Η οξεία και διαπεραστική κραυγή του Κόκκινου Συναγερμού ξεχύθηκε στα προσωπικά βασιλικά διαμερίσματα μέσω της εντοιχισμένης συσκευής που βρισκόταν τοποθετημένη στον απέναντι τοίχο από τη βασιλική κλίνη. Η στριγγλιά διαπέρασε με σφοδρότητα τον ακουστικό της πώρο και την τίναξε βίαια από το κρεβάτι διακόπτοντας τον ύπνο της με το πιο βάρβαρο τρόπο.
Μέσα στην προσπάθειά της να επανασυντονιστεί, κοίταξε δεξιά και αριστερά επιχειρώντας να βρει την πηγή του ήχου που τόλμησε να ταράξει την τόσο αναγκαία ξεκούρασή της. Δεν της πήρε και ιδιαίτερα πολύ χρόνο για να καταλάβει ότι ο Κόκκινος Συναγερμός ήταν άθελα του η αιτία για το βίαιο αυτό ξύπνημα.
Η αρχική έκπληξη γρήγορα μετατράπηκε σε ανησυχία και τρόμο. Μέσα στα δέκα περίπου χρόνια που μετρούσε η κοινή βασιλεία της με το εκλιπών σύζυγό της και στα υπόλοιπα πέντε που ακολούθησαν από τότε που έγινε χήρα, ποτέ δεν άκουσε τον Κόκκινο Συναγερμό να αντηχεί. Και αν λάβει υπόψη της ότι ούτε στα είκοσι χρόνια της βασιλείας των προκατόχων της, δεν είχε χτυπήσει αυτή η κακόφωνη σειρήνα, τότε ήταν εύλογο να υποθέσει ότι κάτι πολύ σοβαρό είχε συμβεί.
Χωρίς να χάσει άλλο χρόνο και με βιαστικές κινήσεις, η Δελανείρα απομάκρυνε το νυχτικό της, φόρεσε τα βασιλικά της ενδύματα και βγήκε έξω στον διάδρομο. Εκεί, όπως το είχε φανταστεί, την περίμεναν οι προσωπικοί της σύμβουλοι αλλά και άλλα σημαντικά στελέχη της Κυβερνητικής Αυλής της. Δεν μπορούσε να πει με σιγουριά πόση ώρα την περίμεναν έξω αλλά σίγουρα, η κινητοποίηση τους θα πρέπει να ήταν αστραπιαία.
«Δώστε μου αναφορά» πρόσταξε με απόλυτη ψυχραιμία.
«Μια πρόσκρουση αντικειμένου έλαβε χώρα στην περιοχή της Ακαδημίας» αποκρίθηκε ο άντρας που βρισκόταν στα αριστερά της. Αυτός ήταν ο Υπουργός Εσωτερικών Θεμάτων της Βασιλικής Επικρατείας, ίσως το πιο σημαντικό μέλος της κυβέρνησής της.
«Πρόσκρουση αντικειμένου; Ένας μετεωρίτης;»
«Όχι ακριβώς».
Στο πρόσωπό της αποτυπώθηκε η απορία.
«Τι θέλετε να πείτε;»
«Ένα αντικείμενο άγνωστης ταυτότητας και προέλευσης συνετρίβη στο Κρυστάλλινο Πεδίο, 5 χιλιόμετρα από την περιφερική ζώνη της περιοχής της Ακαδημίας Επιστημονικής Κατάρτισης».
Η βασίλισσα συνέχισε να κοιτάει τον Υπουργό με απορία. Η απορία άρχισε να εξελίσσεται σε ανησυχία.
«Όταν λέτε αντικείμενο άγνωστης ταυτότητας, τι ακριβώς εννοείτε;»
«Εννοούμε ότι βάσει με τους ορισμούς που μας έχει παραχωρήσει το Ινστιτούτο Διαστημικής και Πλανητικής Έρευνας, ένα αντικείμενο θεωρείται ως άγνωστης ταυτότητας όταν δεν ανταποκρίνεται στα χαρακτηριστικά και στη συμπεριφορά που επιδεικνύουν συνήθως τα ουράνια σώματα που ανήκουν στην κατηγορία των μετεωριτών και οι εκπρόσωποι παρεμφερών κατηγοριών όπως οι κομήτες και οι αστεροειδείς».
«Μιλήσατε για περίεργη συμπεριφορά. Μπορείτε να μου διευκρινίσετε;»
«Άλλαξε πορεία από μόνο του» ο Υπουργός βουβάθηκε για λίγα λεπτά, προφανώς σε μια αμήχανη προσπάθεια να επεξεργαστεί και ο ίδιος αυτό που μόλις είχε ξεστομίσει.
«Το αντικείμενο αυτό εμφανίστηκε ξαφνικά στους ανιχνευτές μακράς εμβέλειας. Και ενώ ακολουθούσε μια συγκεκριμένη ευθεία προς τον Ακαρμέρνωνα, το γειτονικό μας πλανήτη προς το εσωτερικό του συστήματός, ξαφνικά εκτέλεσε μια στροφή 90 μοιρών και κατευθύνθηκε προς εμάς. Θα έλεγε κανείς ότι επρόκειτο για μια ηθελημένη παρέκκλιση στην πορεία του».
«Δεν είναι δυνατόν να πιάστηκε στη βαρυτική έλξη μας;»
«Όχι, δεν είναι δυνατόν γιατί τη στιγμή που εμφανίστηκε και έγινε η αλλαγή της πορείας του, το αντικείμενο βρισκόταν σε ένα σημείο αρκετά μακριά από το απώτερο σημείο βαρυτικής επιρροής».
Η βασίλισσα χλόμιασε. Κοίταζε παγωμένη τον Υπουργό της για περίπου τριάντα δευτερόλεπτα. Άρχισε να καταλαβαίνει πόσο θνητή ήταν και πόσο ασήμαντη στη γενικότερη τάξη των κοσμικών πραγμάτων. Πόσο ασήμαντη ήταν συγκριτικά με τις απόκοσμες δυνάμεις που δίεπαν αυτή την τάξη και υπέγραφαν αυτό το σενάριο.
«Κατάλαβα…. Του- τουλάχιστον, έτσι πιστεύω» ψέλλισε νιώθοντας την ανησυχία να μεταλλάσσεται σε τρόμο. « Τι κατάσταση επικρατεί αυτή την ώρα στην πληγείσα περιοχή;»
«Είναι χαοτική. Το Κρυστάλλινο Πεδίο καταστράφηκε ολοσχερώς, υπάρχουν πυρκαγιές σε όλη την περιοχή, η Πανεπιστημιούπολη ισοπεδώθηκε ενώ οι κτιριακές εγκαταστάσεις της Ακαδημίας αλλά και των κοιτώνων υπέστησαν καθηλωτικές ζημιές».
Η Δελανείρα άκουγε την περιγραφή και απόρησε με τον εαυτό της. Πως μπόρεσε να κάνει μια τόσο κουτή ερώτηση σαν και αυτή; Πως επέτρεψε στο φόβο να πάρει τα ηνία σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην καταλαβαίνει από μόνη της ότι έπειτα από ένα τέτοιο βίαιο γεγονός θα ακολουθούσε και το ανάλογο αντίκτυπο;
«Έχουμε θύματα;»
«Οι πρώτες αναφορές επιβεβαιώνουν τέσσερις θανάτους μέχρι τώρα. Σίγουρα όμως θα έχουμε και άλλα άσχημα νέα».
«Ναι. Η περιοχή θεωρείται πυκνοκατοικημένη» πήρε το λόγο ο άντρας που στεκόταν σχεδόν δίπλα από τον Υπουργό, ο Υφυπουργός. Η βασίλισσα δεν του έδωσε όμως την προσοχή που έπρεπε καθώς προσπαθούσε να συλλογιστεί ένα σχέδιο άμεσης δράσης.
«Να κινητοποιηθεί άμεσα ο Στόλος Έκτακτου Ανάγκης και Πρώτων Βοηθειών» διέταξε όσο ψύχραιμα της επέτρεπαν οι ανθρώπινοι και αισθηματικοί της περιορισμοί. «Επίσης να ενημερωθούν άμεσα όλα τα Νοσηλευτικά Ιδρύματα των τριγύρω δορυφορικών περιοχών για να υποδεχθούν τους τραυματίες».
«Μάλιστα» αποκρίθηκαν σε σχεδόν τέλειο συγχρονισμό Υπουργός και Υφυπουργός.
«Να ετοιμαστεί το γρηγορότερο δυνατό και το προσωπικό μου αερόοχημα. Θα πάω και εγώ εκεί».
«Στις διαταγές σας».
Η βασίλισσα ξεκίνησε το δρόμο προς τον αερολιμένα ακολουθόντας το επιτελείο της όταν ξαφνικά, το άκουσμα μιας παιδικής φωνής της επέβαλε μια ξαφνική παύση στο δρόμο της.
«Μητέρα; Πού πηγαίνεις; Τι είναι όλη αυτή η φασαρία;»
Η Δελανείρα έκανε νόημα στους υπουργούς της να προχωρήσουν. Εκείνη θα τους ακολουθούσε αμέσως μετά τη διευθέτηση αυτού του απρόοπτου ζητήματος. Στη συνέχεια έβαλε σε ενέργεια τις υποκριτικές της ικανότητες, φόρεσε ένα χαμόγελο και πλησίασε προς το μέρος από όπου ακούστηκε η μελωδική ερώτηση. Εκεί στεκόταν ένα μικρό κορίτσι, ντυμένο με ένα ριχτό νυχτικό, λευκό στο μεγαλύτερο μέρος και με μικρές γαλάζιες πινελιές εδώ και εκεί.
«Μικρό μου κοριτσάκι, ώστε ξύπνησες;» τη ρώτησε γλυκά. Η γλυκύτητα ήταν ίσως το μόνο ειλικρινές στοιχείο σε αυτή την αναγκαία παράσταση.
«Ναι, αυτός ο απαίσιος ήχος σα σειρήνα με ξύπνησε. Μητέρα, τι συμβαίνει; Φο… φοβάμαι!»
Τα αμυγδαλωτά ματάκια της μικρής άρχιζαν να υγραίνουν. Το θέαμα έλιωσε για λίγο τη βασιλική και άκαμπτη ψύχρα που ήταν υποχρεωμένη η Δελανείρα να φοράει στο πρόσωπό της.
«Το ξέρω. Το ξέρω ότι φοβάσαι. Τι έχουμε πει όμως για το φόβο;»
«Ότι πρέπει να μην τον αφήνουμε να μας ελέγχει;»
«Πολύ σωστή η απάντησή σου!» την επικρότησε χαϊδεύοντας το βελούδινο αλλά συνάμα ζεστό μαγουλάκι της μικρής. « Είσαι μια πριγκίπισσα. Κάπου παρακάτω θα γίνεις σαν και εμένα. Θα αναλάβεις να διευθετείς τη μοίρα αμέτρητων ατόμων, δίκαια, σοφά και θαρραλέα. Πρέπει να δείχνεις δυνατή, ακόμα και όταν νιώθεις ότι δεν είσαι».
Της έσφιξε απαλά το μπράτσο με γλυκό τρόπο σαν να προσπαθούσε να της μεταδώσει κάτι από μέσα της, ίσως λίγη αισιοδοξία ή ίσως λίγη από την εσωτερική δύναμή της.
«Μητέρα.… Μου υπόσχεσαι ότι όλα θα πάνε καλά;»
«Ναι, μικρή μου. Σου υπόσχομαι ότι όλα θα πάνε καλά».
Η Δελανείρα χαμογέλασε γλυκά και έδωσε ένα βιαστικό αλλά ζεστό φιλί στο μέτωπο της κόρης της. Της χάιδεψε τα μαλλιά βιαστικά αλλά πάντα τρυφερά, σηκώθηκε και με έναν γρήγορο βηματισμό απομακρύνθηκε από το μικρό κοριτσάκι που την κοίταζε με ένα διψασμένο βλέμμα.
Ο λόγος που βιαζόταν να φύγει δεν ήταν τόσο στο γεγονός ότι ήθελε να πάει στην περιοχή οπού ξέσπασε αυτή η καταστροφή. Οφειλόταν στο γεγονός ότι αισθανόταν τύψεις. Για πρώτη φορά στη ζωή της, της είπε ψέματα.
Μηνάς Τσαμπάνης
Μέσα στην προσπάθειά της να επανασυντονιστεί, κοίταξε δεξιά και αριστερά επιχειρώντας να βρει την πηγή του ήχου που τόλμησε να ταράξει την τόσο αναγκαία ξεκούρασή της. Δεν της πήρε και ιδιαίτερα πολύ χρόνο για να καταλάβει ότι ο Κόκκινος Συναγερμός ήταν άθελα του η αιτία για το βίαιο αυτό ξύπνημα.
Η αρχική έκπληξη γρήγορα μετατράπηκε σε ανησυχία και τρόμο. Μέσα στα δέκα περίπου χρόνια που μετρούσε η κοινή βασιλεία της με το εκλιπών σύζυγό της και στα υπόλοιπα πέντε που ακολούθησαν από τότε που έγινε χήρα, ποτέ δεν άκουσε τον Κόκκινο Συναγερμό να αντηχεί. Και αν λάβει υπόψη της ότι ούτε στα είκοσι χρόνια της βασιλείας των προκατόχων της, δεν είχε χτυπήσει αυτή η κακόφωνη σειρήνα, τότε ήταν εύλογο να υποθέσει ότι κάτι πολύ σοβαρό είχε συμβεί.
Χωρίς να χάσει άλλο χρόνο και με βιαστικές κινήσεις, η Δελανείρα απομάκρυνε το νυχτικό της, φόρεσε τα βασιλικά της ενδύματα και βγήκε έξω στον διάδρομο. Εκεί, όπως το είχε φανταστεί, την περίμεναν οι προσωπικοί της σύμβουλοι αλλά και άλλα σημαντικά στελέχη της Κυβερνητικής Αυλής της. Δεν μπορούσε να πει με σιγουριά πόση ώρα την περίμεναν έξω αλλά σίγουρα, η κινητοποίηση τους θα πρέπει να ήταν αστραπιαία.
«Δώστε μου αναφορά» πρόσταξε με απόλυτη ψυχραιμία.
«Μια πρόσκρουση αντικειμένου έλαβε χώρα στην περιοχή της Ακαδημίας» αποκρίθηκε ο άντρας που βρισκόταν στα αριστερά της. Αυτός ήταν ο Υπουργός Εσωτερικών Θεμάτων της Βασιλικής Επικρατείας, ίσως το πιο σημαντικό μέλος της κυβέρνησής της.
«Πρόσκρουση αντικειμένου; Ένας μετεωρίτης;»
«Όχι ακριβώς».
Στο πρόσωπό της αποτυπώθηκε η απορία.
«Τι θέλετε να πείτε;»
«Ένα αντικείμενο άγνωστης ταυτότητας και προέλευσης συνετρίβη στο Κρυστάλλινο Πεδίο, 5 χιλιόμετρα από την περιφερική ζώνη της περιοχής της Ακαδημίας Επιστημονικής Κατάρτισης».
Η βασίλισσα συνέχισε να κοιτάει τον Υπουργό με απορία. Η απορία άρχισε να εξελίσσεται σε ανησυχία.
«Όταν λέτε αντικείμενο άγνωστης ταυτότητας, τι ακριβώς εννοείτε;»
«Εννοούμε ότι βάσει με τους ορισμούς που μας έχει παραχωρήσει το Ινστιτούτο Διαστημικής και Πλανητικής Έρευνας, ένα αντικείμενο θεωρείται ως άγνωστης ταυτότητας όταν δεν ανταποκρίνεται στα χαρακτηριστικά και στη συμπεριφορά που επιδεικνύουν συνήθως τα ουράνια σώματα που ανήκουν στην κατηγορία των μετεωριτών και οι εκπρόσωποι παρεμφερών κατηγοριών όπως οι κομήτες και οι αστεροειδείς».
«Μιλήσατε για περίεργη συμπεριφορά. Μπορείτε να μου διευκρινίσετε;»
«Άλλαξε πορεία από μόνο του» ο Υπουργός βουβάθηκε για λίγα λεπτά, προφανώς σε μια αμήχανη προσπάθεια να επεξεργαστεί και ο ίδιος αυτό που μόλις είχε ξεστομίσει.
«Το αντικείμενο αυτό εμφανίστηκε ξαφνικά στους ανιχνευτές μακράς εμβέλειας. Και ενώ ακολουθούσε μια συγκεκριμένη ευθεία προς τον Ακαρμέρνωνα, το γειτονικό μας πλανήτη προς το εσωτερικό του συστήματός, ξαφνικά εκτέλεσε μια στροφή 90 μοιρών και κατευθύνθηκε προς εμάς. Θα έλεγε κανείς ότι επρόκειτο για μια ηθελημένη παρέκκλιση στην πορεία του».
«Δεν είναι δυνατόν να πιάστηκε στη βαρυτική έλξη μας;»
«Όχι, δεν είναι δυνατόν γιατί τη στιγμή που εμφανίστηκε και έγινε η αλλαγή της πορείας του, το αντικείμενο βρισκόταν σε ένα σημείο αρκετά μακριά από το απώτερο σημείο βαρυτικής επιρροής».
Η βασίλισσα χλόμιασε. Κοίταζε παγωμένη τον Υπουργό της για περίπου τριάντα δευτερόλεπτα. Άρχισε να καταλαβαίνει πόσο θνητή ήταν και πόσο ασήμαντη στη γενικότερη τάξη των κοσμικών πραγμάτων. Πόσο ασήμαντη ήταν συγκριτικά με τις απόκοσμες δυνάμεις που δίεπαν αυτή την τάξη και υπέγραφαν αυτό το σενάριο.
«Κατάλαβα…. Του- τουλάχιστον, έτσι πιστεύω» ψέλλισε νιώθοντας την ανησυχία να μεταλλάσσεται σε τρόμο. « Τι κατάσταση επικρατεί αυτή την ώρα στην πληγείσα περιοχή;»
«Είναι χαοτική. Το Κρυστάλλινο Πεδίο καταστράφηκε ολοσχερώς, υπάρχουν πυρκαγιές σε όλη την περιοχή, η Πανεπιστημιούπολη ισοπεδώθηκε ενώ οι κτιριακές εγκαταστάσεις της Ακαδημίας αλλά και των κοιτώνων υπέστησαν καθηλωτικές ζημιές».
Η Δελανείρα άκουγε την περιγραφή και απόρησε με τον εαυτό της. Πως μπόρεσε να κάνει μια τόσο κουτή ερώτηση σαν και αυτή; Πως επέτρεψε στο φόβο να πάρει τα ηνία σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην καταλαβαίνει από μόνη της ότι έπειτα από ένα τέτοιο βίαιο γεγονός θα ακολουθούσε και το ανάλογο αντίκτυπο;
«Έχουμε θύματα;»
«Οι πρώτες αναφορές επιβεβαιώνουν τέσσερις θανάτους μέχρι τώρα. Σίγουρα όμως θα έχουμε και άλλα άσχημα νέα».
«Ναι. Η περιοχή θεωρείται πυκνοκατοικημένη» πήρε το λόγο ο άντρας που στεκόταν σχεδόν δίπλα από τον Υπουργό, ο Υφυπουργός. Η βασίλισσα δεν του έδωσε όμως την προσοχή που έπρεπε καθώς προσπαθούσε να συλλογιστεί ένα σχέδιο άμεσης δράσης.
«Να κινητοποιηθεί άμεσα ο Στόλος Έκτακτου Ανάγκης και Πρώτων Βοηθειών» διέταξε όσο ψύχραιμα της επέτρεπαν οι ανθρώπινοι και αισθηματικοί της περιορισμοί. «Επίσης να ενημερωθούν άμεσα όλα τα Νοσηλευτικά Ιδρύματα των τριγύρω δορυφορικών περιοχών για να υποδεχθούν τους τραυματίες».
«Μάλιστα» αποκρίθηκαν σε σχεδόν τέλειο συγχρονισμό Υπουργός και Υφυπουργός.
«Να ετοιμαστεί το γρηγορότερο δυνατό και το προσωπικό μου αερόοχημα. Θα πάω και εγώ εκεί».
«Στις διαταγές σας».
Η βασίλισσα ξεκίνησε το δρόμο προς τον αερολιμένα ακολουθόντας το επιτελείο της όταν ξαφνικά, το άκουσμα μιας παιδικής φωνής της επέβαλε μια ξαφνική παύση στο δρόμο της.
«Μητέρα; Πού πηγαίνεις; Τι είναι όλη αυτή η φασαρία;»
Η Δελανείρα έκανε νόημα στους υπουργούς της να προχωρήσουν. Εκείνη θα τους ακολουθούσε αμέσως μετά τη διευθέτηση αυτού του απρόοπτου ζητήματος. Στη συνέχεια έβαλε σε ενέργεια τις υποκριτικές της ικανότητες, φόρεσε ένα χαμόγελο και πλησίασε προς το μέρος από όπου ακούστηκε η μελωδική ερώτηση. Εκεί στεκόταν ένα μικρό κορίτσι, ντυμένο με ένα ριχτό νυχτικό, λευκό στο μεγαλύτερο μέρος και με μικρές γαλάζιες πινελιές εδώ και εκεί.
«Μικρό μου κοριτσάκι, ώστε ξύπνησες;» τη ρώτησε γλυκά. Η γλυκύτητα ήταν ίσως το μόνο ειλικρινές στοιχείο σε αυτή την αναγκαία παράσταση.
«Ναι, αυτός ο απαίσιος ήχος σα σειρήνα με ξύπνησε. Μητέρα, τι συμβαίνει; Φο… φοβάμαι!»
Τα αμυγδαλωτά ματάκια της μικρής άρχιζαν να υγραίνουν. Το θέαμα έλιωσε για λίγο τη βασιλική και άκαμπτη ψύχρα που ήταν υποχρεωμένη η Δελανείρα να φοράει στο πρόσωπό της.
«Το ξέρω. Το ξέρω ότι φοβάσαι. Τι έχουμε πει όμως για το φόβο;»
«Ότι πρέπει να μην τον αφήνουμε να μας ελέγχει;»
«Πολύ σωστή η απάντησή σου!» την επικρότησε χαϊδεύοντας το βελούδινο αλλά συνάμα ζεστό μαγουλάκι της μικρής. « Είσαι μια πριγκίπισσα. Κάπου παρακάτω θα γίνεις σαν και εμένα. Θα αναλάβεις να διευθετείς τη μοίρα αμέτρητων ατόμων, δίκαια, σοφά και θαρραλέα. Πρέπει να δείχνεις δυνατή, ακόμα και όταν νιώθεις ότι δεν είσαι».
Της έσφιξε απαλά το μπράτσο με γλυκό τρόπο σαν να προσπαθούσε να της μεταδώσει κάτι από μέσα της, ίσως λίγη αισιοδοξία ή ίσως λίγη από την εσωτερική δύναμή της.
«Μητέρα.… Μου υπόσχεσαι ότι όλα θα πάνε καλά;»
«Ναι, μικρή μου. Σου υπόσχομαι ότι όλα θα πάνε καλά».
Η Δελανείρα χαμογέλασε γλυκά και έδωσε ένα βιαστικό αλλά ζεστό φιλί στο μέτωπο της κόρης της. Της χάιδεψε τα μαλλιά βιαστικά αλλά πάντα τρυφερά, σηκώθηκε και με έναν γρήγορο βηματισμό απομακρύνθηκε από το μικρό κοριτσάκι που την κοίταζε με ένα διψασμένο βλέμμα.
Ο λόγος που βιαζόταν να φύγει δεν ήταν τόσο στο γεγονός ότι ήθελε να πάει στην περιοχή οπού ξέσπασε αυτή η καταστροφή. Οφειλόταν στο γεγονός ότι αισθανόταν τύψεις. Για πρώτη φορά στη ζωή της, της είπε ψέματα.
Μηνάς Τσαμπάνης