Αγάπη από Πέτρα (Κεφάλαιο 13)

"Δεσποινις Καρολαιν ονομαζομαι Τζειμς Ρολ και ερχομαι απο την δισκογραφικη Gold Records. Ελπιζω να μην σας καθυστερω απο το μαθημα σας." ειπε ευγενικα και τον κοιταξα εκπληκτη. Δισκογραφικη ειπε?
"Οχι, ειναι ενταξει. Εμ, σε τι πραγμα θα μπορουσα να σας βοηθησω?"
"Εχω να σας κανω μια ενδιαφερουσα προταση για να συνεργαστειτε με την εταιρια μας μα αυτα δεν μπορουμε να τα συζητησουμε εδω περα. Τι θα λεγατε να περασετε απο την εταιρια μολις τελειωσετε το μαθημα σας? Κατα τις 4 πιστευω ειναι καλα?" ειπε με μια σιγουρια και τον κοιταξα καλα καλα. Αλλο παλι και τουτο.

"Ναι, πιστευω πως θα ειναι μια χαρα." απαντησα και αφου μου εδωσε την διευθυνση μπηκε σε ενα ακριβο αμαξι και εφυγε. Εμεινα εκει για λιγο να κοιταζω το χαρτακι που την ειχα σημειωσει. Η Gold Records ηταν μια απο τις πιο γνωστες και μεγαλες δισκογραφικες ειδικα για το Αντερλιν. Τι μπορει να με ηθελαν εμενα? Ποιος ειχε μεσολαβησει να με βρουνε αραγε?
"Μωρο μου, τι σε ηθελε αυτος?" ακουσα τον Μαριο απο πισω μου και τον κοιταξα με το ενα φρυδι ανασηκωμενο.
"Μωρο μου?" γελασα και με κοιταξε με ενα ενοχο υφος.
"Μου ξεφυγε. Αμα δεν σ' αρεσει το κοβω." ειπε και τον πλησιασα με αργα βηματα. Τυλιξα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμου του και τον φιλισα απαλα.
"Δεν με ενοχλει. Για μια δουλεια που ειχα κανει αιτηση πριν καιρο." ειπα ψεματα και με κοιταξε. Δεν ηθελα ακομα να πω κατι σε κανεναν εφοσον δεν ηξερα περι τινος προκειται. Μου εδωσε ενα γλυκο φιλι και υστερα χωριστηκαμε για να παμε ο καθενας στο τμημα του. Φυσικα η Ρω μολις βρεθηκαμε μονες μας ξεκινησε με ολη την ανακριση που περιμενα οτι θα μου κανει και οπως ηταν αναμενομενο με ρωτησε και για τον Αλεξ. Της ειπα ολη την αληθεια αλλα δεν ανεφερα τιποτα για τον τυπο απο την δισκογραφικη. Οτι και αν εχει γινει μεχρι τωρα και δεν της εκρυψα καμια λεπτομερεια. Το περιεργο μεσα σε ολα δεν ηταν ουτε η αντιδραση της που ηταν απολυτως ψυχραιμη αλλα ουτε και το γεγονος οτι δεν ρωτησε παραπανω πραγματα. Το μονο που μου ειπε ηταν οτι δεν αξιζει να στεναχωριεμαι για εκεινον. Τι ηθελε να πει ο ποιητης μονο αυτη το γνωριζε
Οι διδακτικες ωρες παιρνουσαν αργα και βασανιστηκα. Η συναντηση που ειχα σε λιγες ωρες δεν ελεγε να φυγει απο το μυαλο μου. Σαν τελευταιο μαθημα ειχα αρχιτεκτονικο σχεδιο και ηταν μαζι με το τμημα του Μαριου. Οπως ηταν αναμενομενο καθισαμε μαζι και καθολη την διαρκεια η Ρω μας πετουσε μπαλες απο χαρτακια που εδειχναν νευριασμενες φατσες και απειλες που την ειχαμε αφησει μονη. Καθε τοσο χαχανιζαμε χαμηλοφωνα διοτι αμα μας επιαναν οι καθηγητες θα μας εκραζαν και ο Μαριος δεν εχανε ευκαιρια να μου σκαει φιλια στο μαγουλο οποτε δεν κοιτουσε κανεις. Ειχε καταλαβει οτι ειχα αγωνια και δεν με αφηνε λεπτο σε ησυχια.
"Σιγουρα δεν θελεις να ερθω μαζι σου?" με ρωτησε ο Μαριος ενω με πηγαινε μεχρι την μηχανη μου. Κουνησα αρνητικα το κεφαλι και δεν επεμεινε παραπανω.
Αφου χαιρετηθηκαμε ξεκινησα αμεσως. Δεν ηθελα να καθυστερησω και η αγωνια εκανε το στομαχι μου να ποναει. Εφτασα δεκα λεπτα πριν τις τεσσερις και αφου εδωσα το ονομα μου στην ρεσεψιον καθισα στο σαλονι να περιμενω. Μετα απο μερικα λεπτα ο ιδιος τυπος που με πλησιασε το πρωι, ηρθε κοντα μου με ενα χαμογελο.
"Βλεπω ηρθες στην ωρα σου." χαμογελασε και απλωσε το χερι του σε μια χειραψια. Ανταπεδωσα το χαμογελο και του εδωσα το χερι μου.
"Επιθυμω να ειμαι συνεπεις στα ραντεβου μου."
"Καλο αυτο. Ας μην χανουμε χρονο. Ακολουθησε με." ειπε και γυρισε απο την αλλη για να φυγει. Τον ακολουθησα σιωπηλα και αφου ανεβηκαμε αλλους δυο οροφους μπηκαμε σε μια πορτα που η ταμπελιτσα απ' εξω εγραφε "Αιθουσα συνεδριασεων". Μεσα μας περιμεναν αλλοι δυο αντρες με κουστουμια, γυρω στα 35-40 και μια γυναικα με ξανθα μαλλια μαζεμενα σε μια αυστηρη κοτσιδα και ηταν δεν ηταν 25-30 χρονων. Ημουν η μοναδικη με καζουαλ ως εξτριμ ρουχα και εαν ηξερα περι τινος προκειται ισως και να ειχα περασει απο το σπιτι να αλλαξω.
"Αυτο ειναι το αστερι που σας ελεγα." ειπε Τζειμς και τον κοιταξα με το ενα φρυδι σηκωμενο. Το ποιο?
"Πραγματι και μονο που την βλεπεις λες "Να μια ροκσταρ". Θα εκανε εκπληκτο ντουετο με τους πελατες μου." ειπε ο ενας απο τους δυο αντρες και τον κοιταξα μπερδεμενη.
"Εχεις δικιο Μαρκ. Θα ταιριαζει με τα παιδια εξωτερικα αρκει βεβαια να αποδωσει σωστα στις μουσικες της ικανοτητες." ειπε η γυναικα.
"Εμ, μπορει καποιος να μου εξηγησει τι γινεται εδω περα?"
"Παρακαλω, καθισε και θα στα εξηγησουμε ολα. Να σου προσφερουμε κατι?"
Κουνησα το κεφαλι αρνητικα και καθισα σε μια καρεκλα απεναντι απο τους αλλους τρεις. Ο Τζειμς καθισε διπλα μου και ενιωσα το στομαχι μου να σφιγγεται περισσοτερο απο την αγωνια.
"Για να αρχισουμε. Εγω ειμαι ο Ραιν Κολλινς, μουσικος παραγωγος της εταιριας. Πριν μερικες μερες ετυχε να σε ακουσω να τραγουδας στο The Call και ενθουσιαστηκα αρκετα. Πιστευω οτι εχεις ενα ακαλλιεργητο ταλεντο που αμα το ακολουθησεις θα γινεις ενα ανερχομενο διαμαντι. Αποφασισα να μαθω περισσοτερα για σενα ωστε να ξεκινησουμε μια συνεργασια εμεις οι δυο. Αν δεχτεις ο Τζει θα ειναι ο μανατζερ σου και θα προχωρησουμε αμεσα σε συμβολαιο. Απο εκει και υστερα θα αναλαμβανεις δουλειες που θα τις καθορισουμε στην πορεια. Τι λες?" ειπε ο αλλος αντρας και τον κοιταξα με ματια τεντωμενα απο την εκπληξη. Τι πραγμα? Εγω να τραγουδαω μπροστα σε κοσμο?
"Μα δεν τραγουδαω. Δεν εχω ιδεα απο τραγουδι." μονολογισα και τον ειδα που ειχε ενα αμυδρο χαμογελο.
"Το ξερω. Μην φοβασαι ομως. Θα ξεκινησουμε με μικροσυνεργασιες και ταυτοχρονα η εταιρια θα σου εξασφαλισει μαθηματα και οτι αλλο χρειαστεις. Θα ηθελα να σου δωσω λιγο χρονο να το σκεφτεις και να μας απαντησεις. Δεν θα στο κρυψω πως δεν ειναι ευκολος ο δρομος αλλα αξιζει να του δωσεις μια ευκαιρια." ειπε και ειχε κατι το περιεργο η φωνη του. Εμοιαζε με πατρικη συμβουλη μα πραγματικα ημουν πολυ μπερδεμενη.
"Ναι, θα ηθελα λιγο χρονο για να παρω μια αποφαση. Ειναι κατι που ομολογουμενως δεν το περιμενα ποτε." απαντησα με ειλικρινια.
"Θα εχεις οσο χρονο χρειαζεσαι. Για οποιαδηποτε απορια εχεις μην διστασεις να μου τηλεφωνισεις σε αυτο το νουμερο." ειπε η ξανθια και εσειρε μια καρτα προς το μερος μου. Την ελεγαν Αριαννα Λειν και ηταν καθηγητρια μουσικης. Ωω, πολυ οργανωση
"Ευχαριστω πολυ." ειπα σχεδον ψιθυριστα.
"Ωραια, αφου ενημερωθηκες παμε να σε ξεναγησω λιγο στον χωρο?" ειπε ο Τζεικ για να σπασει την αμηχανια και τον κοιταξα.
"Ναι, βεβαια. Χαρηκα πολυ για την γνωριμια." ειπα στους αλλους τρεις και τους χαιρετησα με μια χειραψια στον καθενα. Υστερα εγω και ο Τζεικ βγηκαμε απο το δωματιο και με κοιταξε ενω χαμογελουσε.
"Ουφ, πηγε καλα, ε?" αναστεναξε.
"Ναι, εαν εξαιρεσεις οτι ειμαι τρομερα μπερδεμενη." παραδεχτηκα.
"Μην ανησυχεις θα παρεις την σωστη αποφαση στο τελος. Παμε?" ειπε και ξεκινησαμε την ξεναγηση. Δεν πηρε πολυ ωρα και αφου μου εδειξε σχεδον ολους τους χωρους, μου εδωσε και αυτος την καρτα του ωστε να τον βρω αμα αποφασισω και εφυγα. Σε ολο το δρομο το σκεφτομουν με αποτελεσμα να περασω δυο κοκκινα φαναρια χωρις να κοιταξω και να ακουσω πολλα βρισιδια απο αλλους οδηγους. Δεν ημουν καθολου συγκεντρωμενη. Ευτυχως που στο σπιτι ηταν μονο η Ρω γιατι ηθελα επειγοντως να μιλησω σε καποιον. Της εξηγησα τα παντα και ενω στην αρχη ουρλιαζε σαν τρελη για τα καινουρια νεα μετα ειχε και η ιδια αγωνια για το τι πρεπει να κανω.
"Εγω νομιζω πως πρεπει να δεχτεις. Δεν σου παρουσιαζοντε καθε μερα τετοιες ευκαιριες." ειπε και κοιταξα το κενο.
"Δεν ξερω. Ειμαι πραγματικα πολυ μπερδεμενη. Ορκισου οτι δε θα το πεις στα παιδια. Θελω να το μαθουν απο μενα εαν αποφασισω εγω πρωτη."
"Να δω πως θα το κρατησω μυστικο." ειπε και κατσουφιασε.

"Το καλο που σου θελω κακομοιρα μου." της ειπα και αφου καθισαμε για λιγο ακομα μαζι υστερα πηγα να ετοιμαστω για δουλεια. Θα ηταν ενα πολυ δυσκολο απογευμα. . .
Merian