Ματωμένες Ελπίδες (Πρόλογος)

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…

Κάπως έτσι θα έπρεπε να τελειώνει μια ιστορία, ένας μύθος, ένας θρύλος. Όλοι θέλουμε οι αγαπημένοι μας ήρωες να νικήσουν το κακό στο τέλος και να πάρουν την κοπέλα. Όλοι θέλουμε να πάνε όλα καλά στο τέλος.

Δεν ισχύει στην πραγματικότητα.

Προκειμένου να πετύχεις το σωστό, προκειμένου να νικήσεις τη μάχη, πρέπει να γίνουν πολλές θυσίες στην πορεία. Η ζωή δεν είναι ένα εύκολο μονοπάτι. Η ζωή είναι μια ανηφόρα με πέτρες και αγκάθια μέσα στο σκοτάδι, πριν να φτάσεις στο φως. Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής δεν είναι να ανέβεις μόνος σου μέχρι το φως, αλλά είναι να ανεβάσεις και όλους τους υπόλοιπους μαζί σου. Κάπως έτσι χάθηκαν πολλές ζωές, για να ζήσουν άλλες τόσες. Κάπως έτσι οι δαίμονες μπήκαν μέσα στις ζωές μας.

Δαίμονες: έκπτωτοι άγγελοι που προσπαθούν να τραβήξουν το κομμάτι του Θεού που έχουν μέσα τους οι άνθρωποι. Αρνητικές οντότητες. Στα Ιταλικά: demoniaco, demonomania, pandemonio. Στα Γαλλικά: demon. Στα Αγγλικα: daemon, daimon. Γερμανικά: Dämon. Στα Λατινικά: daemonium. Σε όποια γλώσσα και εάν ψάξουμε, έχουν το ίδιο όνομα.

Τι σημαίνει πραγματικά η λέξη δαίμων; Αν προσέχατε μέχρι τώρα, θα καταλάβατε πως τίποτα δεν είναι έτσι όπως φαίνεται, έτσι και η ίδια η λέξη. Δαίμων στην αρχαία Ελλάδα ήταν ο δυνατός. Ήταν ο θεός που αναφερόταν ως δύναμη, ως κάτι απροσδιόριστο ή απρόσωπο.

Ενώ σήμερα η λέξη δαίμων σημαίνει ο «κακός άγγελος», στην πραγματικότητα σημαίνει «φύλακας-άγγελος». Μήπως θα έπρεπε να εξετάσουμε από την αρχή τι είναι πραγματικά οι δαίμονες και τι οι άγγελοι; Μήπως δεν είναι όλα έτσι όπως νομίζουμε; Βάζουμε «απαγορευμένες» λέξεις στη ζωή μας, που ούτε καν γνωρίζουμε ποια είναι η αληθινή τους σημασία. Άλλο ένα μεγάλο παράδειγμα είναι η λέξη σατανάς. Στα εβραϊκά σημαίνει αντίπαλος. Τίποτα παραπάνω. Νομίζετε ότι το πρόβλημα είναι η παιδεία; Που δε διδάσκει σωστά; Κάνετε λάθος. Το πρόβλημα είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι, που δε βλέπουν τίποτα πέρα από αυτό που του δείχνουν. Είναι πιόνια; Μαριονέτες; Ή ακόμα χειρότερα;

Αρνούνται να μάθουν την αλήθεια.

Μην ανησυχείτε. Δεν πρόκειται να συνεχίσω τη φιλοσοφία μου περί δαιμόνων και αγγέλων. Με συγχωρείτε πολύ. Πάλι αφαιρέθηκα μέσα στις σκέψεις μου. Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Ονομάζομαι Mortem. Για μερικούς, είμαι ακόμη ο Μαξ. Η ύπαρξή μου ξεκίνησε πριν από χιλιάδες χρόνια. Θεωρητικά είμαι το πιο μικρό «παιδί» του Πατέρα όλων μας. Βλέπετε δημιουργήθηκα γιατί έπρεπε. Δημιουργήθηκα για να βοηθήσω το ανθρώπινο είδος να βρει τον δρόμο του ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Από πάντα ήμουν κάτι σαν γέφυρα ανάμεσα σε όλους τους κόσμους. Μπορούσα να ανοίξω τις πύλες της Γης, των Ουρανών και των Ταρτάρων. Είμαι ένας συνδυασμός όλων των όντων μαζί. Είμαι μισός άνθρωπος, μισός άγγελος και μισός δαίμονας, αλλά πιο δυνατός και από τα τρία.

Σήμερα, μετά από την τελευταία μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό, βρίσκομαι σε μια από τις θέσεις του ιερού συμβουλίου Ουρανών και Γης. Έχουν περάσει τρία χρόνια από την τελευταία φορά που μας ενόχλησαν οι δαίμονες. Η ύπαρξή τους έχει μειωθεί πολύ. Φυσικά δεν έχουν εξαφανιστεί. Οι δαίμονες θα φωλιάζουν για πάντα μέσα στις ζωές των ανθρώπων που τους φιλοξενούν μέσα τους. Και για αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Το κακό πάντα θα υπάρχει όσο σκληρά και εάν δουλεύουμε. Όπως επίσης θα υπάρχει πάντα -κάπου- κάποιος που σε προσέχει.

Τρία χρόνια. Τρία ολόκληρα χρόνια από τη μεγάλη μάχη. Για εσάς μπορεί να είναι αρκετός καιρός τα τρία χρόνια. Για εμάς όμως μπορεί να φανούν σαν τρεις ώρες. Τρεις ώρες από τότε που την έχασα από δίπλα μου.

Η Εχεκράτεια!

Το πιο λαμπρό άστρο των Ουρανών και το πιο όμορφο λουλούδι της καρδιάς μου. Το σύμβολο ελπίδας, ζωής και ειρήνης σε γη και ουρανό. Το μεγάλο παράδειγμα προς μίμηση από όλα τα πλάσματα του κόσμου. Εκεί όπου η Ιερή αστραπή του Διός έχει βρει ζεστασιά και αγνότητα. Εκεί που η αγάπη, το θάρρος και η δύναμη φωλιάζουν. Η ενέργεια και η ασπίδα όλων μας.

Πρέπει να νομίζετε ότι υπερβάλλω. Όχι, δεν το λέω σαν ένας πληγωμένος ερωτευμένος. Εννοώ στην κυριολεξία ότι είναι η ενέργεια και η ασπίδα μας. Από τότε που η αστραπή ενώθηκε με το σώμα της Εχεκράτειας, μια ολόχρυση ασπίδα σφράγισε τις πύλες και μέσα από το σώμα της οι ενέργειες του σύμπαντος ενώνονται. Φανταστείτε ότι πλέον έχει γίνει κάτι σαν την καρδιά των κόσμων. Χωρίς αυτή το σώμα πεθαίνει. Χάρη σε αυτή την αλλαγή είμαστε πιο δυνατοί από ποτέ. Και όλα τα χρωστάμε στην Εχεκράτεια και σε όλους όσους θυσιάστηκαν για το καλό όλων μας εκείνη την μέρα...

Παρασκευή Γκύζη