Lilith: The dark side of the moon (Κεφάλαιο 3) "Memories"

Stefan's POV
30 Ιουλίου~14 μήνες πριν
Δεν ήξερα ποιόν θεό να ευχαριστήσω! Μετά από τόσο καιρό και όλο αυτόν τον πόνο που της είχα προκαλέσει, ο άγγελός μου με είχε συγχωρήσει και ήμασταν πάλι μαζί. Και τώρα μετά από μια υπέροχη νύχτα την είχα ξανά στην αγκαλιά μου. Ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην γη. Τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει την ευτυχία που ένιωθα. Την είχα στην αγκαλιά μου και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Την χάιδεψα απαλά στην πλάτη και την ένιωσα να κουνιέται.
«Σε ξύπνησα, αγάπη μου?» την ρώτησα απαλά έτσι ώστε σε περίπτωση που ακόμα κοιμόταν να μην την ενοχλούσα.
«Όχι» μου απάντησε γλυκά καθώς σηκωνόταν από το κρεβάτι και πήγαινε στο παράθυρό μου. Κοίταξε τον σκοτεινό ουρανό έξω και ήξερα ότι κάτι την απασχολούσε ακόμα.
«Έλενα» ,της είπα σιγανά καθώς την ακολούθησα και έβαλα το χέρι μου στον ώμο της, «Συμβαίνει κάτι?» Ο τόνος της φωνής μου φανέρωνε την ανησυχία μου. Έγειρε το κεφάλι της στο πλάι και ακούμπησε το μάγουλό της στο χέρι μου.
«Όχι, Στέφαν. Απλά...» την είδα να δυσκολεύεται να κρατήσει τα δάκρυά της. Έτσι την γύρισα και τύλιξα τα χέρια μου γύρω της.
«Έλενα… ότι και να είναι αγάπη μου, μαζί θα τα καταφέρουμε. Ξέρω ότι σου προκάλεσα πολύ πόνο όμως μπορούμε να το δουλέψουμε. Σε α...» με σταμάτησε προτού προλάβω να της πω πως νιώθω ακουμπώντας τον δείκτη της στα χείλη μου.
«Μην το πεις Στέφαν.» με ικέτεψε με μάτια γεμάτα δάκρυα που δεν είχαν τρέξει ακόμα. «Όχι τώρα τουλάχιστον. Νιώθω το ίδιο αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορέσω να στο πω πίσω. Περάσαμε τόσα και... Ας αφήσουμε τον χρόνο να δείξει έτσι?» μου είπε με φωνή έτοιμη να σπάσει. Της χαμογέλασα και φίλησα το δάχτυλό της.
«Φυσικά αγάπη μου. Ότι θες.» Μου χαμογέλασε πίσω και έκλεισε τα μάτια της...


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - General POV- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


Ο Στέφαν άνοιξε τα μάτια του και είδε την Έλενα να τον κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο περιέργεια. Η μικρή του αναδρομή στην πρώτη τους νύχτα αφ' ότου τον δέχτηκε πίσω είχε φέρει ένα χαμόγελο στα χείλη του και φυσικά το είχε παρατηρήσει. Δεν του το επέστρεψε όμως.
«Συγνώμη» του είπε γρήγορα βάζοντας το παιδί στο κρεβάτι μπροστά της και αλλάζοντας θέμα. «Είμαι νέα σε αυτό και δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου πλήρως. Τα νεύρα μου είναι...» κούνησε το κεφάλι της και συνέχισε να πακετάρει.
«Ξέρω» μουρμούρισε ο Στέφαν σιγανά. Όμως χάρη στην καινούργια της ιδιότητα τον άκουσε.
«Υπάρχει κάποιος που πρέπει να ενημερώσεις μήπως ότι φεύγεις?» την ρώτησε προσπαθώντας να αλλάξει θέμα και να μάθει περισσότερα για το άλλο άτομο που πιθανόν βρισκόταν τώρα στην ζωή της.
«Όχι» Δεν την πίστεψε… «Το σπίτι είναι αγορασμένο στο όνομα μου, φίλους δεν έχω. Δεν δίνω σε κανέναν αναφορά.» Γύρισε και τον κοίταξε. «Και αυτό δεν θα αλλάξει» του είπε με προειδοποιητικό τόνο. «Φυσικά... Όμως πως αγόρασες το σπίτι? Στοίχημα ότι κοστίζει πολλά.»
Δεν του απάντησε. Ακούμπησε με δύναμη την βαλίτσα της στο πάτωμα και έριξε μια τελευταία ματιά γύρω της.
«Ο Ντέιμον?» τον ρώτησε σκανάρωντας ακόμα το δωμάτιο. «Στο αυτοκίνητο.» της απάντησε καθώς έπαιρνε την βαλίτσα από τα χέρια της.
«Ευχαριστώ» μουρμούρισε και της χαμογέλασε. Έκανε μεταβολή και κατευθύνθηκε προς την πόρτα και έξω στο αμάξι.
Η Έλενα περίμενε να κλείσει η κεντρική πόρτα και τότε άφησε την ανάσα που κρατούσε. Ίσως να γινόταν πιο εύκολο με τον καιρό να βρίσκεται δίπλα τους. Πήρε την κόρη της αγκαλιά και της ψιθύρισε:
«Μην ανησυχείς, ζωή μου. Δεν θα αφήσω κανέναν να σε πειράξει. Θα είσαι ασφαλής κοντά στον μπαμπά. Και αν όχι, θα φροντίσει ο Κλάους να είσαι.» χαμογέλασε γλυκά στο παιδί, σήκωσε το κεφάλι της και με αποφασιστικότητα ακολούθησε το μονοπάτι του Στέφαν.




Νadia