Αύρα (Κεφάλαιο 14: Ηχώ)

(Σκάι)

Δεν ήμουν σίγουρη αν μου μιλούσε η νοσοκόμα Κάθριν ή αν είχα παραισθήσεις.

«Τι εννοείς όταν λες συμμαχία;» Το μυαλό μου ήταν αρκετά θολωμένο, όμως μπορούσα ακόμη να δημιουργώ ερωτήσεις. Η νοσοκόμα Κάθριν στεκόταν στο πλάι μου ελέγχοντας τον σφυγμό μου, απόλυτα συγκεντρωμένη στο έργο της. Αφού τελείωσε με τις πρόχειρες εξετάσεις, η ανακούφιση στα μάτια της ήταν σημάδι πως ήμουν καλά. Πραγματικά ένιωθα ήδη πολύ καλύτερα, εκτός από το στομάχι μου που έκανε σιωπηλή διαμαρτυρία για τη στέρηση φαγητού και νερού.

«Δεν προσέχεις καθόλου τον εαυτό σου, είσαι αφυδατωμένη και το σώμα σου παρακαλάει για φαγητό. Δε σε βοήθησα να βγεις από το νοσοκομείο για να πεθάνεις έξω μόνη σου!» Ένιωθα ήδη τρομερές ενοχές για ό,τι είχα κάνει στον Κρις και τώρα έπρεπε να προσθέσω σε αυτές και τα προβλήματα που δημιούργησα στη νοσοκόμα Κάθριν. Χαμογέλασα απολογητικά και αυτό φάνηκε να μαλάκωσε το σοβαρό ύφος της.

«Θα φτιάξω κάτι να φας αλλά σε λίγο πρέπει να φύγω. Δεν πρέπει να δίνω αφορμές για να ψάξουν. Είσαι σε καλά χέρια όμως, ξέρεις ο Άλεξ είναι ο άντρας μου και ο Πράις είναι από τους καλύτερους μαχητές. Μπορείς να βασίζεσαι πάνω τους για τη διάσωση του Κρις. Είναι σαν αδέρφια μεταξύ τους, δε θα αφήναν ποτέ αβοήθητο τον αδερφό τους». Άρχισε να περπατάει προς την έξοδο, όμως κοντοστάθηκε για λίγο και γύρισε προς το μέρος μου.

«Σχετικά με την ερώτησή σου νωρίτερα, πάρε τη συμβουλή του Άλεξ και μη ρωτάς περισσότερα από όσα αντέχεις να ακούσεις. Σε διαβεβαιώνω πως είσαι με τους καλούς». Ύστερα χαμογέλασε και με άφησε για λίγο μόνη με τις σκέψεις μου. Μπορούσα ακόμη να ακούσω τις φωνές τους στην αίθουσα και την Κάθριν να τους διαβεβαιώνει πως είμαι καλά, όμως δεν ήμουν σίγουρη για όλα τα υπόλοιπα.

Για μια στιγμή προσπάθησα να επαναφέρω την ανάμνηση που είχε εμφανιστεί λίγα λεπτά πριν, όμως ο διαπεραστικός πόνος στο κεφάλι μου ήταν σημάδι πως δεν μπορούσα να επιστρέψω εκεί προς το παρόν. Έκλεισα τα μάτια μου και επέτρεψα στο σώμα μου να ηρεμήσει. Η φωνή της νοσοκόμας Κάθριν, όσο και αν προσπαθούσε για το αντίθετο, ήταν αρκετά δυνατή που έφτανε μέχρι εδώ, χωρίς να καταβάλλω ιδιαίτερη προσπάθεια.

«Αυτό που κάνατε ήταν τρομερά επικίνδυνο. Θα μπορούσαν να έχουν πιάσει όχι μόνο τη Σκάι, αλλά και εσάς τους δύο».

«Κάθριν, καταλαβαίνεις πως δεν είχαμε άλλη επιλογή… Είχε αρχίσει να επιστρέφει η μνήμη της και με αυτό το σοκ που περνάει κάθε φορά, θα μπορούσαμε να την έχουμε χάσει, χωρίς καν να χρειαστεί να επέμβει η Βικτώρια».

«Το ξέρω, όμως τι θα έκανα αν σε έχανα; Ήδη νόμιζα ότι σε έχασα μια φορά όταν-»

«Ηρέμησε, Κάθριν, όλα θα πάνε καλά, δε θα σε αφήσω ποτέ μόνη και το ξέρεις». Εκείνη σιώπησε για λίγο, επιτρέποντας στον Άλεξ να ανασάνει. Δεν μπορούσα να τη δω, όμως ήμουν σίγουρη πως είχε χλομιάσει με τη σκέψη της απουσίας του άντρα της από τη ζωή της. Δεν την αδικούσα. Ήξερα τον Κρις πολύ λιγότερο από όσο εκείνη τον Άλεξ και ήδη ένιωθα το ψυχρό κύμα του αέρα μακριά του.

«Τι θα κάνετε τώρα με τον Κρις; Πώς θα τον βγάλετε από το σπίτι της Κέιτ;» Αυτή ήταν μια ερώτηση που ήθελα και εγώ να μάθω. Ένιωσα ευγνώμων για την ευστροφία της Κάθριν και την ικανότητά της να κάνει τις σωστές ερωτήσεις, παρόλο που βρισκόταν υπό πίεση.

«Ο Πράις θα περιμένει έξω από το σπίτι και σε απόσταση ασφαλείας. Αν τα δεδομένα είναι σωστά, ο Κρις θα ξυπνήσει σύντομα. Δε νομίζω ότι είναι έτοιμος να εγκαταλείψει τη Σκάι, οπότε θα βρει τρόπο να ξεφύγει. Εξάλλου, η Κέιτ θα πρέπει να γυρίσει στη μονάδα της, αλλιώς θα κινήσει υποψίες προς τον Κρις. Θα είμαστε εκεί για κάθε ενδεχόμενο». Αν και δεν μπορούσα να τη δω, ήξερα πως σίγουρα κοιτούσε την οροφή του δωματίου, αναλύοντας χίλιους λόγους για τους οποίους αυτό το σχέδιο μπορούσε να πάει τελείως στραβά. Αντί για αυτό όμως, άφησε τη συναισθηματική πλευρά της να μιλήσει.

«Πράις, υποσχέσου μου ότι θα προσέχεις τον Άλεξ. Είναι εντελώς απερίσκεπτος, μην τον βλέπεις έτσι σοβαρό».

«Στις υπηρεσίες σας, υψηλοτάτη».

«Το εννοώ. Όσο για τη Σκάι, είναι καλά προς το παρόν, χρειάζεται φαγητό και νερό. Τα υπόλοιπα θα τα κάνει μόνη της. Θα πρέπει να την αφήσω μετά από αυτό, ας ελπίσουμε ότι ο Κρις θα ξυπνήσει σύντομα».

«Θα του κερδίσουμε όσο χρόνο μπορούμε. Φοβάμαι όμως πως πράγματι ο χρόνος τελειώνει».

Σύντομα η νοσοκόμα Κάθριν βρισκόταν στην είσοδο με έναν πελώριο δίσκο γεμάτο με φαγητά που έπνιγαν την ατμόσφαιρα με τις μυρωδιές τους. Ανασηκώθηκα και ακούμπησε προσεκτικά τον δίσκο μπροστά μου, επιτρέποντάς μου να δω τις πηγές της δελεαστικής μυρωδιάς από κοντά. Όσο εγώ αξιολογούσα οπτικά τις ικανότητές της στη μαγειρική, εκείνη ήταν για ακόμη μια φορά αποσβολωμένη στα μηχανήματα και τις μετρήσεις. Αποφάσισα να μην πω τίποτα και άρχισα να τρώω με γρήγορο ρυθμό, σαν να υπήρχε χρονόμετρο.

«Πιο σιγά, το σώμα σου δεν είναι έτοιμο να δεχθεί τροφή τόσο γρήγορα». Κοίταξα την Κάθριν και έγνεψα καταφατικά, νιώθοντας το πρόσωπό μου να καίει από ντροπή.

«Ξέρω πως έχεις πολλές απορίες και θα ήθελα πολύ να σου τις λύσω, όμως το μόνο που μπορώ να σου πω προς το παρόν είναι πως τα αγόρια θα κάνουν ό,τι μπορούν για να πάρουν τον Κρις πίσω. Όπως σου είπα και νωρίτερα, είναι πολύ δεμένοι μαζί του».

Συνέχισε να μιλάει σχετικά με τον Άλεξ και τον Πράις, κάνοντας τα πάντα για να με διαβεβαιώσει ότι θα έχω τον Κρις στο πλευρό μου σύντομα. Αυτό που δεν ήξερε είναι πως ο Κρις, πριν πέσει σε κώμα, δε γυρνούσε ούτε να με κοιτάξει. Ίσως να μην ήθελε να έχει καμία σχέση μαζί μου πια. Μπορεί αυτή να ήταν η ευκαιρία του να με ξεφορτωθεί για πάντα. Δεν τον αδικούσα, αλλά η καρδιά μου πονούσε με αυτή τη σκέψη.

Ίσως θα ήταν καλύτερα έτσι, να συνεχίσω μόνη μου την αποστολή, η οποία ήταν η δική μου διάσωση άλλωστε. Είχα θέση σε κίνδυνο τόσους ανθρώπους και ένιωθα ανίκανη να βοηθήσω. Το μόνο που έκανα ήταν να δέχομαι συστηματικά βοήθεια, χωρίς να μπορώ να ανταποδώσω.

«Θα πρέπει να φύγω τώρα, Σκάι. Ό,τι και αν γίνει, μη βγεις από το πέρασμα. Τη στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου έξω θέτεις σε κίνδυνο όλους όσους σε βοήθησαν. Ο Άλεξ με διαβεβαίωσε πως θα είναι πίσω σύντομα. Πριν φύγω όμως, θα σε βοηθήσω με τους μώλωπες. Δεν το έκανα την πρώτη φορά, γιατί το σώμα σου δε θα το άντεχε. Τώρα όμως οι ζωτικές σου ενδείξεις είναι καλές και βελτιώνονται όσο τρως». Κοιτούσα την Κάθριν απορημένη, όσο εκείνη έβγαζε από την τσέπη της ένα στρογγυλό μεταλλικό κουτί. Μέσα, όπως διαπίστωσα, υπήρχε μια διάφανη κολλώδης ουσία, από την οποία πήρε μια γενναία ποσότητα και άρχισε να την απλώνει προσεκτικά όπου υπήρχαν πληγές. Στην αρχή ένιωθα να κρυώνω τοπικά και μετά να ζεσταίνομαι, μένοντας άφωνη όταν μπροστά στα μάτια μου το δέρμα μου γιατρεύτηκε πλήρως.

«Τι στο-»

«Κρέμα ταχείας ανάπλασης του δέρματος. Σκέψου το σαν αδρεναλίνη. Αν ο οργανισμός είναι σε σχετικά καλή κατάσταση, η κρέμα αυτή κάνει θαύματα, όπως βλέπεις». Το σώμα μου είχε γιατρευτεί πλήρως και το στομάχι μου ήταν χαρούμενο με την ποσότητα φαγητού που του είχα προσφέρει. Η Κάθριν κοίταξε για τελευταία φορά το μόνιτορ δίπλα μου και ικανοποιημένη με τα αποτελέσματα το χαμόγελό της έλαμψε.

«Σωματικά είσαι σαν καινούρια. Το ψυχικό κομμάτι είναι στο χέρι σου. Χρειάζεσαι και τα δύο σε καλή κατάσταση για να θυμηθείς, Σκάι. Ο Κρις παλεύει για εσένα, τώρα πρέπει και εσύ να παλέψεις για εκείνον». Η αναφορά της στον Κρις έκανε το στομάχι μου να δεθεί κόμπος ξανά. Ανησυχούσα πολύ και αυτό ήταν ένα συναίσθημα που δεν μπορούσα να κρύψω.

«Είσαι σίγουρη πως ο Κρις θα ξυπνήσει σύντομα; Έχει ήδη περάσει αρκετή ώρα, Κάθριν». Εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα και ακούμπησε προσεκτικά τον ώμο μου.

«Μην είσαι τόσο ανυπόμονη, Σκάι. Το άγχος σου δε θα τον κάνει να ξυπνήσει γρηγορότερα».

«Δεν μπορούν να τον βγάλουν από εκεί συντομότερα;»

«Ακόμη και να τους άφηνε η Κέιτ, που δε θα το έκανε, θα έβγαζες εσύ αναίσθητο και χωρίς αύρα τον Κρις στον πιο πολυσύχναστο δρόμο της Ζοκ για να τον δουν όλοι; Πολύ φοβάμαι πως η μόνη επιλογή είναι να τον περιμένουμε».

Μου χαμογέλασε και στη συνέχεια είδα τη μορφή της να χάνεται ξανά πίσω από την πόρτα. Έμεινα μόνη, με τις σκέψεις μου να κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκλεισα τα μάτια μου, αφήνοντας τις πληροφορίες να περάσουν από μπροστά μου αβίαστα. Γαλάζιος ουρανός, πράσινο τοπίο, μια γυναίκα να λέει το όνομά μου, εγώ να χαμογελάω, ξανά και ξανά το ίδιο σκηνικό και μετά ο Κρις. Έπρεπε να παλέψω για τον Κρις. Άνοιξα τα μάτια μου και ήμουν αποφασισμένη.

Ήμουν έτοιμη.

Ευριδίκη Πετσά