δεν θυμόταν τίποτα απο όσα είχαν γίνει μετά απο τη μέρα που έφυγε απο το σπίτι.
Ρώτησε νιώθοντας χαμένη και με μάτια βουρκωμένα «Ποια ημερομηνία έχουμε σήμερα
δηλαδή;».
«19 ΝΟΕΜΒΡΗ 2012» είπε η Αναστασία και την
κοιτούσε δακρυσμένη «Γλυκεία μου θα σε βοηθήσουμε να θυμηθείς τα πάντα σιγά
σιγά» είπε και της έδειξε το ημερολόγιο της. Ο Δαμιανός το κοιτούσε με απορία
μη γνωρίζοντας τι υπάρχει μέσα.
Απο εκείνη την ημέρα η Κρυσταλλία πήρε στα
χέρια της το ημερολόγιο της. Η Αναστασία της εξιστορούσε και όσα δεν
γνώριζε η Κρυσταλλία πως έχουν συμβεί. Όπως τη δεύτερη εγκυμοσύνη της Φαίδρας.
Το απόγευμα ήρθε η Φαίδρα να τη δει. Κάθε
μέρα πήγαινε. Είχε μάθει πως ξύπνησε η Κρυσταλλία αλλά συνέχιζε να δουλεύει στο
μαγαζί με τα αντρικά ρούχα. Έτσι πήγε, όταν τελείωσε με τη δουλειά, μαζί με
τον μικρό Δαμιανό.
«Κρυσταλλία μου πως είσαι;» την ρώτησε και εκείνη την κοίταξε
«Απο πότε μου φέρεσαι καλά;»απόρησε η Κρυσταλλία.
«Έχεις δίκιο για ό,τι και αν πεις
αλλά πέρασε πολύς καιρός απο τότε. Να είμαστε υγιείς και θα τα βρούμε», απάντησε με κουράγιο.
«Δεν το έχω χωνέψει ακόμη. Το τελευταίο
πράγμα που θυμάμαι είναι όταν έφυγα απο το σπίτι».
«Μου το είπε η μαμά. Είναι θλιβερό που
δεν θυμάσαι τόσα πολλά γεγονότα», αποκρίθηκε με λύπη στα μάτια.
«Έμαθα για το δεύτερο μωρό. Συγχαρητήρια.
Εύχομαι να είναι υγιές».
«Ξέρεις ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά αλλά
νομίζω πως ήρθε ο καιρός να επανορθώσω», της είπε με ελπίδα.
22
ΝΟΕΜΒΡΗ 2012: Η
Κρυσταλλία πήρε εξιτήριο απο το νοσοκομείο. Δεν μπορούσε ακόμη να θυμηθεί. Πήγε
στο πατρικό της και κοίταξε γύρω της μήπως κάτι τη βοηθούσε να θυμηθεί. Μετά
πήγε μια βόλτα στα γνώριμα λημέρια της και θυμόταν όσα είχαν γίνει πριν φύγει
απο το σπίτι. Κάθισε σε ένα παγκάκι και διάβασε το ημερολόγιο της. Το διάβαζε
ξανά και ξανά. Την επόμενη μέρα πήγε στη σχολή. Καθώς ήταν μέσα στο
λεωφορείο άρχισε να θυμάται το βανάκι να έρχεται προς το μέρος της. Ήταν σε
κάποιο δρόμο που πέρασε το λεωφορείο. Θυμήθηκε πως πήγαινε να προλάβει το
λεωφορείο αλλά όσο και αν πάλευε δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα άλλο.
Δέσποινα Τ.