Παρουσίαση: Τα Μυστικά του Βάλτου Η Μάντισσα του Φόβου


Η Μάντισσα του Φόβου αποτελεί το πρώτο βιβλίο της σειράς «Τα Μυστικά του Γκρίζου Βάλτου» του Παναγιώτη Βάβαλου. Το εξώφυλλο με προϊδέασε όμορφα -και σωστά- για το τι θα συναντήσω μέσα στις σελίδες και η αναφορά μιας συγκεκριμένης χαρακτήρα του οπισθόφυλλου -ένα φυλακισμένο κορίτσι που θα συναντήσει ένας από τους κύριους χαρακτήρες, ο Σέρκης- έκανε το μυαλό μου να κολλήσει εκεί και να την ψάχνει με ενθουσιασμό. Δεν απογοητεύτηκα καθόλου!

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου -από τον υπέροχο πρόλογο- καταλαβαίνεις πως το βιβλίο θα είναι γεμάτο από μαγεία, σκοτεινές δυνάμεις, κρυφές συμφωνίες και σίγουρα αναταραχές που τα λόγια των Αρχόντων θα δημιουργήσουν. Ο Παναγιώτης Βάβαλος στήνει μια ατμοσφαιρική σκηνή την οποία σκεφτόμουν καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης και σε κάποιο σημείο κιόλας γύρισα ξανά μπροστά για να την διαβάσω, προσπαθώντας να προλάβω τις αποκαλύψεις του συγγραφέα. Όσα πράγματα κι αν σκέφτηκα, όσα κομμάτια κι αν κατάφερα να συνδέσω, μπορώ με ευχαρίστηση και ικανοποίηση να πω πως δεν ήταν αρκετά.

Το μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου καταλαμβάνει η ιστορία του Σέρκη, μέσω του οποίου μαθαίνουμε ένα σωρό όμορφες και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον κόσμο που έχει στήσει από το μηδέν ο συγγραφέας. Ο κόσμος είναι χωρισμένος σε βασίλεια στα οποία ζουν οι άνθρωποι που κρατούν συγκεκριμένες δυνάμεις που το είδος τους ορίζει. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως τα όρια είναι σκληρά αλλά βλέπουμε κάποια είδη να συνυπάρχουν -με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο- σε περιοχές που δεν ανήκουν. Οι αγαπημένοι μου ήταν οι Άζεντροι και οι Λαρίνες, εντελώς αντιδιαμετρικά είδη -θα καταλάβετε όταν διαβάσετε το βιβλίο- τα οποία γνωρίσαμε αρκετά καλά στο βιβλίο.
Στις υπόλοιπες σελίδες του βιβλίου βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του Άρμη που γνωρίζει περισσότερα -τουλάχιστον έτσι πιστεύει- για τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του αλλά γρήγορα συνειδητοποιεί πως υπάρχει μια αλήθεια για τον ίδιο αλλά και για τον πατέρα του. Υπάρχουν και κάποιες ματιές σε έναν ακόμη χαρακτήρα, τον Ελπίδη, αλλά δεν θέλω να επεκταθώ εδώ γιατί ήταν μια ευχάριστη έκπληξη τυλιγμένη από περισσότερο μυστήριο. Παρόλο που οι χαρακτήρες περνούν τις δικές τους περιπέτειες σε διαφορετικά σημεία του κόσμου, φαίνεται πως οι ζωές τους θα ενωθούν στο μέλλον μιας και όλοι τους οδεύουν να αποκαλύψουν κομμάτια του ίδιου μυστικού.

Η γραφή ήταν πολύ καλή, δεν μπέρδευε πουθενά και η γλώσσα του συγγραφέα ήταν απλή αλλά δεν έκανε σε καμία περίπτωση το βιβλίο να χάνει κάπου. Προσωπικά, ήταν ξεκούραστη και μέσα σε σελίδες γεμάτες μάχες και δράση, όμορφες και ζωντανές περιγραφές του κόσμου, διαλόγους που δεν φλυαρούσαν χωρίς λόγο, δεν θα ήθελα φανφάρες και περίτεχνες λέξεις απλώς για υπάρχουν. Είναι ο τρόπος γραφής που ταίριαζε στη συγκεκριμένη ιστορία και στον συγγραφέα.

Έχω δυο σημεία θα μπορούσα να σχολιάσω αρνητικά, αν θέλετε. Το πρώτο και πιο ελαφρύ είναι πως σε μερικές περιγραφές υπήρχε επανάληψη λέξεων που με έναν re-writing θα κυλούσαν πιο όμορφα. Ακόμη και μια φορά αν αναφερόταν η λέξη ενός υλικού από το οποίο ήταν τα πάντα φτιαγμένα θα μπορούσα εύκολα να φανταστώ πως κάλυπτε τα πάντα ενώ η επανάληψη με κούρασε. Ίσως ο συγγραφέας να ήθελε να ενθουσιαστώ μαζί με τον χαρακτήρα μαζί με τον οποίο έβλεπα για πρώτη φορά αυτό το μέρος αλλά δεν ένιωσα έτσι. Το δεύτερο σημείο είναι η αναφορά στην πράξη του βιασμού. Κατανοώ ότι είναι ένα θέμα που ο συγγραφές θέλει να σχολιάσει και δεν το έβαλε σε καμία περίπτωση για shock factor (φαίνεται άλλωστε από μια μετέπειτα κουβέντα μεταξύ των χαρακτήρων αλλά και των σκέψεων του χαρακτήρα που στέκεται ανήμπορος παρατηρητής) αλλά θεωρώ ότι θα μπορούσε γραφτεί με διαφορετικό τρόπο. Είναι ένα από τα θέματα που χρίζουν προσοχής στον τρόπο που είναι δοσμένα στο κείμενο και εγώ προσωπικά προσέχω ιδιαίτερα και δίνω μεγάλη βάση στο πώς τα χειρίζεται ο κάθε συγγραφέας.

Επειδή δεν μ’ αρέσει να κάνω σπόιλερ στις κριτικές δεν θα μιλήσω περισσότερο για την ιστορία, την πλοκή ή τους χαρακτήρες. Θα πω, όμως, ότι ο Παναγιώτης Βάβαλος έχει φτιάξει έναν όμορφο και ιδιαίτερο κόσμο, μοναδικό θα μπορούσα σίγουρα να τον χαρακτηρίσω λόγω ιδιαίτερων στοιχείων που έχει προσθέσει, ζωντανό και γεμάτο ενδιαφέροντες χαρακτήρες, δράση και μάχες, πόνο και απώλεια. Θέλω πραγματικά να διαβάσω τη συνέχεια της σειράς και να δω τι μονοπάτια θα περπατήσουν οι χαρακτήρες, τι μάχες θα δώσουν, τι θα κερδίσουν και τι θα χάσουν. 
 
 
Χρύσα Αναστασίου