228 μ.Χ. Αλεξάνδρεια.
Ο Απόλλων,
κολλούσε μ’ ένα εργαλείο κάποια κυκλώματα. Πλάι του, η γυναίκα του η Άρτεμις,
κοιτούσε τη δουλειά του με ενδιαφέρον.
«Ίσως αύριο το όνομά μας γίνει τρανό σ’ ολόκληρη την αυτοκρατορία! Ο
ίδιος ο Καίσαρας θα μας τιμήσει αν η εφεύρεσή μου πετύχει» είπε ο Απόλλων, στην αρχαία Αλεξανδρινή διάλεκτο τής εποχής του.
«Ελπίζω να γίνει έτσι, γιατί είπες πολλά στο Πανεπιστήμιο τής
Αλεξάνδρειας, και θα ήταν άσχημο να διαψευσθείς στους μαθητές σου» απάντησε η Άρτεμις.
Κάποια
στιγμή, φασαρία ακούστηκε στο δρόμο. Ο Απόλλων και η Άρτεμις, βγήκαν στο
παράθυρο.
«Άγριοι άνθρωποι!» είπε με
φρίκη η Άρτεμις.
«Μπορεί η Αλεξάνδρεια να είναι προηγμένη στις τέχνες και τις επιστήμες,
αλλά κατοικείται από θηρία!» παρατήρησε
αγανακτισμένος και ο Απόλλων κλείνοντας την κουρτίνα. «...Τι
τους έκαναν οι Χριστιανοί και φέρονται έτσι;»
«Πάλι αύριο θα βλέπουμε τα νεώτερα στην Οπτομηχανή, και θα κατηγορούν τη
Ρώμη για βαρβαρότητες και καταπάτηση τής ανεξιθρησκείας» είπε η Άρτεμις.
«Ντροπή να σέρνουν τους ανθρώπους με το Ηλιακό Άρμα! Αυτά δεν τα θέλει
ούτε ο Άρης!» είπε ο
Απόλλων ανάβοντας το φως για να συνεχίσει τη δουλειά του.
«Είμαστε τυχεροί που γεννηθήκαμε στην Αυτοκρατορία. Μετά τη βιομηχανική
επανάσταση τών περασμένων δύο αιώνων, η Ρώμη είναι κυρίαρχη, αλλιώς θα ‘χαμε
μεγάλη φτώχεια και πείνα, όπως στη Νέα Ήπειρο. Εμείς πετάμε με τα Ανεμοπλάνα,
κι αυτοί πεθαίνουν από την πείνα σαν τις μυίγες. Αν όμως είχαν λίγη ισχύ και
αυτοί, δεν θα άφηναν να γίνονται στη Ρώμη βαρβαρότητες» είπε η Άρτεμις, και κάθισε κι αυτή σ’ ένα ανάκλιντρο.
«Τέλος! Το σύνδεσα! Τώρα θα δούμε αν υπάρχουν τα ταχέα σωματίδια» Φώναξε ο Απόλλων.
«Στ’ αλήθεια, πιστεύεις πως μπορούμε να εντοπίσουμε σώματα από το μέλλον;»
ρώτησε δύσπιστα η Άρτεμις.
«Θα δούμε σε λίγες μονάδες χρόνου!» απάντησε ο Απόλλων. Γύρισε ένα κουμπί, και στον τοίχο προβλήθηκε
ένας φωτεινός κύκλος με γράμματα.
«Δεν βλέπω τίποτα!» είπε η
Άρτεμις.
«Υπομονή γυναίκα! Δεν μπορεί όλα τα ταχέα σωματίδια τού κόσμου να πέσουν
τώρα αμέσως στη στέγη μας!» διαμαρτυρήθηκε
ο Απόλλων.
Ξαφνικά,
ένας ήχος ακούστηκε, και η Οπτομηχανή πρόβαλλε έναν Ελληνικό αριθμό: α΄’.
«...Ναι! Υπάρχουν!» φώναξε ο
Απόλλων, πηδώντας από το ανάκλιντρό του. «...Τώρα οι άνθρωποι θα ομοιωθούν με
τους αθανάτους!»
«Μη βλασφημείς! Ακούνε οι θεοί!» είπε η Άρτεμις φοβισμένη.
Τότε η
Οπτομηχανή ήχησε και πάλι. Δεύτερο, τρίτο, όλο και περισσότερα σωματίδια
έπεφταν στη συσκευή, και στον τοίχο οι αριθμοί άλλαζαν: ‘θ΄ ... ι΄... ια΄ ...’
«Κάτι παράξενο συμβαίνει!» είπε η
Άρτεμις. «...Το μηχάνημα χτυπάει ρυθμικά, σαν να χτυπάς τη λύρα!»
«Ναι! Γιατί όμως; Μήπως έχουμε παρεμβολές από Οπτικούς δορυφόρους; Μήπως
δεν είναι ταχέα σωματίδια;» αναρωτήθηκε
ο Απόλλων. Στάθηκε για λίγο σκεφτικός στο ανάκλιντρο, ενώ η μηχανή άλλαζε κάθε
τόσο ήχο, πάντοτε όμως ρυθμικά.
«...Μα ναι! Είναι κώδικας στο δυαδικό σύστημα!» φώναξε ξαφνικά.
Πήρε μια
«μεμβράνη», και άρχισε να γράφει μ’ ένα «κάρβουνο», κάτι σαν μολύβι. Έγραψε για
λίγο, και μετά κοίταξε την Άρτεμη σαστισμένος.
«...Είναι ένα μήνυμα από το μέλλον, από τους αθανάτους!» είπε με μια χλωμάδα στη γυναίκα του.
«Από τους αθανάτους; Και τι λέει;» ρώτησε με δυσπιστία η Άρτεμις.
«Άκου! Λέει..»
‘Μήνυμα
ταχέων σωματιδίων. Ημερομηνία: 8ο έτος Πτολεμαίου Καίσαρος τού Ειρηνικού. Τόπος
αποστολής: Σεληνιακή Βάση Τύχωνος. Παραλήπτες: Απόλλων και Άρτεμις. Τόπος:
Αλεξάνδρεια. Χρόνος λήψης: 2ο έτος Πτολεμαίου Καίσαρος τού Ειρηνικού.
Αποστολείς: Άρης και Αφροδίτη.
Συγχαρητήρια!
Σήμερα καταρρίψατε τα όρια τού χρόνου. Καλώς ήλθατε στη συντροφιά μας!’.
...Υπήρχαν
κάποιοι θρύλοι στους θνητούς.
Μιλούσαν
για τους αθανάτους.
Αυτών που η
αρχή χανόταν στους καιρούς
και
κυβερνούσανε τις τύχες τών θνητών.
Θρύλοι
μιλούσανε για κόσμους μακρινούς,
που οι
αθάνατοι μονάχα τους γνωρίζανε,
κι οι μύθοι
τών ανθρώπων ψιθυρίζανε,
γι’ αυτούς
που κατοικούν στους ουρανούς...
Χρόνης Πάροικος