Ποίηση Άτροπος - Διχασμένη

Πεσμένα φύλλα στα πεπλώματα του ψύχους
Και τα δέντρα έχουν μείνει αδειανά
Σαν χαμένα κορμιά στα πρόθυρα του μίσους
Που αγκαλιές αναζητούν στα μουλωχτά.

Ποια ηδονή και ποια ζάλη στου αγέρα τη φθορά
Όσο όνειρα γλιστρούν από της πόλης τα στενά
Σαν ρυάκια μοιάζει ο κόσμος για άλλη μια στερνή φορά
Που προχωρώντας όλο αυξάνει τα ευρύχωρα κενά.

Κάθε μέρα μια αγάπη που το στήθος μου γεννά
Κάθε βράδυ αηδόνι αποζητά τη μοναξιά
Ενσυναίσθηση ποθεί η ψυχή τώρα ξανά
Μα το σώμα απωθεί κάθε άγγιγμα ή φιλιά.

Άτροπος