Χρονικές Παρεμβολές (Κεφάλαιο 26) Μια νέα εκδοχή

Βρέθηκαν και οι δύο, σε έναν διαστημικό σταθμό, γύρω από τον Ουρανό. Το χρονόμετρο έγραφε: 1 Ιανουαρίου 2033 π.Χ.
«Γιατί ήρθαμε εδώ, και όχι στον Α΄ τού Κενταύρου που πήγε η Σοφία;» ρώτησε η Αφροδίτη.
«Επειδή, έστειλα ανιχνευτή και στον Α΄ τού Κενταύρου, και παρακολούθησε νέο σήμα τής Σοφίας, που κατευθυνόταν προς τον Ήλιο. Ο καλύτερος τρόπος για να μας ξεφύγει, είναι να κατεβεί στη γη, και να δημιουργήσει μία αλυσίδα εκδοχών, χαμένη στο πλήθος. Εκεί θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να την εντοπίσουμε» απάντησε εκείνος ψάχνοντας στα αρχεία τού υπολογιστή.
«Και γιατί ήρθαμε στο 2033; Αφού η Σοφία πήγε στο 2043!» επέμεινε η Αφροδίτη.

«Σε αυτό το έτος κατευθύνθηκε φεύγοντας από τον Α΄ τού Κενταύρου. Έχει ήδη έναν τροχιακό σταθμό γύρω από τον Ποσειδώνα, και ένα διαστημόπλοιο γύρω από τη γη. Θα είναι εκεί σε μία εβδομάδα. Στο μεταξύ, έχουμε όλον τον χρόνο να προετοιμάσουμε τη σύλληψή της. Να! εδώ, υπάρχει το σχέδιο τού σταθμού της! Το κατέγραψαν τα ρομπότ που θα στείλω σε λίγο στο παρελθόν! (Θα τα προγραμματίσω να μας το στείλουν σε παρελθοντικό χρόνο, πριν φθάσουμε εδώ, γι’ αυτό έχουμε ήδη το σχέδιο). Όταν θα φθάσει η Σοφία, θα την έχουμε ήδη κυκλώσει. Όπου θα πηγαίνει, θα μας βρίσκει μπροστά της, ώσπου να απογοητευθεί, και να παραδοθεί» είπε ο Άρης.
Η Σοφία, εμφανίστηκε την προγραμματισμένη ώρα στον τροχιακό σταθμό τού Ποσειδώνα. Με μία εντολή, έλεγξε την γύρω περιοχή στις οθόνες, και την κατάσταση τού διαστημοπλοίου που είχε στείλει σε περιγήινη τροχιά. Όλα έδειχναν ήσυχα, και με ένα χαμόγελο, στάθηκε μπροστά στη συσκευή μεταφοράς, για να τηλεμεταφερθεί στο περιγήινο διαστημόπλοιό της. Λίγα δευτερόλεπτα όμως μετά τη μεταφορά της, μία ακτίνα μετέτρεψε το σταθμό τού Ποσειδώνα σε χιλιάδες συντρίμμια. Η Σοφία, αιωρήθηκε για λίγο κοντά στο παράθυρο τού διαστημοπλοίου. Μπροστά της, υπήρχε η καταγάλανη γη τού 2033 π.Χ. Μια γη, που έμοιαζε έτοιμη να παραδοθεί στην ανώτερη τεχνολογία της. Μια γη, που ποτέ πια δεν θα ήταν η ίδια.
Το μόνο που θύμιζε τον τεχνολογικό πολιτισμό εκεί έξω, ήταν ένα ρομπότ...
«Ρομπότ;» αναφώνησε. «...Μα εγώ δεν έστειλα ρομπότ εκεί έξω!»
Η Σοφία, κοίταξε τριγύρω πανικοβλημένη. Δεκάδες ρομπότ πλησίαζαν από παντού, όπου έφθανε το μάτι, σε μια επίδειξη ισχύος. Σε όλες τις συχνότητες τού δέκτη της, ακουγόταν συνεχώς η ίδια φράση: «Παραδόσου!»
«Πώς με βρήκαν;» φώναξε, και έδωσε εντολή να μεταφερθεί πάλι στη βάση τού Ποσειδώνα.
«Βάση Ποσειδώνος εκτός λειτουργίας». Απάντησε ο υπολογιστής.
Η Σοφία έπεσε σε απελπισία. Δεν έβρισκε πλέον λύση. Οι εχθροί της, είχαν στον έλεγχό τους ήδη όλο το παρελθόν, και όπου κι αν πήγαινε, έβρισκαν τα ίχνη της. Το μέλλον ήταν πιο αβέβαιο. Τα ρομπότ πλησίαζαν απειλητικά, και σε λίγο θα είχαν τον έλεγχο και τού διαστημοπλοίου της. Ξαφνικά, πάνω στον πανικό της μια ιδέα άστραψε στο μυαλό της. Υπήρχε μια βάση, στην οποία μπορούσε να πάει, γνωρίζοντας τις κινήσεις τών εχθρών της.
Έδωσε μία εντολή, και εξαφανίστηκε λουσμένη στο φως.
Εμφανίστηκε πάλι στη βάση τού Α΄ τού Κενταύρου, στις 3 - 7 - 521 μ.Χ. Μπροστά της, στεκόταν τρομαγμένη η Σοφία τού παρελθόντος της, που μόλις είχε ανακαλύψει πως η βάση δεχόταν επίθεση.
«Ακίνητη!» φώναξε η Σοφία τού παρελθόντος, αρπάζοντας το πιστόλι από το τραπέζι.
«Η Σοφία είμαι! Ήρθα από το μέλλον σου! Κατέβασε το πιστόλι!» είπε η νεοαφιχθείσα.
«Απόδειξέ το! Μπορεί να είσαι η Αφροδίτη ή η Καίτη!» απάντησε εκείνη.
«Κατ’ αρχήν, γνωρίζω το μόνο χρονικό διάστημα που μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να τηλεμεταφερθώ. Και ακόμα, σου θυμίζω το μούδιασμα που αισθάνθηκες πριν από λίγο στο χέρι σου, μόλις βγήκες από τη συσκευή. Θέλεις κι άλλα;» ρώτησε στο τέλος.
«Όχι, αρκεί!» είπε η Σοφία τού παρελθόντος, και κατέβασε το πιστόλι. «...Γιατί ήρθες πάλι εδώ;» ρώτησε τον μελλοντικό εαυτό της.
«Αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε σε μια δεύτερη εκδοχή. Όπως βλέπεις, δεχόμαστε επίθεση. Όπου κι αν πήγα, βρισκόντουσαν εκεί πριν από εμένα. Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να νικήσουμε, είναι να γνωρίζουμε εμείς τις κινήσεις τους. Εδώ, έχουμε αρκετές ώρες ακόμα ως την καταστροφή τής βάσης. Στο μεταξύ, θα ανιχνεύσουμε τις κινήσεις τους, και θα αντεπιτεθούμε. Έλα να με βοηθήσεις για να προλάβουμε!» είπε, και κάθισαν και οι δύο στον υπολογιστή.
Κάπου αλλού, 2500 χρόνια στο παρελθόν, ο Άρης και η Αφροδίτη ανακάλυπταν τη νέα φυγή τής Σοφίας.
«Μα δεν θα το βάλει κάτω; Πολύ πεισματάρα είναι η αδελφή σου!» είπε ο Άρης, στέλνοντας έναν ανιχνευτή προς την κατεύθυνση τού σήματος τής Σοφίας.
«...Τα πράγματα περιπλέκονται!» συνέχισε ανήσυχος, καθώς διάβασε στην οθόνη τον προορισμό τής Σοφίας στον Α΄ τού Κενταύρου. «...Φοβήθηκα να επέμβω σ’ αυτό το αστέρι, μήπως δημιουργήσω νέα εκδοχή, και τώρα έχουμε τη Σοφία να τη δημιουργεί. Αν δεν κάνουμε κάτι, θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στους εαυτούς μας αυτής τής νέας εκδοχής. Πρέπει να πάμε εκεί, και να δούμε τι σχεδιάζει».
Έδωσε εντολή, και αμέσως εκπέμφθηκαν στην τροχιακή τους βάση στον Α΄ τού Κενταύρου, αμέσως μετά τον ερχομό τής Σοφίας. Η επίθεση είχε μόλις αρχίσει, και ο Άρης με την Αφροδίτη τού παρελθόντος, παρακολουθούσαν από εκεί τη μάχη τών ρομπότ.
Με έκπληξη, είδαν τους εαυτούς τους να βγαίνουν από τη συσκευή τηλεμεταφοράς.
«Γιατί ήρθατε;» ρώτησε ο Άρης τού παρελθόντος μόλις τους είδε.
«Υπάρχει μια περιπλοκή» απάντησε ο νεοφερμένος Άρης. «...Βρίσκεστε σε μια νέα εκδοχή. Η Σοφία ξέφυγε, και παρά το κυνηγητό που της κάναμε, επιστρέφει εδώ που πρωτοήρθε. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν στη βάση δύο Σοφίες. Φαντάζομαι, πως αυτή τη στιγμή, ήδη προετοιμάζουν αντεπίθεση. Πρέπει να προγραμματίζουν ανιχνευτές, για να διαπιστώσουν από πού δέχονται επίθεση, για να σας χτυπήσουν. Θα πρέπει με τη σειρά μας, να υποκλέψουμε το σήμα τους, ώστε να σταματήσουμε το κακό στη ρίζα του. Πάντως, το γεγονός ότι δεν έχετε δεχθεί ακόμα επίθεση, σημαίνει προφανώς, πως θα καταφέρουμε να τη σταματήσουμε. Εμείς οι άνδρες πρέπει να στείλουμε τα προγράμματα, και οι γυναίκες να ανιχνεύσουν τα σήματα που θα μας στείλουν οι ανιχνευτές μας. Δεν έχουμε καιρό».
Πράγματι, και οι τέσσερεις σύρθηκαν στα πόστα τους, ενώ η Αφροδίτη τού μέλλοντος, τους διηγιόταν τι συνέβη ως εκείνη τη στιγμή. Σε λίγα λεπτά, και λίγα δευτερόλεπτα πριν ακόμα σταλούν οι εντολές στα ρομπότ τού παρελθόντος να κατασκευάσουν ανιχνευτές, έφθασε ήδη η απάντηση τών ανιχνευτών. Η Αφροδίτη τού παρελθόντος φώναξε:
«Νάτο! Στέλνει ρομπότ κατασκευής στον 1ο πλανήτη τού συστήματος, και στη Γη τού 2000 προ Χριστού. Προφανώς, εκεί σχεδιάζει να πάει, για να χάσουμε τα ίχνη της».
«Πρέπει να τη σταματήσουμε, πριν αλλάξει την ιστορία τής Γής!» είπε ο Άρης τής εκδοχής της.
«Και κάτι ακόμα!» συνέχισε η Αφροδίτη τού παρελθόντος. «...Η αναφορά ότι οι κατασκευές αυτές συντελέστηκαν, θα ληφθεί από τη Σοφία σε 2 λεπτά από τώρα!»
«Δεν έχουμε χρόνο! πρέπει να φύγουμε αμέσως για κάπου στο παρελθόν, ώστε να προλάβουμε να σκεφθούμε πώς θα τη σταματήσουμε. Έχουμε στη διάθεσή μας, μόνο αυτά τα δύο λεπτά!» φώναξε ο Άρης τού μέλλοντος.
«Πάμε στη βάση τού δορυφόρου τού πρώτου πλανήτη τού Εγγύτατου, στην προηγούμενη εβδομάδα» είπε ο άλλος Άρης. «...Αυτή τη βάση δεν την είχαμε ελέγξει, και έτσι δεν κινδυνεύουμε να δημιουργήσουμε και νέα εκδοχή. Εκεί, θα έχουμε όλο το χρόνο να τη σταματήσουμε».
Έτσι, σε λίγα δευτερόλεπτα μεταφέρθηκαν στη βάση τού Εγγύτατου. Σε κάποιον κοντινό τους πλανήτη, υπήρχαν ένας τρίτος ακόμα Άρης, και μία τρίτη Αφροδίτη τού παρελθόντος τους, που αγνοούσαν την ύπαρξή τών τεσσάρων μελλοντικών τους εαυτών.
«Σκέφτηκα κάτι, που αν το είχαμε εφαρμόσει από την αρχή, θα είχαμε ξεμπερδέψει ενωρίτερα!» είπε ο μελλοντικός Άρης. «...Μπορούμε να καταστρέψουμε τα ρομπότ της μόλις φθάσουν, και να στείλουμε δικό μας σήμα, που θα την καθησυχάζει, έτσι ώστε να δίνουμε παραπλανητικές οδηγίες. Έτσι, θα την οδηγήσουμε εκεί που θέλουμε».
«Καλή ιδέα! Εφ’ όσον γνωρίζουμε οτιδήποτε εκπέμπει, θα την ξεγελάσουμε εύκολα!» είπε η Αφροδίτη τής εκδοχής του.
Σύντομα, είχε ετοιμασθεί ένα σχέδιο δράσης, το οποίο έβαλαν σε εφαρμογή, αφού πρώτα χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, κατά εκδοχή. Η μελλοντική ομάδα, ανέλαβε την περιοχή τής γης τού 2000 π.Χ., και η παρελθοντική, τον 1ο πλανήτη τού Α΄ τού Κενταύρου, προ 50 ετών. Έφθασαν πριν από τα ρομπότ τής Σοφίας, και μόλις τα είδαν τα κατέστρεψαν. Ύστερα, έστειλαν σήμα στη βάση τής Σοφίας, που την πληροφορούσαν πως όλες οι εντολές της εκτελέστηκαν.
Οι δύο Σοφίες, αγκαλιάστηκαν χαρούμενες, πιστεύοντας πως το μήνυμα ήταν αληθινό.
«Τώρα έχουμε πόρτα για τη γη τού 2000 π.Χ., και για τον 1ο πλανήτη αυτού τού συστήματος, πριν φθάσουν οι εχθροί μας. Τώρα θα μάθουμε ποιοί μας κυνηγούν, και από πού! είπε η μελλοντική Σοφία. ...Λοιπόν, εγώ θα μείνω εδώ για να κατευθύνω την καταστροφή τους, και εσύ πήγαινε στη γη, και σύντομα θα σε ακολουθήσω. Μόλις θα τους καταστρέψω, θα δημιουργήσω μία ακόμα εκδοχή, στην οποία, δεν θα δεχθούμε επίθεση, και θα έχουμε στην εξουσία μας όλο το σύστημα τού Α΄ τού Κενταύρου».
Η άλλη Σοφία, στάθηκε μπροστά στη συσκευή, και ένα φως την έλουσε, και την εξαφάνισε, για να τη στείλει στη Γη τού 2000 π.Χ. Η βάση όπου θα μεταφερόταν, βρισκόταν στη Σελήνη, και ήταν πανομοιότυπη με εκείνη τού Τύχωνα που γνώριζε από την εκδοχή της. Εκεί όμως, την περίμεναν ο Άρης με την Αφροδίτη.
«Ψηλά τα χέρια!» φώναξε ο Άρης, σημαδεύοντάς την μ’ ένα πιστόλι λέιζερ.
«Πώς το κάνατε αυτό;» ρώτησε εκείνη έκπληκτη.
«Προχώρα στο διπλανό δωμάτιο, και άσε τα λόγια!» φώναξε ο Άρης.
«Αφροδίτη, μας πρόδωσες! Δεν έπρεπε να συμμαχήσεις μαζί τους!» φώναξε η Σοφία καθώς περπατούσε προς το διπλανό δωμάτιο.
«Είσαι χαζή Σοφία! Αυτοί είχαν δίκιο. Η μαμά τους πρόδωσε, και έπρεπε να τους βοηθήσω! Στο κάτω - κάτω, είναι καλοί άνθρωποι! Μπορούσες κι εσύ να μοιραστείς μαζί τους όσα έχουν! Αλλά εσύ...»
«Γιατί; Η μαμά δεν ήταν καλή;» διαφώνησε εκείνη. «...Ξέρεις καλά, πόσους βοήθησε, και πώς χάριζε την τεχνογνωσία της για το καλό άλλων! Ή μήπως εγώ δεν θα βοηθούσα την ανθρωπότητα με αυτή τη γνώση που έχω; Ήρθα εδώ, για να δημιουργήσω μία ανθρωπότητα καλύτερη απ’ αυτή που ξέρετε. Θα τους έδινα την τεχνολογία μου, και θα τους προστάτευα από πολέμους και αρρώστιες τού παρελθόντος...»
«Αυτό απαγορεύεται! Δεν έχουμε την εμπειρία για τέτοια εγχειρήματα! Θα μπορούσε να δημιουργηθεί σοβαρό πρόβλημα!» είπε η Αφροδίτη, ενώ ο Άρης παρακολουθούσε χωρίς να επεμβαίνει, έτοιμος να τής κάνει αναισθητική ένεση.
«Σαχλαμάρες! Μόνο για το συμφέρον τους δημιουργούσαν εκδοχές! Για το συμφέρον τού κόσμου φοβούνται; Δεν είμαι διατεθειμένη να υπακούσω σε κανέναν! Είναι οπισθοδρομικοί και συμφεροντολόγοι! Σκεφθείτε μια ανθρωπότητα που θα ελέγχει το χρόνο! Θα μπορούμε να ταξιδεύουμε σε άπειρα σύμπαντα διαφορετικά και παράξενα! Και θα έχουμε τον απόλυτο έλεγχο! Σας προτείνω να τα ξεχάσουμε όλα, και να συμμαχήσουμε!» έκανε μια τελευταία προσπάθεια η Σοφία.
«Μα αν ήθελες συμμαχία, δεν θα πυροβολούσες τους φίλους σου τής 4ης εκδοχής! Και όλα αυτά που λες, θα γίνουν κάποτε! Μόνο που θέλουν σύνεση, και σίγουρα δεν θα τα κατευθύνεις εσύ!» είπε ο Άρης, και ετοιμάστηκε να τής κάνει την ένεση.
«Ακίνητος! Πέτα την ένεση και το όπλο, και ψηλά τα χέρια! Κι εσύ Αφροδίτη!» ακούστηκε η φωνή τής Σοφίας από πίσω τους.
Έκπληκτοι, είδαν μία άλλη Σοφία να τους σημαδεύει με ένα όπλο λέιζερ σαν το δικό τους.
«...Μόνο εσείς θα με προλαβαίνετε; Σειρά μου τώρα! Πάντως εγώ σας πρότεινα συμμαχία, αλλά δεν θελήσατε! Θα είσαστε χρήσιμοι σαν υπηρέτες μου στη Γη! Με σβησμένη μνήμη φυσικά!» είπε.
«Μα εσύ δεν θα πήγαινες στον πρώτο πλανήτη τού Α΄ τού Κενταύρου; ρώτησε η άλλη Σοφία, με την ίδια απορία.
«Όχι! Δεν είμαι εκείνη η Σοφία! Είμαι από το μέλλον σου!» απάντησε εκείνη. «...Πριν από τριάντα δικά μου λεπτά, βρισκόμουν στη δική σου θέση, και απορία. Έτσι κι εσύ σε λίγο, θα πας πίσω στο παρελθόν, και θα κάνεις ό,τι κάνω εγώ τώρα. Μην αργείς! Η βοηθητική συσκευή είναι ήδη προγραμματισμένη, και αυτοί οι δύο, θα φθάσουν μετά από εσένα, για να με υποδεχτούν. Κρύψου πίσω από τη συσκευή, και περίμενε. Δεν θα σε δει κανείς. Ά! Πάρε και το πιστόλι τού Άρη! Είναι αυτό που κρατάω κι εγώ. Με τη φωτογραφική σου μνήμη, δεν θα είναι δύσκολο να κάνεις και να πεις ό,τι κι εγώ!»
Η άλλη, πήρε το πιστόλι, και έφυγε γελώντας. Σε λίγα δευτερόλεπτα, ακούστηκε ο ήχος τής συσκευής που την έστειλε πίσω στο παρελθόν.
«Χα χα!» γέλασε η Σοφία που έμεινε πίσω. «...Αν δεν προσέχεις, ο χρόνος σου παίζει άσχημα παιχνίδια. Τώρα είσαστε εσείς στα χέρια μου!» και πήρε τη σύριγγα από το τραπέζι που την είχε ακουμπήσει ο Άρης.
Ξαφνικά, ένα χέρι βγήκε από πίσω της, και χτύπησε πρώτα το όπλο, και μετά το κεφάλι της. Η Σοφία, σωριάστηκε κάτω λιπόθυμη.
«Συμφωνώ μαζί σου! Αν δεν προσέχεις, ο χρόνος σου παίζει άσχημα παιχνίδια» είπε ένας νέος Άρης ειρωνικά, τρίβοντας το χέρι του. Και συνέχισε να λέει στους άλλους δύο, που τον κοιτούσαν με ανοιχτό το στόμα: «...Κουράστηκα εκεί πίσω κουλουριασμένος τρία τέταρτα! Έλα Άρη! Είναι η σειρά σου να φύγεις για να μας σώσεις!» Και ο άλλος Άρης, κατευθύνθηκε γελώντας προς τη βοηθητική συσκευή.
«Πώς το κάναμε αυτό;» ρώτησε η Αφροδίτη έκπληκτη.

 «Ούτε κι εγώ κατάλαβα! είπε ο Άρης. ...Όταν είδα τη δεύτερη Σοφία, σκέφτηκα      πως αν γλυτώναμε, θα μπορούσα να πάω κι εγώ στο παρελθόν και να μας    σώσω, όπως έκανε η Σοφία. Και τότε έγινε! Μπορεί και η Σοφία να έκανε την ίδια σκέψη. Ίσως έγινε, επειδή ήταν εξ’ ίσου πιθανό να γίνει, και να μη γίνει. Φαίνεται πως «αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη!» Το λάθος τής Σοφίας, ήταν ότι αντί να ενεργήσει γρήγορα, γελούσε. Εγώ όμως, δεν τής άφησα την ευκαιρία να σκεφθεί και να το ξανακάνει. Έλα τώρα, να τη στείλουμε στην 4η εκδοχή, προτού συνέλθει».



Χρόνης Πάροικος