Πραγματικά όσοι είχαν αϋπνίες ήταν τυχεροί. Ο νυχτερινός ουρανός ήταν στολισμένος από τα χρυσοκέντητα αστέρια και τα δυο φεγγάρια Ετίλδη και Καρδαμίνη, που ήταν πάντα ορατά από το ανατολικό ημισφαίριο, μόνιμα κολλημένα σε εκείνο το τμήμα του ουρανού. Η βαρυτική έλξη του πλανήτη ήταν ένα τόσο δυνατό και ιδιαίτερο οικοδόμημα που πάντα κρατούσε τα τέσσερα φεγγάρια κολλημένα στην ίδια θέση, δύο στον ουρανό του ανατολικού και δύο εξορισμένα στο δυτικό κομμάτι, ακλόνητα στα πόστα τους, πάντα αναγκασμένα να ακολουθούν πιστά τον κολοσσό αφέντη τους στο αιώνιο του ταξίδι γύρω από τον μέγα Δέλτα, το μητρικό, λευκό αστέρι που χάριζε ζωή και σηματοδοτούσε την έναρξη της καθημερινότητάς των πολιτών με τις χλωμές πρωινές ακτίνες του.
Τίποτα δεν προμήνυε ότι εκείνη η νύχτα θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του Ντάσερ Χολσόι. Δεν υπήρχαν οιωνοί ή προμηνύματα. Αλλά έτσι πάντα δε γίνεται; Το απροσδόκητο είναι εκείνο που έχει αυτήν την αξιοθαύμαστη αλλά και τρομακτική συνάμα ικανότητα: να σου παίρνει τη ζωή μέσα από τα χεριά, να στην τσαλακώνει και μετά να σου την πετάει στο πρόσωπο.
Ο Ντάσερ βρισκόταν στο εργαστήριο ανατομίας του ιατρικού τμήματος και μελετούσε μέχρι αργά. Δεν μπορούσε να διαβάσει στον κοιτώνα του, γιατί για κακή του τύχη το κατάλυμά του συνόρευε με τον κοιτώνα ενός πολύ εξωστρεφούς συμφοιτητή του, ο οποίος είχε την κακή συνήθεια να… μελετάει έχοντας την συσκευή αναπαραγωγής ήχων ψυχαγωγίας στη διαπασών. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τον κυρίευε η σφοδρή επιθυμία να του φορέσει τη συσκευή κολάρο, για να έχουν τα αυτιά του καλύτερη επαφή με τους ενοχλητικούς αυτούς ήχους. Για χάρη όμως του ήθους και της αυτοσυγκράτησης που κάθε επιστήμονας, ακόμα και στην εκπαιδευτική του περίοδο, όφειλε να επιδεικνύει, δεν το έπραξε.
Η διάθεσή του ήταν σε άσχημη κατάσταση εκείνη τη νύχτα. Ακόμη και η αγαπημένη του ασχολία, η γλαφυρότατη διαδικασία του να παρασκευάζει νευρικό ιστό από πτώματα και να καταγράφει τα ευρήματα του, δε φάνταζε ικανή για να ανατρέψει τη ροπή της διάθεσης του.
Εκείνη τη νύχτα, ο Ντάσερ μελετούσε την πορεία του άξονα του τερματικού νεύρου, που ξεκινούσε από τη ρινική κοιλότητα και εισερχόταν στο εγκεφαλικό φλοιό, ακριβώς κάτω από τον οπτικό χιασμό, λίγο πριν από τις υπόλοιπες δώδεκα κρανιακές συζυγίες.
Για την παρασκευή του είχε ξεκινήσει διαδικασίες ολικής κρανιοτομής, δηλαδή αφαίρεση όλου του θόλου του σπλαχνικού τμήματος του κρανίου. Το νυστέρι έκοψε το δέρμα και ακολούθησε μια κυκλική πορεία κατά μήκος της κεφαλής, από το μέτωπο μέχρι την ινιακή μοίρα. Το πτώμα ήταν πολυκαιρισμένο, για αυτό και δεν πετάχτηκε αίμα, όσο η λεπίδα βυθιζόταν μέσα στον ιστό. Η κοπή, τοποθετημένη λίγα εκατοστά πάνω από τον άνω πόλο του πτερυγίου του έξω ους, είχε ολοκληρωθεί κάποια λεπτά αργότερα. Μετέπειτα, βύθισε τα δάκτυλά του μέσα στη τομή και με μια δόση προσπάθειας, αφαίρεσε το δέρμα και τον υποδόριο ιστό, αποκαλύπτοντας τον θόλο του κρανίου.
Το πριόνι διέκοψε τελείως τη συνοχή του οστού και με τον ίδιο τρόπο που αφαίρεσε το δέρμα, αφαίρεσε και τον θόλο του κρανίου. Μετά από αυτή την απομάκρυνση, βρισκόταν, σε όλη του τη μεγαλειότητα, ο εγκέφαλος, ντυμένος με όση σκληρά μήνιγγα είχε απομείνει στην επιφάνεια του φλοιού. Ένα μεγάλο μέρος της ήταν προσαρτημένο στην εσωτερική επιφάνεια του κρανίου.
Η διαδικασία αφαίρεσης των απομειναριών της δύσκολης και πεισματάρικης μεμβράνης όμως διεκόπη και μάλιστα απρόοπτα. Αιτία ήταν ένα ξαφνικό ταρακούνημα.
Κοίταξε τριγύρω απορημένα και μετά αφού διαπίστωσε ότι ήταν όλα ήσυχα και ότι μάλλον επρόκειτο για κάτι παροδικό, συνέχισε την αφαίρεση των μηνιγγιών. Είχε δεν είχε περάσει ένα μισάωρο και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η αφαίρεση της αραχνοειδούς μήνιγγας, ένας δεύτερος κλυδωνισμός, πιο ισχυρός αυτή τη φορά, τον έκανε να χάσει για λίγα λεπτά την ισορροπία του.
Ευτυχώς δεν έπεσε στο πάτωμα ή ακόμη χειροτέρα, πάνω στο πτώμα. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία. Επρόκειτο για κάποιου είδους σεισμικής ακολουθίας. Άρχιζε να νευριάζει. Μουρμουρίζοντας ξεκίνησε τη διαδικασία από εκεί που την είχε αφήσει.
Ξαφνικά μια εκτυφλωτική λάμψη φώτισε όλο τον νυχτερινό ουρανό. Η λάμψη τράβηξε την προσοχή του.
Δευτερόλεπτα μετά τη λάμψη, ένας ισχυρός διαπεραστικός θόρυβος, ένα εκκωφαντικό σφύριγμα που σιγά σιγά εξελισσόταν σε μια αγωνιώδη κραυγή, τον ανάγκασε να πετάξει το νυστέρι και να βουλώσει τα αυτιά του με όλη του τη δύναμη. Η ένταση ήταν τόσο υψηλή, που τα γυάλινα δοκιμαστικά σωληνάρια και τα τζάμια του δωματίου θρυμματίστηκαν.
Ενστικτωδώς έπεσε στο πάτωμα και κουλουριάστηκε φέρνοντας τα γόνατα του όσο πιο κοντά μπορούσε στο πρόσωπό του. Στη συνέχεια, ένιωσε ένα έντονο σφυροκόπημα σε κάθε σπιθαμή της ύπαρξής του. Ο πόνος στα αυτιά του ήταν έντονος και διαξιφιστικός, ενώ η λάμψη δυνάμωνε σε ένταση με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε.
Ένας πολύ ισχυρός συντριπτικός κρότος, από αυτούς που συνοδεύουν τις εκρήξεις, διαδέχτηκε την κραυγή και όλα μέσα στο δωμάτιο άρχιζαν να καταρρέουν. Αυτό ήταν το κρουστικό κύμα. Η βιβλιοθήκη σωριάστηκε με μιας, τόσο εύκολα όσο εύκολα σωριάζεται ένας πύργος από τραπουλόχαρτα όταν τον φυσούν. Κομμάτια ξύλου αλλά και βιβλία σκορπίστηκαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις την ίδια ώρα που αρκετά μεγάλα κομμάτια από την οροφή έπεφταν στο πάτωμα.
Παντού είχε απλωθεί ένα πυκνό σύννεφο σκόνης. Είχε πλημμυρίσει όλο το δωμάτιο και ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του εξωτερικού διαδρόμου. Η πόρτα, που μέχρι πρότινος χώριζε την αίθουσα του εργαστηρίου από την υπόλοιπη σχολή, είχε εκτιναχθεί τουλάχιστον ένα με δυο μέτρα από τη θύρα προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Ο Ντάσερ είχε χάσει τις αισθήσεις του για κάποια λεπτά. Για αυτόν βέβαια φάνηκε αιωνιότητα. Ο φρικτός συνδυασμός του πόνου και του περιβάλλοντα καπνού τον ξύπνησε, επιχείρησε να σηκωθεί, αλλά τον εμπόδιζε ένα μεγάλο κομμάτι ξύλου.
Με πολύ μεγάλο κόπο κατάφερε να σταθεί στα πόδια του, παραμερίζοντας ότι είχε πέσει πάνω του. Έριξε μια ματιά τριγύρω για να δει τι είχε συμβεί, αλλά το οπτικό του πεδίο ήταν αρκετά θαμπό και τον εμπόδιζε επιπρόσθετα το αίμα από το ξεσκισμένο του μέτωπο που έτρεχε αφειδώς.
Δεν μπορούσε να διακρίνει και πολλά πράγματα, όλο το δωμάτιο είχε γεμίσει σκόνη και τα πάντα, εξοπλισμός και έπιπλα, είχαν μετατραπεί σε θρύψαλα και κομμάτια σκορπισμένα τριγύρω και μέσα στο ερείπιο του εργαστήριου. Πιάστηκε από μια προεξέχουσα άκρη της κατεστραμμένης βιβλιοθήκης, έβαλε τη χούφτα του στην εσωτερική τσέπη του ενδύματός του που ήταν στη μεριά του δεξιού του ισχίου και τη ψαχούλεψε σε μια προσπάθεια να βρει τη φορητή συσκευή επικοινωνίας του. Το μόνο που βρήκε ήταν ένα μάτσο από στραβό πλαστικό, βίδες και σπασμένα κυκλώματα. Σκοπός του ήταν να καλέσει τον Γκορ για να τον βοηθήσει, μιας και τα τραύματά του ήταν πολλαπλά και έχριζε βοήθειας, αν ήθελε να απομακρυνθεί από τα ερείπια.
Κουτσαίνοντας προχώρησε και έφτασε μέχρι εκείνο το σημείο που κάποτε βρισκόταν το παράθυρο που κοίταζε το κεντρικό πρόσθιο προαύλιο. Στη θέση του τώρα δέσποζε μια τεράστια τρύπα συνοδευόμενη από σωρούς από σοβάδες και ξύλα. Σήκωσε το κεφάλι και ατένισε τον ορίζοντα.
Εκείνη την ημέρα, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια κομβική καμπή, από αυτές που μπορούσαν να αλλάξουν τη ροή της ζωής και της ιστορίας με περίσσεια άνεση. Η αναπνοή του, ότι είχε απομείνει από αυτή, σταμάτησε και το επιφώνημα της έκπληξης αντήχησε από το ξεσκισμένο στόμα του.
Σε μια τοποθεσία, κάπου πέντε χιλιόμετρα μακριά από την ακαδημία, εκεί που μέχρι πρότινος ήταν απλωμένη μια ονειρική κοιλάδα, στολισμένη από βελονόφυλλα δέντρα και μια υπέροχη κρυσταλλένια λίμνη, ιδανική για τα ερωτευμένα ζευγαράκια, είχε εγκατασταθεί μια κατάμαυρη, τεράστια πυραμίδα, ορατή πολύ καθαρά ακόμα και από αυτή την απόσταση.
Το θέαμα ήταν τόσο εκθαμβωτικό όσο και τρομακτικό. Η βάση της ήταν περικυκλωμένη από πύρινες γλώσσες, γέννημα θρέμμα της απότομης ανόδου της θερμοκρασίας λόγω της πρόσκρουσης και κατέκαιγαν λαίμαργα ότι είχε απομείνει από τη δασική περιοχή. Ήταν μια καταστροφή, ήταν λες και το έδαφος είχε ανοίξει και η κόλαση προσπαθούσε να κλέψει μια θέση από τον παράδεισο, μόνο και μόνο για να υπενθυμίσει στους κοινούς θνητούς την ύπαρξή της.
Παραδόξως, ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα σκασμένα χείλη του. Ένας νέος αντίπαλος είχε εισβάλλει στη ζωή του και τον προκαλούσε σε μια μονομαχία. Μια μονομαχία που επιθυμούσε να κερδίσει πάση θυσία.
Μηνάς Τσαμπάνης