«Χαίρομαι που το
διασκεδάζεις» ακούω τη φωνή της Ρίκα ακριβώς από πίσω μου.
Είναι δυνατόν;
Πριν καν προλάβω να
γυρίσω να την κοιτάξω, με έχει ρίξει ήδη κάτω, με την κοιλιά στο χώμα και έχει
ακινητοποιήσει τα χέρια μου πίσω από την πλάτη.
Με λίγα λόγια, έφαγα
χώμα. Αλλά και μερικές μπουνιές στα πλευρά, έτσι για συνοδευτικό.
«Μα... πώς; Αφού...»
ψελλίζω μπερδεμένη τρώγοντας τις άκρες από ‘κανα δυο χορταράκια που βρέθηκαν
κάτω από τη μύτη μου.
«Λέγεται αστρική
προβολή καλή μου...» μου εξηγεί η Ρίκα και τραβάει τα χέρια μου ακόμα πιο
δυνατά, κάνοντάς με να βογγάω από τον πόνο στις αρθρώσεις μου και τους
τένοντες. «Ένα από τα μαγικά μου χαρίσματα που πρόσφατα έμαθα να ελέγχω και να
αξιοποιώ και με υπερηφάνεια σου ανακοινώνω πως είσαι η πρώτη που το μαθαίνει».
«Αστρική...
προ-προβολή; Όπως ο Ματ;» την ρωτάω και έρχεται αμέσως στο μυαλό μου η
επεξήγηση του Ματ, όταν μας ανέλυε τις δυνατότητες των δυνάμεών του τις
προάλλες: “ «Αυτό
σημαίνει πρακτικά, πως μπορώ να δημιουργήσω ένα αντίγραφο του εαυτού μου, που
θα έχει υπόσταση στο αστρικό πεδίο και θα είναι απλά ορατό στη δική μας πραγματικότητα.
Είναι ένα πολύ καλό κόλπο για να μπερδέψεις τον αντίπαλο σε μία μάχη ή να
νομίζουν όλοι πως βρίσκεσαι στο μάθημα την πρώτη ώρα, ενώ παίζεις πλέι στέισον
στο σπίτι σου».
Εκείνη την στιγμή μπορεί να μην
κατάλαβα ακριβώς πως χρησιμεύει μια τέτοια δύναμη, αλλά νομίζω πως η επίδειξη
της Ρίκας είναι κάτι παραπάνω από υπεραρκετή για να εκτιμήσω και να θαυμάσω τις
δυνατότητες αυτού του συγκεκριμένου χαρίσματος.
«Όχι φυσικά» μου
απαντά σχεδόν προσβεβλημένη που τόλμησα να την συγκρίνω με τον Ντι Κάρλο, και
τραβά επίπονα το χέρι μου πίσω από την πλάτη. Μπορώ να πω ότι το αισθάνομαι σαν
‘τιμωρία’ προς την ‘αυθάδειά μου’. «Εγώ
δε σπαταλάω τα χαρίσματά μου για να γλιτώσω από μερικές βαρετές ώρες μαθημάτων
στο σχολείο. Εγώ εξέλισσω τις
δυνάμεις μου έτσι ώστε να μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου ανά πάσα στιγμή
και απέναντι σε οποιονδήποτε εχθρό βρεθεί στο δρόμο μου».
Στην φωνή της υπάρχει
-εκτός από περηφάνεια και αλαζονεία- ένας είδος εχθρικότητας που δεν μπορώ
ακριβώς να δικαιολογήσω. Σαν να χαίρεται που επιτέλους μπορεί δικαιολογημένα να
μου κάνει τη μούρη κρέας και να αποδείξει σε όλους γι ακόμα μια φορά πόσο ικανή
μάγισσα είναι. Αλλά γιατί; Δεν της έχω κάνει ποτέ τίποτα, πάντα προσέχω να μην
την ενοχλώ και να μην της γίνομαι βάρος, ακόμα και όταν της απευθύνω το λόγο,
το κάνω μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο.
«Ρίκα, με ΠΟΝΑΣ!» της
λέω δυνατά, νιώθοντας την αναπνοή μου να κόβεται από τον πόνο.
«Ωραία» μου απαντά
παντελώς ψυχρά και συνεχίζει να μου τραβά το χέρι με την ίδια πίεση – αν όχι
και με περισσότερη.
«Μα τι σου έχω κάνει
και με μισείς τόσο;» ξεσπά το παράπονο από μέσα μου και με φωνή ραγισμένη είμαι
αποφασισμένη να πάρω επιτέλους απαντήσεις γι αυτήν την αδικαιολόγητη
εχθρικότητα.
«Μην τρελαίνεσαι καλή
μου, δεν σε μισώ. Μπορεί να μην εγκρίνω τις προσωπικές επιλογές σου στον
ερωτικό τομέα, αλλά δε σε μισώ. Δεν ενδιαφέρομαι αρκετά για την υπαρξή σου για
να μπορώ να σε μισήσω».
Ω, Θέε μου, τι λέει
πάλι; Ποιες προσωπικές επιλογές; Και σε ποιον τομέα;
«Σου είπα ΜΕ ΠΟΝΑΣ»
λέω πια απηυδισμένη από την όλη συμπεριφορά της κακομαθημένης μάγισσας που με
έχει ακινητοποιήσει και χωρίς να το προσπαθήσω ή να το επιδιώξω με κάποιο
τρόπο, ένα κύμα αέρα σαν να βγαίνει από μέσα μου και την απομακρύνει από κόντα
μου με φόρα, κάνοντάς την να φτάσει ψηλά στον αέρα, αρκετά μέτρα πάνω από το
έδαφος ενώ ταυτόχρονα νιώθω να μου κόβει στιγμιαία την ανάσα.
Επιτέλους μπορώ να
σηκωθώ από το έδαφος και φυσικά το κάνω αμέσως, σχεδόν αντανακλαστικά, χωρίς να
νιώθω κάποιον πόνο στους μυς ή τις αρθώσεις μου. Παράξενο. Να ‘ναι άραγε από
την επίδραση του ξορκιού που έκανε νωρίτερα η Ρίκα; Με ανακούφιση τρίβω το
κακοποιημένο χέρι μου και σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά για να εντοπίσω την-γι
ακόμα μια φορά- ιπτάμενη μάγισσα Χάλιγουελ.
Δεν εντοπίζω τίποτα
όμως. Μάλλον δεν είναι πια ιπτάμενη. Η αλήθεια είναι πως ό,τι ανεβαίνει
κατεβαίνει, όλοι το γνωρίζουμε αυτό, απλά ήλπιζα να έχω λίγο χρόνο παραπάνω να ανασκουμπωθώ.
Κλαπ, κλαπ, κλαπ.
«Μπράβο σου Μπόνι.
Επιτέλους με εκπλήσσεις ευχάριστα σήμερα» λέει η Ρίκα χτυπώντας σχεδόν ρυθμικά
παλαμάκια καθώς με πλησιάζει πάλι από πίσω.
Γυρίζω να την κοιτάξω
παίρνοντας αμυντική στάση κατευθείαν και τη βλέπω χαλαρή να στρώνει τα ελάχιστα
στραπατσαρισμένα ρούχα της, ένα μαύρο σκισμένο μπλουζάκι με την φωτό του
Μέριλιν Μάνσον και της γλώσσας του στο μπροστινό μέρος και το μαύρο τζιν,
επίσης σκισμένο, παντελόνι της. Έπειτα στρώνει την φράντζα της με προσοχή στα
αριστερά του μετώπου της και αφού σταυρώσει τα χέρια στο στήθος με κοιτά με
ύφος Χριστόφορου Κολόμβου που μόλις ανακάλυψε την Αμερική.
«Δυο πράγματα έχω να
σου πω σαν συμπέρασμα από την όλη συμπεριφορά σου στη μάχη». Κάτι μου λέει ότι
ο λόγος που με μισεί δεν θα ‘ναι μέσα στις επεξηγήσεις της, αλλά δεν θέλω να την
διακόψω τώρα. «Πρώτον, το χάρισμά σου, η ικανότητα να ελέγχεις τον αέρα γύρω
μας είναι συναρπαστική. Ειδικά για μια Μάγισσα των Στοιχείων που δεν έχει
εκπαιδευτεί καθόλου στο πώς να ελέγχει ένα τόσο ιδιαίτερο και απαιτητικό
χάρισμα, αντεπιτέθηκες στον εχθρό σου με πολύ δημιουργικό τρόπο. Είμαι σίγουρη
πως δεν έχεις ξαναφτιάξει τόσο μεγάλο ανεμοστρόβιλο για να υπερασπιστείς τον
εαυτό σου».
«Όχι, η αλήθεια είναι
πως όχι». Τουλάχιστον όχι με τη θέληση μου. Αλλά θυμάμαι αμυδρά μια φορά στα
δώδεκά μου που μάλωσα πολύ άσχημα με την Νόρα και η μισή-τότε- γειτονιά μας
γκρεμίστηκε από έναν ξαφνικό μίνι ανεμοστρόβιλο. Τότε δεν το είχα σύνδεσει με
τις δυνάμεις μου, γιατί διαμέναμε σε ένα νησί της Καραϊβικής την περίοδο των
τροπικών κυκλώνων, αλλά τώρα είμαι αρκετά σίγουρη ότι ήταν δικό μου
δημιούργημα. Η αίσθηση όταν δημιούργησα αυτόν το ανεμοστρόβιλο για να
αντεπιτεθώ στη Ρίκα ήταν παρόμοια με αυτό που ένιωσα τότε και δεν ήξερα πώς να
το διαχειριστώ.
«Αυτό συνέβη κυρίως
επειδή σε θύμωσα αρκετά και ο θυμός με εσένα λειτουργεί θετικά για την σύνδεσή
σου με το στοιχείο του Αέρα, ώστε να συγκεντρώσεις την δύναμη αλλά και τη
θέληση να μου επιτεθείς. Και μου άρεσε ιδιαίτερα που έγινες τόσο δημιουργική»
παραδέχεται με χαμόγελο η Ρίκα και δεν γίνεται να μην κοκκινίσω με το σχόλιό
της. Μπορώ να δηλώσω μέχρι και κολακευμένη!
«Ε-ευχαριστώ;»
«Δε χρειάζεται, την
αλήθεια λέω». Αφήνει τα χέρια της να πέσουν στα πλάγια των μηρών της και
περπατά προς το μέρος μου. «Δεύτερον, κατάφερες να με διώξεις από πάνω σου με
τη δύναμη του αέρα χωρίς να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου για να τον χειριστείς
και να τον κατευθύνεις. Έχεις ιδέα πόσο
σημαντικό είναι αυτό σε μια μάχη;»
«Πολύ;». Μπορώ να το
υποθέσω από το ύφος της.
«Πάρα πολύ. Και
επειδή μπορώ να υποθέσω ότι η ‘αμυνά’ σου ήταν εκούσια, αυτό σημαίνει ότι το
χάρισμά σου ενεργοποιείται αυτόματα κάτω από εξαιρετικά πιεστικές συνθήκες.
Πράγμα καλό, για τη ζωή σου».
Ναι, όντως.
Τουλάχιστον μέχρι να μάθω να χειρίζομαι τον αέρα γύρω μου σε κάθε περίπτωση και
με όποιον τρόπο θέλω.
«Γιατί με μισείς;»
επιστρέφω στο θέμα που με καίει.
«Α, έχεις κολλήσει.
Σου είπα, δε σε μισώ».
«Δύσκολο να το πιστέψω
με αυτή τη συμπεριφορά».
«Προβλημά σου. Έτσι
συμπεριφέρομαι σε όλους».
«Σχεδόν, ναι. Το έχω
παρατηρήσει» πώς θα μπορούσα να το αγνοήσω άλλωστε. Όμως δε θα μου ξεφύγεις
τόσο γρήγορα Ρίκα μου. Βρίσκω το θάρρος και την πλησιάζω λίγο παραπάνω. «Τι
εννοούσες όταν είπες ότι δεν εγκρίνεις τις προσωπικές μου επιλογές στον ερωτικό
τομέα;»
Η Ρίκα στριφογυρνά τα
μάτια της βαριεστημένα και μου γυρνά την πλάτη.
«Το προφανές Μπόνι.
Δεν εγκρίνω την σχέση σου με τον Κα» μου πετάει ξερά. «Αλλά είναι κάτι που δεν
με αφορά –εκτός αν λάβω υπόψη μου την ραγισμένη καρδιά του αδερφού μου, που και
πάλι καλό του κάνεις που του ρίχνεις χυλόπιτα. Τον γλιτώνεις από πολλούς
μπελάδες-και μαζί και όλους εμάς που θα έπρεπε να τρέξουμε να τον ξεμπλέξουμε.
Οπότε κάνε ό,τι θες, με όποιον θες, όπως το θες. Απλά στο λέω -τελείως φιλικά –
μείνε μακριά από τον Τέρνερ. Το παιδί είναι προβληματικό».
«Στ’ αλήθεια τον
μισείς τόσο πολύ;»
«Άντε πάλι με το
μίσος. Όχι δεν τον μισώ. Σου είπα ήδη, για να μίσεις κάποιον πρέπει να σε
ενδιαφέρει».
«Τότε τι συμβαίνει;»
«Απλά δεν τον
εμπιστεύομαι Μπόνι!» μου ανταπαντά με σθένος έχοντας γυρίσει προς το μέρος μου
με τις γροθιές της να στέκονται κλειστές αλλά με ένταση στα πλαϊνά του σώματός
της.
«Πώς γίνεται να μην
εμπιστεύεσαι τον ίδιο σου τον ξάδερφο;» ψελλίζω αναλογιζόμενη πώς αυτή η
μάγισσα που μεγάλωσε σε μια τόσο δεμένη οικογένεια, μπορεί να απορρίπτει τόσο
εύκολα τον ξάδερφό της, που ουσιαστικά μεγάλωσε σαν αδερφός της μαζί τους.
«Ο Κα έχει δαιμονικό
αίμα στις φλέβες του. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;»
«Δε σημαίνει τίποτα
απολύτως» της απαντώ με θάρρος και θράσσος που δεν ήξερα ότι είχα. «Ο Κα μου τα
εξήγησε όλα. Οι δαιμονικές δυνάμεις μέσα του είναι δεσμεμένες».
«Χα! Αυτό δεν μου
λέει τίποτα εμένα!»
«Γιατί;»
«Γιατί;» η Ρίκα επαναλαμβάνει την ερώτηση μου λες και η ερώτηση
είναι κάτω από τη μύτη μου και δεν το έχω πάρει χαμπάρι. Με πλησιάζει σε
απόσταση αναπνοής-οι μύτες μας σχεδόν ακουμπάνε μεταξύ τους- και αφού πάρει το
πιο σοβαρό και αυστηρό της ύφος ξεστομίζει μια ερώτηση που με κάνει να
αμφισβητήσω ακόμη και αυτά που ξέρω για τον άνθρωπο που υποτίθεται ότι είναι
πλέον το αγόρι μου. «Γιατί το ξόρκι δέσμεσης λύνεται».
Δεν μπορεί να
πιστεύει ότι ο ξαδερφός της θα δολοφονούσε έναν αθώο, έτσι;
Foni Nats