«Δεν χρειάζομαι τη
βοήθεια σου» λέω με τον πιο εχθρικό τόνο που θα μπορούσα να υιοθετήσω. «Ρίκα,
γιατί τον κάλεσες αυτόν;»
Ο Τάι έχει κατεβάσει
το βλέμμα στο έδαφος και δεν έχει βγάλει άχνα από την ώρα που του ανακοίνωσα
ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει τις καταραμένες τις δυνάμεις του πάνω μου.
Πρόλαβε βέβαια να εξαμολύσει δυο τρεις κατηγορίες στην Ρίκα για την κατάσταση
στην οποία του παραδίδεται η προστατευόμενη του αλλά μέχρι εκεί. Αφού έσπευσα να
τον πληγώσω με τα λόγια μου γι ακόμα μια φορά.
Βέβαια δεν είμαι σίγουρη τι από τα δυο τον πλήγωσε πιο πολύ: η άρνηση
μου να με βοηθήσει ή η λέξη που χρησιμοποίησα για να περιγράψω τις δυνάμεις
του;
«Για να σε θεραπεύσει»
μου απαντά η Ρίκα με μια απλότητα. «Σε λίγα λεπτά που το ξόρκι μου θα λυθεί το
σώμα σου θα σφαδάζει από πόνο και δυστυχώς δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου
για να σε αφήσουμε να γιατρευτείς μόνη σου».
«Μα Ρίκα…»
«Μπόνι σταμάτα να
κάνεις σαν κακομαθημένο κοριτσάκι και συμπεριφέρσου σαν την υπεύθυνη Μάγισσα
του Αέρα που οφείλεις να είσαι! Βάλτε
στην άκρη ότι υποτίθεται ότι έχετε μεταξύ σας και επιτέλους συνεργαστείτε» μου
απαντά αυστηρά -θυμίζοντας μου στο ύφος λίγο και τον ξάδερφό της, αλλά αυτό
είναι κάτι που δεν θα της αποκαλύψω ποτέ- και όλος ο θυμός μου εξανεμίζεται
στην θύμηση της ‘αποστολής’ μου. Η αλήθεια είναι ότι έχω μεγάλη ευθύνη για ό,τι
πρόκειται να συμβεί από δω και πέρα. Για αυτό πρέπει να δώσω τον καλύτερο μου
εαυτό για να σώσω...εμ... τον κόσμο.
«Εντάξει, τότε κάνε
αυτό που πρέπει» στρέφομαι προς τον Τάι χωρίς να τον κοιτάω, απλώνοντας τα
χέρια μου προς το μέρος του για να με οδηγήσει εκεί όπου θα θέσει σε εφαρμογή
τις δυνάμεις ίασής του.
«Καλύτερα να πάμε
κάτω από τις κερκίδες» μου λέει ο Τάι απαλά, «να μην ρισκάρουμε να μας δει
κάποιος που δεν πρέπει. Είναι η ώρα που έρχονται οι επιστάτες».
«Εγώ πρέπει να φύγω.
Θα τα πούμε μετά» μας ανακοινώνει η Ρίκα και πριν προλάβουμε να αντιδράσουμε
αρχίζει να τρέχει προς την έξοδο όπου μάλλον την περιμένει μια αρρενωπή
φιγούρα.
«Ποιος είναι αυτός;»
ρωτά ο Τάι μόλις αντιλαμβάνεται πως ο τύπος στην έξοδο είναι μάλλον το ραντεβού
της αδερφής του. Σαν να μου φαίνεται ανήσυχος. Αλλά δε με νοιάζει.
«Δεν είμαι
υποχρεωμένη να ξέρω με ποιον βγαίνει ραντεβού η αδερφή σου» του απαντώ ξερά την
ώρα που συνειδητοποιώ ότι η Ρίκα δυστυχώς μας άφησε μόνους.
«Ραντε... Η Ρίκα δεν
βγαίνει ραντεβού!»
«Τέλος πάντων, αυτό
δεν μας αφορά» του λέω συλλογιζόμενη ότι μάλλον δεν είναι καλό να ενισχύσω τις
ανησυχίες του προς το παρόν. Όχι ότι με νοιάζει για τον ίδιο, απλά δεν θέλω να
κάνω προπόνηση αύριο με μια Ρίκα εκνευρισμένη από την ανάκριση του αδερφού της.
Επειδή ο Τάι κοιτάζει
ακόμα σοκαρισμένος προς την έξοδο με το στόμα ανοιχτό και με βλέμμα γεμάτο
ανησυχία, πιάνω το χέρι του λίγο πιο πάνω από τον καρπό και τον τραβάω μαζί
μου, στο σημείο που είναι οι κερκίδες. Παρόλο που το δέρμα μου δεν έρχεται σε
άμεση επαφή με το δικό του, λόγω του λεπτού καρό πουκαμίσου που φοράει, σίγουρα
μπορώ να νιώσω τη θέρμη του σώματός του. Η ώρα έχει περάσει και είναι πια
φθινόπωρο, οπότε με την δύση του ήλιου η θερμοκρασία περιβάλλοντος πέφτει
αισθητά. Ο Καθοδηγητής μου έχει φροντίσει να φορέσει ένα λεπτό βαμβακερό καρό
πουκάμισο πάνω από το λευκό κοντομάνικο μπλουζάκι που φοράει, οπότε έχει διατηρήσει
μια καλή θερμοκρασία σώματος. Εγώ από την άλλη με το χαμηλοκάβαλο παντελόνι και
το κοντό μπλουζάκι να αφήνει εκτεθημένη την κοιλιά μου πρέπει να είμαι
παγωμένη, κι ας μην καταλαβαίνω ακόμα ότι κρυώνω λόγω ανεβασμένης ανδρεναλίνης
και αυξημένης σωματικής δραστηριότητας. Όμως ακριβώς επειδή είμαι παγωμένη,
νιώθω πιο έντονα την θέρμη του κορμιού του Τάι, ακόμα και πάνω από πουκάμισό
του.
Καλύτερα να μην
εστιάζω σε αυτή τη θέρμη που έρχεται από το σώμα του γιατί και μόνο στη σκέψη,
αναστατώνομαι. Και δεν είμαι πια ελεύθερη.
Φτάνοντας κάτω από
τις κερκίδες, απελευθερώνω τον Τάι από την λαβή μου και γυρνάω προς το μέρος
του. Τα γλυκά σοκολατένια του μάτια έχουν συνέλθει από ότι κι αν σκεφτότανε
πριν για την αδερφή του, έχοντας υιοθετήσει ένα ντροπαλό, σχεδόν ενοχικό βλέμμα
απέναντί μου.
«Συμβαίνει κάτι;» τον
ρωτάω δήθεν απορημένη. Ξέρω πολύ καλά ότι οι ενοχές του προέρχονται ξεκάθαρα
από την δυσάρεστη και πολύ επικίνδυνη θέση στην οποία με έβαλε, χάνοντας την
Πέτρα του Νερού. Και αυτό γιατί απλά είναι ο Καθοδηγητής μου. Και σαν
Καθοδηγητής μου είναι υπεύθυνος να με κρατά ασφαλή-κάτι στο οποίο αποτυγχάνει
οικτρά σε κάθε περίπτωση.
«Ε;» είναι η πρώτη
του αντίδραση και μετά βάζει το χέρι πίσω από το κεφάλι για να ξύσει
χαρακτηριστικά το σβέρκο του. Είναι δυνατόν να βρίσκω τόσο χαριτωμένη αυτή του
την αμηχανία αυτή τη στιγμή; Μπόνι, συγκεντρώσου!
«Τίποτα» λέω, με
περισσότερη οργή απ’οση πρέπει να ποτίζει τη φωνή μου. Οργή κυρίως προς τον
εαυτό μου που του επιτρέπω ακόμα να κάνει τέτοιες σκέψεις. «Μπορούμε να
τελειώνουμε;»
«Ναι, φυσικά μου» μου
λέει συνεσταλμένα και προσποιείται ότι δεν κατάλαβε τον εκνευρισμό μου. Κάνει
δυο βήματα πιο κοντά μου και προσπαθεί να φέρει το χέρι του πάνω στο μάγουλό
μου.
Αντανακλαστικά,
τραβιέμαι μακριά του.
«Συμβαίνει κάτι;»
είναι τώρα η σειρά του να ρωτήσει, δήθεν απορημένα επίσης.
«Δεν μπορείς να το
κάνεις αυτό από πιο μακριά;» ψελλίζω ντροπαλά και νιώθω τα μάγουλα μου να
κοκκινίζουν στη σκέψη ότι θα πρέπει να δικαιολογήσω αυτήν μου την απαίτηση και
δεν το θέλω καθόλου. Γιατί αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να παραδεχτώ ότι έχω
ακόμα συναισθήματα για τον Τάι και αυτό δεν μου το επιτρέπει ούτε ο εγωισμός
μου, ούτε η ηθική μου. Είπαμε , είμαι
πιασμένη!
«Μπόνι ξέρεις πολύ
καλά πώς λειτουργεί το χάρισμά μου. Για να σε θεραπεύσω θα πρέπει σχεδόν να σε
αγγίξω. Το έχουμε ξανακάνει, οπότε είναι κάτι που γνωρίζεις» και εδώ σταματά
για να καθαρίσει λίγο το λαιμό του-μάλλον από την παρόρμηση να ξεστομίσει
λέξεις που αργότερα θα μετανιώσει που του ξέφυγαν. «Ποιο είναι το πρόβλημα
τώρα;»
Η ερώτηση που
φοβόμουν.
«Εγώ... να...» γιατί
το ζορίζω αφού στην τελική θα πω την αλήθεια έτσι κι αλλιώς; «Μπερδεύομαι όταν
με ακουμπάς».
Ειλικρινά δεν ξέρω
που βρίσκω το θάρρος να τον κοιτάζω στα μάτια τη στιγμή που λέω αυτά τα λόγια. Είναι
η στιγμή που γι’ ακόμα μια φορά εκτίθομαι μπροστά του, καταθέτω στα χέρια του
την καρδιά μου, αποκαλύπτω το πλέον πιο σκοτεινό μου μυστικό. Γιατί με αυτόν
τον άνθρωπο δεν μπορώ να κρατήσω κάτι μόνο για μένα; Γιατί δεν μπορώ να
προστατεύσω τον εαυτό μου απεναντί του ενώ με έχει πληγώσει αμέτρητες φορές;
Foni Nats