Με το μηχάνημα αυτό, θα έφθαναν τα περισσότερα από τα
τελευταία 100 «πακέτα». Οι τρεις επιστήμονες, στάθηκαν σε απόσταση ασφαλείας
από τον «Μετατροπέα», και κοιτούσαν με δέος τα ρομπότ να θέτουν τους
αντιδραστήρες σε λειτουργία, και να απομακρύνονται. Αμέσως, κάτι σαν σεισμός
συγκλόνισε το γύρω χώρο, και τα πηνία τραντάζονταν από ηλεκτρικές εκκενώσεις.
Οι τρεις τους, το περασμένο βράδυ είχαν «φωτογραφίσει» στη μνήμη τους τα σχέδια
τού Μετατροπέα, και γνώριζαν καλά τι συντελείται μπροστά τους.
Τετρακόσιες φιάλες υδρογόνου τροφοδοτούσαν τους 10
αντιδραστήρες, ενώ μέσα στο θόλο, ειδικές πυρηνικές διατάξεις, μετέτρεπαν την
ενέργεια σε ύλη σωματιδιακής μορφής, η οποία στερεοποιείτο σε αντικείμενα
συγκεκριμένου μεγέθους, σχήματος και δομής, συγκρατημένη από πανίσχυρα
μαγνητικά πεδία. Το κάθε τι, θα υλοποιείτο στη δική του θέση, στην ίδια σύνθεση
που είχε και στην 4η εκδοχή. Τα ρομπότ, πηγαινοέρχονταν και προμήθευαν συνεχώς
φιάλες υδρογόνου, από αυτές που γέμιζαν άλλα ρομπότ, από τις εγκαταστάσεις που
είχαν κατασκευάσει. Εκεί, αφαιρούσαν το υδρογόνο και το οξυγόνο από το νερό, με
μία οικονομικότατη μέθοδο που τους είχαν διδάξει τα μελλοντικά τους αντίγραφα.
Έτσι, με ελάχιστο σχετικά κόστος, είχαν άφθονο υδρογόνο, άφθονη ενέργεια, και
από μία συσκευή ανακύκλωσης τών υποπροϊόντων τής σύντηξης, αποκόμιζαν
διαχωρισμένες, κάποιες ποσότητες από υλικά στοιχεία, που τα επεξεργάζονταν τα
ρομπότ, και κυρίως άνθρακα και σίδηρο.
Η διαδικασία τής μετατροπής σημάτων σε ύλη, κράτησε μία ώρα.
Τέλος, ο θόλος άνοιξε. Μέσα, υπήρχαν εξαρτήματα και «απλές» συσκευές, από υλικά
άγνωστα στην εκδοχή αυτή, που δεν ήταν δυνατόν να κατασκευαστούν με την
υπάρχουσα τεχνολογία. Ένα - ένα, συνδέθηκαν με τον Μετατροπέα από τα ρομπότ,
και αφαιρέθηκε ο θόλος και η «παλιά» ογκώδης διάταξη τού Μετατροπέα. Τώρα, η
συσκευή ήταν πλέον συμπληρωμένη.
Οι υπόλοιπες μεταφορές ύλης, γίνονταν πλέον ταχύτατα, και με
λιγότερο υδρογόνο. Έτσι, έλαβαν σύντομα έναν νέο μικρό νευρωνικό
υπερυπολογιστή, με υπολογιστική ικανότητα πολλαπλάσια τού μεγάλου που είχαν
κατασκευάσει τα ρομπότ, και 4 μικρούς αντιδραστήρες σύντηξης 4ης γενιάς, που ο
καθένας τους, αντιστοιχούσε σε 10 από τους προηγούμενους.
Τώρα πια, τα πάντα υλοποιούνταν μπροστά στα μάτια τους, σε
κλάσμα δευτερολέπτου. Όλα τα υλικά «πακέτα», εμφανίζονταν ξαφνικά από το
πουθενά. Ταυτόχρονα, τα προγράμματα, τα σχέδια και οι πληροφορίες για όλες
αυτές τις συσκευές, δίνονταν μέσω τού Δέκτη ταχυονίων, όπως πρώτα. Ως το βράδυ
εκείνης τής ημέρας, έλαβαν και ένα εξελιγμένο ρομπότ, με ταχύτατη λειτουργία,
που από την πρώτη στιγμή, άρχισε να κατασκευάζει κάθε είδους παράξενες
κατασκευές.
Το επόμενο πρωί, τους περίμενε μια έκπληξη. Όλη τη νύχτα, το
ταχύτατο αυτό ρομπότ, είχε κατασκευάσει έναν τεράστιο όγκο εξαρτημάτων, και
τώρα τα μοντάριζε. Έκανε τόση δουλειά, όση όλα τα άλλα ρομπότ μαζί, στον ίδιο
χρόνο.
Οι τρεις επιστήμονες, γνώριζαν ότι η βάση τής νέας
τεχνολογίας που λάβαιναν, δεν ήταν ο ηλεκτρισμός, ούτε καν το φως, αλλά οι
πυρηνικές και οι ηλεκτρασθενείς δυνάμεις. Υπήρχαν όμως στις συσκευές αυτές,
ελάχιστα ηλεκτρικά, χημικά, φωτονιακά, ακόμα και βιολογικά τμήματα. Με αυτό τον
ρυθμό, κάθε δύο ώρες, ένα ρομπότ υψηλής τεχνολογίας μονταριζόταν, που και αυτό
με τη σειρά του, έφτιαχνε άλλα με τον ίδιο ρυθμό. Και οι τρείς τους το
κοιτούσαν αποχαυνωμένοι, προσπαθώντας να παρακολουθήσουν τις κινήσεις τού κάθε
ενός από τα δεκάδες πλοκάμια του.
Ως το τέλος εκείνης τής ημέρας, είχαν λάβει: Έναν πομπό
ταχυονίων, Εξαϋλωτή αντικειμένων, Πομπό νετρίνων, δύο αυτόματους πιλότους για
αεροδιαστημοπλάνα, δύο δορυφόρους, Ανιχνευτή ταχυονίων, συσκευή
Ταχυονοσύνθεσης, και μία συσκευή Ύπνου, που λειτουργούσε με δίσκο, και είχε και
ακουστικό σήμα. Υπήρχε επίσης ένα ρομπότ κατασκευής Πυρασθενών κυκλωμάτων, που
ήταν η τελευταία λέξη τών εφαρμογών τών Ολοκληρωμένων θεωριών τής Φυσικής.
Έτσι, με όλο και επιταχυνόμενο ρυθμό, συνεχίστηκαν οι εργασίες και στις
υπόλοιπες 8 ημέρες.
Χρόνης Πάροικος