Λένε πως ο χαρακτήρας μίας ψυχής σπάνια αλλάζει. Είναι κάτι σαν μία αόρατη, προσωπική ταυτότητα, βαθιά χαραγμένη μέσα του, από την πρώτη στιγμή της γέννησής του ή της δημιουργίας του και οφείλω να συμφωνήσω απόλυτα με αυτό. Ή τελοσπάντων όφειλα, καθώς πλέον δεν είμαι βέβαιος για τίποτε. Ναι, ως και εγώ ο ίδιος παραδέχομαι έτσι απλά και ανοιχτά πως ό,τι πίστευα μέχρι σήμερα ακράδαντα και το υπερασπιζόμουν με τόσο πάθος, έχει καταρρεύσει. Έχει καταρρεύσει σαν τραπουλόχαρτο, όπως και η φήμη μου. Αιτία; Σας καλώ να μαντέψετε. Ποιά ήταν η βασική υπεύθυνη για τον διωγμό του ανθρώπινου είδους από τον Παράδεισο, καθώς ενέδωσε δίχως δεύτερη σκέψη στον πειρασμό; Η Εύα. Τι είναι η Εύα; Γυναίκα φυσικά. Για να ολοκληρώσω λοιπόν τη σκέψη μου και να βάλω σε μία τάξη την πρότασή μου, βασική αιτία της ολέθριας καταστροφής μου, ήταν μία γυναίκα. Μου το χρωστούσε μάλλον σύσσωμο το ανθρώπινο γένος, δεν εξηγείται διαφορετικά.
Εξάλλου, εξαιτίας μου η Εύα δάγκωσε κάποτε τον απαγορευμένο καρπό. Μάταια φώναζε ο Αδάμ. Εκείνη, ακάθεκτη, απόλυτα απορροφημένη από την εικόνα μου να σείομαι και να λικνίζομαι μπροστά της σε ξέφρενους ρυθμούς, προκειμένου να της αποσπάσω την προσοχή της, δάγκωσε παθιασμένα το ολοκόκκινο μηλαράκι. Αποτέλεσμα αυτού; Οι δυο τους βρέθηκαν να ταλαιπωρούνται στον αιώνα τον άπαντα, γεννώντας επιπλέον τερατουργήματα που τους έμοιαζαν, ενώ εγώ έτριβα τα χέρια μου αργά, απολαμβάνοντας κάθε λεπτό της νίκης μου. Είχα στείλει στο πυρ το εξώτερον, τα δύο πρώτα ανθρώπινα δημιουργήματα του Πατέρα. Αυτό και αν ήταν άθλος. Είχα χαρεί σε τέτοιο βαθμό, που περνούσα μπροστά από τους καθρέπτες, φιλώντας το είδωλό μου, δίχως να με ενοχλούν τα διεστρεβλωμένα μου χαρακτηριστικά και η ζοφερή μορφή μου. Πού να ήξερα τότε; Πού να φανταζόμουν πως έπρεπε να έχω ποτίσει το μήλο με δηλητήριο, προκειμένου να σταματούσε η αναπαραγωγή των ομοιωμάτων της και έτσι να μην χρειαζόταν να φτάσουμε ποτέ στο σήμερα;
Σε περίπτωση που δεν έχετε καταλάβει ακόμη, είμαι το αστέρι της αυγής, που όμως έδυσε. Όλα αυτά, γιατί απλώς διεκδίκησα ένα καλύτερο μέλλον για τον εαυτό μου. Γιατί δεν δέχτηκα να υπηρετήσω ποτέ και κανέναν. Εξάλλου γι’ αυτό δεν δημιουργήθηκα; Για να είμαι ελεύθερος; Λοιπόν, μονάχα ένα πράγμα είναι σίγουρο: οι αμαρτίες πληρώνονται.
Ιφιγένεια Μπακογιάννη
Εξάλλου, εξαιτίας μου η Εύα δάγκωσε κάποτε τον απαγορευμένο καρπό. Μάταια φώναζε ο Αδάμ. Εκείνη, ακάθεκτη, απόλυτα απορροφημένη από την εικόνα μου να σείομαι και να λικνίζομαι μπροστά της σε ξέφρενους ρυθμούς, προκειμένου να της αποσπάσω την προσοχή της, δάγκωσε παθιασμένα το ολοκόκκινο μηλαράκι. Αποτέλεσμα αυτού; Οι δυο τους βρέθηκαν να ταλαιπωρούνται στον αιώνα τον άπαντα, γεννώντας επιπλέον τερατουργήματα που τους έμοιαζαν, ενώ εγώ έτριβα τα χέρια μου αργά, απολαμβάνοντας κάθε λεπτό της νίκης μου. Είχα στείλει στο πυρ το εξώτερον, τα δύο πρώτα ανθρώπινα δημιουργήματα του Πατέρα. Αυτό και αν ήταν άθλος. Είχα χαρεί σε τέτοιο βαθμό, που περνούσα μπροστά από τους καθρέπτες, φιλώντας το είδωλό μου, δίχως να με ενοχλούν τα διεστρεβλωμένα μου χαρακτηριστικά και η ζοφερή μορφή μου. Πού να ήξερα τότε; Πού να φανταζόμουν πως έπρεπε να έχω ποτίσει το μήλο με δηλητήριο, προκειμένου να σταματούσε η αναπαραγωγή των ομοιωμάτων της και έτσι να μην χρειαζόταν να φτάσουμε ποτέ στο σήμερα;
Σε περίπτωση που δεν έχετε καταλάβει ακόμη, είμαι το αστέρι της αυγής, που όμως έδυσε. Όλα αυτά, γιατί απλώς διεκδίκησα ένα καλύτερο μέλλον για τον εαυτό μου. Γιατί δεν δέχτηκα να υπηρετήσω ποτέ και κανέναν. Εξάλλου γι’ αυτό δεν δημιουργήθηκα; Για να είμαι ελεύθερος; Λοιπόν, μονάχα ένα πράγμα είναι σίγουρο: οι αμαρτίες πληρώνονται.
Ιφιγένεια Μπακογιάννη