Ήταν τόσο εύκολο! Περπατούσε μέσα στην πόλη με τόση άνεση, κλέβοντας σε κοινή θέα. Μπήκε στο επόμενο μαγαζί, έβγαλε τα πανάκριβα γυαλιά ηλίου της και άρχισε να χαζεύει τα ρούχα. Πήρε όσο πιο πολλά μπορούσε να κουβαλήσει και προχώρησε προς το δοκιμαστήριο. Άφησε απαλά τις γεμάτες ρούχα σακούλες στο πάτωμα και άρχισε να φοράει ένα ένα τα συνολάκια που είχε διαλέξει. Κάθε φορά που ετοιμαζόταν να βγει, για να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέπτη, σιγουρευόταν πως τα σκούρα κόκκινα μαλλιά της ήταν εντάξει. Αφού δοκίμασε και το τελευταίο συνολάκι μπήκε ξανά μέσα στο δοκιμαστήριο και φόρεσε ξανά τα δικά της ρούχα. Καπνός άρχισε τότε να βγαίνει από ένα απροσδιόριστο σημείο του μαγαζιού. Ο συναγερμός άρχισε να χτυπάει σαν τρελός.
Μόλις το μαγαζί άδειασε η Έμιλι βγήκε από το δοκιμαστήριο με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο. Κρατούσε στα χέρια της τον σωρό με τα ρούχα του μαγαζιού. Πήγε στο ταμείο και έβγαλε δυο μεγάλες σακούλες. Έχωσε πρόχειρα τα ρούχα μέσα και έφυγε από την πίσω πόρτα. Μπήκε τη μαύρη Aventador Lamborghini της και έφυγε.
***
Το παλιό λύκειο της πόλης ήταν ένα χιλιόμετρο μακριά. Από τότε που το σχολικό συγκρότημα είχε καεί σχεδόν ολοσχερώς, κανένας δεν είχε πατήσει ξανά το πόδι του εκεί.
Πάνω από τριάντα άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους: μαθητές και δάσκαλοι. Από την πυρκαγιά είχε μείνει άθικτη μονάχα η τελευταία πτέρυγα του σχολείου. Εκεί βρισκόταν η τραπεζαρία και τα γραφεία των καθηγητών.Εκεί, στην έρημη και σκονισμένη τραπεζαρία, η Έμιλι κρατούσε τον Μάικλ σχεδόν δυο εβδομάδες τώρα. Μπήκε μέσα και έβγαλε ενθουσιασμένη την περούκα από το κεφάλι της τινάζοντας τα καστανά της μαλλιά προς τα πίσω. Ο Μάικλ σήκωσε το βλέμμα του και την κοίταξε απογοητευμένος. Εκείνη άφησε τις σακούλες με τα κλεμμένα ρούχα πάνω στον σκονισμένο πάγκο όπου κάποτε σέρβιραν το φαγητό στους μαθητές.
«Ελπίζω να μη φοβήθηκες όταν ξύπνησες και δε με βρήκες εδώ». Ο τόνος της ήταν ειρωνικός.
«Δεν καταλαβαίνεις πως αυτό που κάνεις είναι κακούργημα;»
«Που σε κρατάω παρά τη θέλησή σου;»
«Που κλέβεις!»
«Α, για αυτό;» ρώτησε η Έμιλι γελώντας. «Χαλάρωσε, Μάικ... Κάνω ό,τι κάνουν χιλιάδες άνθρωποι. Εξάλλου μιλάμε για ρούχα. Σιγά το πράγμα!»
«Τι σου συνέβη;» ρώτησε εκείνος χαμηλόφωνα.
«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς!» Κάθισε σε μια καθαρισμένη καρέκλα.
«Τι έγινε στον χορό; Πώς έγινες τόσο γρήγορα Σκοτεινή; Δεν είσαι το ίδιο άτομο... Τι σου συνέβη, Έμς;»
«Πρώτον…» αποκρίθηκε εκείνη καθώς άρχισε να καίει το μυαλό του. «Δε θα με ξανά πεις Έμς... Δεύτερον, αυτό που συνέβη είσαι εσύ! Εσύ και μόνο εσύ φταις για όλα» πρόσθεσε εκνευρισμένη σφίγγοντας τα χείλη της.
«Τόσες μέρες το μόνο που κάνεις είναι να με κατηγορείς γαμώτο. Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς. Δεν έκανα τίποτα, για να σε κάνω Σκοτεινή. Πες μου τι έκανες» της φώναξε ο Μάικλ εκνευρισμένος.
«Νομίζεις πως με ενδιαφέρει η συμπόνια σου; Γιατί αυτό θες να κάνεις. Θέλεις να σου πω τι έκανα, για να μου προσφέρεις τη βοήθειά σου ή τον ώμο σου για να κλάψω. Ε, λοιπόν, μάντεψε! Δε σε χρειάζομαι!» ούρλιαξε.
Ο Μάικλ χαμήλωσε το κεφάλι του. «Και τι θα κάνεις, ε; Είσαι μόνη σου, Έμιλι. Έγινες ξαφνικά τόσο περήφανη που δε θες να μου πεις τι έγινε... Εντάξει. Αλλά σε ποιον θα το πεις; Σε ποιον θα πεις τι έκανες; Στους γονείς σου; Στις φίλες σου; Είμαι ο μόνος που έχεις αυτή τη στιγμή».
Η Έμιλι σηκώθηκε από την καρέκλα.
Προσπαθούσε να κρατηθεί.
Δεν μπορείς να του το πεις,
σκέφτηκε. Θα σε μισήσει. Δεν πρέπει να του το πεις.
«Έμς. Έμι...» είπε παρακλητικά ο Μάικλ. «Μπορείς να μου πεις... Δε θα σε κρίνω... Το υπόσχομαι».
«Έστειλα δυο παιδιά στο νοσοκομείο» απάντησε ξέπνοα.
«Τι;» ρώτησε σοκαρισμένος ο Μάικλ.
«Όταν σε είδα να φιλάς την Ντενίζ βγήκα από το σχολείο. Δεν μπόρεσα να ελέγξω τις δυνάμεις μου. Απλώς ξέφυγα και... τέσσερις συμμαθητές μας... έφευγαν από τον χορό εκείνη την ώρα... Εγώ... δεν ξέρω πώς... ανέτρεψα το αυτοκίνητο. Οι δύο τη γλίτωσαν με μερικές μελανιές…»
«Οι άλλοι δύο;»
«Ο ένας... το αγόρι που οδηγούσε... τραυματίστηκε σοβαρά και μόλις χθες πήρε εξιτήριο».
«Και ο δεύτερος;»
«Μια κοπέλα».
«Τι έπαθε; Έμιλι, είναι νεκρή;»
«Όχι. Η κοπέλα βρίσκεται σε κώμα».
Ο Μάικλ πήρε μια βαθιά ανάσα. Έκλεισε τα μάτια του με βλέμμα γεμάτο πόνο.
«Έμς…»
«Φυσικά και θα με κρίνεις» είπε εκνευρισμένη.
Ο Μάικλ ένιωσε τα πνευμόνια του να γεμίζουν χώμα. Άρχισε να βήχει και να φτύνει προσπαθώντας να αναπνεύσει.
«Νομίζεις πως είμαι δολοφόνος, έτσι δεν είναι; Δεν το ήθελα!» του φώναξε.
«Σε-σε πιστεύω» της είπε πνιγμένα. Προσπάθησε να σκύψει μπροστά αλλά το σκοινί που ήταν δεμένο γύρω από το στέρνο του δεν του επέτρεπε να κουνηθεί. «Έμς, το ξέρω πως... δεν... δεν το ήθελες».
Η Έμιλι σταμάτησε βουρκωμένη. Πήγε και πήρε ένα μπουκαλάκι νερό και του έδωσε να πιει, για να καθαρίσει το στόμα του από το χώμα.
«Δεν το ήθελα».
«Το ξέρω»
«Δεν ξέρεις τίποτα» του απάντησε επιθετικά και άρπαξε το μπουκάλι, ενώ εκείνος ετοιμαζόταν να πιει μια ακόμα γουλιά.
«Προσπαθώ να καταλάβω τι σου συνέβη. Και ξέρεις τι κατάλαβα; Έχεις πληγωθεί. Εγώ σε πλήγωσα. Και τώρα το καταλαβαίνω. Εγώ φταίω που έγινες Σκοτεινή. Τώρα το καταλαβαίνω».
Η Έμιλι χαμογέλασε διαβολικά.
«Αν προσπαθείς να παίξεις με την ψυχολογία μου χάνεις τον χρόνο σου... Αν νομίζεις πως θα σε αφήσω να φύγεις επειδή μου λες ότι και καλά με καταλαβαίνεις κάνεις λάθος. Θα μείνεις εδώ... Για όσο θέλω εγώ. Δεν έχω τελειώσει μαζί σου!» είπε και άφησε το μπουκαλάκι σε ένα σκονισμένο τραπέζι. Γύρισε και τον κοίταξε. «Δεν έχω τελειώσει μαζί σου... Ούτε στο ελάχιστο!»
***
«Κι ας περάσουμε στα τοπικά γεγονότα. Σήμερα το πρωί σημειώθηκαν ύποπτα περιστατικά στο εμπορικό κέντρο της πόλης. Αρκετά μαγαζιά υπέστησαν σοβαρές ζημιές από φωτιές που προκλήθηκαν ξαφνικά. Λίγη ώρα νωρίτερα δόθηκε στη δημοσιότητα το βίντεο όπου πιθανόν απεικονίζεται η δράστης. Πρόκειται για μια κοπέλα από δεκαεννιά έως είκοσι οκτώ ετών, περίπου στο 1.60 με 1.80 με σκούρα κόκκινα μαλλιά. Παρακαλείται όποιος γνωρίζει το οτιδήποτε να επικοινωνήσει με τις αρχές. Ο δήμαρχος της πόλης καθώς και η τοπική αστυνομία κάνουν λόγο όχι για σπείρα κακοποιών, η οποία αποτελείται από περισσότερα από τρία άτομα ενώ εξετάζεται και το ενδεχόμενο να είναι η ίδια σπείρα η οποία έκλεψε τα αυτοκίνητα την προηγούμενη εβδομάδα».
Ο Κρίστοφερ Ντάνιελς κοίταξε την οθόνη της τηλεόρασης με κενό βλέμμα. Ανόητοι, σκέφτηκε. Αν ξέρατε τα μισά απ' όσα ξέρω εγώ δε θα ψάχνατε μια σπείρα. Μας κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια μας.
«Κύριε Κρίστοφερ» είπε ο Άλεξ μπαίνοντας στη βιβλιοθήκη του Αρχηγείου. «Κύριε, Κρίστοφερ;» επανέλαβε όταν δεν αντέδρασε.
«Τι;» του φώναξε νευρικά.
«Μόλις γυρίσαμε με τον Σαμ από τις αποθήκες του παλιού εργοστασίου. Δεν ήταν εκεί» απάντησε ο Άλεξ.
«Φυσικά και δε θα ήταν εκεί! Τώρα που έγινε Σκοτεινή σκέφτεται πιο πονηρά. Να συνεχίσετε».
«Μα δεν έχουμε κάποιο άλλο μέρος να ψάξουμε» διαμαρτυρήθηκε ο Άλεξ.
«Δε με νοιάζει!» φώναξε υστερικά. «Είπα κάτι και θα το τηρήσεις! Η Έμιλι Τόμσεν κρατάει τον γιο μου πάνω από δυο εβδομάδες. Ένας Θεός ξέρει τι του κάνει. Ίσως ακόμη και να τον... Είμαι ο αρχηγός σου και θα ακολουθείς τις εντολές μου. Κι αυτή τη στιγμή σου λέω να ψάξεις όλη την πόλη ξανά. Θα τα ψάξεις όλα από την αρχή μαζί με τον Σαμ. Τώρα!»
Ο Άλεξ πήρε μια βαθιά ανάσα και βγήκε έξω χωρίς να πει τίποτα.
«Άλεξ;» είπε μια φωνή πίσω του.
Ο Άλεξ γύρισε και είδε την Ντέμυ.
«Γεια».
«Τι συμβαίνει εκεί μέσα;» τον ρώτησε χαμηλόφωνα.
Ο Άλεξ πήρε μια βαθιά ανάσα.
«Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά σίγουρα αρχίζει να τα χάνει» της απάντησε.
«Δε βρήκατε τίποτα ακόμα;»
«Όχι. Ψάξαμε παντού... Σε όλες τις εγκαταλειμμένες αποθήκες, παλιά κτίρια, σε ανοίκιαστα διαμερίσματα ακόμα και σε ξενοδοχεία. Δεν είναι πουθενά».
«Και πού πας τώρα;»
«Μας έβαλε να ψάξουμε ξανά από την αρχή. Μάλλον πιστεύει πως κινείται ή απλά δεν μπορεί να σκεφτεί κάποιο άλλο μέρος που πιθανόν να βρίσκεται».
«Άλεξ, μπορεί η Έμιλι να είναι κολλητή μου, αλλά αυτή την στιγμή πιθανόν να είναι επικίνδυνη. Είναι Σκοτεινή τώρα. Πρόσεχε, εντάξει;»
Ο Άλεξ κοίταξε για λίγο την Ντέμυ.
«Θα προσέχω» της χαμογέλασε και έφυγε.
Μόλις ο Άλεξ πήρε το ασανσέρ και έφυγε μαζί με τον Σαμ, η Ντέμυ άκουσε από την άλλη είσοδο τη φωνή της κοπέλας στη ρεσεψιόν.
«Δεν μπορείτε να έρχεστε εδώ απροειδοποίητα» φώναξε η Ρέιτσελ.
Η Ντέμυ έτρεξε και βρήκε τη Ρέιτσελ να ακολουθεί μια γυναίκα φωνάζοντάς της. Η γυναίκα φορούσε ένα μαύρο παντελόνι και μια λευκή αραχνοΰφαντη μπλούζα που έφτανε δεκαπέντε εκατοστά πιο πάνω από το γόνατο. Η Ντέμυ την αναγνώρισε αμέσως. Ήταν η Αμάντα Σίμονς: ηΑρχηγός των Σκοτεινών.
«Ρέιτσελ, είναι εντάξει. Θα την αναλάβω εγώ» της είπε η Ντέμυ.
Η Ρέιτσελ γύρισε και έφυγε τρέχοντας για το γραφείο της.
«Ντέμυ... Ακριβώς το άτομο που έψαχνα να βρω» είπε με σκοτεινό ύφος η Αμάντα.
«Το ξέρεις πως καταπατάς μια συνθήκη πενήντα ετών, έτσι; Πρέπει να υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος, για να έρχεσαι απροειδοποίητα στο αρχηγείο μας» της απάντησε επιθετικά η Ντέμυ.
Η Αμάντα Σίμονς ίσως ήταν η πιο λογική αρχηγός που είχε μέχρι τότε η μεριά των Σκοτεινών.
«Έχουμε έναν κοινό πρόβλημα. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα συζητήσω με τον αρχηγό σου και όχι με εσένα».
«Αν σε δεχτεί».
«Θα το κάνει. Αν θέλει φυσικά να βρει τον γιο του».
Η Ντέμυ κοίταξε για λίγο την Αμάντα σκεπτική. Γύρισε και άρχισε να περπατάει με την Αμάντα να την ακολουθεί.
Έφθασαν έξω από τη βιβλιοθήκη.
«Περίμενε» της είπε ξερά η Ντέμυ και μπήκε μέσα.
«Κύριε Κρίστοφερ;» είπε η Ντέμυ περιμένοντας να ακούσει την τσιρίδα του Κρίστοφερ Ντάνιελς.
«Τι;» ρώτησε βραχνά από το γραφείο όπου έπινε ουίσκι.
«Η Αμάντα Σίμονς είναι εδώ... Θέλει να..»
«Φερ' τη μέσα» είπε άτονα διακόπτοντάς την.
Η Ντέμυ βγήκε από την βιβλιοθήκη γρήγορα.
«Πήγαινε» είπε στην Αμάντα και έφυγε.
Η Αμάντα μπήκε στην βιβλιοθήκη βαδίζοντας σαν αιλουροειδές. Πήγε στο γραφείο όπου καθόταν ο Κρίστοφερ και κάθισε απέναντί του.
«Δεν είπα πως μπορείς να καθίσεις» της είπε γεμάτος μίσος πίνοντας μια γουλιά από το ουίσκι του.
«Ξέρω πως δεν είσαι φιλόξενος άνθρωπος, Κρίστοφερ, για αυτό πήρα την πρωτοβουλία να καθίσω χωρίς την άδειά σου».
«Τι θες;»
«Έχουμε ένα κοινό πρόβλημα, που αν δεν σταματήσουμε τώρα, θα μας δημιουργήσει περισσότερους και μεγαλύτερους μπελάδες πολύ σύντομα».
«Η Έμιλι Τόμσεν; Γιατί αποτελεί πρόβλημα για εσένα; Είναι μια από εσάς τώρα. Απόβρασμα της κοινωνίας μας».
«Δεν με αγγίζουν οι προσβολές σου. Είμαι εδώ για να προτείνω ανακωχή».
«Ανακωχή από τι; Από τις δολοπλοκίες; Από τις μηχανορραφίες σου;»
«Μπορείς να το πεις κι έτσι».
«Και γιατί να το κάνω αυτό;»
«Το συμβούλιο των Σκοτεινών ενέκρινε το αίτημά μου. Αν οι Φωτεινοί το επιθυμείτε μπορούμε να συνάψουμε μια συμμαχία. Η Έμιλι Τόμσεν δρα μόνη της. Δεν έχει πατήσει το πόδι της στο αρχηγείο και δεν έχει δηλώσει την αφοσίωσή της. Ποτέ μας δεν υποστηρίξαμε βανδαλισμούς. Πρέπει να τη σταματήσουμε πριν μας ξεσκεπάσει όλους».
«Και τι σου δίνει την εντύπωση πως θα επιτρέψω μια συμμαχία ανάμεσά μας; Δεν μπορούσαμε να συνυπάρξουμε πριν τη συνθήκη. Και από τότε που συνάψαμε τη συνθήκη εξακολουθούμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Είναι μόνο μια κοπέλα... Θα τη βρούμε μόνοι μας»
«Δεν είναι μια απλή κοπέλα. Σε ενδιαφέρει μόνο το πώς θα κρατήσεις την υπερηφάνεια σου. Αλλά με το που θα κάνει κάτι χειρότερο, τότε θα αλλάξεις γνώμη. Και για αυτό θα σε ρωτήσω για μια ακόμα φορά. Θα συνάψετε μαζί μας συμμαχία;»
«Όχι».
Η Αμάντα χαχάνισε. «Εντάξει, τότε. Καλή τύχη... Θα τη χρειαστείτε οπωσδήποτε. Πάντως η προσφορά μου εξακολουθεί να ισχύει. Αν αλλάξετε γνώμη, ξέρεις πού θα με βρεις» είπε και έφυγε.
****
Η Ντέμυ καθόταν στην τραπεζαρία του αρχηγείου μαζί με τον Άλεξ. Είχαν ψάξει τα διαμερίσματα, τα εγκαταλειμμένα κτίρια και τα ξενοδοχεία που βρίσκονταν μέσα στην πόλη και τώρα έκαναν ένα διάλλειμα.
«Έχω κουραστεί» είπε εξαντλημένα ο Άλεξ τρίβοντας τα μάτια του.
«Σε καταλαβαίνω» του είπε σκεπτική η Ντέμυ.
«Δύο ολόκληρες εβδομάδες ψάχνουμε όλη την πόλη ξανά και ξανά χωρίς κανένα αποτέλεσμα».
Η Ντέμυ πήρε μια βαθιά ανάσα απογοητευμένη.
«Πού μπορεί να έχει πάει; Προφανώς και δε θα κρυβόταν σε εγκαταλειμμένες αποθήκες και σε όσα έχετε ψάξει. Την ξέρω την Έμιλι... Θα κρυβόταν σε ένα προφανές μέρος, το οποίο όμως κανένας δε θα σκεφτόταν».
«Καμία ιδέα για το πού βρίσκεται αυτό το προφανές μέρος που δε θα σκεφτόμασταν, Ντι; Γιατί εγώ έχω ξεμείνει».
«Έχω κολλήσει. Έχουμε μοιραστεί τα πάντα. Αλλά εδώ και μέρες σπάω το κεφάλι μου, και δεν έχω βρει απολύτως τίποτα».
«Ούτε εγώ ξέρω... Αλλά μόλις ξεμπερδέψουμε από όλο αυτό, το μόνο που θέλω είναι να ξεφύγω για λίγο καιρό, μέχρι να αρχίσει ξανά το σχολείο».
Η Ντέμυ σήκωσε απότομα το κεφάλι της από το τραπεζάκι και κοίταξε τον Άλεξ λες και κάποιος της είχε κάνει ένεση αδρεναλίνης.
«Τι είπες μόλις τώρα;»
«Ότι μόλις ξεμπερδέψουμε απ' όλο αυτό θα ήθελα να ξεφύγω».
«Σκάσε» του είπε απότομα. Η λέξη "ξεφύγω" της θύμιζε κάτι. Είχε ακούσει κάποιον να λέει αυτή τη λέξη.
«Τι είπα πάλι;» ρώτησε ξαφνιασμένος ο Άλεξ.
«Σκάσε, σου λέω!»
***
2 χρόνια πριν
Η Ντέμυ καθόταν με την Έμιλι στον κήπο του σπιτιού της. Μόλις είχαν γυρίσει από το σχολείο.
«Το Γυμνάσιο είναι για τα μπάζα» είπε αγανακτισμένη η Έμιλι.
«Εμένα μου λες;»
«Είναι όλοι τους τόσο ανώριμοι».
«Εξακολουθούμε να μιλάμε για όλους τους μαθητές ή μόνο για τον Μάικλ;»
Η Έμιλι πήρε μια βαθιά ανάσα.
«Αν μπορούσα να εξαφανίσω την ηλίθια, αλαζονική του μούρη θα το έκανα ευχαρίστως».
«Επειδή τον βρίζεις συνέχεια δε σημαίνει πως δεν τον θέλεις και αν έχεις σκοπό να μου πεις πως δε σου αρέσει τότε ετοιμάσου για μεγάλο καυγά μεταξύ μας. Σε ξέρω, Έμς».
«Δεν τον αντέχω».
«Μα σου φέρεται καλά».
«Μου φέρεται όπως φέρεται στους κολλητούς και στις κολλητές του. Δεν το θέλω αυτό».
«Γιατί δεν του μιλάς;»
«Όχι, ευχαριστώ. Προτιμώ να πάω στη γραμματεία του σχολείου, να πάρω το μικρόφωνο όπου κάνουν τις ανακοινώσεις και να του πω πως τον θέλω. Έτσι θα τον γλιτώσω από τον κόπο να το πει ο ίδιος και στο υπόλοιπο σχολείο».
«Ε, τότε δεν ξέρω κάποια άλλη συμβουλή, για να σου δώσω. Μέχρι εκεί φτάνω. Αλλά αν τον θες και δεν του το πεις θα κάνεις κακό στον εαυτό σου».
Η Έμιλι πήρε μια βαθιά ανάσα.
«Θεέ μου, μακάρι να μπορούσα να ξεφύγω έστω και μια ώρα απ' όλα αυτά».
«Και πού ακριβώς θα πας;» ρώτησε γελώντας η Ντέμυ.
«Έχω στον νου μου ένα μέρος. Αλλά δεν πρόκειται να σου πω».
«Ορίστε; Ωραία φίλη είσαι, Έμς. Αφού μου κρατάς μυστικά, θα σου κρατάω κι εγώ» είπε πεισματάρικα η Ντέμυ.
«Ηρέμισε, Ντι» είπε η Έμιλι γελώντας. «Εντάξει, θα σου πω. Αλλά θα μου υποσχεθείς πως δε θα φρικάρεις. Εντάξει;»
«Το υπόσχομαι»
«Στο παλιό σχολικό συγκρότημα»
«Στο ποιο;» ρώτησε σοκαρισμένη η Ντέμυ.
«Με άκουσες».
«Μιλάς σοβαρά τώρα;»
«Είναι το πιο τρομακτικό μέρος σε αυτή την πόλη».
«Μα είναι καμένο».
«Όχι όλο! Η πτέρυγα με το γραφείο των καθηγητών και η τραπεζαρία έμειναν άθικτα. Είναι ένα τόσο τρομακτικό μέρος που απλά ξεχνάς τα πάντα. Ακόμα και τον Μάικλ Ντάνιελς»
«Έχεις πάει εκεί χωρίς εμένα, έτσι δεν είναι;»
«Μμ, ναι; Συγγνώμη, Ντι».
«Απόψε»
«Τι απόψε;»
«Απόψε εγώ κι εσύ θα πάμε στο παλιό σχολικό συγκρότημα».
«Μα…»
«Μου το χρωστάς!»
****
Τώρα
«Ντι; Ντέμυ, τι έπαθες;» ρώτησε ο Άλεξ φοβισμένος κοιτάζοντας την Ντέμυ που ήταν κοκαλωμένη στη θέση της.
Η Ντέμυ σήκωσε σιγανά το κεφάλι της και κοίταξε τον Άλεξ.
«Νομίζω πως ξέρω πού είναι» είπε και σηκώθηκε από το τραπέζι. Πήγε με γρήγορα βήματα προς τη βιβλιοθήκη και μπήκε μέσα χωρίς να χτυπήσει.
«Κύριε Κρίστοφερ» είπε ενθουσιασμένη.
«Τι έγινε πάλι;» ρώτησε αδιάφορα εκείνος.
«Νομίζω πως ξέρω που βρίσκεται η Έμιλι!»
Rene Rafael