Ο Κάιλ κατάφερε να φτάσει πίσω στις Πύλες γρήγορα, χωρίς να αφήνει το αναίσθητο σώμα της Λιλιάνα από τα χέρια του. Προσγειώθηκε στα πόδια του, τα φτερά του αποσύρθηκαν στις πτυχές της γυμνής του πλάτης και περπατούσε τώρα αργά, έχοντας το κορίτσι γαντζωμένο πάνω του. Όταν την είχε ρίξει με πόνο ψυχής στον Αγιασμένο Ύπνο, δεν ήξερε τι συνέπειες μπορούσε να έχει αυτό πάνω της ή ποια τιμωρία θα του επιβαλλόταν που έκανε κάτι τέτοιο χωρίς την άδεια και την ευλογία των Αρχαγγέλων. Όμως βλέποντας την να σπαράζει και να σκίζει το δέρμα της πλάτης της δεν είχε το σθένος να πει όχι. Ο Μιχαήλ, προφανώς διαισθανόμενος το αίμα του να τον καλεί, βγήκε γρήγορα από την κάμαρα του με το πλήθος , που δεν είχε κουνηθεί από την ώρα που ο Κάιλ είχε αναχωρήσει για την Γη, να τον ακολουθεί. Έτρεξε προς το μέρος του και πάγωσε βλέποντας τον Κυρίαρχο να κουβαλάει το αιμόφυρτο κορίτσι με τα κουρελιασμένα ρούχα. Η ανάσα του κόλλησε στον λαιμό του και ο Κάιλ μπορούσε να δει τον τρόμο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του.
«Τι έγινε? Είναι...» ρώτησε σχεδόν αθόρυβα δείχνοντας την Λιλιάνα.
«Είναι στην μετάβαση. Την πάω στο δωμάτιο μου.» απάντησε αδιάφορα χωρίς να σταματήσει να περπατά. Κανείς δεν τον εμπόδισε, αντίθετα όλοι γνέψανε καταφατικά και τον ακολούθησαν σιωπηλά.
Ο Κάιλ ακούμπησε το κοιμισμένο σώμα της πάνω στα απαλά, λευκά, ατσαλάκωτα σεντόνια του και κάθισε για λίγο στο πλάι της παρατηρώντας την, ξεχνώντας για λίγο ότι δεν ήταν μόνος του. Τα καστανά μαλλιά της ήταν τώρα απλωμένα στα μαξιλάρια του και τα οι πυκνές της βλεφαρίδες σκέπαζαν σαν πέπλο τα κλειστά, ακίνητα βλέφαρα της. Το δέρμα της είχε αρχίσει να αποκτά μια πιο γλυκιά απόχρωση και σημάδια από το παρελθόν της, ουλές και καψίματα να χάνονται κάτω από το αγγελικό στρώμα που την κάλυπτε. Είχε δει, όσο την μετέφερε, βαθιά κοψίματα και την υποψία καμένου δέρματος στην πλάτη της εκεί που είχε σκίσει την μπλούζα του και αμέσως είχε νιώσει άσχημα για τον εαυτό του. Τι να είχε περάσει άραγε? Και πόσο αναίσθητος θα μπορούσε να είναι όταν της είχε μιλήσει έτσι στην πρώτη τους συνάντηση? Ποιος ήταν εκείνος στην τελική για να την κρίνει? Άπλωσε το χέρι του δειλά και απομάκρυνε μια σοκολατένια τούφα από το πρόσωπο της ακουμπώντας φευγαλέα τα γεμάτα χείλη της. Τράβηξε τρομαγμένος το χέρι του από την ένταση και τον ηλεκτρισμό που είχε νιώσει να τον διαπερνά σε αυτό το αθώο άγγιγμα. Ένας πνιχτός βήχας τον έκανε να γυρίσει και να συνειδητοποιήσει που βρισκόταν και τι είχε μόλις κάνει τώρα. Είχε αλήθεια χαϊδέψει την κόρη του Μιχαήλ? Αυτό σίγουρα θα τον έβγαζε από την λίστα για Αρχάγγελο.
Ο Μιχαήλ από την άλλη δεν φάνηκε να παρατηρεί αυτή του την πράξη και συνέχισε να τον κοιτά με αγωνία περιμένοντας να του πει τι είχε συμβεί ενώ την ίδια στιγμή οι υπόλοιποι περίμεναν καρτερικά απέξω.
«Πως έγινε?» τον ρώτησε ενώ ο Κάιλ έκλεινε την πόρτα του δωματίου του και έβγαινε στον προθάλαμο.
«Με έσωσε.» είπε με έκπληξη συνειδητοποιώντας ότι ακόμα και εκείνος δυσκολευόταν ακόμα να το επεξεργαστεί. «Ένας κατώτερος δαίμονες απειλούσε την ζωή της και επιτέθηκα χωρίς να το σκεφτώ. Φυσικά εκείνος ήταν προετοιμασμένος και με αφόπλισε. Όμως εκείνη χωρίς να διστάσει, σήκωσε το σπαθί μου και τον κάρφωσε στα σωθικά του. Με έσωσε.» ολοκλήρωσε πιάνοντας το κεφάλι του ζαλισμένος. Τόση ώρα δεν είχε καταλάβει τι είχε γίνει. Δεν είχε τον χρόνο να το ζυμώσει μέσα στο κεφάλι του. Τώρα που είχε έρθει η στιγμή να το πει όμως, ζούσε όλη την σκηνή ξανά από την αρχή. Κοιτούσε με γυάλινο βλέμμα τον Μιχαήλ που αναστέναζε ανακουφισμένος. Ο Γαβριήλ τον πλησίασε και έβαλε το χέρι του αδερφικά στον ώμο του.
«Είναι πράγματι κόρη σου Αδερφέ.» Ο Μιχαήλ κράτησε το χέρι του μέσα στο δικό του και χαμογέλασε περήφανος.
«Είσαι καλά Κάιλ? Τραυματίστηκες?» τον ρώτησε ο Μιχαήλ και εκείνος κοίταξε τα χέρια του. Το οξύ δεν είχε καταφέρει να κάνει μεγάλη ζημιά και ήδη τα τελευταία σημάδια χανόντουσαν αργά από την αγγελική ίαση.
«Όχι, Αρχάγγελε μου. Ούτε εκείνη.» Κοίταξε την κλειστή πόρτα μπροστά του και ξεφύσησε ανακουφισμένος. Τουλάχιστον δεν είχε αποτύχει στην αποστολή του να την κρατήσει ασφαλή. Το είχε υποσχεθεί και το είχε κάνει. Κοίταξε τον αδερφό του που είχε στυλώσει το κορμί του και τον κοιτούσε με περηφάνια και πραγματικά, δεν θυμόταν άλλη φορά που να του ήταν τόσο υποχρεωμένος που ακόμα και όταν εκείνος είχε αποτύχει να κάνει το καθήκον του και το θερμόαιμο κεφάλι του είχε επαναστατήσει, ο αδερφός του είχε λειτουργήσει με σύνεση και καλοσύνη και είχε πει, ευτυχώς, το όνομα του στην Λιλιάνα. Αν κάποιος άξιζε να γίνει Αρχάγγελος, αυτός ήταν ο αδερφός του και θα το υποστήριζε με πάθος.
«Δόξα τον Θεό.» πρόφερε ο Μιχαήλ και έσμιξε τα χέρια του κοιτώντας τον Ουρανό, ευχαριστώντας τον Θεό για την μεγαλοσύνη Του. Ο Κάιλ έτριψε κουρασμένα τον σβέρκο του και τέντωσε τον λαιμό του. Τώρα που είχε φερθεί σαν ιππότης και είχε δώσει το κρεβάτι του στην δεσποσύνη, που στο καλό θα κοιμόταν? Αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που τον απασχολούσε. Πρώτα έπρεπε να κάνει κάτι άλλο. Έπεσε στα γόνατα, εκπλήσσοντας τους παρευρισκομένους στον ταπεινό του θάλαμο και έσκυψε το κεφάλι.
«Συγχωρήστε με Αρχάγγελοι. Ενέργησα χωρίς την ευλογία σας. Πρόσφερα στο κορίτσι τον Αγιασμένο Ύπνο χωρίς να σας συμβουλευτώ και να πάρω την ευχή σας. Όποια τιμωρία και να μου αποδώσετε, θα μου αξίζει.» Οι τέσσερις Αρχάγγελοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και ήταν πρώτος ο Γαβριήλ που πλησίασε τον γονατισμένο Άγγελο και έσκυψε και εκείνος με την σειρά του.
«Δύναμη, τα λόγια σου σε τιμάνε και η καρδιά μας αγαλλιάζει στο άκουσμα τους. Είσαι τόσο νέος και όμως τόσο συνετός. Ενέργησες σοφά και δεν έχουμε κάτι να σου συγχωρέσουμε. Ναι, λειτούργησες δίχως την ευλογία μας αλλά η περίπτωση το επέβαλε. Το κορίτσι σου έσωσε την ζωή και ήταν αν όχι καθήκον σου, τουλάχιστον υποχρέωση σου να της το ανταποδώσεις. Κατανοούμε και συμφωνούμε με την πράξη σου.» Ο Κάιλ σήκωσε το κεφάλι για να δει και τους τέσσερις Αρχαγγέλους να γνέφουν ταυτόχρονα. Ο Γαβριήλ του έπιασε τα χέρια και σηκώθηκαν μαζί. «Δεν χρειάζεται να γονατίζεις μπροστά μας Κάιλ. Ακόμα και αν δεν δεχτείς να γίνεις ο Πρώτος μας Αδερφός, δεν παύεις να είσαι αδερφός μας.» Ο Κάιλ χαμογέλασε και γύρισε στον αδερφό του για να τον δει έτοιμο αν κλάψει. Έσπευσε στο πλάι του και τον αγκάλιασε σφιχτά.
«Ευχαριστώ.» πρόφερε χαμηλόφωνα για να τον ακούσει μόνο ο Λίο.
«Εγώ ευχαριστώ τον Θεό που είσαι αδερφός μου.» Ο Κάιλ τον φίλησε ευλαβικά στο μέτωπο και του έσφιξε τον ώμο. «Με συγχωρείτε τώρα. Πρέπει να βρω ένα μέρος να αναπαυτώ τώρα.» Υποκλίθηκε διακριτικά και βγήκε στον περίγυρο. Ανέπνευσε βαθιά και έκλεισε τα μάτια του αφήνοντας τον καθαρό αέρα να του αναζωογονήσει τις αισθήσεις. Έμεινε εκεί για λίγα λεπτά, απολαμβάνοντας το χάδι του ανέμου στα μαλλιά και το πρόσωπου του.
«Ίσως έπρεπε να σου δώσουμε τον αέρα για στοιχείο.» Ο Κάιλ γύρισε για να δει τον Μιχαήλ να στέκεται στο πλάι του, κοιτώντας και εκείνος το άπειρο μπροστά τους.
«Είμαι ευχαριστημένος με το νερό.» Ο Μιχαήλ γέλασε. Όταν είχε αγγελοποιηθεί και αποφασιζόταν σε ποια Τάξη θα έμπαινε, είχαν όλοι συμφωνήσει για την κυριαρχία του στο νερό. Σαν άνθρωπος ήταν δεινός κολυμβητής και είχε μια ιδιαίτερη αγάπη στο νερό. Ήταν κρίμα που δεν θυμόταν τίποτα από εκείνη την ζωή. Μόνο αυτά που του είχε πει ο Μιχαήλ ήξερε.
«Φυσικά και είσαι Κάιλ. Ότι και να σου δίναμε θα ήσουν εξαιρετικός. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί σε υποστηρίζω για Πρώτο Αδερφό?» Ο Κάιλ αναστέναξε.
«Δεν θέλω. Δεν μου αξίζει. Δεν θα είμαι καλός.» είπε αβέβαιος.
«Και μόνο από τα λόγια σου διαπιστώνω ότι θα είσαι, μικρέ.» Ο Κάιλ κούνησε το κεφάλι. Δεν είχε νόημα να προσπαθήσει να αντικρούσει τίποτα από τα λόγια του Αρχαγγέλου. ΑΝ η απόφαση είχε παρθεί, εκείνος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.
«Ενημερωτικά, εγώ ψηφίζω τον αδερφό μου.» του είπε μετά από μια μακρόσυρτη παύση.
«Ο Λίο είναι εξαιρετικός.» συμφώνησε ο Μιχαήλ. «Αλλά δεν κάνει για ηγέτης. Αλλά θα φροντίσω και εκείνον πριν αποχωρήσω.» Αυτή η συζήτηση έκανε την καρδιά του Κάιλ να ματώνει. Σαν κάποιος να είχε τυλίξει γύρω της ένα κλαδί με αγκάθια και να το έσφιγγε ολοένα και περισσότερο.
«Τι θα κάνουμε με την κόρη σας?» προσπάθησε να αλλάξει θέμα.
«Εννοείς με το γεγονός ότι είναι θηλυκό?» Ο Κάιλ κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Δεν ξέρω. Ειλικρινά. Τόσα χρόνια αποφεύγαμε τους θηλυκούς αγγέλους γιατί δεν ήταν ικανοί για έναν τέτοιο πόλεμο σαν αυτόν που μαίνεται τώρα και γιατί φοβόμασταν ότι ίσως να ήταν έρμαιο των παθών τους. Αλλά εκείνη είναι διαφορετική. Μπήκε μπροστά για σένα χωρίς δεύτερες σκέψεις. Ίσως κάναμε λάθος για τα θηλυκά. Ίσως εκείνη μας φέρει μια νέα εποχή. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι από την στιγμή που είναι ήδη σε μετάβαση.» Όση ώρα μιλούσε ο Μιχαήλ και, αρκετή πριν από αυτό, ο Κάιλ δεν σταματούσε να βασανίζεται από μια σκέψη που φοβόταν να εκφράσει ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό. Ο Μιχαήλ καταλαβαίνοντας τον δισταγμό του τον προέτρεψε να μιλήσει. «Μίλα Κυρίαρχε. Τι σε βασανίζει?» Ο Κάιλ αναστέναξε και ρώτησε χωρίς να τον κοιτάξει:
«Και αν οι Θρόνοι αρνηθούν την εξέλιξη? Αν διατάξει....» ξεροκατάπιε πριν συνεχίσει. «διατάξει να της κοπούν τα φτερά?» Υπήρχε μια τέτοια περίπτωση. Οι Θρόνοι δεν ήταν γνωστοί για τις προοδευτικές του ιδέες και σίγουρα δεν θα αντιμετώπιζαν το αμάρτημα του Πρώτου Αρχάγγελου με σάρκα και οστά να περιφέρεται ανάμεσα στις Τάξεις τους.
«Τότε θα κηρύξουμε πόλεμο Κάιλ. Εγκατέλειψα το παιδί μου μια φορά. Δεν προτίθεμαι να το ξανακάνω.» Ο Κάιλ τον κοιτούσε με θαυμασμό. Δεν ήταν πολλοί... Ω, ας λέγαμε την αλήθεια! Δεν ήταν κανένας αυτός ο οποίος θα υπερασπιζόταν το Αμάρτημα του με τέτοιο σθένος και πάθος. Αν κήρυτταν πόλεμο, οι Θρόνοι δεν θα είχαν ελπίδα. Όλα τα Τάγματα των Αγγέλων, Κυριότητες, Δυνάμεις, Εξουσίες, Άγγελοι Φύλακες, Αρχές και Αρχάγγελοι ήταν πιστοί στον Μιχαήλ. Τα Σεραφείμ και τα Χερουβείμ θα έμενα ουδέτερα και μόνοι τους Θρόνοι δεν είχαν ελπίδα. Ένας εσωτερικός πόλεμος όμως, θα έδινε ευκαιρία στους δαίμονες να ας διαλύσουν και αυτό δεν έπρεπε να το αφήσουμε να συμβεί.
«Ακόμα και αν δεν την ξέρεις, θα θυσίαζες τα πάντα για εκείνη?» ρώτησε τον Αρχάγγελο κάπως αβέβαιος για να πάρει ένα καθαρό βλέμμα που του τρύπαγε την ψυχή.
«Κοιτούσα την μητέρα της όπως κοιτάς εσύ εκείνη τώρα.» Ο Κάιλ μαζεύτηκε και πήγε να απαντήσει όμως ο Μιχαήλ τον σταμάτησε με ένα νεύμα. «Είναι ανώφελο να το κρύβεις. Τώρα καταλαβαίνεις τι οδήγησε στην Πτώση. Φρόντισε μόνο να μην υποκύψεις στον Πειρασμό μικρέ. Δεν μας παίρνει να σε χάσουμε.» Και με αυτά τα λόγια ο Αρχάγγελος χάθηκε από το πλάι του αφήνοντας τον Κάιλ πίσω να κοιτά το κενό...
Nadia