Ιστορίες από τις Αστρικές Αυτοκρατορίες - Ιστορία 2: Το τέλος του ονείρου (Κεφάλαιο 5) - "Αντιπαράθεση"


            Ο βασιλιάς των Ηλίων βημάτιζε νευρικά στο γραφείο του. Περίμενε από στιγμή σε στιγμή τα παιδιά του. Μετά τα τερατώδη που του εξιστόρησε μια έξαλλη δούκισσα Αουρέλια, τους είχε ζητήσει, μάλλον διατάξει να παρουσιαστούν το συντομότερο ενώπιών του. Δε χωρούσε ο νους του πώς μπορεί να είχαν βάση όλα αυτά. Κάτι θα είχε ακουστεί τόσο καιρό, κάποιος θα είχε καταλάβει κάτι. Μήπως ήταν κάποια συνωμοσία; Τις τελευταίες μέρες χιλιάδες σκέψεις και ενδεχόμενα τον βασάνιζαν, αλλά σήμερα θα ξεκαθάριζαν όλα.
Τις σκέψεις του διέκοψε ο υπασπιστής του, που ανήγγειλε τον διάδοχο και την πριγκίπισσα. Μπήκαν στο γραφείο φωτεινοί και με σίγουρο βλέμμα. Είχε καιρό να τους δει και είχε ξεχάσει πόσο όμορφοι ήταν.
«Πατέρα» είπαν και υποκλίθηκαν.
«Παιδιά μου» τους αγκάλιασε. «Πρέπει να μιλήσουμε. Θέλω να ξέρω τι έγινε με την Αουρέλια. Δε σας κρύβω, ότι με αναστάτωσε με πράγματα τερατώδη, πρωτάκουστα! Πείτε μου τι συνέβη, γιατί να λέει τέτοια πράγματα;»
«Πατέρα» είπε ο Άγγελος. «Ό,τι και να σου είπε, πρέπει να ξέρεις πρωτίστως ότι δεν μπορώ να αγαπήσω αυτή τη γυναίκα, καθώς το μόνο που θέλει είναι να αποκτήσει εξουσία και να κυβερνήσει. Δεν αγαπάει ούτε εμένα, ούτε το λαό μας».
«Σοβαρή η κατηγορία σου, Άγγελε. Πιστεύω πως είσαι σίγουρος. Από την άλλη, σχεδόν όλοι οι γάμοι μεταξύ των οίκων κάπως έτσι ξεκινούν. Και εξουσία μπορεί να έχει όση εσύ θα της αφήσεις, όχι παραπάνω. Ξέρω ότι οι καλλιτεχνικές σου επιδιώξεις είναι σημαντικές και για εσένα και για το βασίλειό μας, όμως η ευθύνη σου είναι να κυβερνήσεις. Αυτό περιμένει ο λαός μας από εσένα. Δε θα ήθελα να δυσαρεστήσω τους ισχυρότερους συμμάχους μας χωρίς κάτι απτό να προσάψω στη δούκισσα. Τα αισθήματά σου είναι σεβαστά, αλλά θέλω να σκεφτείς το καθήκον σου πάνω απ' όλα. Αν υπάρχει κάποια άλλη στη ζωή σου, ας το συζητήσουμε, αλλά σε παρακαλώ σκέψου τις ευθύνες σου ως διάδοχος. Και τώρα πείτε μου τι αηδίες είναι αυτές που μου έλεγε η δούκισσα για εσάς τους δύο. Σας παρουσίασε ούτε λίγο ούτε πολύ εραστές! Τι κρύβεται από πίσω; Ποια είναι η σχέση του Άγγελου, που προσπάθησες, Λυδία, να καλύψεις;»
Ο Άγγελος πήρε βαθιά ανάσα. Ήρθε η στιγμή που φοβόταν. Τι να έλεγε; Κοίταξε την αδερφή του που περίμενε υπομονετικά χωρίς να μιλάει. Το βλέμμα της ήταν σταθερό και είχε ψηλά το κεφάλι. Θα την απαρνιόταν ξανά; Όχι, τίποτα δε θα είχε νόημα μετά, ένα στέμμα δεν άξιζε μια ζωή δυστυχίας.
«Πατέρα, ως προς αυτό η Αουρέλια δεν είπε ψέματα. Η Λυδία είναι η γυναίκα της ζωής μου». Γύρισε και την κοίταξε και είδε τη μορφή της να φωτίζεται και το υπέροχο χαμόγελο της να ανατέλλει σαν τους ήλιους.
Ο βασιλιάς για αρκετή ώρα δεν μπορούσε να μιλήσει, το πρόσωπό του κοκκίνισε και έτρεμε. Τελικά κάθισε βαρύς στην πολυθρόνα του.
«Αυτό, αυτό πια!» Για αρκετή ώρα κανείς δε μίλησε, ούτε κουνήθηκε. Τελικά ο βασιλιάς άρχισε να μιλάει οργισμένα, καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να μη φωνάξει. «Ακούστε με καλά! Θα τα ξεχάσουμε όλα και θα ζητήσετε αμέσως συγγνώμη από τη δούκισσα. Βρείτε ό,τι δικαιολογία θέλετε, ταπεινωθείτε, μου είναι αδιάφορο. Σε δυο μέρες θέλω να ανακοινωθεί η ημερομηνία του γάμου. Εσύ, Λυδία, φεύγεις αύριο για περιοδεία στην αυτοκρατορία και θα γυρίσεις για την ημέρα του γάμου, οπότε και θα ανακοινωθεί κι ο δικός σου γάμος. Στο ενδιάμεσο σας απαγορεύω να έρθετε σε οποιαδήποτε επικοινωνία. Και τώρα χαθείτε από μπροστά μου!»
«Όχι, πατέρα» είπε η Λυδία. «Αυτό δε θα γίνει. Ξέρω πως είναι δύσκολο να το δεχτείς κι εσύ και όλοι, αλλά τι κάνουμε ιδιαιτέρως δε μας κάνει καλύτερους ή χειρότερους κυβερνήτες. Οι περισσότεροι από την αυλή μας το γνωρίζουν, αλλά το δέχονται. Αν θέλεις μπορούμε να φύγουμε μαζί και να μην ξανακούσεις για εμάς».
« Όχι» τη διέκοψε ο Άγγελος. «Δεν έχουμε να πάμε πουθενά! Δε θα αφήσω το λαό μου και θα κρυφτώ για καμία συμμαχία και για καμία φιλόδοξη δούκισσα. Ποτέ δεν έζησα στα σκοτάδια. Τα βήματά μου πάντα τα καθοδηγούσε το φως, που τα κάνει όλα αληθινά».
Ο βασιλιάς εξαγριώθηκε. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτά που άκουγε.
«Σας αποκληρώνω!» φώναξε. «Δεν είστε παιδιά μου! Είστε δυο τέρατα που ακούτε μόνο τις κολασμένες επιθυμίες σας! Θα σας ρίξω στα πιο βαθιά μπουντρούμια στην τελευταία γωνιά της αυτοκρατορίας! Υπασπιστά!»
Ο Άγγελος έριξε μια ματιά στη Λυδία και δε χρειάστηκε να ανταλλάξουν ούτε κουβέντα. Έφυγαν τρέχοντας από το γραφείο μπροστά στα μάτια του εμβρόντητου υπασπιστή και διέσχισαν τρέχοντας όλο το ανάκτορο, μη δίνοντας σημασία στις φωνές πίσω τους. Μέσα στη γενική σύγχυση κανείς δε σκέφτηκε να τους σταματήσει. Σε λίγη ώρα ήταν μέσα στο όχημα κι έτρεχαν με ταχύτητα προς το ανάκτορό τους.
«Τι θα κάνουμε τώρα;» ρώτησε η Λυδία. «Όχι ότι έχει σημασία πια για μένα. Ό,τι ήθελα το άκουσα από τα χείλη σου».
Ο Άγγελος γέλασε.
«Αγάπη μου, ήδη κάναμε επανάσταση, δεν το κατάλαβες; Τώρα ένα μας μένει. Να πολεμήσουμε!»
«Δε σε έχω ξανακούσει να μιλάς έτσι, αλλά μου αρέσει».
«Αν θέλει ο βασιλιάς να δει πώς κυβερνάται ένα βασίλειο, θα έχει την ευκαιρία. Αλλά πρώτα πρέπει να μιλήσουμε στους ανθρώπους μας. Αν αυτοί δε θέλουν, δεν έχει νόημα. Θα φύγουμε».
«Εγώ πιστεύω σε σένα και είμαι σίγουρη πως θα μας δεχτούν».
«Κι εγώ πιστεύω στη δύναμη της αγάπης μας».

Το ίδιο απόγευμα και ενώ ήδη είχαν αρχίσει να φουντώνουν οι φήμες σε όλο το βασίλειο, ο Άγγελος με τη Λυδία στο πλευρό του συγκάλεσε σύσκεψη με όλους τους συμβούλους του και όσους εκπροσώπους των δυνάμεων και των τάξεων του βασιλείου βρίσκονταν εκεί. Τους ενημέρωσε για τη διαφωνία του με το βασιλιά στο θέμα του γάμου του και της διακυβέρνησης της χώρας και τους παρουσίασε το δικό του όραμα. Όλοι τον άκουγαν συνεπαρμένοι, καθώς τους ανέλυε τις προοπτικές, τα προβλήματα, τους στόχους του. Δεν τους έκρυψε τίποτα, τους προειδοποίησε ότι ο βασιλιάς θα τους κήρυσσε προδότες κι επαναστάτες κι ότι δε θα ήταν εύκολο να αποφύγουν την ένοπλη σύγκρουση. Αλλά όλοι ήταν στο πλευρό του, η σιγουριά που απέπνεε μεταδιδόταν σε όλους, έλαμπε ολόκληρος καθώς μιλούσε. Σε μια μέρα ο ευαίσθητος καλλιτέχνης είχε γίνει ηγέτης. Ναι, όλοι ήταν πρόθυμοι να δώσουν και τη ζωή τους γι' αυτόν.
«Και τώρα, φίλοι μου, πρέπει να σας πω και να σας ζητήσω και το πιο δύσκολο απ' όσα συζητήσαμε εδώ. Αν αποδεχθείτε εμένα ως κυβερνήτη σας θα σας ζητήσω να δεχθείτε και την αδελφή μου στο πλευρό μου. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι ξέρετε το μυστικό μας και σας ευχαριστούμε για τη σιωπηλή σας στήριξη όλο αυτό τον καιρό. Αλλά δε γίνεται, δεν είναι σωστό να ζούμε στο σκοτάδι. Όλα πρέπει να τα φωτίζει το φως και η αλήθεια του. Δεν είμαστε τα τέρατα που θα μας παρουσιάσουν, ο έρωτάς μας είναι αγνός και γεννήθηκε στο φως. Δεν έχει νόημα για μένα να κερδίσω το βασίλειο αν είναι να χάσω την ψυχή μου, την αγαπημένη μου πριγκίπισσα. Αν δεν μπορέσετε να μας δεχθείτε, θα φύγουμε για να σας γλυτώσουμε από την οργή του βασιλιά. Θέτουμε τους εαυτούς μας στη δική σας κρίση, φίλοι μου, και θα τη σεβαστούμε απόλυτα». Σταμάτησε και ησυχία επικράτησε. Οι παρευρισκόμενοι κοιτάζονταν μεταξύ τους. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
«Ζήτω ο πρίγκηπας! Ζήτω η πριγκίπισσα!»
Αμέσως η αίθουσα σείστηκε από επευφημίες και χειροκροτήματα. Η Λυδία αγκάλιασε τον αδελφό και εραστή της και δάκρυα χαράς κύλησαν από τα μάτια της.
Την άλλη μέρα έστειλαν απεσταλμένους και μηνύματα σε όλες τις περιοχές του βασιλείου ζητώντας την υποστήριξή τους. Την ίδια μέρα ο βασιλιάς με διάγγελμα τους αποκήρυξε δημόσια και όρισε διάδοχο τον πρώτο ανιψιό του, ο οποίος και θα νυμφευόταν τη δούκισσα Αουρέλια.
Οι επόμενες μέρες πέρασαν σαν αστραπή με πολλή δουλειά για όλους. Δεν υπήρχε χρόνος πια για ξενοιασιά, οι τύχες των υπηκόων τους ήταν στα χέρια τους. Τα βράδια όμως, όταν αγκαλιάζονταν και χάνονταν ο ένας στα μάτια του άλλου, ξεχνούσαν όλη την κούραση και τις ευθύνες και ένιωθαν την αξία όσων έκαναν.



Μιχάλης Κοτσαρίνης